تبیان، دستیار زندگی

برادر شهید زارعی از آخرین اعزام برادرش به جبهه می گوید : ‏در دومین مرحله اعزام غلامحسین به جبهه به ایشان گفتم شما تازه از جبهه برگشته اید و از ازدواج شما بیش از 15 روز نمی گذرد ؛ تازه داماد هستید صلاح این است که مدتی درکنار خانواده و همسرت بمانی و بعداً به جبهه بروید . او در جواب گفت : « فعلاً جبهه از زن ؛ خانه و مال مقدم و واجب تر است » . بنده رفتم چند تن از بچه های سپاه را در جریان گذاشتم . آنها نیزقبول کردند و به برادرم گفتند ؛ اما او اصلاً قبول نمی کرد و روی حرف خود پافشاری می کرد. حتی از مرحلۀ اول نیز مشتاق تر بود که هرچه ‏زودتر پا به میدان نبرد نهد و خود را آماده پیکارنماید . در جواب حرف هایم گفت:  « ‏اگر شما جلوی مرا بگیرید و مانع رفتن من به جبهه بشوید ؛ فردای قیامت پیش خدا و رسول خدا (صلی الله علیه و آل و سلم ) مسئول هستید » . این را گفت و به جبهه رفت. حتی در حین اعزام هم به نزد او رفتم وگفتم : اجازه بدهید من به جای شما به جبهه بروم ؛ ولی قبول نکردند وگفتند : « هرکس به جای خود به جبهه می رود . من به جای خودم می روم ؛ ‏تو هم به جای خودت برو » ؛ مثل این که به دلش افتاده بود که این مرحله متفاوت از دیگر مراحل پیش است . آن تازه ‏داماد بندهای کفشش را محکم بست  و ‏از همیشه نیز بیش تر پافشاری کرد و با حس و ذوق خاصی رفت گویا شهادت پیش روی او بود ؛ آن سعادتی که همیشه آرزو می کرد و در آخر هم به کسب آن نائل آمد.  

شهرستان دشتستان

شهروندان ملکوت

برادرشهید رجب پور از خاطرات برادرش می گوید : روزی از روزهای دی ماه سال 64 با هم دیگر سوار موتورسیکلت شدیم و جهت انجام کار به نخلستان خودمان رفتیم ... بعد از انجام کار و خوردن غذا ؛ نمازمان را خواندیم . در تمام این مدت صحبت از جبهه می کرد و می گفت : « مگر قرار نیست که همه بمیرند ؟ » ؛ گفتم بله ؛ گفت : « چه بهتر که انسان در راه خدا بمیرد » .  

غروب که شد سوار موتورسیکلت شدیم تا به خانه برگردیم . او گفت : « یک ماه روزه و سه ماه نماز بدهکارم ؛ برایم به جا بیاور » . من هم فافل بودم و نتوانستم بگویم که شما 19 سال سن دارید و من دو برابر شما ؛ من باید به شما وصیت کنم  ولی او می دانست شاید به او الهام شده بود که یک ماه تا شهادتش بیشتر نمانده .

شهرستان دشتستان

شهروندان ملکوت

برادر شهید موسوی از شهادت وی می گوید : یک شب که در مقر بودم عراق آتش شدید و عجیب و غریبی ریخت که این آتش تهیه سنگین 15 ‏دقیقه طول کشید . درست شب قبل از حمله عراق به منطقه ؛  منطقه یکسره دود و خاک شد . فاصله مقر تاکتیکی ما تا خط 10 ‏الی 15 کیلومتری بود و من خیلی نگران بودم برای بچه های خط و همچنین برادرم ؛ ماشین جیب را برداشتم که به خط سر بزنم اما دیدم یکی از فرماندهان با قیافه ای خاکی سر رسید . سئوال کردم از خط وگفت که الحمدالله هیچ کس طوری نشد و همه سالم هستند . دلم کمی آرام شد و از رفتن صرف نظرکردم . فردا صبح برای ثبت و تنظیم قبضه 120 ‏به  خط  رفتم  ؛ وقتی  ازماشین پیاده شدم سید یوسف با عجله سر رسید وگفت : «طوری که نشدی ؟ » ؛ گفتم : نه مگه قرار چیزیم بشه ، اگه قرار کسی چیزش بشه اون تویی که توی خط هستی نه من که 15 کیلومتر با خط فاصله دارم . بعد من رفتم و گرفتارقبضه شدم و او هم با من آمد وگفت : « اگر می آیی بیا با هم برویم شنا » . گفتم کارم که تمام شد با هم می رویم وبعد ازکارم من و تعدادی از بچه ها رفتیم و شنا کردیم . بعد او به گردان رفت و من هم به مقر برگشتم .

آنچه که برایم ناراحت کننده است این است که با او خداحافظی نکردم چون وقتی من به مقر تاکتیکی برگشتم  ؛ باید من به عقب برمی گشتم . ساعت 5 ‏عصر بود به هر حال من برگشتم و توی راه شهید بیژنی  را دیدم ، بوق زدم ایستاد . به او گفتم : به سید یوسف بگو من رفتم عقب و شب رسیدم پادگان و همان شب مرخصی گرفتم و از ماهشهر آمدم گناوه . صبح رسیدم گناوه ساعت 11 صبح بود که رادیو خبر حمله عراق به منطقه مجنون را داد ؛ سریع به منطقه برگشتم و قصد رفتن به مجنون را داشتم که بچه ها گفتند مجنونی درکارنیست و متاسفانه اکثر بچه های به شهادت رسیده بودند.

شهرستان گناوه

رودی از ستاره

برادر شهید محمدی از آخرین لحظاتش با شهید می گوید : ‏سال 64 بود ، 28 ‏صفر آخرین مرخصیش بود ، دیگر خدمت سربازیش تمام شده بود . دوربین عکاسی برداشته وکلی عکس گرفته بود.  ‏با مادر نشسته بودیم توی خانه علی . به مادرگفت : « این سفر آخر من است و این بار به شهادت می رسم » ؛ حتی با اشاره به پیشانی اش گفت : « تیر‏در پیشانیم ... » که مادرگفت : پسرم شوخی نکن . ولی او انگار می دانست که ‏آینده چه خواهد شد .

برخلاف همیشه که به دید و بازدید علاقه نداشت ؛ گفت : « بیایید برویم روستای خودمان » ، رفتیم روستا و به اقوام سر زدیم علی عکس می گرفت ، بعد آمدیم گناوه . ‏ شب آخر خواب بودم که علی آمد بیدارم کرد ؛ باران به شدت می بارید ، علی گفت : « مرا با موتورسیکلت به سر جاده ببر می خواهم به منطقه بروم » ، این در حالی بود که هنوز 2 ‏یا 3 ‏روز به مرخصی اش مانده بود . با عصبانیت گفتم در این هوای بارانی ؟ توکه چند روز دیگر مرخصی داری چرا عجله می کنی ؟ ولی او اصرارکرد . ناچاراً زیر بارش باران او را به سه راهی جاده گناوه - دیلم رساندم همان نیمه شب ، آن قدر از او ناراحت بودم که بدون خداحافظی پشت به اوکرده و به منزل آمدم و‏او رفت و دیگر برنگشت.

شهرستان گناوه

رودی از ستاره

برادر شهید شهابی زاده از لحظه گرفتن کارنامه مدرسه توسط شهید می گوید : روزی یونس به همراه ‏ماد‏رم برای گرفتن کارنامه به مدرسه می رود .  وقتی که کارنامه را می گیرد رو به مادرم کرده می گوید : « مادرجان ببین این ها ، معلمان و اولیای مدرسه که بندگان خدایند ، همه چیز را در طول این نه ماه ‏که من درس خوانده ‏ام به دقت زیر نظر داشته اند و ثبت کرده اند ؛ پس وای به حال روزی که خداوند نامه اعمال ما را به دستمان دهد در حالی که تمامی لحظات و ‏ثانیه های عمر ما در آن ضبط  شده است » .

شهرستان گناوه

رودی از ستاره

برادر شهید شهبازی از جایگاه و مقام برادرش این چنین می گوید : تقریباً دو هفته از شهادت محمدعلی می گذشت که د‏ر عالم خواب ، ‏صدای زنگ در به گوشم رسید و بر قلب من چنان وارد ‏شد که حضرت رسول اکرم (ص) برای دیدار ما آمده اند .

‏به اتفاق پدر و برادرانم ، سراسیمه به سمت درب حیاط د‏ویدم و با شوق و شعفی وصف ناپذیر در را بازکردم . سه نفر به ترتیب پشت در ایستاده بودند . حضرت رسول اکرم (ص) ، حضرت علی (ع) و امام خمینی (ره) ؛ ما به ترتیب در آغوش این بزرگواران فرو رفتیم و صورت نورانی شان را غرق د‏ر بوسه کرد‏یم . حضرت رسول (ص) عبای به تن داشتند و شال سبز به کمر بسته بود‏ند و عمامۀ حضرت نیز سبز بود.  امام ‏خمینی (ره) نیز لباس سفید به تن داشتند و عمامۀ سیاه بر سر . ایشان را با خوشحالی زایدالوصفی به داخل دعوت کردیم و چون اتاق شهید محمد علی دم  در بود حضرات در همان اتاق نشستند و ما لحظاتی را با ایشان گفت وگوکردیم و همچنان در ذوق دیدار اولیاء الله غرق بود‏م که از خواب بیدار شدم ، در حالی که هنوز حلاوت د‏یدارشان در مذاقم تازه بود . با این دیدارگوشه ای از صفا وکرامت شهید محمدعلی بر ما آشکار گشت.

شهرستان گناوه

تا داغستان عشق

یک شب شهید گرگین درعالم رؤیا به برادرش می گوید : « در جبهه غرب فلان اتفاق رخ داد و یکی از دوستانش (شهید داراب پور) از شهدای اصفهان که قبلاً  جزیره  خارک  بوده ؛  شهید شده است » . برادر از این خواب در شگفت می ماند . فردای آن شب با تلفن خبر شهادت شهید داراب پور را به برادرش می دهند .

شهرستان دشتستان

آوای سرخ

« کتاب : آوای سرخ » 

برادر شهید حیدری می گوید : چند سال پس از شهادت ایرج ، خانمی در حالی که دسته گلی به دست داشت به منزل ما آمدند و پس از اظهار لطف نسبت به شهید گفتند حال که شهید حیدری در قید حیات نیست و روح پاکش در جوار حضرت رب العالمین آرمیده ، آمدم تا با یک دسته گل نام و یاد این شهید را گرامی بدارم. 

‏او علت این همه لطف و توجه ویژه را نسبت به شهید این گونه بیان داشت ؛ سال ها قبل که من یک دختر بودم و در کوچه ی روستا رد می شدم ؛ چند تا پسر که در کنار یکدیگر در مسیر راه نشسته بودند ، برخی از آن ها کلمات و جملاتی که ناشی از ناپختگی آن ها بود نسبت به من ابراز کردند . من از رفتارشان خیلی ناراحت شدم و به رفتار آن ها اعتراض کردم در همان موقع ایرج از راه رسید . وقتی متوجه موضوع شد به شدت نسبت به کار آن ها اعتراض کرد . من آن موقع آن نوجوان را شناختم و همواره به عنوان پسری پاک و دارای اخلاق اسلامی در ذهنم جای گرفت.  سال ها بعد وقتی ایرج به جبهه رفت و شهید شد ، بیش از پیش صداقت و پاکی وی در قلبم معنا پیدا کرد.

« شهید ایرج حیدری / دشتستان »

« کتاب : سبزترین خاطره ها » 

برادر شهید بادفر می گوید : زمانی که می خواست به جبهه برود ؛ به علت سن کمش موافقت نکردند و در حال برگشتن به خانه با ‏تشییع جنازه یکی ار شهدا مواجه شدیم . ‏برادرم در حالی که اشک از چشمانش جاری بود گفت : « خوشا به حالت ‏که چنین سعادتی را پیدا کردی که شهید شدی ، امیدوارم خداوند این شهادت را نصیب من هم بکند » .

‏شبی که فردای آن می خواست به جبهه اعزام شود تمامی اعضای خانواده جمع کرد و گفت : « امشب شب آخر است و هیچکس حق خوابیدن ندارد ؛ چون امشب آخرین شبی است که من پیش شما هستم » . گویا خودش می دانست که این سفر، سفر آخرش است.

‏صبح موقع خداحافظی در حالی که ما بدرقه اش می کردیم ، چند قدمی از در بیرون رفت و دوباره برگشت صورت مادرم را بوسید و گفت : « مادر خداحافظ ناراحت نباش ؛ مادر فقط در نمازت برایم دعا کن که شهادت نصیب من شود » .

« شهید صفر بادفر / آبپخش »

« کتاب : شبنم سرخ » 

برادر شهید بهرامی می گوید : ‏زمانی که برادرم درکمیته انقلاب اسلامی بوشهر حضور داشت ؛ در یکی از روزها که برادرم به مرخصی آمده بود ، وقتی که می خواست به محل کار خود عزیمت نماید ؛ مرا صدا زد وگفت : « لباسهایت را جمع و جورکن باید با من بیایی » . خلاصه عصر همان روز بسوی بوشهر حرکت کردیم و پس از رسیدن به بوشهر به مرکز کمیته انقلاب اسلامی واقع در کوی بی سیم رفتیم و شب را آنجا گذراندیم . هر روزکه می گذشت ، می دیدم که رفتار برادرم با من نسبت به روز قبل تغییر کرده و بهتر می شود . بسیار با ملاطفت و مهربانی با من صحبت می کرد و مرا راهنمایی می نمود . دوازده روز با برادرم بودم . شبی که قرار بود فردایش برگردیم پیش ‏‏پدر و مادرم ؛ محمود  رو به رویم  نشست و گفت : « برادرجان ؛ من  دیگر ‏متعلق  به شما نیستم ؛ من هفته آینده به جبهه می روم و به من الهام شده که ‏دیگر پیش شما برنمی گردم » ، سپس مرا بوسید و مرا در آغوش گرفت و ‏گفت : « پس از من امیدوارم که هیچ وقت پدر و مادرم را اذیت نکنی و کمک حال آنها باش »  این را گفت و هر دو خوابیدیم .

« شهید محمود بهرامی / تنگستان »