تبیان، دستیار زندگی

گفته بود:
مردم! من پسر مکّه و منا هستم؛ پسرِ زمزم و صفا. من پسر همان کسی هستم که حجرالاسود را در ردای خودش گرفت و در جایش گذاشت... من پسرِ براق سوارِ آسمان‌هایم که یک شبه از مسجدالحرام به مسجدالاقصی سیر کرد و جبرییل او را تا سدره المنتهی برد، من پسر همان کسی هستم که با ملائکه‌ی آسمان نماز خواند... من پسر محمّدِمصطفی و علیّ‌مرتضایم. من پسر همان کسی هستم که همراه پیامبر با دو شمشیر و دو نیزه می‌جنگید، که دوبار هجرت و دوبار بیعت کرد، که حتّی به قدر چشم بر هم زدنی کفر نورزید، من پسرِ همان کسی‌ام که جبرییل تأییدش کرد و میکاییل یاری‌اش داد... که تیری از تیرهای خدا برای منافقان بود... که شیر حجاز و آقای عراق و مکّی مدنی و خیفی و عقبی و بدری و اُحُدی و شجری بود، او جدّ من علیّ‌بن‌ابیطالب بود...^*
مرد، اسیر بود وقتی این جمله‌های حماسی را در معرفی خودش می‌گفت.

*بخشی از خطبه حضرت سجّاد (ع) در مسجد شام/ نفس المهموم

(بهار نارنج)