تبیان، دستیار زندگی

پر روشن است كه امام حسین(ع) در مرداب وجود عمر سعد به جست و جوی كدام گوهر نابی آمد است : شاید در این مرداب كه روزگاری با اقیانوس های آزاد پیوند داشته است هنوز نشانی از حیات باشد، شاید در این مدفن تاریكی كه عمرسعد فطرت الهی خویش را در آن به خاك سپرده است هنوز روزنه ای رو به آفتاب گشوده باشد .

امام آفتاب كرامتی است كه خود را از ویرانه ها نیز دریغ نمی كند. آسمان را دیده ای كه چگونه در گودال های حقیر آب نیز می نگرد؟ آب را دیده ای كه چگونه پست ترین دره ها را نیز از یاد نمی برد؟ چگونه می توان كار پاكان را قیاس از خود گرفت ؟

‌ امام رابا خداوند عهدی است كه غیر او را در آن راهی نیست ، و بر همین پیمان است كه امام پای می فشارد . نه، این راز نه رازی است كه با من و تو درمیان نهند .

ولایت امام بر مخلوقات ولایت خداست، یعنی همه ذرات عالم ، از پای تا سر ، بقایشان به جذبه عشقی است كه آنان را به سوی امام می كشد، اما خود از این جذبه بی خبرند . اگر او كشكشانه ما را به كوی دوست نكشد و بر پای خویش رهایمان كند، یاران ، همه از راه باز می مانیم . آسمان را دیده ای كه از او بلندتر هیچ نیست ، اما درگودال های حقیر آب نیز می نگرد؟ امام در مرداب وجود عمرسعد در جست و جوی نشانی از دریاست، دریای آزاد ، دریایی كه به اقیانوس راه دارد. زهیر بن قین هر چند خود نمی خواست، اما امام آن عهد فراموش شده را با او تازه كرد. 

بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا ابا عبدالله الحسین
سلام

چشمه علی

آن جا، باغ بزرگی بود و ابونیزر، در این باغ کار می کرد. حالا این نکته را ببینید که حادثه از کجا شروع شد و به کجا وصل شد. ابونیزر گفت: داشتم در مزرعه ام کار می کردم که دیدم کسی از دور پیدا شد. نزدیک که شد، دیدم مولایم امیرالموءمنین علیه السلام است. نزدیکش که شدم، گفت: ابونیزر! خیلی گرسنه ام؛ غذایی داری؟ گفت: به شدت شرمنده شدم. یک کمی کدو بود. این کدو را در پیه شتر پخته بودم. قسمتی از آن را استفاده کرده بودم و یک تکه دیگرش مانده بود که می خواستم آن را دور بریزم. گفتم نه چیزی در خور ندارم. گفت هر چه هست باشد. رفتم و با شرمندگی آن مقدار غذا را آوردم.

حضرت نشست و چند لقمه خورد. رسم مولا این بود که سه لقمه می خورد. سه لقمه خورد؛ وقتی بلند شد، گفت: این غذا، حقی بر من ایجاد کرد و باید حق غذایی را که شما به من دادید، ادا کنم و بعد کلنگ را برداشت و در قناتی که آن جا بود، شروع به کار کرد. هی کلنگ می زد و بعد از یک ساعت می آمد بالا. می گوید: دیدم تمام لباس هایش خاک آلود و خیس عرق است. امیرالموءمنین علیه السلام ایستاد بالا و یک نفسی تازه کرد و مجدداً رفت پایین و باز شروع کرد به کلنگ زدن و ناگهان مثل گردن شتر - این تعبیری است که ابونیزر می کند - آب شروع به جوشش کرد. حضرت بالا آمد و خدا را سپاس گفت و دو رکعت نماز خواند و بعد فرمود: ابونیزر! این، مال شماست. این منطقه، معروف شد به منطقه ابونیزر و هنوز هم آن منطقه را ابونیزر می گویند. آن چشمه را هم ابونیزر می گویند.

بحث این جاست که اگر ما بودیم و این چشمه را ما حفر می کردیم و پیدا می کردیم، معلوم بود که باید نام ما بر آن می بود. آقا همین که می آید بیرون، اسم ابونیزر را بر روی آن می گذارد و همان جا هم می گوید: این چشمه برای استفاده عام است. این لطفی است که امیرالموءمنین علی علیه السلام در آن جا به ابونیزر می کند.

ابونیزر، بعدها صاحب فرزندی می شود که اسمش نصر بوده است و با اباعبدالله علیه السلام به کربلا می آید. آقا محبت هایی به او می کند که این یک تصمیم شگفتی می گیرد. می گوید اگر او یک چشمه بخشید، مگر خدا به ما نیاموخته است که «من جاء بالحسنة فله عشر امثالها؛ هر کس یک خوبی کرد، من ده برابر می دهم»؛ پس من باید ده چشمه به حسین ببخشم؛ البته اگر من صد چشمه هم به او ببخشم، این پاس داشت محبت های او نیست. روز عاشورا او در خدمت اباعبدالله علیه السلام بود و سعی می کرد هر زخم و تیری که می خواهد به اباعبدالله علیه السلام بخورد، به او بخورد و با تیرهایی که به او اصابت کرد، ده چشمه خون از بدنش جوشید. او به پای اباعبدالله علیه السلام می افتد و می گوید: آقا وظیفه ام را خوب انجام دادم؟ امام فرمود: بله تو پیش از من به بهشت رسیدی.


دكتر سنگری
منبع:پایگاه حوزه

اللهم عجل لولیك الفرج

مردی که سود نداشت

 فایده، کلمه ای این همه بی معنی نشده بود که ظهر آن روز شد. مرد گفت.: «پسر رسول ! با تو عهد کرده بودم تا فایده دارم  بمانم»(۱). پسر رسول ، نشسته بود کنار تن خونی آخرین نفری که رفته بود میدان و سر و رویش غرق خاک و عرق بود.

مرد گفت: « تنها دوتن از یارانت مانده اند. پایان معلوم شده». پسر رسول ، چیزی نگفت. صدای مرد آهسته تر شد:« در ماندن من سودی نیست آقا!. بگذارید بروم. » پسر رسول سر بلند نکرد. فقط گفت: « کاش زودتر رفته بودی»

 لحنش ناگهان نگران شد:« اسبی نمانده. از  این سپاه عظیم چطور پیاده می گذری؟»  از همان جا که نشسته بود، کنار تن خونی آخرین یار، دید که مرد سود و زیان، اسبش را پیش ترلابلای خیمه ها پنهان کرده ، دید که مرد سوار شد و دید که دور شد.

(۱)ضحاک بن قیس مشرقی

(نویسنده: نفیسه مرشدزاده)

 مردی که اسم خوبی داشت(۱)

سر اسب را كه كج كرده بود و بی صدا از فاصله دو سپاه گذشته بود،  فكر كرده بود خیلی خوب  اگر پیش برود می بخشندش و می گذارند با بقیة هفتاد و دونفر بجنگد.. وقتی هم گفتند:« خوش آمدی! پیاده شو، بیا نزدیك.» نتوانست. یاد این افتاد كه آب را خودش سه روز پیش رویشان بسته. گفت :« سواره می مانم تا كشته شوم». می خواست چشم تو چشم نشوند.

اصلا حساب این را نكرده بود كه بیایند سرش را بگیرند روی زانو. خونهای پیشانیش را با انگشت پاك كنند. باز دلشان راضی نشود. دستمال خودشان را ببندند دور سرش. در خواب هم نمی دید بهش بگویند:« آزادمرد، مادرت چه اسم خوبی رویت گذاشت» 

 (۱)حر بن یزید ریاحی

(نویسنده: نفیسه مرشدزاده)

مردی که دستهای نازنینی داشت

پسر رسول تازه تکبیر گفته بود که تیر به پاهای سعید (۱)خورد. سعید ایستاده بود پیش رو  و دستها را دو طرف تن باز کرده بود: به خدا قسم اگر بگذارم به حسین در نماز تیر بزنید. حمد می خواندند که تیر به شکمش خورد . رکوع رفته بودند که دستهایش . سجده رفته بودند که سینه اش . سجده دوم بود که دست دیگرش . تشهد می خواندند که چشمهایش.

سلام می دادند که فرو افتاد.

مردی که گونه هایش سیاه بود

 آزادش كرده بودند كه جانش را بردارد و هرکجا خواست برود. كوفه یا مدینه. غلام سیاه (۱)اما نرفت. ماند. این یك بار را خودش دلش می خواست غلامی كند.

خون از همه زخمهایش بیرون می ریخت. آخرین نفسها بود. تنش آرام آرام سرد می شد که صورتش ناگهانی گرم شد. به زحمت چشم  باز كرد. گونه امام چسبیده بود به گونه سیاه او. بریده بریده گفت:« خوشبخت تر از من كسی هست؟» و چشم بست. 

(۱) اسلم بن عمرو

(نویسنده: نفیسه مرشدزاده)

 مادری

قبل از عاشورا به واسطه امام اسلام آورده بودند و حالا آمده بودند که در کربلا کنارش باشند. مادر و پسر و عروس. ام‌وهب رو کرد به پسر و گفت: پسرم، برو فرزند رسول خدا را یاری کن. وهب رفت به میدان و جانانه جنگید. برگشت و به مادر گفت: راضی شدی؟ مادر جواب داد: «تا در این راه کشته نشوی راضی نمی شوم.» پسر برگشت به میدان. شهیدش کردند، سرش را جدا کردند و پرتاب کردند سوی مادر. زن سر را برداشت، بوسید و گفت: «شکر خدا که با شهادت تو مرا نزد امام روسپید کرد. ای امت بدکار! بدانید که حاکم فقط خداست و من شهادت می دهم که نصارا در بیعه‌ها و یهود در کنیسه‌ها از شما بهترند.» و سر پسرش را به سمت دشمن پرتاب کرد. سر، به سربازی از سپاه دشمن برخورد کرد و او را کشت. خودش هم عمود خیمه را کند و به دشمن حمله برد. امام او را از این کار نهی کرد و فرمود: «تو در بهشت با جدم رسول خدا خواهی بود.»(ریاحین الشریعه.. جلد3. ص304)

***

پدر به میدان رفت و شهید شد. مادر رو کرد به فرزند و گفت: «فرزندم، حالا نوبت توست.» عمربن‌جناده رفت که اذن میدان بگیرد. امام (ع) فرمود: «پدرت تازه به شهادت رسیده، شاید مادرت راضی به رفتن تو نباشد.» عمربن جناده جواب داد: مولای من ، مادرم من‌را به جانبازی امر کرده. امام اجازه داد، عمر به میدان رفت و شهید شد. سرش را پرتاب کردند سمت سپاه امام. مادر سر پسر را برداشت و گفت: آفرین بر تو ای پسرم، سرور قلبم، روشنی چشمم. اینها را گفت و سر را سوی دشمن پرتاب کرد. عمود خیمه را برداشت تا به سمت دشمن حمله برد اما امام او را امر به بازگشت کرد و برایش دعای خیر کرد. (اعیان الشیعه. ج1. ص607)

***

اینها روایت زنانی است که مادری کردند و برای خدا هم مادری کردند. مادری کردند درحالیکه به ارزش این نقش آگاه بودند. پرورش کودکانی که قرار است انسان‌هایی شود که هرکدام گوشه ای از تاریخ را بگیرند، سر بدهند و سربلند شوند. و از آن هم مهمتر اینکه برای خدا مادری کردند نه به خاطر لذت مادر بودن یا صرفاً فرزندی داشتن به عنوان عصای دست، دل‌خوشی دوره پیری یا زنده نگه‌دارنده نام و ادامه‌دهنده نسل. فرزندی بزرگ کردند که در مواقع لزوم بشود امرش کرد که برو فرزند رسول خدا را یاری کن. فرزندی که حتی بشود از سرش هم گذشت.

***

از ویژه‌نامه عاشورای پنجره

مگر امام را به این یك شب چه نیازی است كه اینچنین می گوید؟ كیست كه این راز را بر ما بگشاید؟...

اصحاب عشق را رنجی عظیم در پیش است . پای بر مسلخ عشق نهادن ، گردن به تیغ جفا سپردن ، با خون كویر تشنه را سیراب كردن و ... دم بر نیاوردن ! اگر ناشئه لیل نباشد، این رنج عظیم را چگونه تاب می توان آورد؟ یا ایها المزمل ـ قم الیل ...ـ انا سنلقی علیك قولا ثقیلا. رسول نیز آن قول ثقیل برگرده قیام لیل نهاد . با این همه ، بار روحی بر آن جلوه اعظم خدا نیز سنگین می نشست . سَبحِ طویل روز ناشئه لیل می خواهد ، اگرنه ، انسان را كجا آن طاقت است كه این رنج عظیم را تحمل كند؟

اما چرا شب؟ و مگر در شب چه سرّی نهفته است كه درروز نیست و خراباتیان چگونه بر این راز آگاهی یافته اند؟ شب سراپرده راز و حرم سرّ عرفاست و رمز‌ آن را بر لوح آسمانِ شب  نگاشته اند ـ اگر بتوانی خواند. جلوه ملكوتی ایمان نوراست و با این چشم كه چشم اهل آسمان است ، زمین آسمان دیگری است كه به مصابیح وجود مؤمنین زینت یافته است. شب عرصه تجلای روح عارف است ، اگر چه روزها را مُظهِر غیر است و خود مخفی است ، و دراین صفت، عارف اختران را ماند.