تبیان، دستیار زندگی

سلام

تو این تاپیک اشعار مهدی سهیلی رو قرار میدم

امیدوارم که خوشتون بیاد

من که خودم اشعارش رو خیلی دوست دارم

گمان جدایی

دمی فكر رهایی را نكردم
خیال آشنایی را نكردم
جدایی را گمان كردم ولیكن
گمان این جدایی را نكردم

گل های شعر

گل من بنشین
چون فصل بهار آمد به من به چمن بنشین
دامن مكش از دستم بنشین گل من بنشین
خوش خویی و گلرویی مهتاب سمن بویی
تا دل ببری از گل ای غنچه دهن بنشین
تو ماه منی یایرا تا خیره كنی ما را
مریخ و ثریا را بر زلف بزن بنشین
بنشین كه صفا داری گیسوی رها داری
گر مهر به ما داری چون مه به چمن بنشین
گردیم سمندت را صیدیم كمندت را
گیسوی بلندت را بر شانه فكن بنشین
ای گلرخ گلدامن پرهیز كن از دشمن
چون دوست
شدی با من بر دیده ی من بنشین
ماه چمنی جانا چون یاسمنی جانا
سیمینه تنی جانا در پیش سمن بنشین
در پای تو چون خاكم نه خاك كه خاشاكم
بنگر دل غمناكم آن را میشكن بنشین
من عاشق دلتنگم خوارم چون گل سنگم
بر گونه ی بی رنگم یك بوسه بزن و بنشین
تو عطر وطن داری
دانم غم من داری
گر شور سخن داری با ما به سخن بنشین

گریه ی آینده

گریه در ناودان

غمی سنگین به چشم باغبان بود
كه گل هایش به یغمای خزان بود
ز غم جان داد و یاران گریه سر كرد
صدای گریه اش در ناودان بود

گرگ خونینه دهان

چوب بست باغ ها

چراغ دیده به رهت
شنیده ام كه به غربت دلت قرار ندارد
شگفت نیست غم آن كسی كه یار ندارد
به هر دیار كه باشی دلی به سوی تو دارم
كه رسم وشیوه ی دلدادگی
دیار ندارد
ز روزگار چه نالی فغان ز حیله ی مردم
كه مكر جامعه كاری به روزگار ندارد
ركاب زد به سمند مراد و دور شد از ما
سواد بادیه گردی از آن سوار ندارد
چه شام ها كه نهادم چراغ دیده به راهش
خوشا كسی كه به در چشم انتظار ندارد
ز خصم گرد ملالی به جان ما
ننشیند
دلی كه آینه ی حق شود غبار ندارد
به حق پناه ببر تا ز تیرگی بدرآیی
كه با چراغ خدا كس شبان تار ندارد
دوباره از در و دیوار شهر گل بدرآید
مگو كه فصل زمستان ما بهار ندارد

چراغ جان

پیمان شکن
نشد شب كه چشمم به فردا نبود
چه فردای دوری كه پیدا نبود
ندیدم شبی را كه جانم نسوخت
دمی خاطر من شكیبا نبود
چه شبهای تاریك چشمم نخفت
كه ناهید مرد و ثریا نبود
كدامین شب از عشق بر من گذشت
كه گرینده چشمم و دریا نبود
كدامین شب آمد كه با یاد او
لبانم به ذكر خدایا نبود
دل خود سپردم به دیوانه یی
كه در لفظ او نور معنا نبود
همی گفت فردا برآید به كام
ز مكرش مرا صبح فردا نبود
ندانستم آن
دیوخوی پلید
به عهدی كه می بست پایا نبود
بسی گفته بودند كو بی وفاست
مرا این گفته بر من گوارا نبود
ز خوشباوری ها مرا در خیال
چو او نازنینی به دنیا نبود
عیان شد كه آن پست پیمان شكن
به فطرت چو دیدار زیبا نبود
به عهدش نپایید و پیمان شكست
فریبنده بود و
فریبا نبود
گمان برده بودم پری زاده است
چو دیدم ز خیل پری ها نبود
دریغا كه رسوا شد آن بدسرشت
همی گویم ای كاش رسوا نبود
شگفتا پس از سال ها فاش شد
كه آن اهرمن سا پری سا نبود