تبیان، دستیار زندگی

ای بوده در قفای تو دایم دعای من

بیگانگی مکن که شدی آشنای من

دست از جفا بدار و گرنه دعا کنم

تا دادمن ز تو بستاند خدای من

گر من دعاکنم به سحرگاه وای تو

گر دست من نگیری صد بار وای من

تو از برای عشقی وعشق از برای تو

من از برای دردم و درد از برای من

تنگ نبات چون بود؟ لب بگشا که همچنین

آب و حیات چون بود؟ خیز وبیا که همچنین

هر که بگویدت که تو دل به چه شکل می‌بری ؟

از سر کوی ناگهان مست به سرا که همچنین

هر که بگویدت که جان چون بود اندرون تن ؟

یک نفسی بیا نشین در بر ما که همچنین

هر که بگویدت که گل خنده چگونه می‌زند ؟

غنچهٔ شکرین خودبازگشا که همچنین

آن کیست که می آید صد لشکر دل با او

درویش جمالش ما سلطان دل ما او

بی صبح شبی خواهم کورا غم خود گویم

من گویم و او خندد تنها من و تنها او

مستم زخیال او من با وی و وی بی من

یارب چه خیالست این اینجا من و آنجا او

مهتاب چه خوش بودی گر بودی و من تنها

لب برلب و رو به ررو و او با من و من با او

گویند مرا آخ‌ر دیوانگیت خوشد

دیوانه چرا نبودم ماه من و شیدا او

من خسروا و شیرین بنگر که چه شکلست این

دیباچه دلها من آیینهٔ جانها او

گر نه کمند بلاست بر دل عشاق تو

بهر چه بازی کند زلف تو با ساق تو

نوبت خوبی زدند در شب گیسوی تو

فتنه عشق گشت باز گرد سر کوی تو

گریه ترازوی چرخ دست بدی مرمرا

حسن تو یکسو نهم مه بد گرسوی تو

من به فسون و فازان خودت می کنم

تفرقه گر نفگند نرگس جادوی تو

بس که شکسته دلان بستهٔ زلفت شدند

هست هزاران شکست در سر هر موی تو

ای زندگانی بخش من ، لعل شکر گفتار تو

در آرزوی مردنم ، از حسرت دیدار تو

معذوری از زلف سیه، پوشی بران روی چو مه

سیری ندارد هیچگه، خون دیده از دیدار تو

گیرم ترا زین چشم تر ، دشوار می‌آید نظر

بیرون کنم دیده زسر ،آسان کنم دشوار تو

زین پس به خوبان ننگرم ، در کوی ایشان نگذرم

گر هیچ یک ره جان برم، از غمزهٔ خون‌خوار تو

در کوی تو بر هر دری ، افتاده می بینم سری

این نیست کار دیگری ، این کار تست این کار تو

از دوری خود جانا حال دل من بشنو

اندوه فراق گل ازمرغ چمن بشنو

زان موی بناگوشت هر کس گله‌ای دارد

آن طره به یکسو نه از گوش سخن بشنو

نافه همه بوی خوش ازبوی تو می دزدد

غمازی آن دزدی ازمشک ختن بشنو

از باد هوایت دل صد جان بدید این خود

به شگفت گلی دیگر ای غنچه دهن بشنو

تو جان منی و من دور از تو همی میرم

ای جان جدا مانده آخر غم تن بشنو

بشکست می لعلت چون توبهٔ خسرو را

اکنون صفت مستی زان تو به شکن بشنو

ای آرزوی دل شکسته

ما در تو دل شکسته بسته

بس دل که به دولت فراقت

از ننگ چات باز رشته

مجروح لبت بسی است کس دید

یک خرما را هزار هسته

سروت چو برای جان ماخاست

برخاسته و به جان نشسته

اندوه من ار نهند بر کوه

که را بینی کمر شکسته

ای رفته و ترک من بد نام گرفته

وز دست وفای دگران جام گرفته

باز آمده‌ای تابنمایی و بسوزی

در شور میاور دل آرام گرفته

خونم مخور ای دوست که این باده غم آرد

چون دید توان آن رخ گلفام گرفته

دشنام مرا گفته بدی دوش و همه شب

من لذت آن گفتن دشنام گرفته

من دوزخی عقل و بسا دوزخی عشق

کو صد چو من سوخته را خام گرفته

ای گل چه زنی خنده ز نالیدن خسرو

کازرده بود بلبل در دام گرفته

ای فراق تو یار دیرینه

غم تو غمگسار دیرینه

درد تو میهمان هر روزه

داغ تو یادگار دیرینه

غرق خونم که میخلد هر دم

در دلم خار خار دیرینه

ای دریغا که خاک خواهم شد

با دل بر غبار دیرینه

ای صبا زینهار یادش ده

گه گه از دوستدار دیرینه

گاهگاهی خرامشی نکنی

برسر خاک یار دیرینه

چند گاهی مرا زدل شده بود

زاری و کار و بار دیرینه

وه که بازآمدی و خسرو را

بردی از دل قرار دیرینه

به باغ سایهٔ بیدست و آب در سایه

ازین سپس من و جانان و خواب در سایه

به بانگ نوش، مگر ساقیم کند بیدار

چو خفته باشم و مست و خراب در سایه

به سایه خفته بدم دی که یار آمد و گفت

چه خفته‌ای که رسید آفتاب در سایه

هوای گرم و تو نازک، برون مرو جانا

بنوش با من صهبای ناب در سایه

بگفت خسرو بگشای زلف تا شیند

حریف و مطرب و چنگ و رباب درسایه