تبیان، دستیار زندگی

از : دلنمک

بعد از اینكه در دهه هفتاد موج نوی سینمای امریكا جریان یافت و كسانی چون كوبریك، مارتین اسكورسیزی (به خصوص در فیلم راننده تاكسی و گاو خشمگین) و فرانسیس فوردكاپولا (به خصوص در سری پدرخوانده) سردمدار این حركت نوین سینمایی با پرداخت به لایه‌های سطحی جامعه و نهادینه شدن خشونت شدند «سرجیو لئونه» كه در ژانر وسترن به ویژه با فیلم خوب، بد، زشت اسم و رسمی یافته بود از قافله عقب نماند و با روزی، روزگاری در امریكا دوباره خود را بر سر زبانها انداخت. این فیلم با مدت زمان طولانی (حدود سه ساعت و 45 دقیقه) از فیلمنامه محكم و روایتهای زنجیر شده منسجم و گیرا بهره می‌برد و مخاطب را تا ثانیه آخر فیلم بر جای می‌نشاند.

لئونه یك داستان گانگستری و جذاب را بهانه نمایش روابط فراموش شده انسانی و ارزشهای سهل و ممتنع فطرت انسانی می‌كند، انسانهایی كه نسبت به دیگران خشن، بی‌مبالات و بی‌عار هستند اما در ارتباط با یكدیگر عشق، وفاداری، جوانمردی و احترام را میشناسند. در این فیلم پیچیدگی موجودی چون انسان بیش از پیش نمایان می‌شود و زیاده‌خواهی و غرض‌ورزی او به سخره گرفته می‌شود.

نودلز (با بازی زیبای رابرت دنیرو) انسانی خودشیفته و بی‌عار است كه جز اسلحه و دوستان گانگسترش همدمی نداشته‌ است؛ اما از طرفی با یك عشق ناكام دست و پنجه نرم می‌كند. لئونه در فیلمهای خود بر دوشخصیتی بودن قهرمانهای خود تاكید می‌كند و بیننده را در جدالی سخت برای غور و مكاشفت با این شخصیتها درگیر می‌نماید. این فیلم بعد از یك بار دیدن تا مدتها در ذهن می‌ماند و انسان را درگیر كشف روابط آدمها می‌كند، چیزی كه در لایه‌های سطحی داستان قابل رویت و مكاشفه نیست. آدمهای داستان رفیقی جز یكدیگر و اسلحه ندارند و شاید خودشان به گونه‌ای اسلحه‌ای پر از فشنگ باشند، تعبیری كه سرجیو لئونه با موفقیت بدان دست یافته است؛ كانالیزه كردن خشونت با در نظر گرفتن شرایط اجتماعی انسان را خطرناك می‌كند. البته او نقش فقر مادی و فرهنگی را نادیده نگرفته است.

داستان در مورد چهار گانگستر در سالهای 1920 به بعد است و بسیار پراكنده آغاز می‌شود اما كم‌كم شوك وارد بر بیننده از بین رفته و مخاطب جای خود را در داستان پیدا می‌كند. روزی روزگاری در امریكا فیلمی گانگستری است اما نیازهای انسانی را به خوبی نمایش می‌دهد. فیلم تا لطیف‌ترین احساسات آدمی نفوذ می‌كند و هر بیننده‌ای را به تفكر درباره امیال و غریزه‌هایش وا می‌دارد. اسلحه یك بلای اجتماعی است همینطور كه مورز و مكس (با بازی جیمز وود) هستند. فیلم بسیار وزین پرداخت شده است و در فرصت دادن به مخاطب برای تفكر و تردید بی‌رحمی نمی‌كند. لبخند مورز در پلان آخر فیلم تعابیر مختلفی می‌تواند داشته باشد. شاید مورز به زندگی سراسر نكبت‌بار خود می‌خندد. شاید او نعشگی را می‌ستاید، چیزی كه همه عمر بدان نیازمند بوده است. شاید هم این خنده لئونه است كه با لبهای رابرت دنیرو متجلی می‌شود، خنده‌ای كه موفقیت بیشمار فیلم را فریاد می‌كند.

 موسیقی فیلم (كه انیو موریكونه آن را ساخته است) نیز متناسب و با دكوپاژ همراه است. روزی روزگاری در امریكا فیلمی است درخور توجه، كه باید از زوایای مختلف به آن نگاه كرد. بی شك این فیلم یكی از شاهكارهای سرجیو لئونه است.

( امیر عزتی )

مرثیه برای قهرمان مغلوب

 در فیلم روزی روزگاری در آمریکا ساخته سرجیو لئونه، نودلز گنگستری که دوره جوانی را پشت سر گذاشته و همواره در حال فرار بوده، تحت تعقیب واقع شده و هر لحظه همراه مرگ قدم برداشته و اکنون به روزهای پایانی عمرش نزدیک شده؛ برای حل راز بزرگ زندگی اش به شهر محل تولد و دوره جوانی اش بازگشته  و در مقبره ای جمعی به این کلمات که روی سنگ مرمر حک شده، خیره مانده است.

" از میان شما جوان ترین و قوی ترین تان قربانی شمشیرها خواهد شد."

 این مثال که هر کارگردان در تمام طول زندگی اش فقط یک فیلم را می سازد، در باره آثار لئونه و فیلم هایش بسیار مصداق دارد. بی شک شخصیت هایی چون نودلز در دیگر فیلم های او نیز حضور دارند. با این که لئونه ایتالیایی است ، اما قهرمانان او همواره در دوره های مختلف تاریخی یک منطقه جغرافیایی خاص(آمریکا) تصویر شده اند.

قهرمان لئونه با مرگ زندگی ، با محبوب درشتی و با به دست آوردن از میان بردن را پیشه کرده و امید، دوستی و دشمنی و رویا و واقعیت را سرشار زندگی کرده است. قهرمان لئونه هر لخظه در حال چشیدن تلخی ها و محک زدن خویش و غور در درون خود است و لئونه نیز در مردمک چشمان آنها و در نگاه هایشان لحظه به لحظه زندگی در حال تغییر شان را می بیند.

قهرمان لئونه – چه خوب، چه بد و چه زشت – هیچ گاه گناهکار یا متهم نیست. در روزی روزگاری در آمریکا نیز که چون رویا( یادآوری های ذهنی نودلز) تصویر می شوند، او را مانند هملت در اوج تراژدی زندگی اش می بینیم. اما لئونه؛ مکس و دبرا را هم بدون داوری به شکل انسانی تصویر می کند.

روزی روزگاری... – فیلم بزرگ لئونه با طول زمانی بیش از سه ساعت و چهل دقیقه- ، روایت قصه ای محزون درباره گنگسترهاست. بسیاری آن را با حماسه متظاهرانه فرانسیس فورد کوپولا(پدرخوانده های ١و ٢و ٣) مقایسه می کنند و شاید از نظر نشانه شناسی، حق با آنها باشد. چون خشونت، خون، کینه، انتقام، هیجان و بسیار چیزهای دیگر که هر فیلم گنگستری دارد، در این فیلم نیز وجود دارد. اما وجه تمایزش با پدرخوانده ها در نوع نگاه است. کوپولا اپرایی فاخر، خشن و پر زرق و برق، و لئونه غم نامه ای حماسی و ناتورالیستی ارائه می دهد که اولی باعث بهت و در نهایت مقهور شدن تماشاگر می شود و دومی در جان تماشاگر رسوخ می کند و با قهرمان فیلم همراه می سازد(در این میان سهم رابرت دنیرو را نیز نباید دست کم گرفت که بسیار استیلیزه و دقیق تر از پدرخوانده ٢ ظاهر می شود).

لئونه در ١٩٦٧ برای اولین بار کتاب هری گری به نام اوباش را می خواند و شیفته آن می شود، سرگذشت متفاوت گروهی از بچه های شرور یهودی، از قبل تا پایان دوره منع مشروبات الکلی؛ قصه ای درخشان در قالب کتابی پرفروش که منعکس کننده تاریخ ناگفته چند دهه یک سرزمین است. شاید لئونه می خواسته در کنار کارگردان های نئورئالیست هم وطنش، کارگردانی روشنفکر شناخته شود، اما تکنیک برترش در روزی روزگاری ... او را در جایگاهی والاتر قرار می دهد. شکل بصری حیرت انگیز و خیره کننده فیلم که با فلاش بک های هنرمندانه پرداخت شده ، لئونه را از فرد صرفاً با استعدادی که وسترن های کوچک می سازد، متمایز کرد. 

روزی روزگاری... حکایت دختران و پسران مهاجری است که می کوشند با دیگران یکسان جلوه کنند؛ حتی با انکار والدین شان . جایی در فیلم ، نودلز می گوید:" پدر پیرم دعا می کنه و مادر پیرم گریه، پس واسه چی باید برم خونه؟ ".

این آغاز ورود به حیطه ای بیگانه و جدا از ساختار ملی است. آن ها فرهنگ والدین شان را به ارث نمی برند و در دنیای حقیر گتوی خود، که در مقایسه حتی از پایین شهر نیویورک نیز پست تر است، بزرگ می شوند. آن ها شاید لباس های شیک بپوشند و در پول غلت بزنند، اما از ریشه های خانوادگی شان نمی توانند بگریزند. نودلز، قهرمان شکست خورده که روزی روزگاری... مرثیه ای درباره اوست، مردی بی رحم، وحشی و با اشتیاقی حیوان صفتانه نسبت به زن هاست، اما قهرمانان لئونه هیچ کدام مطلقاً خوب یا بد، گناهکار یا بی گناه نیستند.

مکس، دوست بسیار نزدیک و شریک تبهکاری های نودلز، که در فیلم به عنوان مظهر شر تصویر می شود، نیز شخصی چون همشهری کین است؛ فردی نگران سرنوشت و آینده اش ، که هر چند ثروت و معشوق رفیق اش را دزدیده و اکنون مردی با نفوذ نیز شده، اما عذاب وجدان و هراس از روبه روی با رسوایی، آنی او را راحت نمی گذارد، پس دست به دامان نودلز می شود، اجیرش می کند و از او می خواهد تا خلاص اش کند. صحنه رویارویی مکس و نودلز که در آن نودلز توضیح می دهد که چرا با وجود پول کلان پیشنهادی، او را نخواهد کشت؛ یکی از غمناک ترین و تکان دهنده ترین صحنه های تاریخ سینماست.

 دبرا نیز به عنوان دختر گتو نشین شاعر مسلکی که می خواهد بازیگر شود(" می خوام به اون جا برسم، من می رم، به اون بالاها " )، هر چند موفق به خارج شدن از گتو می شود، مانند ستارگان زندگی می کند و در ایست ساید نمایش اجرا می کند، اما مهم ترین نقش او همان دختر یهودی محبوب دو گنگستر است. حتی مکس نیز که چرخه دگرگونی را دوبار طی می کند( از کودکی گتو نشین به گنگستر و از گنگستر به " جناب وزیر، آقای بیلی") از ریشه هایش نمی تواند بگریزد.

و نودلز که گریخته و مخفی شده و پس از سالیانی دراز باز گشته و خود را با کسی روبه رو دیده که خود را باعث مرگش می دانست. حتی از سر انتقام نیز یارای کشتن او را ندارد، چون تصویر کودک خشمگین کودک یهودی خیابان گرد گذشته را در چهره پر چین و چروک آقای بیلی می یابد، که با رسوایی قریب الوقوعی روبه رو است.

روزی روزگاری ... شاید در مقایسه با شاهکار دیگر لئونه – روزی روزگاری در غرب – که این فیلم هم چون ادامه منطقی آن به شمار می رود، تنها باز نواخت آن به نظر برسد. اما این قصه درخشان در باب رفاقت برای بزرگسالان روزگار ما، با خشونت گرافیکی اش، با موسیقی سرشار از غم غربت انیو موریکونه که با فلوت گئورگ زامفیر نواخته می شود، با بازی های به یاد ماندنی و کلوزآپ های فراوان و سکوت های معنی دارش، بسیار بیش تر از تکرار تم های فیلم قبلی جلوه می کند؛ پیکارسک بزرگی که در تاریخ سینما جایگاه ویژه خود را تا ابد خواهد داشت.

ستاره ساز محصول سال ۱۹۹۵ سینمای ایتالیا و یکی دیگر از شاهکارهای جوزپه تورناتوره است. این فیلم روایتی است غم انگیز از سال های بعد از جنگ در ایتالیا و تصویری است از مردمانی خسته از جنگ و زشتی های آن و دست در گریبان با فقر و بیکاری آن سالهای سخت و آزار دهنده.

در طول فیلم صحنه هایی را می بینیم که در آن شخصیت های مختلفی تست بازیگری می دهند و گاه سخنانی فوق العاده بر زبان می آورند و احساساتی ناب و بدیع از خود نشان می دهند.  هر کدام از آنها به نوعی سینما را روزنه امیدی می بینند تا از زندگی فلاکت بار در محیطی از طپش ایستاده و بی روح که گویی گرد خاکستری مرگ بر آن پاشیده اند نجات یابند.

شخصیت دروغین دکتر مورلی و علاقه ای که بیتا به او نشان می دهد کنایه ای است به عشقهایی که هرگز مجال نمی یابند تا انسانیت را جلایی بدهند و زنگار دروغ و فریب را از آنها و سرزمین فراموش شده شان بزدایند.

 سکانسهای این فیلم هنرمندانه کارگردانی شده اند و موسیقی زیبای موریکونه هم با طنز تلخ و گزنده ای که در بیشتر آثار تورناتوره به چشم می خورد همراه شده است.           (ساکو )

 ( دهکده ) اثری دیگر از M. Night Shyamalan  ، شاید زیباترین و پخته ترین اثر این کارگردان گزیده کار است.

داستان فیلم از ابتدا با یک سیر منطقی و پر هیجان تا انتها پیش می رود و در پایان هیچ نکته مبهم و ناگفته ای ذهن بیینده را آزار نمی دهد.

این فیلم بر خلاف حس ششم به خرافات دامن نمی زند و مانند Signs  ( نشانه ها / اثری دیگر از این کارگردان ) فیلمی با رویکردی مذهبی نیست، بلکه با به تصویر کشیدن عقاید خرافی رایج بین مردمان ساده، مهربان و دوست داشتنی این دهکده خیالی، با تبار شناسی خرافه و ترس های موهومی که برای بسیاری از ما به گونه ای آشناست، به زبانی ساده با تبیینی از روانشناسی ترس به ریشه یابی آن می پردازد.

نشانه ها در عین حال کنایه ای است به زندگی مدرن در شهرها و عوارض تلخ ناشی از آن. شاید شیامالان گوشه چشمی هم به اندیشه بازگشت به طبیعت روسو دارد.

اشاره این فیلم به نقش ایمان در امید به زندگی و آرامش اعطایی دین به بهای چشم بستن بر حقیقت، ندانستن و زیر پا گذاشتن ذات کنجکاو و پرسش گر بشر در نوع خود جالب است.  

The Village با فیلم نامه ای منسجم  و یکدست، حرف های بسیاری برای گفتن دارد. دیدن این اثر متفاوت را به همه دوستداران واقعی سینما توصیه می کنم. ( ساکو )

نقد فیلم Signs 

یادداشتی کوتاه از اسکار فیلم   

فیلمی قابل اعتنا از نایت شیاملان، خط روایی فیلم چنان دقیق و منظم است که بیننده جذب فیلم می شود و این جذابیت تا پایان فیلم ادامه دارد. اما این فقط ظاهر فیلم است. برای فیلم معانی فراوانی در نظر گرفته شده، اینکه دهکده ای که در فیلم می بینیم نماد چیست و جوانانی که می خواهند از دهکده بگریزند و نیز .... هایی که مانع آنها می شوند.

 دهکده می تواند نمادی از یک شهر و یا یک کشور و یا حتی منظور همه انسان های روی کره زمین (به قول امروزی ها دهکده جهانی) باشد و اما جوانانی که می خواهند از دهکده خارج شده و پای به دنیای بیرون بگذارند می تواند نمادی از روشنفکران، دانشمندان، و یا حتی مردم دگر اندیش و خلاصه هر آنکه می خواهد پا از حصار و موانعی که ایدئولوژی ها، حکومت ها و یا حتی طبیعت و نظام هستی بر سر راه آنها برای شناخت دنیای خارج محیط زندگی اش قرار داده باشد.

و در پایان اگر معلوم شود همه آنچه را که انسان امروزی در باره جهان هستی می داند حقیقت نداشته اند و حقیقت چیز دیگری است، و از ابتدای زندگی کسانی او را با افسانه هایی کودکانه گول زده اند و اگر معلوم شود به قول زنده یاد حسین پناهی (پشت این پنجره بزرگ بجز یک هیچ بزرگ هیچ نیست) عکس العمل انسان چه خواهد بود؟!

۸۸ دقیقه اثر آونت بروکلین از تهیه کنندگان و کارگردان های موفق و کارکشته هالیوودی است که در ساختن تریلرهای جنایی تبحر دارد. درامی جنایی و مهیج که در آن دکتر جگ گرم ( با بازی فوق العاده آل پاچینو ) استاد دانشگاه و روانشناس موفق پلیس سیاتل، هشتاد و هشت  دقیقه فرصت دارد تا ...

حرف های دکتر جک گرم در چند سکانس از فیلم، خصوصا در پایان بسیار شنیدنی و قابل تامل است.

۸۸ دقیقه بر خلاف معمول فیلم های ژانر جنایی، صرفا فیلمی سرگرم کننده و هیجانی نیست، بلکه نمایشی است از زخمی مزمن در جامعه آمریکا که هر از چند گاهی سر باز می کند. جنون آدم کشی  و در نقطه مقابل آن درد و رنج عمیق قربانیان و بازماندگان این جنایات، به طرز هوشمندانه ای به تصویر کشیده می شود.  ( ساکو )

بخشی از گفته های دکتر جک گرم در این فیلم :

مجازات خیانتکاران باعث جشن و سرور نیست، خونخواهی هم نیست، بلکه یک فصل جدید در راه عدالت و بهبود است...

من خودم موافق حکم اعدام نیستم، اما به حقوق قربانیان باور دارم. باور دارم فقدانی را که احساس می کنند جبران کرد. من مثل بعضی از شما شب های زیادی نخوابیدم و ناامیدانه سعی کردم تمایل عجیبی را که به انتقام داشتم سرکوب کنم و می خواستم بدانم که آیا این درد هرگز آرام خواهد شد.

من فهمیدم که گذشت زمان باعث التیام زخم نمی شود، اما در عوض بخشنده رفتار می کند و درد را کمتر و کمتر می کند.

برداشتی آزاد از : 

آلمان شرقی، اوایل دهه ١٩٨٠...

 گئورگ درایمان نمایشنامه نویسی موفق است که مدت هاست با هنرپیشه ای زیبا به نام کریستا ماریا زیلاند زندگی مشترکی دارد. کریستا هنرپیشه محبوب مردم و روشنفکران است که اغلب نقش اول نمایش های درایمان را نیز بازی می کند...

زندگی دیگران یکی از بدیهی ترین نشانه های اوج مجدد سینمای جدید آلمان  است. فیلمی به غایت زیبا، خوش ساخت و مدرن که می تواند مایه افتخار سینمای هر کشوری باشد. با موضوعی به شدت جدی و انسانی که نشان از آگاهی و بصیرت کارگردانش دارد. فلوریان هنکل فون دونرسمارک نام آشنایی برای ایرانی ها نیست. کارگردانی جوان-متولد ١٩٧٣- که از دانشگاه آکسفورد در رشته فلسفه فارغ التحصیل شده و سپس در داشنگاه مونیخ سینما خوانده و نزد سر ریچارد آتن بارو کارآموزی کرده است.

 زندگی دیگران اولین فیلم بلند وی پس از ساخت چهار فیلم کوتاه[نیمه شب، قرار، دوبرمن، مجاهد] است. تقریباً همه فیلم های کوتاه او موفق به دریافت جوایز با ارزشی از جشنواره های معتبر شده اند و زندگی دیگران نیز با استقبال خوب مردم آلمان، فروش بیش از ١٠ میلیون یورویی اش و نامزدی اش در ١١ رشته از مراسم بهترین فیلم آلمان نقطه آغاز درخشانی برای کارنامه وی رقم زده است.

شاید بهترین تعریف از این فیلم را بتوان در این جمله خلاصه کرد که دلباختگی جلاد به قربانی زمینه ساز کشف رگه های انسانیت نهفته در درون وی می شود. دلباختگی خویشتن دارانه ویسلر به کریستا که هرگز بر زبان نمی آید، اما باعث می شود که او دنیاهای تازه ای را کشف کند. با برشت واقعی آشنا شود و کار عاری از احساس خود را با ملاحظات انسانی پیوند بزند.

تماشای زندگی دیگران به عنوان نمونه ای تحقیقی از آن چه در آلمان شرقی قبل از فروپاشی اردوگاه چپ و بعد از آن رخ داده، ضروری است. هر چند گاه عملکرد مکانیسم غیر انسانی دستگاه های اطلاعاتی را تا حد ارضا امیال جنسی سیاستمداران تخفیف داده و جنگ سرد را به موضوعی فاقد انسجام تبدیل کند. چون گاه به نظر می رسد زن دیگری غیر از کریستا در شهر وجود ندارد و دستیابی به او-به مثابه آزادی از دست رفته ای که توسط وزیر به کثافت کشیده یم شود- غایت آرزوی هر مردی است.

 بازی خوب اولریش موهه و دیگر بازیگران فیلم گرمای اطمینان بخشی به فیلم داده و آن را از دیگر محصولات سینمای در حال احتضار آلمان متمایز می کند، اما نمی تواند در نیمه اول از بی تابی تماشاگر که حاصل طبیعت ساکن و خسته کننده کار تعقیب و مراقبت چندان بکاهد.

از : http://jahan.cinemaema.com

تردید، تردید میان احساسات درونی و تناقض آن با وظیفه‌ی محول شده و تحول حاصل از این سرگردانی در زندگی دیگران دستمایه‌ی مناسبی است برای تعریف یک درام تاثیرگذار انسانی که وقایعش مربوط به سال 1984آلمان است. پنج سال پیش از فرو ریختن دیوار برلین.

قهرمان ماجرا یک مامور خونسرد و حرفه‌ای اشتازی (سازمان امنیت ملی آلمان شرقی) است. یکی از همان مامورهای مغرور و کار کشته‌ای که با کنترل وحشتناک و استراق سمع‌های وسیع ترس و نفرتی عمیق را در دل هزاران هزار طعمه‌ی خود می‌کاشتند به گونه‌ای که آثار و لطمات روحی ناشی از این جاسوسی و عدم احساس امنیت تا مدت‌های مدید در دل مخالفین دولت آلمان شرقی باقی ماند. به کاپیتان ویسلر حرفه‌ای ماموریت می‌دهند زندگی یک زوج هنرمند را که گمان می‌رود به فعالیت‌های ضد دولت مشغول‌اند زیر نظر بگیرد، وی در ابتدا کار استراق سمع را کامل و بی‌نقص انجام می‌دهد اما کم کم این کاوش در زندگی دیگران او را به باورهای جدیدی می‌رساند، این ماموریت تازه آن طور که باید پیش نمی‌رود و ویسلر گرفتار در وضعیتی بغرنج میان احساسات درونی و وظیفه‌اش سرگردان است.

تا این جای کار فهمیده‌ایم سوژه ،سوژه‌ی جذابی است. شخصیت‌هایی چند وجهی، گرفتار در وضعیتی پیچیده و در نتیجه خلق درامی مهیج. با این حال این موضوع جذاب نیاز به بستر مناسبی برای تعریف شدن دارد. این که موقعیت‌ها را طوری فراهم کنی و گره‌های داستانی را به گونه‌ای انتخاب کنی که مخاطب تحول یک مامور نظامی خشک و متعصب را به یک انسان مردد که سرانجام دست به فداکاری بزرگی می‌زند، بپذیرد. فیلم‌نامه‌ی جذاب و بی‌نقص دونرسمارک بی‌شک از اصلی‌ترین دلایل تاثیرگذاری و موفقیت درام انسانی زندگی دیگران است.

در ابتدای فیلم دوربین از پشت سر مظنونی را همراهی می‌کند که برای بازجویی به دفتر ویسلر برده می‌شود. این مدخل ،شروع مناسبی است برای ورود به فضای اثر، چرا که از طرفی با ورود مخاطب به همراه مظنون به دفتر ویسلر رعب و وحشت حاصل از ملاقات با او به خوبی منتقل شده و فضایی ترسناک و پرتعلیق خلق می‌شود و از طرفی دیگر با این فاصله‌ی ابتدایی میان مخاطب و قهرمان داستان و سپس نزدیک شدن تدریجی تماشاگر در طول درام، تحول وی و تغییر دیدگاه مخاطب نسبت به وی بهتر و تاثیرگذارتر از کار در می‌آید.

اما موتور درام زمانی به حرکت می‌افتد که کاپیتان ویسلر به همراه مافوقش به سالن نمایشی می‌روند تا وی با مظنونان جدید خود آشنا گردد. گئورگ درایمن و نامزدش کریستا ماریا.

ویسلر با دوربین دو چشمش از بالای سالن به شکار جدید خود می‌نگرد، نگاهی در ابتدا عادی و از سر وظیفه که در ادامه به شکلی شیفته‌وار به سوژه‌ی خود می‌نگرد. حضور قدرتمند ماریا که چشم در چشم ویسلر دیالوگ‌های تاثیرگذار درایمن پیرامون عشقی نافرجام را بازگو می‌کند، او را تا حدی متاثر می‌سازد. با این حال وی هنوز یک مامور حرفه‌ای و کار کشته به تمام معناست که می‌خواهد از طریق استراق سمع مظنونین‌اش را به دام اندازد. ویسلر پس از جاسازی میکروفون در جای جای منزل درایمن، کارش را آغاز می‌کند. اولین شب کاری او در آن شیروانی خالی و سرد طبقه‌ی بالا که بی‌شباهت با سردی و سکون منزل خودش نیست مصادف است با جشن تولد درایمن در منزل گرم و نورانی‌اش.... و این آغاز ماجراست. ویسلر به کار خود مشغول است تا این که به رازی تلخ پی می‌برد؛ رابطه‌ی وزیر فرهنگ حکومت مطبوعش با کریستا ماریا در ازای اجازه‌ی فعالیت به او. ویسلر با اتصال سیم‌ها و به صدا در آوردن زنگ کاری می‌کند که درایمن، ماریا را با وزیر ببیند، پس از وظیفه‌ی خود که تنها ثبت اعمال و گفتار مشکوک سوژه است تخطی می‌کند. اما مسئله فقط این نیست، بلکه ظرافت این اتفاق در این است که در این لحظه، درست در این لحظه ویسلر دیگر نه یک مامور فرمان‌بردار و خشک دولتی که به یک نمایشنامه‌نویس بدل می‌گردد و جایگاهی همتراز درایمن می‌یابد. جرقه‌ی حاصل از اتصال سیم‌ها شبیه همان نقطه‌ی شروعی است که در ذهن نمایشنامه‌نویس برای نگارش درامش شکل می‌گیرد. از حالا به بعد ویسلر دست به خلق درامی می‌زند که قهرمانانش درایمن و ماریا هستند. اوست که در لحظات کلیدی ماجرا خود شخصاً وارد عمل شده و به هر چیز سر و سامان می‌دهد و اوضاع را کنترل می‌کند.

با ماریا در کافه ملاقات کرده و به او گوشزد می‌کند جایگاهش را فراموش نکند. به مقامات بالادست درباره‌ی فعالیت درایمن و دوستانش دروغ می‌گوید و از همه مهمتر حتی هنگامی که ناخواسته و در جایگاه یک بازجوی خشن از ماریا اقرار می‌گیرد با پنهان کردن ماشین تحریر درایمن سعی دارد جان آن‌ها را نجات داده و بازهم اوضاع را کنترل کند. ویسلر حتی سالها پس از فروختن دیوار برلین و اتحاد دو آلمان در انزوای خودخواسته‌اش فرو رفته و این سکوت و انزوا هاله‌ای از قداست به او می‌بخشد. بدین ترتیب کاپیتان ویسلر خشک و مستبد ابتدای کار در پایان، مرتبه‌ای همتراز تمامی قهرمانان تنها و منزوی تاریخ سینما می‌یابد. مرد خاکستری‌پوش و با هوشی که جسارت مقابله با تمامی چیزهایی که روزی برایش ارزشی داشتند را می‌یابد و ویژگی‌های عمیق انسانی را جایگزین ضوابط خشک حرفه‌ی خود می‌کند .قدرت و جادوی حضور کاپیتان ویسلر به میزان فراوانی مدیون حضور اولریش موهه است. هنرمندی که پیچیدگی‌های شخصیتی کاپیتان ویسلر را با آن نگاه نافذ و احساسات متضاد توامان و با سکوت‌ها و وقار موجود در جزء جزء رفتارش عالی از کار در می‌آورد چه در لحظاتی که به سان یک مامور مخوف سازمان مطبوعش از دیگران بازجویی می‌کند، چه هنگامی که همپای نوای غم‌انگیز پیانوی درایمن آرام آرام می‌گرید و چه هنگامی که با اعلام فرو ریختن دیوار برلین با سکون و آرامش ظاهری از سر جایش برخاسته و از محل کار اجباریش بیرون می‌رود.

در عین حال نباید از بازی خوب مارتینا گدک و سباستین کخ نیز غافل شد. تردید و دودلی موجود در چهره و رفتار گدک درون آشفته‌ی او را که به خاطر حرفه‌اش دست به هر کاری می‌زند عالی نشان می‌دهد. اوج بازی گدک در دو صحنه اتفاق می‌افتد، صحنه‌ای که رو در روی درایمنی که او را از رفتن به نزد وزیر منع می‌کند با نگاهی که تردید درونی‌اش را عیان می‌سازد حس می‌کند به چیزی شبیه به همان عروسک دلقک پشت سرش تبدیل شده و صحنه‌ای که در بازجویی با ویسلر ویرانی‌اش را تمام و کمال می‌بینیم.

موسیقی گابریل یارد هم توانسته توامان هم در ایجاد فضای رعب‌آور آلمان آن سال‌ها و هم در بیان وضعیت پیچیده‌ی سه شخصیت محوری‌اش موفق عمل کند.

کارگردانی دونرسمارک در اولین تجربه‌ی حرفه‌ای اش نمره‌ی خوبی دریافت می‌کند، دونرسمارک به خوبی توانسته با ایجاد فضاهای سرد و ساکن اروپای آن دوره که هماهنگ با موضوع و موقعیت‌های فیلم است احساسات مخاطب را برانگیزد و او را با اثر درگیر سازد. علی رغم ریتم کند و زمان نسبتا طولانی فیلم، وجود موقعیت‌های پر تنش موجود در ظاهر آرام هر واقعه سبب می‌گردد مخاطب تا پایان فیلم کشش و علاقه‌ی خود را به همراهی با شخصیت‌های داستان حفظ کند. حتی علی رغم آن‌که به نظر می‌رسد فیلم در چند نقطه باید به پایان برسد، پایان به شدت تاثیرگذار و قوی اثر جای هر گونه اعتراض را پر می‌کند. ویسلر مصر بود پایان اثری که خلق کرده به سان همان نمایشنامه‌ی درایمن پایانی خوش باشد، اما چنین تصوری در وضعیت بغرنج و خفقان آور آن روزها امری محال بود و جز پایانی تراژیک و قربانی شدن یکی از شخصیت‌ها چیز دیگری قابل تصور نبود. با این حال ویسلر سالها بعد مزد تلاش‌هایش را می‌گیرد. کتابی به نام (سوناتی برای آلمانی خوب) نوشته‌ی درایمن، تقدیم به ویسلر.