تبیان، دستیار زندگی

سلام

تو این تاپیک اشعار مهدی سهیلی رو قرار میدم

امیدوارم که خوشتون بیاد

من که خودم اشعارش رو خیلی دوست دارم

عروس عشق
هرآنكه در شب غربت غم پسر دارد
ز روز غمزدهیی هممچو من خبر دارد
منم به یاد عزیزان چو مرد خسته دلی
كه جسم در وطن و روح در سفر دارد
الا درازای
شبها تویی كه می دانی
صدای ناله ی من راه در سحر دارد
كجاست دست محبت كه با عنایت بخت
ز روی سینه ی من غصه بردارد
منم به كنج قفس در هوای جنگل دور
خوشا به حالت مرغی كه بال و پر دارد
من و دعای دمادم دعایی از سر سوز
به جان آنكه چو من چشم خود به در دارد
به انتظار
عزیزی بسا پدر كه مدام
دو گوش خویش به پیغام نامه بر دارد
صفای باغ بود از هوای بارانی
چو گل شكفته شود هر كه چشم تر دارد
به عالمی ندهم حال عارفانه ی خویش
خبر ز خواجه ندارم كه سیم و زر دارد
ز باده های مجازی به جز خمار مجوی
شرابخانه ی حق مستی دگر دارد
ز زیر زلف
نگاهی به ناز كرد و گذشت
هزار شكر كه چشمش به ما نظر دارد
نگارخانه ی طبعم ز یار نقش گرفت
عروس عشق بنازم كه صد هنر دارد

عذاب ناب و شراب ناب
خبر ببر به تن آسودگان خواب زده
به آنكه بر دل غافل دو صد حجاب زده
بگو چه می كنی از هول روز رستاخیز
تو ای خراب تر از تشنه ی شراب زده
فغان ز روز قیامت كه مردمان بینی
چو مرغكان هراسنده ی عقاب زده
بدا به سایه نشینان كه می دوند از هول
به روز واقعه با روی آفتاب زده
چه نقش ها كه برآرند و پرده برگیرند
ز رنگ مردم صد چهره ی نقاب زده
خداگریختگان در عزای كرده ی هخویش
به غم نشسته پریشان شده عتاب
زده
پسر به سایه ی مادر دود ز آتش خشم
گریزد از بر او مادر شتاب زده
پدر به ضجه گریزد ز چنگ دختر خویش
نفس بریده غم آكنده اضطراب زده
هزار ناله برآرد ز دل به روز حساب
كسی كه دست به صد كار بی حساب زده
چه تشنگان كه در آن سرزمین آتش و آه
به هر كویر قدم در پی
سراب زده
چو مرگ پرده بگشاید به رویت ای خواجه
به چشم خود نگری نقش زر بر آب زده
قیامتست و همه صالحان به تخت مراد
منافقان و گنه پیشگان عقاب زده
بهشت مامن مستان می ندیده به كام
عذاب ناب نصیب شراب ناب زده
نعیم دوست سزای هر آنكه عاشق اوست
ز باب لطف صلایی به شیخ
و شاب زده
چه باغها كه ندیده است چشم كس در خواب
به جای آب به فرش چمن گلاب زده
عروس بستر نورند حوریان بهشت
تنی چو نسترن و حجله ماهتاب زده
بگو بدانكه سحر جبهه می نهد بر خاك
كه آفتاب دمد از رخ تراب زده
چه مرگ در رسد از راه وقت بیداریست
حذر ز واقعه ای
خفتگان خواب زده

عارف کیست؟

عارف كسی بود كه به شب ای خدا كند

درود بر شما
بسیار سپاسگزارم از این همه تلاش و حضور قشنگ

طوطی خاموش
ای دختر زیبا كه امید دل مایی
قربان تو ایمن گونه خموشانه چرایی
ای طوطی خاموش به جانم مزن آتش
جان می دهمت تا به سخن لب بگشایی
غمگین مشو ای
بلبل از نغمه فتاده
آن روز بر آید كهبه هر گل بسرایی
این گونه ملالت مگزین چهره برافروز
تا در بر هر آینه خود را بنمایی
لبخند بزن فصل خزان می رود از باغ
پژمرده مباش این همه آخر گل مایی
امروز اگر باغم خود خانه نشینی
یك روز چو مه بر سر هر بام برآیی
گفتم كه دعایت
كنم ای گلبن امید
دیدم كه تو خود سلسله جنبان دعایی

طلای صبح
خیال تو دل ما را شكوفه باران كرد
نمیرد آن كه به هر لحظه یاد یاران كرد
نسیم زلف تو در باغ خاطرم پیچید
دل خزان زده ام را پر از بهاران كرد
چراغ خانه ی آن دلفروز روشن باد
كه ظلمت شب ما را ستاره باران كرد
دو چشم مست تو نازم به لحظه های نگاه
كه هر چه كرد به ما ناز آن خماران كرد
من از نگاه تو مستم بگو كه ساقی بزم
چه باده بود كه در چشم نازداران كرد
به گیسوان بلندت طلای صبح چكید
ببین كه زلف تو هم كار
آبشاران كرد
دو چشم من كه شبی از فراق خواب نداشت
به یاد لاله ی رویت هوای باران كرد
به روی شانه ز بلبل به شوق یك گل خاست
چنین هنر غم دلدادگی هزاران كرد
گلاب می چكید از خامه ات به جام غزل
شكفته طبع تو را روی گلعذاران كرد

شیون بلبل
ز خاك نوجوانان گل برآید
ز عطر زلفشان سنبل برآید
بهاران آید و از داغ یاران
دوباره شیون بلبل برآید