تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

با عصبانیت فریاد زدم .
- این بچه رو كی آورده به اینجا ! مرد میانسالی برای وساطت آمد : برش نگردونید . این بچه حالا كه اومده ، من خودم ازش مراقبت می كنم .
گفتم : نمیشه پدر جان ، این بچه فردا پدر ومادرش مشكل درست می كنند .اگه این بچه شهید بشه ، مردم بدبین میشن . گفت : پدر این بچه منم !!! خواهش میكنم بذارید بمونه .سیزده سالشه اما به اندازه یه مرد پنجاه ساله قدرت داره !

می گفتی :آب !می خورد و می گفت : شكر خدا .میگفتی: غذا !می خورد و میگفت :شكر خدا .
میگفتی :شربت !می خورد و می گفت شكر خدا.میگفتی تركش !
می خورد و می گفت (.....!)
تو وصیت نامه اش نوشته بود :این لطف الهی بود كه از این بابت ،بارها وبارها خدا را شكر می كنم

مهریه ما یك جلد كلام الله مجید بود و یك سكه طلا.
سكه را بعد عقد بخشیدم اما آن یك جلد قرآن را محمد بعد از ازدواج خرید و صفحه اولش اینطور نوشت:
امیدم به اینست كه این كتاب اساس حركت مشترك ما باشد و نه چیز دیگر،كه همه چیز فنا پذیر است جز این كتاب.
حالا هر چند وقت یكبار كه خستگی بر من غلبه میكند،این نوشنه ها را میخوانم و آرام میگیرم.
شهید محمد جهان آرا

توی نقاهت گاه یه دختر کم حرف به اسم مریم بود؛ که چون بعد از تصادف خیلی دیر به بیمارستان رسونده بودنش ، قطع نخاع شده بود. اون اوایل که آوردنش از بس جراحتش شدید بود و عفونت کرده بود ، توی اتاقش بوی خیلی بدی می اومد. به همین خاطر کسی حاضر نبود بره اونجا؛ ولی تهمینه هر شب می رفت بتادین می ریخت روی شکستگی پاش و عفونتش رو پاک می کرد. لباس تمیز تنش می کرد و ملافه سفید رو می کشید رو تختش. توی اون شش ماه که مریم تهران بود ، دیگه اتاقش همیشه بوی گل می داد؛ چون همیشه یه شاخه گل مریم کنار پنجره اش بود.(شهیده تهمینه اردکانی)

در منطقه، داخل كانال، راست راست راه می رفت و اعتنایی به تیر و تركش ها نداشت او می دانست كه جز به اذن خدا برگ از شاخه جدا نمی شود.
ـ آخرش یك كاری دست خودت می دهی، سرت را بیاور پایین
ـ من نماز شب نمی خوانم. خیالم از این بابت راحت است!(باوری بود كه جملگی بر آن بودند، یعنی شرط شهادت و مقدمه واجب آن اخلاص در عمل است كه تهجد یكی از بسترهای آن بود)

هر کدام یک گوشه سنگر نشسته بودند ، کاغذ به دست ، یکی خاطره می نوشت یکی وصیت نامه ، او ولی معادله های مثلثاتی کتابش را حل می کرد .

سر سفره ، سرهنگ گفت « دکتر ! به میمنت ورود شما یه بره زده ایم زمین. » شانس آوردیم چیزی نخورده بود و این هه عصبانی شد. اگر یک لقمه خورده بود که دیگر معلوم نبود چه کار کند.
خاطره ای از زندگی شهید مصطفی چمران

خودش رو وقف جنگ و خدمت به اسلام کردم بود.می گفت: طاقت ندارم از صحنه ی جنگ دور باشم.عهد کرده بود تا اوضاع آروم نشده ، به فکر استراحت نباشه
یه روز بچه مون مریض شده بود،بهش گفتم به خاطر این بچه چند روز جبهه نرو
برگشت و گفت:جون این بچه در مقابل جون این همه عزیزانی که دارن می جنگند ، ارزشی نداره...
روایتی از زندگی خلبان شهید علی اکبر شیرودی

هوا خیلی سرد شده بود.فرمانده گردانمون همه ی بچه ها رو جمع کرد
بعد هم با صدای بلند گفت:کی خسته است؟همه با انرژی گفتیم: شمن!!!.ادامه دادکی ناراحته؟دشمن!!!!.کی سردشه؟!دشمن!!! آفرین... خوبه!حالا برید به کارتون برسید،پتو کم بوده ، به گردان ما نرسیده...

مادر شهید رسولی می گوید: «از رضا پرسیدم، رضاجان شهدا را چگونه پیدا می كنید؟»
گفت ما در منطقه، جست وجوی خود را تا آن جا كه در توانمان باشد ادامه می دهیم. وقتی به نتیجه نرسیدیم با شهدا صحبت می كنیم و می گوییم اگر می خواهید ما جایتان را بیابیم بگویید، در غیر این صورت ما كارمان تمام شده و شما این جا باقی می مانید.
شب موقع خواب صلوات نذر می كنیم و در خواب شهدا را می بینیم كه محل به جای ماندن پیكرشان را به ما نشان می دهند.