تبیان، دستیار زندگی

شهید شهریاری را قبل از شهادتش عده ای خیلی خوب می شناختند. عده ای خیلی خوب می دانستند غنی سازی ۲۰ درصد اورانیوم و بسیاری پیشرفت های علمی ایران در علوم هسته ای مدیون تلاش های اوست و اگر نباشد، از سرعت این پیشرفت ها كاسته خواهد شد.

این دسته كه طیف گسترده ای هستند. از نخست وزیر اسراییل و روسای موساد و سیا، تا موتور سوار مزدوری كه بمب را به بدنه خودروی شهید شهریاری چسباند.

همان ها كه گفتند ترور شهید شهریاری اقدامی غیر جنگی برای توقف پیشرفت ایران بوده است؛ همان هایی كه پس از شنیدن خبر ترور شهریاری، نفس راحتی كشیدند.

دسته دیگری هم بودند كه وقتی خبر شهادت شهریاری را شنیدند نفس در سینه هایشان حبس شد و در سینه ماند تا بغض هاشان بتركد و همراه با سیل اشك جاری شود. اینها هم شهریاری را خوب می شناختند.

دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی پس از شهادت این استاد گرانقدر خاطراتی از این شهید را گردآوری نموده كه در ادامه بخش هایی از خاطرات شهید دكتر مجید شهریاری از نظرتان می گذرد.
این خاطرات روایت های دست دوم است برای دسته سومی كه شهریاری را با شهادتش شناختند

(منبع:پرسمان)

می خواستیم بین دو رشته امتحان دهیم. برای این كار حتماً باید درس ترمودینامیك را پاس می كردیم. همراه مجید از یكی از دوستان خواستیم كه درس ترمودینامیك را به ما درس دهد. قبول كرد و سه روز به ما درس داد. بعد از امتحان، نمره مجید چهار نمره بیشتر از آن دوستی بود كه به ما درس داد. او به شوخی به مجید گفت اینها را من به تو یاد دادم! چطور بیشتر شدی؟! /دوست دوران دانشجویی شهید

سال 64 یا 65 تصمیم گرفتم از جبهه برگردم و بعد از گذراندن چند واحد درسی دوباره برگردم. رفتم پیش دكتر، گفتم بعضی از درس ها پیش نیاز دارد و من نمی توانم آنها را بخوانم. بعد گفتم كه خوش به حال شما. دكتر گفت خوش به حال ما نه! بلكه خوش به حال شما. گفتم چرا؟ گفت كه شما در جبهه چیزهایی به دست آوردید كه ما هرچه درس بخوانیم یا درس بدهیم، نمی توانیم به آنها برسیم. ایام جنگ عده ای به سمت شهادت می رفتند؛ اما دكتر خودش زمینه هایی فراهم كرد تا شهادت سراغش بیاید. البته دكتر دو نوبت جبهه رفته بود؛ در عملیات مرصاد هم بود./دوست دوران دانشجویی شهید

در سال 66 و 67 كه در خوابگاه بودیم، دوستان عمدتاً در بعضی از دروس پایه مشكل داشتند. برنامه ای طراحی شد تا آقای شهریاری ریاضی یك و دو را به بچه ها آموزش دهد. بعد از جنگ هم، نهادی در دانشگاه ها ایجاد شد كه یكی از اهداف آن كمك به افرادی بود كه به واسطه حضور در جبهه از درس عقب افتاده بودند. دكتر در این زمینه به شدت فعال بود و كلاس های جمعی یا دو، سه نفری تشكیل می داد. /دوست دوران دانشجویی شهید

اسباب كشی آزمایشگاهی كار سختی است. وسایل آزمایشگاهی، هم سنگین هستند و هم حساس. قیمت آنها هم بسیار بالا است و بعضی از آنها را به واسطه تحریم نمی توانستیم از خارج بخریم. برای انتقال آنها چند نفر از خدماتی ها را به كار گرفتیم. خود دكتر هم بود و مرتب تذكر می داد تا وسیله ای نشكند. یك دفعه پای یكی از نیروها گیر كرد و یك وسیله شكست. دكتر او را سرزنش كرد. آن بنده خدا دلگیر شد و از جمع فاصله گرفت. چند دقیقه بعد دكتر رفت كنارش و صورتش را بوسید. گفت از من ناراحت نباش، اینها همه قیمتی اند و كمتر پیدا می شوند. باید مواظب باشیم. /شاگردشهید

سه شنبه ها همراه دكتر شهریاری و دیگر دوستان می رفتیم فوتبال. یك روز هندوانه ای گرفته بود تا بعد از بازی بخوریم. دم اذان، هوا تاریك شد؛ فوتبال را تمام كردیم. همگی دویدیم سر هندوانه و شروع كردیم به خوردن. دكتر شهریاری با همان لباس ورزشی در چمن شروع كرده بود به نماز خواندن؛ بعد آمد سراغ هندوانه!/دوست شهید

نسبت به ائمه(ع) خیلی تعصب داشت. حتی در وفات حضرت عبدالعظیم حسنی مشكی (ع) می پوشید. می گفتیم دكتر چه اتفاقی افتاده؟ می گفت وفات است. شده بود تقویم مذهبی ما. حساس بود در ولادت همه ائمه(ع) شیرینی پخش كنند. اگر نمی كردند ناراحت می شد. می گفت مگر امام تنی و ناتنی داریم كه برای ولادت امام علی(ع) از دو روز قبل شیرینی می گذارید، ولی برای ولادت امام هادی(ع) یا سایر امام ها نمی گذارید. اگر نگرفته بودند، خودش شیرینی می گرفت و در دانشكده پخش می كرد./كارمند دانشگاه

درباره دانشجوها می گفت این ها عائله ما هستند. پدر و مادرشان اینها را به ما سپرده اند. اگر مریض می شدند یا مشكل مالی داشتند، رسیدگی می كرد. به سؤالات دانشجویان اساتید دیگر پاسخ می داد. بعضاً دانشجویانش اعتراض می كردند چرا دانشجویان اساتید دیگر جلوی اتاقش صف می كشند./همكار شهید

همسر دکتر شهریاری  که در دانشگاه هم همکار دکتر شهریاری بوده، می‌‌رود سراغ خاطرات همسرش: «نماز شبش به‌راه بود. حتی شب عروسی هم سجاده نماز شبش جمع نشد.»


«سرپرستی مالی چند خانواده رو برعهده داشت. تازه، مطمئنم خیلی‌هاش رو هم ما خبر نداریم.»

ادامه دارد.....