تبیان، دستیار زندگی

سلام

تو این تاپیک اشعار مهدی سهیلی رو قرار میدم

امیدوارم که خوشتون بیاد

من که خودم اشعارش رو خیلی دوست دارم

قناری بی پرواز
دخترم
برادرت دیگر به خانه باز نمی گردد
به ستاره ها بگو
دیگر آن ماه به آسمان نمی تابد
دریغا ك شبهای سیاه و سنگینی را در پیش داریم
غنچه ها را به تسلیتی دلخوش كن
كه بهاران ما برای همیشه به خزان پیوست
لك لك های مهجر
قصه ی هجرت او را برای من بازگفتند
دیگر صدای خش خش پای او در خانه ی خاموش ما نمی پیچد
دخترم اشتباه مكن
اگر همهمه یی در باد می شنوی
این صدای شیون برگهاست
كه در عزای
قناری خاموش ما می گریند
قفس خالی را از بالای پنجره بردار
و پرهای خون آلود پرنده رابرباد ده
زیرا نغمه ی همیشه اش را به یادم می آورد
دخترم
بیا شب ها در مرگ برادر نوجوانت با هم بگرییم
شاید تسكین یابیم
نه نه دخترم
در خانه را باز بگذار
شاید او از هوا
بازآید
اما نه
گویا پریشان می گویم
آخر قناری من پرش بر خاك ریخت
قناری من خون آلود بود
مگر قناری پر شكسته ی خون آلود
به قفس باز میگردد
هیهات از این خوش باوری
اما نه باور بی هنگام اگر چه فریبست
شاید دست كم پدر داغدیده را
دلخوش كند
دخترم
قفس قناری ما را بر پنجره بیاویز
اما درش را مبند
شاید قناری پریده به آشیانه باز آید
آه خداوند
تاب این كوه غم را ندارم
این غم ویران كننده را با چه كس قسمت كنم ؟
این غم استخوان مرا می تراشد
قناری پر شكسته ی من خون آلودست
قناری من بی تغمه است
قناری
من بی پروازست

قحط کمال
ما را از تلخگویی دشمن ملال نیست
در كیش ما ملال ز جاهل حلال نیست
از عشق من مپرس به چشمم نگاه كن
در عالم مشاهده جای سوال نیست
در كار قال
عمر گرامی به سر رسید
دردا در این زمانه یكی اهل حال نیست
در چشم ما كه روی چو خورشید دیده ایم
هر چهره ماه و هر خم ابرو هلال نیست
ما رهسپار بقاییم غم مدار
در دستگاه هستی مطلق زوال نیست
غافل مشو كه مهلت توفیق اندكست
گر مرگ در رسد نفسی هم مجال نیست
با شعر
تازه گوی ز پیشینیان ببر
ای خسته جان بكوش كه قحط كمال نیست
مست حلاوت غزلم بی خبر ز خصم
ما را ز تلخگویی دشمن ملال نیست

قافله پشت قافله
شكوه مكن دژم مشو
بار ز راه می رسد
رنج فراق طی شود مهر به ماه می رسد
یوسف من مكن گله از غم و درد بی كسی
قافله پشت قافله بر سر چاه می رسد
ای به عزیزی آشنا
بیم چه داری از بلا
هر كه نترسد از خطر
زود به جاه می رسد
غمزده از خزان مشو
غنچه ز شاخه می دمد
نوبت بانگ بلبلان
خواه نخواه می رسد
ناله ی بی سبب مكن
شكوه ز تیره شب مكن
از سخنم عجب مكن
وقت پگاه می رسد
های به غم نشستگان
مژده دهم به خستگان
جانب دلشكستگان
لطف الاه می رسد
پای بكوب و كف بزن
عود بساز و دف بزن
شكوه مكن دژم مشو
بار زراه می رسد

فکر خداوندی
خویان كه ایزد را خریدارند بیدارند
خطا گویان كه در دنیای پندارند بینارند
زراندوزان كه از یاد خدا دورند مزدورند
گدیاین گر هوای او به سر دارند
سردارند
ستمكاران اگر در كار دیوانند دوانند
بداندیشان اگر در ملك سردارند سربارند
نكویان دربر عاشق چو لرزانند ارزانند
و گر از صحبت بیگانه بیزارند گلزارند
فتوت پیشگان را نیست سودای زراندوزی
به زر باری ز دوش خلق بردرند اگر دارند
كسان گر دل به سوی دوست
میرانند میرانند
گلندامان كه یاد حق به دل دارند دلدارند
دغلكاران كه در سیمای انسانن شیطانند
پلیدانی كه دوزخ را خریدارند بسیارند
بدان كز جورشان مردم پریشانند ایشانند
به نیرنگ و فسون با این و آن یارند و عیارند
خداگویان اگر در خط منصورند محصورند

فریبایی
چمن ها بی تو زیبایی ندارد
بهار و گل دلارایی ندارد
فریب كس نخوردم جز تو ای یار
كه دیگر كس فریبایی ندارد

فریاد آشناست
از دوردست خاك
درگوش من صداست
تنها قفط صدا
آری فقط صداست
آوای نرم دوست
فریاد آشناست
این صاحب صدا
هر لحظه با منست
اما ز
من جداست
من باغ نیستم
اما دو غنچه ام
در غارت صباست
دریا نبوده ام
اما دو گوهرم
بر خاك ها رهاست
یعقوب نیستم
اما دو یوسفم
د چنگ گرگهاست
در این لهیب غم
چون كوه آهنم
برجا و استوار
مغرور و سربلند
این درد و این شكیب
همتای
كیمیاست
گویم به خویشتن
ای دل صبور باش
تدبیر با شماست
تقدیر با خداست
در این هجوم درد
سرمایه امید
جانمایه ام دعاست
ای دوست ای رفیق
بهتر از این دو چیز
با من بگو كجاست

فرهاد یکه تازم
در سوختن دلیرم در نغمه یكه تازم
چنگم كه میخروشم شمعم كه می گدازم
با بال نغمه هر صبح بر آسمان شوقم
با چنگ زهره هر شب در عرش اهتزازم
پروانه
می گریزد از آتش درونم
شمعست و اشك حسرت هنگام سوز و سازم
خوش دولتیست آن دم كز عشق و شور و مستی
در حالت دعایم در خلوت نیازم
كی می رود ز یادم آن جذبه ها كه گاهی
با ندبه در سكوتم با گریه در تمازم
تاری ز زلف یاری یك شب به چنگم آمد
گفتم كه چیستی
گفت من قصه یی
درازم
چشمان او به مستی گفتا كه دلفریبم
ناز نگاه گرمش گفتا كه دلنوازم
من نغمه ام سرودم نایم نوای عودم
ناله در عراقم با مویه در حجازم
سلطان وقت خویشم در زیر قصر گردون
با یار همزبانم وز خواجه بی نیازم
دیوانه ی زمانم در عشق جانفشانم
مجنون كوچه گردم
فرهاد یكه تازم

غنچه های هنر
چگونه جلوه كند ماه در برابر تو
كه آفتاب نتابد زشرم منظر تو
به شاخه بوسه زدی شاخه در خزان گل كرد
بهار می شود از یوسه ی مكرر تو
مسیح چشم
تو جان می دهد به ناز نگاه
فدای معجزه چشمان ناز پرور تو
نظیر روی تو هرگز نمی توانم دید
مگر كه آینه یی آورم برابر تو
مرا به گل چه نیازی كه لحظه لحظه نسیم
شمیمی آورد از گیسوی معطر تو
به یك نگاه دلم را در آتش افكندی
خدا بداد رسد از نگاه دیگر تو
فقیر میكده
را هم به جرعه یی دربای
چو ریخت دست زمان باده یی به ساغر تو
به جان دوست ز جانت ملال برخیزد
اگر خدا بنشیند به عمق باور تو
تو سایه بخش عقابان ابر پیمایی
چه قدرتیست كه ایزد نهاده در پر تو
گلاب می چكد از خامه ات مبارك باد
كه غنچه های هنر میدمد از دفتر تو