تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

می خواست برگرده جبهه.بهش گفتم: پسرم! تو به اندازه ی سنّت خدمت کردی
بذار اونایی برن جبهه که نرفته اند.چیزی نگفت و ساکت یه گوشه نشست.وقت نماز که شد ، جانمازم رو انداختم که نماز بخونم.دیدم اومد و جانمازم رو جمع کرد
خواستم بهش اعتراض کنم که گفت:این همه بی نماز هست!اجازه بدید کمی هم بی نمازا ، نماز بخونند.دیگه حرفی برا گفتن نداشتم.خیلی زیبا ، بجا و سنجیده جواب حرف بی منطقی من رو داد.

همه پتو ها را انداخته بودیم رویش ، اما دندان هایش باز هم بهم می خورد . تب کرده بود . نمی دانستیم چه کار کنیم . خودمان هم سردمان شده بود . دق دلمان را سر صادق خالی کردیم . حسابی دعوایش کردیم که چرا گذاشت برود بیرون . بیچاره زد زیر گریه می گفت : فکر کردم میره برای نماز شب وضو بگیره ، چه می دانستم توی سوز و سرما میره می شینه درس می خونه ؟

شب عملیات خیبر بود. داشتیم بچه ها را برای رفتن به خط آماده می كردیم. حاجی هم دور بچه ها می گشت و پا به پای ما كار می كرد.درگیری شروع شده بود. آتش عراقی ها روی منطقه بود. هر چی می گفتیم «حاجی! شما برگردین عقب یا حداقل برین توی سنگر.» مگر راضی می شد؟ از آن طرف، شلوغی منطقه بود و از این طرف، دل نگرانی ما برای حاجی.
دور تا دورش حلقه زده بودند. این جوری یك سنگر درست كرده بودند برای او. حالا خیال همه راحت تر بود. وقتی فهمید بچه ها برای حفظ او چه نقشه ای كشیده اند، بالاخره تسلیم شد. چند متر آن طرف تر، چند تا نفربر بود. رفت پشت آن ها
شهید همت

داشت محوطه رو آب و جارو می کرد.به زحمت جارو رو ازش گرفتم.ناراحت شد و گفت : بذار خودم جارو کنم،اینجوری بدی های درونم هم جارو میشن
کار هر روز صبحش بود،کار هر روز یه فرمانده لشگر...
شهید همت

بار اولش نبود كه فیلم بازی می كرد. آن قدر هم نقشش را دقیق اجرا می كرد كه برای هزارمین بار هم آدم گولش را می خورد. میكروفون را دست گرفت، چند تا فوت محكم كرد و دست در لحظاتی كه بچه ها بیش از همیشه منتظر اعلان آمادگی برای شركت در عملیات بودند گفت:«كلیه برادران حاضر در پادگان، برادرانی كه صدای مرا می شنوند، در زمین ورزش، نمازخانه، میدان صبحگاه، داخل آسایشگاه ها، كلیه این برادران» .... بعد از مكثی، آهسته:«با كبدشان فرق می كند!»

شهید ابوالحسنی را بچه ها دایی صدا می زدند. این اواخر ریشش حسابی بلند شده بود. شاید یك قبضه!
ـ دایی! ماشاءالله چه ریشی بلند كرده ای!
ـ اگر از پل بگذرد ریش است والا پشم هم نیست!

قبل از حرکت از اردوگاه گفتند که حاج همت گفته است تو و مهدی خندان حق شرکت در عملیات را ندارید. وقتی خبر را شنیدیم، در به در دنبال حاج همت گشتیم. آخر سر، ماشینش را دیدیم که داشت از اردوگاه خارج می شد و می رفت طرف قرارگاه. به هر زحمتی بود، نگهش داشتیم. حاج همت قبول نمی کرد. جر و بحث بینمان بالا گرفت. همت با شرکت من در عملیات موافقت کرد، اما با مهدی خندان نه. یکهو خندان زد زیر گریه. اشک ها کار خودش را کرد. حاج همت رضایت داد ولی از او قول گرفت که احتیاط کند و جز فرماندهی و هدایت نیروها، کار دیگری نکند.
حاجی پور فرمانده تیپ عمار شهید شده بود و فقط مانده بود مهدی.
حاج همت از این می ترسید که مهدی هم از دست برود.

شروع رندگیمان ساده بود و در عین حال باصفا.نمی شد گفت خانه!دو تا اتاق اجاره كرده بودیم كه نه آشبزخانه داشت نه حمام!
كنار یكی از اتاقها یك تو رفتگی بود كه حسن برایش دوش گذاشته بود و شده بود حمام!زیر پله هم یك سكوی آجری بود كه چراغ سه فیتله خوراك پزیمان را گذاشته بودیم آنجا و شده بود آشپزخانه!بنظر من خیلی قشنگ بود و خیلی هم ساده
شهید حسن آبشناسان

اوایل معلم شدنم بود که فهمیدم خیلی کم اشتها شده.یه روز سر سفره نشسته بودیم.چند لقمه خورد و بلند شد که بره مدرسه.منم یه لقمه براش گرفم و گفتم با خودت ببر.خیلی خوشحال شد و لقمه رو گرفت و رفت.
تا چند روز این کار تکرار شد؛و من هر روز لقمه بهش می دادم تا با خودش ببره.آخر، یه روز ازش پرسیدم: «چرا خودت غذا نمی خوری و همش منتظری من برات لقمه بگیرم؟»با مِنّ و مِن!جواب داد: «آخه هر وقت دست می برم تا برای خودم لقمه بگیرم،قیافه بچه های گرسنه ی کلاس میاد جلوی چشمم و اشتهام کور میشه.منم لقمه های شما رو می برم و می دم به اونا!» (شهیده مهری رزاق طلب)

به سنگر تكیه زده بودم و به خاك ها پا می كشیدم. حاجی اجازه نداده بود بروم عملیات. مرا باش با ذوق و شوق روی لباسم شعار نوشته بودم. فكر كرده بودم رفتنی هستم.داشت رد می شد. سلام و احوال پرسی كرد. پا پی شد كه چرا ناراحتم. با آن قیافه ی عبوس من و اوضاع و احوال، فهمیده بود موضوع چیه. صداش آرام شد و با بغض گفت«چیه؟ ناراحتی كه چرا نرفتی عملیات؟ خوب برو! همه رفتند، تو هم برو. تو هم برو مثل بقیه. بقیه هم رفتند و برنگشتند.»
و راهش را گرفت و رفت.
شهید همت