تبیان، دستیار زندگی

« کتاب : ایل سحر» 

برادر شهید اسدالله خدام می گوید : ‏زمانی که من و اسدالله همرزم بودیم ، یک روز قبل از شهادتش مشغول غواصی در سد دز بود . من به دنبال او تمام منطقه را گشتم ولی او را پیدا نکردم و بعد فهمیدم که او هم برای دیدن من به پادگان آمده است ولی ما یکدیگر را ندیدیم ؛ اسدالله شب همان روز شهید شده بود اما من از شهادت او ‏بی خبر بودم.  ‏شب که در آسایشگاه پادگان خوابیده بودم خواب دیدم که اسدالله پیش ‏من آمد ویک دسته گل با یک اسلحه به من داد و بعد با لبی خندان از من جدا شد و من بعد از این خواب فهمیدم که اسدالله شهید شده است.

« شهید اسدالله خدام / دیلم »

« کتاب : اولین میدان مین » 

برادر شهید هاشمی می گوید : ‏چند روز بعد از اتمام عملیا‏ت ، هنوز در منطقه بودم که دو برادرم  به نزد من ‏آمدند و گفتند : همراه ما به بوشهر بیا . پرسیدم : چه شده ؟ گفتند سید ماشاالله به شهادت رسیده است . البته قبل از این که آنها خبر شهادت سید ماشاالله را بدهند ؛ متوجه ی این امر شده بودم ؛ ‏ساعت 4 ‏بعد  از ظهر همان  روز  در منطقه ی ‏  کوشک خوابیده  بودم ؛ خواب  دیدم  در ‏خانه مان خیلی شلوغ است . ناگهان ؛ پسر عمویم مرا صدا زد و گفت بلند شو ؛ برادرت شهید شده ؛ گفتم : نه ؛ او در منطقه است  . در همین لحظه ؛ یکی از همرزمان مرا صدا زد و گفت : بلند شو ؛ از بوشهر به دیدنت آمده اند . برادر بزرگم مرا در آغوش گرفتند و ماجرا را برایم تعریف کردند .

« شهید سید ماشاالله هاشمی / بوشهر »

« کتاب : دستمال سبز » 

برادر شهید موسوی نقل می کند :  شهید بار آخرکه می خواست به جبهه برود ، قبل  از رفتن  به  اتفاق  چند  نفر از دوستانش به  « دارالشهداء » محله دواس می روند . تا آن موقع فقط دو نفر شهید به نام شهید نیک فرجام و شهید خلیل خانه را دفن کرده بودند . برادرم جارو را برمی دارد و جای دفن سومین شهید را جارو می کند و می گوید : «  این جا ؛ جای مزار من است » .

« شهید سید امیر مظفر موسوی / بوشهر »

« کتاب : دستمال سبز»

برادر شهید محمد امیر نیک فرجام می گوید : شهادت محمد امیر در ظهر روز عاشورا اتفاق افتاد و بدن مطهرش پس از سه روز و مصادف با سومین روز شهادت امام  حسین (ع) دفن شد . در محله ی دواس همه ساله در شب سوم بعد  عاشورا ؛ مراسم خاکسپاری  شهدای  کربلا را به نمایش می گذارند و نوحه ای  که می خوانند این است : « کربلا چه شور و شینه ، شب سوم حسینه » ؛ اما آن  سال  به  احترام  محمد امیر ؛ همه ی عزاداران  یک صدا  فریاد می زدند : « کربلا چه شور و شینه ؛ شب سوم امیره » .

« شهید محمد امیر نیک فرجام / بوشهر »

« کتاب : حدیث ابرار»

برادر شهید معرفاوی نقل می کند : یک شب ‏در عالم رؤیا او را دیدم که لباس نظامی بر تن کرده بود . او به من گفت : « مادرم شب ها خیلی گریه می کند . به او بگو که جای من خوب است ؛ این قدر برای من گریه نکن » . من هم حرف و سفارش او را که با گوش جان شنیدم ، به مادرم گفتم که شهید سفارش کرده است که زیاد گریه نکنی ؛ جای او خوب است و برایش دعا کن .

« شهید عبدالرزاق معرفاوی / چغادک »

« کتاب : حدیث ابرار » 

برادر شهید معرفاوی می گوید : تقریباً نزدیک به دو ماه قبل از شهادتش ، به مرخصی آمده بود که او را دیدم . پس از پایان مرخصی ساکش را برداشت و به همراه هم ، به سه راهی چغادک رفتیم . ‏پس از چند دقیقه ای که گذشت ، اتوبوس رسید . متوجه شدم که اشک درچشمانش جمع شده است . رو به من کرد و گفت : « برادر، این دفعه ی آخری است که همدیگر را می بینیم و گمان نمی کنم  دیگر یکدیگر را ببینیم » . او را در آغوش گرفتم و گفتم : برادر، این چه حرفی است که می زنی ؛ ان شاء الله خدمتت را تمام می کنی و به جمع خانواده بر می گردی.  ‏وقتی به خانه برگشتم ، بعد از گذشت چند روز، متوجه شدم که عبدالرزاق دفترچه ی خاطراتش را که همیشه به همراه ‏خود می برد ، در خانه جا گذاشته است.  ‏دفترچه را باز کردم و در آن وصیت نامه ی شهید را دیدم . وصیت نامه را نوشته بود و لای دفترچه گذاشته بود. یقیناً این موضوع ، تصادفی  نبود ، بلکه مخصوصاً  آن را جا  گذاشته  بود ، تا ما از مفاد وصیت نامه اش مطع شویم . و آن دیدار ما ، به قول خودش آخرین دیدار مان بود . یعنی او در حقیقت شهادت خود را پیش بینی کرده بود.  

« شهید عبدالرزاق معرفاوی / چغادک »

« کتاب : حدیث ابرار» 

برادر شهید  حیدری  می گوید :  معمولاً  وقتی  خوابش  را  می بینم ؛  با  شهید « ‏رسول حیدری » و یا ‏شهید « علی پور » از فرماندهان سپاه آبادان با هم  هستند  ؛   سوار بر اسب ؛  می روم   جلویشان  و می گویم  کجا  می روید ؟ می گویند : « از کاروان  جا  مانده ایم ؛ باید  برویم  به آن ها  برسیم » . به او می گویم : تو و رسول هر دو شهید شده اید ؛ می گوید : « نه ما شهید نشده ایم ؛ ما زنده ایم ؛ چه کسی گفته که ما شهید شده ایم » ؛ می گویم : من خودم ‏جسد تو را دیدیم . خودم پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران را بر روی تابوتت کشیدم . می گوید : « نه ، اشتباه می کنی » . بعد یک دفعه از خواب بیدار می شوم. 

‏« شهید عبدالله حیدری / چغادک »

« کتاب : حدیث ابرار » 

برادر کوچک شهید جمالی می گوید : داماد بزرگمان ، شهید بزرگوار را در خواب دیده بود و به او گفته بود که وضعیت شما در آن دنیا چگونه است ؟ شهید در جواب می گوید : « جای ما خیلی خوب است . اما وضعیت علما از ما خیلی بهتر است و جای بهتری دارند » .

« شهید مبارک جمالی / چغادک »

« کتاب : حدیث ابرار » 

برادر شهید جمالی می گوید : یک نفر خیّر زمینی را برای احداث مسجد کنونی محل ؛ وقف کرده بود . هنوز کمترین کاری د‏ر زمینه ی ساخت مسجد انجام نگرفته بود ‏و تنها یک زمین خاکی بود ‏. شهید وقت نماز که می شد یک قطعه حصیر بر می داشت و روی زمین موقوفی مسجد پهن می کرد و شروع به نماز خواندن می نمود . این کار او باعث می شد تا دیگران نیز جمع شوند و با او بر روی همان حصیر نماز بخوانند . من تا مدتی بعد از شهادتش ‏حصیری را که خریده بود و برای برگزاری نماز به زمین محل ساخت مسجد می برد ؛ با خود به همان مکان می بردم تا مردم بر روی آن نماز بخوانند.  ‏یک روز هنگام مغرب فراموش کردم حصیر را با خود به مسجد ببرم . همان شب شهید بزرگوار به خوابم آمد و به من گفت : « چرا حصیر را با خودت به مسجد نبرده بودی ؟ » . من از خجالت سرم را پایین انداختم و هیچ جوابی برای گفتن نداشتم .

« شهید مبارک جمالی / چغادک »

« کتاب : حدیث ابرار » 

برادر شهید ابرار می گوید : ‏شهید در سال 1356 ‏بعد از ازدواج ، به خدمت سربازی اعزام شد. ابتدا برای انجام معاینات پزشکی به گناوه رفت. ما در آنجا کسی را نمی شناختیم . رفتن هادی به سربازی و دوری از او برایمان سخت بود . به همین خاطر با قلبی شکست به « امامزاده اسماعیل » متوسل شدم که برادرم  ‏هادی از سربازی معاف شود . ‏وقتی در امامزاده خوابیدم ؛ خواب دیدم که سیدی آمد و پرسید که چرا ناراحتی ؟ من هم در عالم رؤیا همه چیز را به آن سید گفتم . سید با گشاده رویی و لبخند ، به من گفت که ناراحت نباش ، مشکلت حل می شود . وقتی بیدار شدم ، کسی را ندیدم . این موضوع را با خادم امامزاده در میان گذاشتم و خود را هرچه سریعتر به هادی ‏که در گناوه بود ، رساندم . خوابی را که دیده بود‏م ، برایش تعریف کردم . د‏ر پاسخ به من گفت : « اگر خود امامزاده ، این موضوع را گفته باشد  نگران من نباشید که خودش مرا از سربازی معاف می نماید.«  ‏روز بعد چون پزشک در گناوه نبود ، آنها را به پادگانی  در پل دختر ‏اعزام  کردند .  وقتی  معاینات پزشکی د‏ر پادگان شروع می شود یکی از افسران بدون هیچ مقدمه ای وارد صف سربازان شده و دست هادی را می گیرد ‏و از صف بیرون می آورد ‏و به وی می گوید که تو نیروی مازاد ‏هستی بعد از تحویل وسایل سربازیش ، خبر معاف شدنش را تلفنی به من اطلاع داد‏.  ‏وقتی هادی آمد ، پس از 20 ‏روز برای ادای احترام و نذر به ‏امامزاده ‏اسماعیل رفتیم . وقتی که رسیدیم ، خاد‏م امامزاده گفت که سید در خوابم آمده ‏است و گفته که بیشتر از 2000 تومان از شما نگیرم .

« شهید هادی ابرار / چغادک »