تبیان، دستیار زندگی

« کتاب : شقایق های خونین » 

برادر شهید حیدری می گوید : بعد از شهادت شهید عبدالرسول ما خیلی سختی و رنج کشیدیم و مادرم شب و روز گریه می کرد . عصر یک روز که با مادرم خیلی گریه کردیم ؛ شب که به خواب رفتم در عالم خواب شهید را به خواب دیدم که خیلی ناراحت است و گفت : « با این گریه ی شما حضرت فاطمه ی زهرا (س) ناراحت شده » ؛ و من هرگز بعد از 18 ‏سال این جمله را فراموش نمی کنم و آن شب تا صبح نخوابیدم و در فکر بودم که ما با گریه ی خود هم اجر شهید را ضایع و هم معصومین را غمگین می کنیم و معصومین و امامان ما ؛ هرگز ما را فراموش نکرده و تنها نخواهند گذاشت .

« شهید عبدالرسول حیدری / شهرستان تنگستان »

« کتاب : شقایق های خونین » 

برادر شهید اسماعیلی می گوید : وقتی شهید می خواست به جبهه اعزام شود ؛ گفت : « برادر عزیزم این بارکه به جبهه می روم خیلی زود خبر شهادت من را دریافت می کنید » . پرسیدم ازکجا می فهمی؟ ایشان گفت : « این یک راز است ، فقط  هر  چه  دلم  می خواهد انجام بده » . پرسیدم : چه کار باید انجام دهم ؟ گفت : « برادر، روستای سمیل علی قبرستان ندارد ؛ هر وقت من را آوردند در زمینی که دارم یک قبرستان افتتاح کنید تا مردم این روستا و روستای همجوار از آن استفاده کنند » . الله یار در تاریخ 67/4/11 ‏به فاصلۀ  چند روز به شهادت رسید و در همان قطعه زمین به خاک سپرده شد که هم اکنون بهشت الله یار اسماعیلی نام دارد. 

‏ « شهید الله یار اسماعیلی / شهرستان تنگستان »

« کتاب : تبسم سرخ » 

برادر شهید حیدرزاده نقل می کند :  در مقر عملیات کربلای چهار در سالن نشته بودیم . ناگهان ابراهیم مؤدبانه در را باز کرد ؛ با اجازه ی فرمانده مرا خواست . بیرون رفتم و همدیگر را در آغوش گرفتیم . لحظه ای به او خیره شدم و بلا درنگ گفتم : ‏مطمئنأ تو شهید می شوی . لبخند زد و گفت: « من کجا و این مقام کجا » ؛ آن گاه برای روحیه دادن اضافه کرد : « من و دوستان دیشب برای شناسایی ‏منطقه ی دشمن ، زیر آبی به سنگرعراقی ها رفتیم ؛ حتی وارد سنگر ‏شدیم . بحمدالله هیچ اطلاعی از عملیات ندارند و اصلاً متوجه ما نشدند . هم اکنون زمینه برای انجام عملیات آماده است » . سپس به منظور عذرخواهی از آن جا در را باز کرد ؛ لبخند زنان فرمانده را ترک کرد در همان لحظه چند نفر از دوستانش در جمع بلند شدند و با ابراهیم روبوسی و خداحافظی کردند . وقتی پرویز قاسمی ( شهید ) بلند شد ؛ فرمانده ممانعت کرد چون  وقت  کم داشت . در همین  هنگام  پرویز ؛ ابراهیم  را صدا زد و ‏‏گفت : « ما همدیگر را درجای دیگر ملاقات خواهیم کرد »‏.

« شهید ابراهیم حیدرزاده / شهرستان تنگستان »

برادر شهید احمد انسیه می گوید : در عملیات کربلای 4 با هم بودیم ؛ اما آن شب خبر از احمد نداشتم . در جریان یک عقب نشینی ؛ یکی از همرزمان به من گفت : احمد همشهری شما هم زخمی شده  ( او نمی دانست که احمد برادر من است ) در همان حالت نشانی را از او گرفتم و سریع خودم را به آنجا رساندم . دیدم درون بیشه ، کنار یک قایق نیمه سوخته دراز کشیده است . گفتم : ‏احمد دشمن دارد می رسد چرا اینجا خوابیده ای ؛ ‏گفت : ‏کجا بروم ؟ کار من تمام است ؛  دلم فرو ریخت . می خواستم زود او را بلند کنم و با خود ببرم . دیدم دو زخم عمیق بر پیکرش نشسته ؛ بدون اینکه که داد و فریادی کند آهسته گفت : ‏برادرم ، برو؛ خودت را نجات بده ؛ مرا حلال کن ؛ ‏کم کم چشمانش را بست ؛ با دستپاچگی می خواستم کاری بکنم که دیدم بدن نازنینش ‏سرد شد .

« شهید احمد انسیه / شهرستان بردخون »

« کتاب : لاله های تنگستان » 

برادر شهید باصری می گوید :  ‏در سال 1367 ‏هر دو درجبهه ی جنوب ، منطقه ی آبادان بودیم  و به تازگی  ‏نیروهای خودی از فاو عقب نشینی کرده بودند ؛ ما درگسبه مستقر بودیم  ؛ ‏سنگر من با سنگر برادرم منصور حدود سیصد متر از هم ‏فاصله داشت . عصر بود ؛ من جهت دیدنش پیش او رفتم . او دوشکا کار می کرد و امان از عراقی ها گرفته بود ؛ عراقی ها شب او را با دوربین مادون قرمز یا به طریقی دیگر شناسایی کرده بودند . پل بین فاو و گسبه تخریب شده بود . منصور در قسمت پل منتهی به خاک خودمان بود . عراقی ها با قناسه ( اسلحه دوربین دار) صبح ساعت هشت پیشانی او را هدف قرار داده بودند ؛ من در سنگر زیرین بودم چون دوشکا بالای سنگر بود ؛ یکباره صدایی شنیدم رفتم تا منصور افتاده او را در بغل گرفتم . فرماندهان دیدند من ناراحت هستم مرا دلداری دادند و بردند به سنگر فرماندهی . به من گفتند : تو بهتر است همین جا استراحت کنی . چند روزی در منطقه استراحت کردم و منصور هم برده شد سردخانه ی بیمارستان .

« شهید منصور باصری / شهرستان تنگستان »