بیان قرآن نقطه اوجی از ماجرای عشق و زیبایی است و تعبیری شگفت است از این حقیقت که زیبایی چه در انسان باشد و چه در هنر و چه در طبیعت می تواند بر رنج ها و دردها فائق آید.

در این حال است که آدمیان دست خود ببرند و هیچ ندانند و گویند:

اهل حکمت گفته اند زیبایی طبیبی است که می تواند مزاج و خلق و خوی آدمی را اگر بیمار شده باشد شفا بخشد یعنی از ناهماهنگی به هم آهنگی و از پریشانی به نظم و از زشتی به زیبایی آورد و بر عمر آدمی بیفزاید:

در پایان آیه بشارتی است هست به آیه ای دیگر (حجر: 39،40) که آنجا شیطان گوید «من همۀ بندگان تو را گمراه خواهم کرد مگر مخلصین را» یعنی آنها که خود را از هر آنچه غیر حق است پاک کرده اند. و یوسف در شمار آنان بود.

اینجاست که شیطان می تواند ضربه خود را فرود آورد و یوسف را به حماسه گریز خویش معجب و مغرور کند.

اما یوسف به صراحت می گوید که من نفس خود را از بدی تبرئه نمی کنم که می دانم بسیار امر کنندۀ بدیهاست مگر آنکه رحمت پرورگار شمال حال آدمی باشد.

حکیم ابوالقاسم فردوسی را می بینیم که در نبرد رستم با دیو سپید که آخرین حماسۀ هفت خوانِ اوست رستم ابتدا دیو را که در غار خفته است بیدار می کند زیرا می داند که کشتن دیو خفته نشان رستگاری نخواهد بود.

در واقع ممکن است است در جای دیگری با دیوی بیدار روبه رو شود و از او درماند پس:

می بینیم که حکیم توس قهرمان خود چگونه از سقوط در ورطۀ عُجب و خودبینی حفظ کرده و شایستگی خود را به لقب حکیم تحکیم کرده است.

*رسول الهی به آنچه از جانب پروردگارش به او نازل شده است ایمان آورد و مؤمنان همگی ایمان آورده‌اند به خدا و فرشتگانش و صحف آسمانی و رسولان الهی و گویند که ما میان رسولان فرقی نمی‌گذاریم و نیز گویند که ما سخن خدا را شنیدیم و از آن اطاعت می‌کنیم. پس ای پروردگار ما، ما را مشمول رحمت و آمرزش خود قرار ده که بازگشت همه کارها به سوی توست*

سخن کز دل برون آید، نشیند لاجرم بر دل

هله پاسبان منزل، تو چگونه پاسبانی      که ببرد رخت ما را همه دزد شب نهانی

 بزن آب سرد بر رو بجه و بکن هیاهو       که ز خوابناکی تو همه سود شد زیانی