تبیان، دستیار زندگی

تو کیبورد می‌زدی و در آن سال‌ها اغلب آنهایی که کیبورد می‌زدند در عروسی‌ها و مراسم ساز می‌زدند ممکن بود که کلاً بیافتی در آن کار.

دقیقاً. کیبوردساز خطرناکی بود و خیلی راحت می‌شد به سمت موسیقی چیپ رفت. شانس آوردم (خنده)

اینهایی که می‌گویی همه‌اش اتفاق بود؟

من همیشه گفتم زندگی انسان‌ها نود درصد اتفاق است و ده درصد به تصمیم‌گیری‌ها و عملکرد شما بستگی دارد. حداقل در مورد من اینطور بوده. در نود درصد راه شما هیچ نقشی ندارید.

کجایش بود که خودت تصمیم گرفتی؟

در مدت سه سال، وقتی کاوه غیب می‌شد، من می‌گشتم و پیدایش می‌کردم و می‌دانم در زندگیش هیچ شاگردی به سماجت من نداشت. می‌رفتم کلاسش و هیچ کس در استودیو نبود و من برمی‌گشتم خانه. او یادش رفته بود اما یک درصد هم دلسرد نمیشدم. اگر می‌گفتند الان فلان شهرستان است من حتما می‌رفتم. تنها نقش من همین بوده.

کی برای اولین بار یک قطعه را ساختی؟

از همان دوران دبیرستان قطعات بدون کلام می‌ساختم و اینها در قالب همان درس‌ها بود. کاوه مثلا یک گام یا مد را درس می‌داد و می‌گفت روی این کار کن و من در همان قالب کار  ضبط می‌کردم و می‌آوردم. یک چیزی در مایه های بداهه‌نوازی بود. این کارها را با نرم‌افزار ضبط می‌کردم.

نرم‌افزار را از کجا آورده بودی؟

این نرم‌افزار را همه داشتند. یک نرم‌افزار بود به نام «کیک واک». کاوه جزو معدود کسانی بود که با نرم‌افزار کار می‌کرد. اینکه می‌گویم مال سال 77 است و آن موقع کامپیوتر دیسکت می‌خورد. آن موقع هنوز مرسوم بود که یا زنده ضبط می‌کردند تا روی سیکوئنسر کیبوردها. کامپیوتر نقشی در این موضوع نداشت.

نرم‌افزار را از کاوه گرفتی و روی کامپیوترت ریختی؟

یادم نیست اما می‌دانم که نرم‌افزارش بود و می‌توانستی از بازار تهیه کنی اما هیچ اطلاعاتی از این قضیه نداشتی. یادم هست کابل MIDI پیدا نمی‌کردم. با کابل میدی شما سازتان را به کامپیوتر وصل می‌کنید. الان همه جا هست اما آن موقع ما نمی‌دانم از کجا نقشه داخل‌اش را پیدا کردیم و وسایل آن را خریدیم و در دبیرستان، در کارگاه الکترونیک‌مان با یکی از دوستانم آن را ساختیم. پیدا نمی‌شد این کابل. من همه چیز را تجربی کشف کردم و آن موقع اینترنت هم اینطور نبود.

این خیلی خوب است که شما پایه‌ای همه چیز را یاد بگیری.

بله. خیلی خوب است. من کارم را به زحمت یاد گرفتم و به صورت خودآموز سعی می‌کردم هر مشکلی پیش می‌آید را حل کنم. خیلی سخت بود اما باعث شد که هیچ وقت گیر نکنم و هر مشکلی پیش می‌آید را حل کنم چون از اول عادت نکردم که همه چیز حاضر و آماده باشد.

اینکه می‌خواستی آهنگی که می‌سازی را با نرم‌افزار اجرا کنی همه علاقه‌ات بود یا اینکه چون امکانات و استودیو نداشتی این کار را کردی؟

علاقه‌ام بود چون می‌دانستم «سیب نقره‌ای»، «کابوس» و «ماه و پلنگ» کورش یغمایی با این سیستم ضبط شده و من دوست داشتم به جایی برسم که این کار را انجام بدهم چون می‌دانستم یک ایرانی این کار را کرده است. ایده‌آل زندگیم این بود. می‌خواستم یک روز موزیکی بسازم که این موزیک در حدی باشد که مثلا التون جان اجرایش کرده باشد.

هیچ وقت خودت را تجسم نمی‌کردی که رهبر یک ارکستر هستی که بیست نفر نوازنده دارد؟

هیچ وقت... یک بار شده بود که خودم را جای سازنده آهنگی از ژان میشل ژار تجسم می‌کردم و تصویرسازی می‌کردم اما این خیال‌پردازی‌های دوران نوجوانی بود. از سال 78 به یك سری از دوستانم پیوستم كه كارهای راك را كاور می‌‌كردیم. من در آن گروه كیبورد می‌زدم.

چه كسانی بودید؟

یحیی الخنسا درامر بود كه در سالهای اخیر در خیلی از گروه‌های حرفه ای ساز می‌زد و الان در آمریكاست و در دانشگاه درامز می‌خواند. گیتار بیس ما پیتر آكوب بود كه روس بود و بعدها در خیلی از اركسترها ساز می‌زد و الان نمی‌دانم چكار می‌كند. برادرش پوری هم بود كه گیتار می‌‌زد. خواننده و گیتاریست گروه هم بهزاد خیاوچی بود كه برادرش بهزاد گیتاریست هم‌دوره كاوه یغمایی بود.