تبیان، دستیار زندگی

بازیگر گیشه

من تا به امروز روند کارم اینگونه بود که دوست داشتم بازیگر گیشه باشم. گیشه نه به این خاطر که پولساز باشم، برای اینکه مردم مرا ببینند… فیلمی که بفروشد، یعنی اینکه مردم تو را می‌بینند…

باند بازی

سینمای ایران چیزی نیست که حالا بخواهد «مافیا» هم داشته باشد! یک جامعه کوچک است، شاید بازیگران و کارگردانانی پیدا شدند که بخواهند نقش تعیین‌کننده داشته باشند، اما این مسئله به ندرت اتفاق می‌افتد. من خودم باندبازی و مافیا ندیدم و برای خودم چنین اتفاقی نیفتاده، چون من از حقم دفاع می‌کنم. چند سال پیش بود که با یک تهیه‌کننده مشکلی داشتم و خیلی راحت از او شکایت کردم. به هرحال همیشه مواردی بین تهیه‌کننده و کارگردان و بازیگر اتفاق می‌افتد، اما اینکه بخواهیم بگوییم «مافیا» در سینما داریم، چنین چیزی نیست! اصلا در سینمای ما چیزی به آن شکل نیست که می‌گویند مافیا و باندبازی… ولی اگر کسی روزی بخواهد برای من به شخصه مشکلی پیش بیاورد، فردا صبحش به دادگاه می‌روم، چون سیستم آبا و اجدادی ما اینگونه است… به هر حال اگر من «باند مافیایی» می‌دیدم، خودم علیه آن اقدام می‌کردم!(می‌خندد)

نقش بازیگر

بازیگر به آن شکل سرنوشت یک فیلم را تعیین نمی‌کند، بلکه فیلمنامه خوب است که نقش بسیار مهمی دارد، کارگردان و بازیگر نقش مکمل را دارند. بازیگر فقط می‌تواند به فیلم یک جلای خوب بدهد، درست مثل ساختمانی که زیربنای خوبی نداشته باشد و شما با اجناسی ارزان آن را درست کرده باشید، اما یک نمای بسیار زیبا به آن بدهید، به نظر شما آن ساختمان چقدر عمر می‌کند؟! فیلمنامه هم، در سینما همین نقش را دارد.

درباره اخراجی‌ها

در مسیر شمال بودم که آقای شریفی‌نیا با من تماس گرفت و گفت: اخراجی‌ها در حال فیلمبرداری است، نقشی برای تو تعیین کردیم، بیا تست بده…

 با اینکه پیش از این در فیلم‌های زیادی بازی کردم، اما بعد از اینکه تست گریم شدم، کمی اعتماد به نفسم را از دست دادم. زمانی که مقابل دوربین قرار گرفتم، تمام بدنم می‌لرزید! دقایقی گذشت تا توانستم روحیه‌ام را به دست آورم.

 بازی در نقش «رسول»، احتیاج به کمی تحقیق داشت که من بدون پیش زمینه‌ای مقابل دوربین رفتم.

 زمان فیلمبرداری در اردوگاهی واقع در کرج، هوا بسیار سرد بود، به خصوص شب‌ها، از این رو عوامل آتش روشن می‌کردند و گردهم جمع می‌شدیم، بساط خنده هم، همیشه به راه بود.

 پلان فوتبال یکی از زیباترین پلان‌ها بود، به خصوص ادا و اطوارهای امین حیایی یا آن جایی که در زندان دعوا شد و همه به جان هم افتاده بودند، من تنها کسی بودم که باید یک نقش جدی را ایفا می‌کردم، اما زمانی که اکبر عبدی شروع به رقصیدن کرد، به خصوص در پلان اول، به خاطر خنده عوامل، تصویربرداری قطع شد.

 در آن قسمتی که ما را داخل گونی انداخته بودند و شلاق می‌زدند، می‌گفتم اگر بیرون بیایم، از شما شکایت می‌کنم!

 برای بازی در این نقش اصلا به قرارداد فکر نکردم، دوست داشتم به نحو احسن در این نقش بهترین بازی‌ام را ایفا کنم.

 زمانی که فیلم کلید خورد و صحنه‌های هواپیما در حال ضبط بود، هنوز بازیگر نقش رسول را انتخاب نکرده بودند. خود من هم فکر نمی‌کردم که بتوانم از پس این نقش برآیم.

رفاقت ما کاری نیست

محمدرضا شریفی‌نیا، رفاقت را در کارش دخالت نمی‌دهد. من با او خیلی رفیقم، همان طور که گفتم، او در مقام انتخاب بازیگر، آخرین نقشی که به من پیشنهاد داد، مربوط می‌شود به پنج، شش سال پیش، فیلم «۱۳ گربه روی شیروانی»! آنهایی که برای شریفی‌نیا حرف درست می‌کنند، حسود و تنگ‌نظر هستند…

پنج، شش سال گذشت تا «اخراجی‌های ۲» را به من پیشنهاد داد. در همین «اخراجی‌های ۲» اگر آقای شریفی‌نیا تشخیص می‌داد که من نمی‌توانم در این نقش بازی کنم، محال بود که مرا انتخاب کند! اما وی دیدی دارد که هیچ گاه در انتخاب بازیگر اشتباه نمی‌کند. او رفاقت را در کار هیچ وقت دخالت نمی‌دهد، چون آبروی کاری‌اش وسط است.

شکایت را دوست دارم!

 بچه پولدار نیستم، اما پدرم همیشه زندگی راحتی برای ما مهیا کرد، که جا دارد از او سپاسگزار باشم.

 نام‌خانوادگی ما، نواب صفوی است و به سلسله صفویه باز می‌گردد.

 تفریحات من ورزش است و اگر در خانه باشم، شاید برایتان جالب باشد، به «پلی‌استیشن» خیلی بازی می‌کنم. نواختن پیانو، دیدن فیلم و… از دیگر تفریحاتم می‌باشد. عاشق مسافرتم و به شنا خیلی علاقه دارم.

 آدم پرمصرفی نیستم.

 رنگ سفید و مشکی را خیلی دوست دارم، لباس پوشیدن من به همین شکل است، یا سفید می‌پوشم یا مشکی… خیلی‌ها به من می‌گویند تو چرا فقط همین کت سفید یا مشکی را می‌پوشی؟! من می‌گویم، نه چنین چیزی نیست، من تا دلتان بخواهد لباس‌های مختلف با رنگ‌های سفید و مشکی دارم.

 امیدوارم در سال ۸۸، سینمای پررونقی داشته باشیم. آرزوی سینمایی من این است که چرخه سینما بچرخد، چرا که سینما با رفتن مردم به سالن‌ها به حیات خودش ادامه می‌دهد.

 اصلا با برنامه‌ریزی میانه‌ای ندارم، نمی‌دانم ویژگی خوبی است یا بد؟ اما همیشه دقیقه «نودی» هستم!

 به جز افراد نزدیک خانواده‌ام با مرحوم عمویم و دو تا دایی‌ام روابط خیلی نزدیکی دارم که البته یکی از دایی‌هایم فوت کردند.

 رانندگی را دوست دارم و اهل سرعت نیستم…

 ساعت ۳ صبح از پشت چراغ قرمز رد نمی‌شوم، به هرحال من در یک خانواده «حقوقدان» رشد کردم و در آن احترام به قانون حرف اول را می‌زند.

 هنوز با یکی از دوستان دوران کودکی‌ام رابطه‌ای صمیمی دارم، فرشید مدرس که دفتریار است. دوست صمیمی دیگری داشتم به نام محمدرضا بهشتی که در فروردین ۸۳ در سانحه رانندگی فوت شد و همیشه به یاد او هستم.

 از ۷ سالگی نواختن پیانو را آموختم.

 کتاب زیاد می‌خوانم، به ویژه کتاب‌های حقوقی…

 در دوران مدرسه اهل تقلب نبودم، در دوران تحصیل در دانشگاه هم چنین رویه‌ای نداشتم، در واقع از تقلب کردن خجالت می‌کشم.

اهل پارتی بازی نیستم.

 می‌خواهم از چند وقت دیگر رسما کار وکالت را آغاز کنم، البته قضاوت را بیشتر از وکالت دوست دارم. ولی باید بگویم که قضاوت شغل مشکلی است که فکر کنم نتوانم از پس آن بر بیایم! به هر حال شما در مقام قضاوت، سرنوشت خیلی از انسان‌ها را عهده‌دار هستید، با اینکه خیلی قضاوت را دوست دارم، اما شاید استحقاق آن را نداشته باشم، پس به همان وکالت می‌پردازم. که بتوانم نسبت به حقی که شاید از کسی سلب شده دفاع کنم.

فیلم‌ها