تبیان، دستیار زندگی

سلام

به نظر من جای این توی انجمن خالیه.... خوب معلومه جای چی خالیه.... جای شهدای زن... بالاخره تواون روزا.... زنای زیادی بودن که در راه انقلاب و دین از دنیاشون گذشتن و  جانشون رو فدا کردن... پس این وظیفه ماست که با این شهداو جانبازا آشنا بشیم و اونا رو الگوی زندگی قرار بدیم .پس شروع کنید برید و این عزیزان رو شناسایی کنید و به بقیه هم بشناسونید .

منتظر حضور گرمتون هستم.

یا علی مدد

....وخدایی که در این نزدیکی است.

سلام دوستان

جند تا از خاطرات زنان اسیرو رزمنده رو خوندم که برای خودم خیلی جالب و تکان دهنده بود . گفتم بذارمش شما هم بخونید ضرر نمیکنید.

فاطمه ناهیدی در كتاب دوره درهای بسته صفحه 15 آغاز اسارت را چنین وصف می كند: «عراقی ها آمدند بالای سر ما یكی از آنها آمد جلو كه دستم را بگیرد، دستم را كشیدم و گفتم تو نامحرمی، تا چند ساعت فكرم كار نمی كرد، فرار كه نمی توانستم بكنم بهترین اتفاق مرگ بود. با هر صدای انفجار خودم را بالا می كشیدم كه تركش به من بخورد دیگ رهیچ چیز برایم مهم نبود دعا كردم بمیرم استغفار كردم، اشهدم را گفتم، اما یادم آفتاد چند روز پیش نماز امام زمان نذر كرده بودم روی زانوهایم نشستم و نذرم را ادا كردم بعد از نماز آرام تر شده بودم، اما وقتی یاد نگاه های عراقی ها می افتادم، بدنم می لرزید، اما خودم را سپردم دست خدا و به او توكل كردم.»

خدیجه میرشكار در كتاب اسیر شماره 339، صفحه 38 اینچنین می گوید: «بعد از بازجویی اولیه مرا در سالن مستطیل شكل بزرگی كه شبیه سردخانه بود حبس كردند دو در آهنی در دو سو قرار داشت. در و دیوار سرد و سیمانی سالن همراه با سكوتی كه فضا را گرفته بود ترس عجیبی را در جانم انداخت، نشستم، تكیه بر دیوار دادم. افكار شوم و وحشتناكی در سرم افتاده بود احساس می كردم هر لحظه یكی از آن درها باز می شود و چهره نحس و خشن یكی از بازجوها برابرم ظاهر می گردد. خستگی و كوفتگی راه و بی خوابی امانم را بیده بود، اما تا پلك بر هم می گذاشتم ترس مثل پتكی بر سرم فرود می آمد، چشم باز می كردم و دوباره به در خیره می ماندم. به نماز و دعا نشستم اشك می ریختم و ائمه معصومین را صدا می زدم، حالم دگرگون شد و رویایی دیدم در سالن باز شد و به من گفتند: مولا علی(ع) به دیدنت آمده آن بزرگوار نگاهی به من انداخت و رفت. از خواب پریدم، اطمینان خاطر پیدا كرده بودم، دیگر آن افكار شوم و عجیب در سرم نبود، دیگر از در و دیوار سالن ترسی نداشتم و بقیه كارها را به خدا واگذار كردم.»

معصومه آبادی، فاطمه ناهید، حلیمه و مریم چهار اسیر زن هستند كه در زندان الرشید بغداد بودند كه برای رسیدن به خواسته خود یعین انتقال به اردوگاه اسرا و استفاده از امكانات صلیب سرخ و قوانین مربوط به اسراء دست به اعتصاب غذا زدند در حالیكه می دانستند چه عواقب سخت و ناگواری در انتظار آنهاست. در صفحه 37 كتاب دوره درهای بسته خاطره شجاعت و اعتصاب دختران جوان اسیر ایرانی را می خوانیم: «به نگهبان گفتیم سه روز مهلت دارید، اگر ما را به اردوگاه نبرید اعتصاب غذا می كنیم. در این سه روز آرام بودیم، فكر كرده بودند منصرف شده ایم سلولهای دیگر می گفتند بچه ها بارها اعتصاب غذا كرده اند ولی فایده نداشته است مجبورشان كرده اند اعتصابشان را بشكنند. مهلتشان كه تمام شد مسئول زندان را خواستیم گفتند باید صبر كنید ما نمی خواستیم صبر كنیم همه موافق بودیم با شروع اعتصاب، غسل شهادت كردیم از زیر در بلند گفتم بسم ا... الرحمن الرحیم، ما چهار دختر ایرانی هستیم كه نباید این جا باشیم از این لحظه اعتصاب غذای خود را شروع می كنیم باید ما را بفرستید ایران یا به صلیب سرخ معرفی كند. هر مسئله جانی و ناموسی كه برای ما پیش بیاید، سازمان بین الملل مسئول هستند. هفده روز در اعتصاب بودیم مریم به حالت غش افتاده بود، معصومه و حلیمه داد می زند و یا حسین یا حسین می كردند، من سر مریم را گذاشته بودم روی پایم آن قدر بی رمق شده بودیم كه فریادهایمان به ناله بیشتر شبیه بود، معده مریم و معصوم خونریزی كرده بود اما ما همچنان در اعتصاب بودیم. عراقی ها وحشت كرده بودند بالاخره با پافشاری ما بعد از 17 روز افراد صلیب سرخ به دیدن ما آمدند، از ما عكس فوری انداختند و یك برگ آبی و زرد دادند كه ما به خانواده هایمان نامه بنویسیم و با پیروزی ما كه به سختی به دست آمد ما را از زندان الرشید به اردوگاه اسراء منتقل كردند. آنچه در خاطرات زنان به اسارت گرفته بود خودنمایی می كند آمیختگی ترس و شجاعت، صبر و توكل است. به تنهایی رسیدن و از خودگذشتن و به خدا رسیدن است كه از خود تا خدا بیش از دو قدم نیست، قدم اول پا برون خود نهادن و قدم دوم به خدا رسیدن كه زندگی در اسارت نوعی عرفان عملی و اخلاقی است.

 در كتاب كوچه های خرمشهر كه از اولین كتابهای خاطرات جنگ است در صفحه 178 از زبان یكی از دختران رزمنده خرمشهری می خوانیم: «برای ماندن در خرمشهر و دفاع از آن با مخالفت شدید پدرم مواجه شدم ناچار مجبور شدم جلوی آن بایستم، من كه آنقدر حساس بودم و وقتی چپ نگاهم می كرد اشكم سرازیر می شد، آن روز در مقابل او ایستادم و قبول چنین رفتاری از جانب من دشوار بود. در كتاب خاطرات OPD نیز از زبان یكی از دختران امدادگر آبادانی می خوانیم: «ما در مسجد فیروز كار می كردیم، برادر بزرگم یكی از روزها جلوی در مسجد آمد و گفت: باید از شهر خارج شوید ما نمی توانستیم خودمان را راضی به رفتن كنیم، من گفتم در اینجا به ما نیاز است، باید برای مجروح ها و رزمنده ها غذا درست كنیم. برادرم عصبانی شد و با لگد توی صورتم زد و تا 20 روز پای چشمم كبود و متورم بود اما من از شهر خارج نشدم.» از نكات برجسته و شاخص خاطرات زنان رزمنده و امدادگر سرزندگی و نشاط موجود در زندگی آنهاست. آنها دارای انرژی فوق العاده ای بودند كه با پدیده ای به نام جنگ آزاد شد و از زنی كه همواره متهم به ضعف و ناتوانی جسمی و عقلی بوده است، انسانی پرتوان، سرشار از شور و عشق و حركت می سازد

در خاطره 80 كتاب روزگاران جلد 4 چنین آمده است شور و حالی داشتیم كه نگو، فقط می خواستیم تا آن جا كه می شود یك نفر بیشتر زنده بماند. دیگر مهم نبود كه كفش و مقنعه مان خونی شود، حالیمان نبود برانكار هم نبود هر مجروحی را كه شهید می شد فوری بغل می زدیم و می بردیم سردخانه. در همین كتاب در خاطره 26 می خوانیم در بیست و چهار ساعت خیلی استراحت می كردیم، دو سه ساعت هیچ كس آرام و قرار نداشت یك عده هم كار پشتیبانی می كردند لباس تهیه می كردند، غذا درست می كردند، از دوازده شب به بعد هم غذاها را بسته بندی می كردند كه صبح بدهند تحویل ستاد. و در خاطره 57 آنان روحیه خود را چنین وصف می كنند: روحیه ی همه خیلی خوب مخصوصاً ما زن ها چهل و هشت ساعت هفتاد و دو ساعت بعضی وقتها چهار شبانه روز پشت سر هم كار می كردیم اما وقتی به هم می رسیدیم انگار صد سال است همدیگر را ندیده ایم همدیگر را بغل می كردیم، می بوسیدیم احوال پرسی می كردیم با هم شوخی می كردیم حتی در اوج خستگی برای هم جوك تعریف می كردیم و از خنده ریسه می رفتیم. زنان امدادگر و رزمنده به دلیل حضور مستقیم در میدان مبارزه و شادمانی از این حضور دارای چنین روحیه ای بودند آنها آثار فعالیتهای خود را مستقیماً می دیدند و احساس مفید و موثر بودن را بی واسطه درك می كردند و محصول تلاش خود را در حین تلاش مشاهده می كردند آنان به انتظار نبودند كه جنگ به كجا خواهد كشید و چه خواهد شد بلكه خود را عناصری مهم در تعیین سرنوشت نهایی جنگ می دانستند و با حمایت هایی كه حضرت امام خمینی در طی 8 سال دفاع مقدس از حضور و نقش آنان در جبهه ها داشت احساس امید و نشاط در آنها تقویت می شد.

سلام

الحمد لله الذی اکرمنی بک ایها الشهر المبارک

******

به نام خالق مخلوقات

با سلام و صلوات بر محمد و آل محمد (ص)

این خیلی تایپیک جالبی است

مخصوصا الان که در حال پخش مجموعه ( خاطرات مشترک) هستیم 

 و در آن زنان و مردانی که توسط ساواک مورد شکنجه قرار گرفته اند

به نقل خاطرات شان می پردازند 

اگه بتونیم زندگی نامه زنانی رو که در جنگ یا انقلاب به شهادت رسیدند

رو شناسایی کنیم 

عالی است

با سلام این تاپیک رو عمدا در این انجمن به ثبت میرسونم تا به همه نشون بدم بیخود از خانم ها حمایت نمی کنم و نسبت به زنان ایرانی تعصب ندارم

همینطور که از اسم تاپیک هم مشخص هست میخوایم در مورد نقش خانم ها در دفاع مقدس صحبت کنیم

البته با خاطره اونم با منبع

قابل توجه خانم هایی که:

- خودشون رو دست کم می گیرن

- مدام آیه یاس میخونن

- مدام خودشون رو سرزنش میکنن

- از ورود به فعالیت های اجتماعی می هراسند

و...

خانم ها هم جنگیدن هم شهید دادند هم اسیر دادن هم جانباز دادن خم به ابروشون هم نیومد در بعضی موارد هم از آقایون جلو بودن هیچکس هم نمیتونه انکار کنه

یا علی

سلام

جناب مهدی 313 واقعاً دستتون درد نکنه. عالیه خیلی هم عالیه. چند روز بود که تو فکر زدن

یه تاپیک به نام زنان حماسه ساز بودم، ولی الان که این بحثو دیدم خیلی خوشحال شدم که

یکی از فعالان انجمن دفاع مقدس ایجادش کرده. دست مریزاد.

شما حرکت کنین منم هرچقدر که در بضاعتم باشه کمک میکنم.

سلام

ممنونیم...منتظر هستیم