تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

گفت : مادر جان بیا ناهار بخوریم . پرسید : ناهار چی داریم مادر ؟گفت : باقالا پلو با ماهی
با خنده رو به مادر کرد و گفت : ما امروز این ماهی ها را میخوریم .و یه روزی این ماهی ها ما را می خورند
چند سال بعد ... والفجر 8 ... درون اروند گم شد ...مادر تا آخر عمرش ماهی نخورد ...

امام جماعت واحد تعاون بود. بهش می گفتند حاج آقا آقاخانی. روحیه عجیبی داشت. زیر آتیش سنگین عراق شهداء رو منتقل می کرد عقب. توی همین رفت و آمد ها بود که گلوله مستقیم تانک سرش رو جدا کرد. چند قدمیش بودم. «هنوز تنم می لرزه وقتی یادم میاد». از سر بریده شده اش صدا بلند شد:«السلام علیک یا ابا عبدالله»
شهید محسن آقاخانی

وقتی جنگ شروع شد به فکر افتاد برود جبهه . نه توی مجلس بند می شد نه وزارت خانه . رفت پیش امام . گفت « باید نامنظم با دشمن بجنگیم تا هم نیروها خودشان را آماده کنند، هم دشمن نتواند پیش بیاید. » برگشت و همه را جمع کرد. گفت « آماده شوید همین روزها راه می افتیم » . پرسیدیم «امام؟» گفت «دعامان کردند.»
خاطره ای از زندگی شهید مصطفی چمران

عصر بود که از شناسایی آمد.انگار باخاک حمام کرده بود. از غذا پرسید. نداشتیم. یک از بچه ها تندی رفت ، از نزدیکی شهر چند سیخ کوبیده گرفت . کباب ها را که دید ، داد زد « این چیه ؟» زد زیر بشقاب و گفت« هرچی بسیجی ها خورده ، از همون بیار. نیست، نون خشک بیار.»
شهید حسن باقری

هم مداح بود هم شاعر اهل بیت.می گفت «شرمنده ام که با سر وارد محشر شوم و اربابم بی سر وارد شود؟»بعد شهادت وصیت نامه اش رو آوردند. نوشته بود قبرم رو توی کتابخونه مسجد المهدی کندم.سراغ قبر که رفتند دیدند که برای هیکلش کوچیکه. وقتی جنازه ش اومد قبر اندازه اندازه بود، اندازه تن بی سرش.
شهید: حاج شیرعلی سلطانی***راوی: مداح اهل بیت حاج کاظم محمدی

می گفتند : چرا برنمی گردی عقب با این همه ترکش ؟می گفت : آدم برای این خرده ریزها که بر نمی گرده . ترکش باید اندازه لیوان باشه تا آدم خجالت نکشه برگرده عقب . آخر سر هم با یکی از همین ترکش های لیوانی رفت . عقب ؟ نه ! بهشت …

كمكش تیرخورد توی كوله اش وآتش گرفت .خودش هم تیرخورده بود توی گردنش .رفتم بالای سرش گفتم«بهروز سالمی؟ »داشت شهید می شد .گفت «سالمم هیچیم نیست !»

اندازه پسر خودم بود ؛ سیزده ، چهارده ساله . وسط عملیات یه دفعه نشست . . .
گفتم :«حالا چه وقت استراحته بچه ؟»
گفت : «بند پوتینم شل شده ، می بندم راه می افتم ..»
نشست ولی بلند نشد . هر دو پاش تیر خورده بود . برای روحیه ما چیزی نگفته بود ..

هروقت می خواهیم با سید بریم توی شهر قدمی بزنیم ، یكی دو نفر جلوتر میرند تا اگه بوی كباب شنیدند خبرش كنند . حساسیت داره به بوی كباب ، حالش خیلی بد میشه . یه بار خیلی اصرار كردیم كه چرا ؟ گفتش : اگه تو میدون مین بودی ودر حال خنثی كردن مین، به خاطر اشتباهی چاشنی مین فسفری عمل میكرد و دوستت برا اینكه عملیات لو نره ، اونو می گرفت زیر شكمش و ذره ذره آب میشد و حتی داد نمی زد و از این ماجرا فقط بوی گوشت كباب شده تو فضا می موند ، تو به این بو حساس نمی شدی !؟

گفت « اتوبوس خوبه . با اتوبوس می ریم. » می خواستیم برویم مرخص، اصفهان . گفتم « با اتو بوس ؟ تو این گرما؟» گفت « گرما ؟ پس این بسیجی ها چی کار می کنن؟ من یه دفعه با هاشون از فاو اومد شهرک، هلاک شدم . اینا چی بگن ؟ با همون اتوبوس می برمت که حالت جا باید. بچه های لشکر هم می بینندمون، کاری داشتند می گن.»
شهید خرازی