توی این تاپیک می خواهیم ببینیم رزمندگان چه اصطلاحاتی بین خودشون داشتند ...

اینم چند تا از اونا ...

آب گرمکن، آب سردکن:

به دستگاههای آب سردکن در عقبه گردان یا لشکر در جبهه جنوب می گفتند که از فرط گرمی هوا، خصوصا با وجود عطش بچه ها، یا به علت نبودن برق و استفاده مکرر رزمندگان از آن، واقعا چیزی از آب گرمکن کم نداشت.

اتوبوس بهشت:

خمپاره، گلوله توپ و تانک و ... به اعتبار این که بچه ها نوعاً به وسیله آمدن و اصابت آن ها، به فیض شهادت می رسند و به تبع آن به بهشت خشنودی حق تعالی راه می یابند.

پدر بزرگ تیربار:

کاتیوشا، چهلچله، خمسه خمسه.

تلفن خدا 24434:

مقصود نمازهای یومیه است که به ترتیب: صبح: دو رکعت، ظهر: چهار رکعت، عصر: چهار رکعت، مغرب: سه رکعت و نماز عشاء، چهار رکعت هستند.

یعنی خط ارتباط بنده با خدا برای مکالمه و عرض حاجات، نماز است.

شب پرواز:

شب عملیات، شب های قدر.

طرح چماقی:

برنامه نشدنی، کار بی حساب و کیلویی. به کسی که چنین طرح هایی می دهد و خیلی جدی، دیگران را هم به آن توصیه می کند، بچه ها به شوخی می گویند: زود برو داخل چادر تا ماهواره های دشمن نگیرندت که کار جنگ لنگ بماند.

کبریتی برگشتن:

به شهادت رسیدن و با تابوت آمدن، افقی برگشتن.

نارنجک دستی:

غذای تخم مرغ و سیب زمینی.

به جهت سخت بودن خوردن و سنگین بودن هضمش، به آن نارنجک دستی گفته می شد، به نحوی که به قول خودشان بدون « سمبه روان » یعنی آب، پایین نمی رفت.

هوای میگی:

 آسمان روشن و صاف و بدون مه که برای آمدن میگ های دشمن مناسب بوده است.

دستمال همه فن حریف

چفیه (=چپی)؛ دستمال نخی و نوعاً مربع شکل و چهار خانه یا راه راهی که به همه کار می‌آید. از هیچ زحمتی روگردان نیست. به هیچ کس و هیچ شرایطی نه نمی‌گوید. در فصل حرب و شجاعت باند روی زخم و جراحت است و وقت نظافت حوله حمام. برای سرمای زمستان شال گردن و شال کمر و کلاه است و در گرمای تابستان سایبان و اگر مرطوبش کنی و در جهت باد قرار دهی کولر آبی.

برای سفره نان بودن چیزی کم ندارد، در عین حال تور ماهیگیری و صافی شربت است. در مجلس عزا دستمال اشک و آه و هنگام اقامه نماز عبای روی دوش بچه هاست. و بعد از شهادت، «ماترک» و همه مال و منالی است که از همرزمان باقی می‌ماند و یک عمر یادگاری که عطر خلوت و جلوت آن ها با خدا را دارد و در خطوط و نقوش آن می‌توان با همه حواس محضر ایشان را درک کرد.

بازار شیطان

بازاری در سقز کردستان که ظاهرا مهاجران اطراف سقز آن را بنا نهاده‌اند. بازاری با اجناس لوکس؛ کالاهایی که مثل اکثر محصولات صادراتی غرب و اروپا مهر استاندارد داشت و نشانه مشترکشان تصاویری بود از زنان بی‌پوشش با تیپ‌های تبلیغاتی از نوع سرمایه داری‌ آن. بازاری که با این اوصاف بیش از هرکس شیطان در آن کاسب و صاحب منافع بود. بازار شیطان در اصل همان شیطان بازاری است که پیش از جنگ وجود داشت.

ستاره شناس

نماز شب خوان و شب زنده دار. کسانی که وقتی بحث و درس جهت یابی از طریق آسمان و ستاره های ثابت و سیار بود، همه به آنها خیره می‌شدند و با اشاره و کنایه می‌خواستند، بفهمانند که:« بگویید، مربی آموزش درست می‌گوید یا نه»، و بعضی که همه جا پا پیچ آن‌ها می‌شدند، تا حرف مثلاً به ستاره بادبادکی می‌رسید که گفته می‌شود حدود ساعت سه بعد از نیمه شب درست وسط آسمان است یا ستاره دیگری که نزدیکی‌های اذان صبح در فلان نقطه دیده می‌شود و برادران می‌توانند، ببینند. از گوشه و کنار تکه می‌آمدند که:« نه آقا ما که هر شب می‌بینیم! سمت (مثلا) وسط نیست.» این ادعا از آنها که اصلاً این حرفها به سایز ارتباطشان با خدا نمی‌خورد، موجب می‌شد تا بچه‌ها غش کنند از خنده.

سیبل

کسی که همه او را خوب می‌شناختند. اسم و آوازه‌اش همه جا رفته بود. نیازی به معرفی نداشت. مثل نور و هوا و گرمی و سردی، بچه ها او را تجربه کرده بودند. حضور و غیابش یکی بود. همان که در پشت جبهه و شهر به او می گویند «تابلو». معرف حضور خاص و عام.

ترفیع گرفتن

شهید شدن و به فوز عظیم شهادت رسیدن. اشاره دارد به طی مراتب و سیر منازل و نائل شدن به درجات عالی که شهادت فوق مه آنهاست. رتبه و رفعتی که زائل شدنی نیست. کسی می‌دهد که هیچ کس نمی‌تواند، باز پس بگیرد. بی هیچ زحمت و رنج و محنت و منتی.
گاهی که کسی در جریان شهادت عزیزی نبود و از برادران و همسنگران سراغش را می‌گرفت، در جوابی آمیخته با ملاحت می‌گفتند:« ترفیع گرفت، رفت. دیگر ما را نمی‌شناسد، انگار نه انگار که ما با هم دوست بودیم». و دیگری اضافه می‌کرد:« خودش را حسابی گم کرده بود، هر چی صدایش زدیم، هر چی التماسش کردیم، اعتنایی نکرد، ما را در این بیابان برهوت رها کرد و رفت و او کم کم از حزن و اندوه و طنین حرف آنها پی می‌برد که بله، منظورشان این است. که بر توسن تیز پای شهادت نشسته و به سوی رفیق اعلی پر و بال گشوده است.»

پشتیبانی مرکز

اهل و عیال و خانواده در پشت جبهه و شهر. وقتی کسی مرخصی می‌رفت و راهی منزل بود و از او سؤال می‌کردند که:« کجا می‌روی، فکر نمی‌کنی کار جبهه و جنگ لنگ بماند؟» او در جواب می‌گفت:« جایی نمی‌روم بابا، می‌خواهم، بروم پشتیبانی مرکز را قوی کنم. کنایه از این که باید هوای برو بچه‌ها را هم داشت. باید با آنها هم هماهنگ کرد. یک طرف قضیه آنها هستند که اگر مایل نباشند راه بیایند، ما اینجا کاری از پیش نمی‌بریم.

 دانشگاه امام حسین

جبهه جنگ با دشمن بعثی. همانجا که درسش عشق، مدرکش شهادت و معلمش آقا و مولا حسین (ع) است. ردیهایش به قول خود بچه‌ها، جا مانده‌ها و وامانده‌های از کاروانی هستند که رو سوی کربلا دارد و دانشجویانش، جان بر کفان بسیج، لشکر مخلص خدا هستند که به تعبیر پیر انقلاب و پدر امت امام (ره) « دفتر تشکیل آن را همه مجاهدان از اولین تا آخرین امضا نموده اند». دانشگاهی که هر روز آن روز ابتلا و امتحان نهایی است. شرط راه افتادن به آن ایمان است و نمره الف را در آن پیوسته به اخلاص می‌دهند.

فیلتر شهادتت مبارک

فیلترهای خراب و تو رفته و غیر قابل استفاده‌ای که گاز شیمیایی را از خود عبور می‌دادند و بعضی فیلترهای ساخت خودمان که مرغوبیت کافی نداشتند، بچه‌ها تا چشمشان به این نوع فیلترها می‌افتاد،می‌گفتند:« بچه‌ها فیلتر شهادتتان مبارک! یا به برادری که احیاناً از روی ناچاری از آنها استفاده می‌کرد، می‌گفتند:« برادر شهادتت مبارک.»

آر. پی. جی یلخی

گلوله آرپی جی ساخت ایران؛ گلوله‌ای که در مقایسه با نوع خارجیش از قدرت فوق العاده‌ای برخودار بود و از هر نقطه که به هدف می‌خورد، منفجر می‌شد. توفیقی نمی‌کرد که از سر یا پهلو بخورد. تا وقتی که سوخت و خرج داشت، می‌رفت. از حداقل 300 متر تا بیش از 1100 متر. هیچ وقت نظیر گلوله آرپی جی های خارجی در مسافت معینی روی هوا منفجر نمی‌شد و نمی‌افتاد. خلاصه، وضع مشخصی نداشت و مثل خیلی‌ها حساب و کتاب سرش نمی‌شد. راه خودش را می‌رفت، یلخی یلخی. و در روبرو شدن با دشمن و نقل و انتقالات او بی ترمز بی ترمز.

دفتر تقوا

دفتر کوچکی که برای یادگاری نویسی استفاده می‌کنند، و حکم پند نامه‌ای را دارد که اثر انگشت و امضای بعضاً آغشته به خون بسیاری از شهدا و مفقودین و جانبازان و منتظران شهادت را در آن می‌توان مشاهده کرد. مثل انگشتر عقیق، مثل چفیه و مثل مهر نماز، کمتر رزمنده‌ای است که دفتر تقوا نداشته باشد؛ که بعد از کلام خدا و سخن معصوم همه دستمایه بچه‌ها بود برای محاسبه مراجعه به خود.

مجموعه کلمات قصاری که خیلی‌هایش آخرین تیر ترکش شهیدان عزیز و دلبندی بود که در نهایت سادگی و بی پیرایگی و کمال اعتقاد و اخلاص به چله دل نشانده بودند و با قلم در باغچه ارادت برادران نشاء کرده بودند.