تبیان، دستیار زندگی

 سلام دوستان. از آنجا که قبلا هم دوستان علاقه مندی خودشون رو درباره زنان ره یافته به اسلام با ایجاد تاپیکهایی ابراز کردند این تاپیک رو قرار دادم که این مباحث رو به صورت منسجم در این جا قرار بدیم.

سرگذشت زنی از سرزمین خدایان بت در گفتگو با خانم زهرا شجاع خانی ـ هند

زمانی که اشک در خانه چشمانش لبریز می شود، آشنایی و دوستیمان در دل ریشه می بندد تا زمانی که از او می خواهم، برایم از خودش بگوید. زنی ایرانی الاصل، که در هند متولد شده است و در سرزمین ادیان و خدایان متعدد، از کیش زردتشی، اسلام را انتخاب می کند. آنچه با هم می خوانیم حاصل نشست

دوستانه ماست.

بسم اللّه الرحمن الرحیم. نام اصلی و قبلی من نینا nina است اما از زمانی که اسلام آوردم، نام زهرا را انتخاب کردم و نام کاملم زهرا شجاع خانی است. یعنی در واقع اسم فامیل همسرم را انتخاب کردم. من در کشوری به دنیا آمدم که هزاران خدا داشت. در یک خانواده زردشتی چشم به جهان گشودم. خانواده ام بسیار آزاد و روشنفکر بودند. آنها از ایرانیان مهاجر به هندوستان هستند که تقریبا خانواده مادری 120 سال پیش به هند مهاجرت کرده بود ولی قدمت مهاجرت خانواده پدری به 80 سال هم نمی رسد. دوران کودکی همراه با امکانات و رفاهی که در خانواده داشتم آرامشی به من نمی بخشید. شاید برایتان جالب باشد که من از 6 سالگی سؤالم از مادرم این بود که چرا به دین ما (زردشت) کسی نمی تواند وارد شود. و حتما باید از یک پدر و مادر زردشتی متولد شود.

آن زمان خانه ما در یک مجتمع در شهر بمبئی واقع شده بود که افراد زیادی با دنیاها و ادیان مختلفی را در خود جای داده بود. تغییر و تحولاتی که در پیرامون من وجود داشت روزبه روز بر پیدا کردن جواب سؤالم مرا مصمم می کرد. روزهایی که به معبد می رفتیم، خدای من «اهورامزدا» بود و هیچ کس غیر از ما زردشتیان نمی توانست پا درون معبد بگذارد در حالی که در دور و بر من، معابد هندو که پر از خدایان متعدد بود، آزادانه مردم در رفت و آمد بودند و یا حتی مساجدی که در شهر بود برای رفت و آمد آزاد بود. از طرفی بتهای مختلف که می دیدم و از طرفی اهورامزدا مشکلی برای من شده بود که نمی دانستم خدای واقعی کدام یک از آنهاست. همان زمان تصمیم گرفتم که دو سه ماهی مسیحی شوم و بعد دو سه ماهی هندو و بعد چند ماه مسلمان شوم و همین طور ادیان دیگر. در واقع یعنی با روشهای این ادیان هر دو سه ماه زندگی کنم. جالب است بدانید از آنجا که دختربچه ای آزاد با ایده های روشن و آزاد بودم، این کار را کردم. البته مادرم مشوّق من بود و مرا برای پیدا کردن راه و هدفم تشویق می کرد. زمانی که نوبت به مسلمان شدنم رسید یعنی زندگی کردن با دستورات اسلام، از همسایه مان که مسلمان بود، کتاب نماز را هدیه گرفتم و با وسع کم و سن کمی که داشتم همان زمان اسلام را بهتر از بقیه دیدم.

عاقبت ما هم فهمیدیم که هیچ دینی افرادی چون اهل بیت ندارد و آنها بهترین مخلوقات روی زمین هستند به همین خاطر شیعه شدیم و دیگر تمام احکام را رعایت کردیم؛ طوری که من از دوازده سالگی به بعد حجاب داشتم و نماز و روزه ام را هم ترک نمی کردم. خوب یادم است اولین سالی که روزه گرفتم ساعت نه و نیم شب افطار می شد و هوا بسیار گرم بود. هیچ کدام از مسلمانانی که از قبل دور و برمان بودند روزه نبودند و می گفتند هوا خیلی گرم است ولی ما که اسلام واقعی را توسط دوستان جدیدمان یاد گرفته بودیم می گفتیم واجب است و همه مان روزه گرفتیم.»

از خانم «گنزالس» می پرسیم که از کی نام اسلامی برای خودش انتخاب کرد و او پاسخ می دهد: «بعد از شیعه شدن همه مان اسم مان را عوض کردیم. برای خود من شخصیت حضرت زهرا(س) خیلی مهم بود و اولین الگوی واقعی در زندگی ام.

یک روز در میان زنان عرب بودیم و زنی که بسیار زیبا دعای کمیل می خواند از ما پرسید که آیا اسم اسلامی داریم یا نه. معمولاً زنان آمریکایی وقتی مسلمان می شوند نام مریم را برای خود انتخاب می کنند که به مسیحیت هم نزدیک است ولی مادرم نام فاطمه را انتخاب کرد و آن خانم هم گفت برای دخترها نام زهرا و زینب را بگذارید. من با توجه به همان علاقه ام به حضرت زهرا، آن اسم را انتخاب کردم و خواهرم هم شد زینب. اسم برادرم را هم گذاشتیم رضا.»

برخورد اطرافیان خانم «گنزالس» در مورد اسلام آوردن و انتخاب حجاب برایمان جالب است و او می گوید: «مادربزرگم همان اول کار که مادرم تازه با اسلام آشنا شده بود با او قطع ارتباط کرد حتی حالا پس از گذشت چندین سال هنوز انتظار دارد ما دوباره کاتولیک شویم و دست از اسلام برداریم. آن موقع ما کاملاً تک و تنها شده بودیم و سختی های بسیاری به خاطر مسلمان شدن داشتیم. مادرم مجبور بود پس از فوت مادرم به سر کار برود. خود من وقتی محجبه شدم روزی نبود که با روسری پر از آب دهان هم کلاسی هایم به خانه برنگردم. آنها به خاطر روسری ام مرا مسخره می کردند و مسئولان مدرسه هم می گفتند اگر می خواهی روی سرت آب دهان پرت نکنند روسری ات را در بیاور ولی من با وجود برخوردهای زشتی که در مدرسه و جامعه می شد روسری ام را حفظ کردم.

اولین بار قرآن را به زبان انگلیسی خواندم و بعد مادرم یک معلم عربی که وهابی هم بود برایمان گرفت تا مکالمه عربی را از او یاد بگیریم. کم کم ترجمه قرآن را یاد گرفتیم. در واقع زبان عربی را هم با حروف لاتین می آموختیم و نماز را هم به همان شیوه یاد گرفته بودیم.

دوستان مادرم به او ترجمه کتاب های شهید مطهری، شهید بهشتی و شهید باهنر را داده بودند و ما خیلی از خواندن آنها خوش مان می آمد. کم کم فهمیدیم قم مرکز یادگیری دروس شیعه است به همین خاطر عشقم این بود که روزی به ایران بیایم و دروس حوزوی بخوانم. واقعا درک می کردم که با آن همه ناراحتی ها زهرا گنزالس همه ناملایمات را به جان خریده است، تنها به عشق اینکه با خالق یکتا و ائمه اطهار(ع) آشنا شده و محبت آنها در دلش ماندگار شده است.

و مشکلاتی که به خاطر مسلمان بودن داریم ولی خداوند خواسته که در مسیر درستی باشیم و ایمان ما به آن حد برسد. حتی فکر می کردم اگر مادرم مسلمان نبود آیا من می توانستم به آن زودی مسلمان شوم یا نه. تا اینکه بالاخره در هفده سالگی با وجود سختی های بسیار به تنهایی از آمریکا به ایران آمدم و قم را پیدا کردم و در مورد یادگیری دروس حوزوی تحقیقاتی کردم و به کشورم برگشتم.»

خانم «گنزالس» در مورد عدم موفقیتش در آن زمان برای شروع تحصیلات حوزوی می گوید: «دیگر عشقم این بود که شرایطی فراهم شود و به ایران بگردم، اما ازدواج باعث شد که چند سال دیگر در آمریکا بمانم. شوهرم جزو اولین گروه دانشجویان ایرانی بود که پس از انقلاب به آمریکا آمده بود و پس از اتمام تحصیلات در جایی که حکم سفارتخانه ایران در آمریکا را داشت کار می کرد. دوست مسلمانی داشتیم که همکار شوهرم بود و هر سال در برخی ایالت ها انجمن دانشجویان ایرانی را هدایت می کرد و شیعیان آنجا جمع می شدند. همین خانم مرا برای ازدواج به همسرم پیشنهاد داده بود و آخرش روزی گفت می خواهد برای زیارت امام رضا(ع) به ایران برود و از ما خواست که همراه او به مشهد برویم.

ما هم

وقتی به خانه آن خانم که ما را دعوت کرده بود رفتیم دیدیم همه گریه می کنند و حسین حسین می گویند. ما هم خیلی کنجکاو بودیم که بدانیم ماجرا چیست و آنها چرا آن طور گریه می کنند. تا اینکه فهمیدیم آن روز عاشوراست و حسین یکی از اهل بیت است که در آن روز شهید شده است.

ذوق زده همراه او شدیم و به خانه یکی از دوستانش در مشهد رفتیم که در واقع خانه مادر شوهرم بود. آن روز نیمه شعبان بود و همه فامیل شوهرم آنجا بودند و ما فهمیدیم که ماجرا از چه قرار است و آن خانم مرا از قبل به آن خانواده معرفی کرده است. من هم با وجود اینکه می خواستم درس دینی بخوانم ولی بالاخره راضی شدم که ازدواج کنم و جالب این بود که در حرم امام رضا(ع) در کنار عکس همسرم که آن موقع در آمریکا بود عقد ما در نیمه شعبان جاری شد. من آمریکایی در ایران بودم و شوهر ایرانی ام در آمریکا. مهریه ام هم یک قرآن بود و چهارده سکه طلا.

برای دختران آمریکایی مهریه معنی فروش دختر را دارد ولی من همیشه به آنها می گویم که مهریه مثل یک هدیه است که شوهر پولش را به زن می دهد تا او هر چه خواست برای خود بخرد. البته زندگی در ایران هم یکی از خواست های من به عنوان مهریه بود.

ما مجبور بودیم به خاطر کار دولتی همسرم تا ده سال پس از ازدواج دوباره در آمریکا زندگی کنیم تا اینکه بالاخره به ایران آمدیم.»

وقتی از وی می پرسیم که آیا خانواده و فرزندان او چون خودش تمایلی به زندگی در ایران داشته اند یا نه پاسخ می دهد: «در فرهنگ آمریکایی خانواده اهمیت ندارد. بچه ها به پدربزرگ و مادربزرگ و خاله و عمه و غیره آن طور که لازم است توجهی ندارند. فرزندان فقط در روز مادر و یا تولد والدین با آنها تماس می گیرند و تبریک می گویند.

من حس می کردم بچه هایم در چنان فرهنگی درست تربیت نخواهند شد. آنها در واقع به گونه ای زندانی بودند و با وجود داشتن همه نوع امکاناتی که در آمریکا بود، نمی توانستند از آنها استفاده کنند. به فرض رفتن به پارک و ورزش کردن و تفریح برایشان بسیار مشکل بود. وسایل بازی بسیاری بود که به دلیل رعایت حجاب نمی توانستیم به راحتی از آنها استفاده کنیم. حتی در خانه بچه ها نمی توانستند راحت از هر برنامه رادیو و تلویزیون استفاده کنند. مجلاتی پر از تصاویر برهنگان در همه جا بود و ما مجبور بودیم بچه ها را کنترل کنیم. خودشان هم می دیدند که نمی توانند به خاطر مسلمان بودن راحت باشند پس با علاقه به ایران آمدند. مثلاً همین امروز صبح زود، ما با همدیگر به پارک بانوان مشهد رفتیم و چقدر راحت بودیم. در ایران دین و فرهنگ با همدیگر همخوانی دارد و همین موجب می شود که یک مسلمان خیلی راحت در این کشور زندگی کند ولی در آمریکا فرهنگ حتی با دین مسیحیت هم مغایر بود و مشکلات بسیاری در جامعه داشتیم.

بچه ها هر چند خاطرات و دوستان خوبی از آمریکا دارند ولی زندگی در ایران را ترجیح می دهند هر چند هم کلاسی های آنها در ایران، احتمالاً به خاطر همان جذابیت های ظاهری می گویند چرا آنها زندگی در آمریکا را رها کرده و به ایران آمده اند!

حتی خواهرم که مدت ها قبل از من به همراه مادرم به تهران آمده بود می گفت با وجود اینکه خودش بسیار راضی به زندگی در ایران است ولی در دانشگاه مدام به او می گویند ایرانیان می روند تا در آمریکا درس بخوانند تو چرا آنجا را با آنهمه امکانات گذاشته ای و آمده ای در ایران زندگی کنی و خواهرم می گوید فقط به خاطر حفظ ایمان به ایران آمده است. خواهرم هنوز در ایران است اما مادرم وقتی به آمریکا برگشت می گفت همین که در لس آنجلس از هواپیما پیاده شدم با دیدن مردم کشورم انگار شوکی به من وارد شد گفتم من به ایران عادت کرده ام و دیگر نمی توانم در این باغ وحش زندگی کنم و می خواست از همان فرودگاه دوباره به ایران برگردد ولی فعلاً با وجود مشکلات بسیاری که هنوز وجود دارد در آنجا ساکن است و مجبور است با محدودیت های بسیاری که در استفاده از همه چیز و بخصوص غذا دارد در آنجا زندگی کند. با وجود اینکه فروشگاههایی هست که گوشت اسلامی به فروش می رسانند ولی قیمت ها به خاطر کم بودن آن محصولات آنقدر گران است که همیشه امکان استفاده از آنها نیست.

برادرم هم در همان آمریکا ماند و با یک خانم مسیحی که قول داده بود مسلمان شود ازدواج کرد ولی آن خانم مسلمان نشد و همان طور مسیحی ماند. الان هم برادرم خودش به بچه ها قرآن و نماز خواندن یاد می دهد و همسرش تحت نظر مادرش هنوز حاضر نشده مسلمان شود. بچه ها هم با وجود فرهنگ ها و دین های مختلف در آمریکا تفاوت رفتار پدر و مادر برایشان عادی شده است.»

گنزالس» در مورد اعتقادات دینی اش قبل از اسلام و آشنایی با ایرانیان پس از اسلام آوردن می گوید: «ما قبلاً مسیحیان بسیار معتقدی بودیم حتی مادربزرگم با لباس پوشیده و بلند و روسری به کلیسا می رفت. الان مسیحی های بسیار سخت گیری در آمریکا هستند که مخالف فرهنگ حاکم می باشند چون قانون و فرهنگ هیچ ربطی به دین ندارد. اگر کسی اعتقادات دینی قوی داشته باشد بخصوص مسلمان هم باشد و قانون آمریکا را قبول نکند او را عقب مانده می دانند. در واقع جامعه آمریکا می خواهد اسلام را به روز کند و آن طور که خودش می خواهد. متأسفانه برخی ایرانی ها هم تابع همان فرهنگ شده اند حتی فرقی نمی کند که چقدر مذهبی باشند یا نه. مثلاً افرادی هستند که با وجود چادر سر کردن در خانه شان درخت کریسمس و سگ دارند و خودشان را توجیه می کنند که با توجه به فرهنگ آنجا مجبورند مثل آمریکایی ها باشند و حتی جشن هالوین و ولنتاین و کریسمس بگیرند. در واقع طوری شده که اکثرا معتاد به زندگی در آن فضا شده اند و قوانین آمریکا را قبول می کنند در صورتی که خود ما مثلاً داشتن درخت کریسمس را حرام می دانستیم. با توجه به فرقه های مختلفی که در مسیحیت وجود دارد مذهب ما می گفت درخت کاج کریسمس بت پرستی است و آن روز ما به جای جشن و نشستن در کنار درخت کاج، 24 ساعت در کلیسا بودیم و برای حضرت مریم و مسیح دعا می خواندیم و شمع روشن می کردیم و نذر می کردیم، عده ای هم مشغول خدمتکاری در کلیسا می شدند. منظورم این است حتی ما که مسیحی و آمریکایی بودیم تمام قوانین آمریکا را قبول نداشتیم ولی مهاجرین بخصوص ایرانیان با همه چیز کنار می آمدند و این برای من عجیب بود.

شوهرم می گفت وقتی ما در کشور کافرها زندگی می کنیم دیگر همه چیز برایمان عادی می شود ولی این دلیل آن نیست که آنها را قبول داشته باشیم. به فرض او می گفت وقتی تازه از ایران آمده بود از دیدن همجنس بازهای آمریکایی بسیار ناراحت شده بود ولی بعد از یک سال دیگر همه چیز برایش عادی شده و دیگر مثل گذشته به اطرافش دقت نمی کرده است. شاید بزرگ ترها به این درک برسند و تحت تأثیر قرار نگیرند ولی بچه ها مطمئنا به جزئیات رفتار آدم ها دقت می کنند.

شوهرم می گفت وقتی ما در کشور کافرها زندگی می کنیم دیگر همه چیز برایمان عادی می شود ولی این دلیل آن نیست که آنها را قبول داشته باشیم. به فرض او می گفت وقتی تازه از ایران آمده بود از دیدن همجنس بازهای آمریکایی بسیار ناراحت شده بود ولی بعد از یک سال دیگر همه چیز برایش عادی شده و دیگر مثل گذشته به اطرافش دقت نمی کرده است. شاید بزرگ ترها به این درک برسند و تحت تأثیر قرار نگیرند ولی بچه ها مطمئنا به جزئیات رفتار آدم ها دقت می کنند.

چندی پیش بی بی سی اعلام کرد که هشتاد درصد ایرانیان مهاجر در آمریکا افسرده هستند و من فکر می کنم آنها به خاطر اهداف دنیایی به آمریکا عادت کرده اند و با آن کنار می آیند در صورتی که من نخواستم و نتوانستم با مردمان کشورم و فرهنگ آن کنار بیایم و با وجود اینکه آنجا بهتر بود به ایران آمدم. الان هم در آمریکا بچه های ایرانی فارسی را یاد نمی گیرند و ملیت ایرانی خود را تکذیب می کنند خانواده ها هم به خاطر دفاع قانون از فرزندان اعتراضی نمی کنند چون می ترسند بچه شان یا از خانه فرار کند و یا از آنها شکایت کند و وضع بدتر شود. بخصوص که پلیس از عاقبت ما هم فهمیدیم که هیچ دینی افرادی چون اهل بیت ندارد و آنها بهترین مخلوقات روی زمین هستند به همین خاطر شیعه شدیم.

مسلمان ها هم حمایت نمی کند. یک روز یک دختر ایرانی با رادیو تماس گرفته و گفت خانواده ام به زور می گویند حجاب داشته باش و من از خانه فرار کردم. روانشناس برنامه هم گفت کار بسیار خوبی کرده ای. سخنرانی یک سیاهپوست هم در یکی از مساجد آمریکا برای من بسیار جالب بود. او می گفت فرهنگ آمریکا شما را کور می کند و شما با وجود اینکه کور هستید، گرسنه هم می باشید و چون کورید نمی بینید که چه می خورید. آمریکا شما را چنان به خودش معتاد می کند که دیگر از عقل پیروی نمی کنید و متوجه نمی شوید دارید چه ضرری می کنید.»

وقتی از خانم «گنزالس» می پرسیم با توجه به فرهنگ حاکم در آمریکا مسلمانان در ملیت های مختلف چگونه به امور دینی خود مشغولند و حجاب شان را رعایت می کنند، وی پاسخ می دهد: «در ایالت های مختلف برخوردهای متفاوتی وجود دارد. برای مردم آمریکا هم بعد از سال ها دیدن مسلمانان و اعمال مذهبی آنها عادی شده است اما هنوز نژادپرستانی هستند که بخصوص زنان مسلمان را اذیت می کنند و امکان ندارد زن مسلمانی از خانه بیرون برود و آن روز لااقل حرفی نشنود. البته بعد از واقعه یازدهم سپتامبر برخوردها خیلی بدتر شده است. در رفت و آمدهایی که پس از سکونت در ایران، به آمریکا داشتم دوستانم می گویند فعالیت در اجتماع برایشان سخت تر شده و گاه مجبورند برای آرامش خودشان در خانه بمانند. در فرودگاه هم که وضعیت بسیار بحرانی تر است. هر زن محجبه ای را تروریستی می دانند که می خواهد بمب گذاری کند، مخصوصا ایرانیان را تروریست می دانند و فکر می کنند مثل طالبان هستند. ما حتی وقتی برای دوستان و بستگان مان تعریف می کنیم که چنین خبرهایی در ایران نیست آنها باور نمی کنند و فکر می کنند در ایران بچه ها را از سه سالگی برای جنگ طلبی و جهاد آموزش های خاصی می دهند.

با توجه به همان فرهنگ آمریکا هم مسلمانان حجاب های مختلفی دارند. البته این طور می توانم بگویم آنهایی که روسری سر می کنند واقعا تمام موهایشان را می پوشانند ولی در عوض حجاب بدن را رعایت نمی کنند و با لباس های تنگ به خیابان می آیند. هر چند دوستان آمریکایی مسلمانی هم داشتم که عبا می پوشیدند و حتی پوشیه می انداختند و دستکش به دست می کردند.» دوستان مادرم به او ترجمه کتاب های شهید مطهری، شهید بهشتی و شهید باهنر را داده بودند و ما خیلی از خواندن آنها خوش مان می آمد.

با توجه به صحبت های این شهروند آمریکایی در مورد فرهنگ کشورش و بی توجهی به نهاد خانواده، از زبان وی با نحوه ازدواج و سرنوشت خانواده پس از طلاق در آمریکا هم آشنا می شویم: «بسته به ایالت های مختلف آمریکا اگر هر زنی به مدت شش ماه الی دو سال با مردی زندگی کرد و آن مرد هزینه زندگی او را داد آنها زن و شوهر می شوند و احتیاجی به ازدواج قانونی و محضر نیست!

ازدواج در آنجا به معنی ازدواجی که در اسلام هست، نیست. آنها می خواهند حتی در صورت ازدواجی قانونی، ازدواج آزاد باشد یعنی یک نفر در قید یک نفر خاص نباشد. آمارها هم نشان داد حتی اکثر ازدواج های واقعی در ادامه با روابط نادرست همراه است. مسئولان و روانشناسان هم وقتی وضع را چنین می بینند به مردم القا می کنند که اگر زن و یا شوهرتان بی وفا بود ناراحت نشوید همه چیز عادی است و عیبی ندارد. مردم هم از این تفکر استقبال زیادی می کنند چون می خواهند آزاد باشند و کسی به رفتار آنها ایراد نگیرد. زن ها هم دیگر حساسیت زیادی ندارند و فوقش به همسرشان می گویند از روابط جنسی آزادش چیزی به آنها نگوید و یا اینکه خودشان هم مثل همسرشان با دیگران در ارتباط هستند. در واقع حرف شان هم این است که هر چیز برای مرد خوب است برای زن هم خوب است.

چندی پیش که به آمریکا رفته بودم در یک برنامه تلویزیونی کارشناسی آمد و گفت ازدواج دیگر در فرهنگ آمریکا از بین رفته است. هر کس می تواند با هر کس که دوست داشت زندگی کند و بچه دار شود و مخاطبان جوان کلی هورا کشیدند و دست زدند! اما کمتر کسی واقعا به عدم امنیت خودش بعد از چنین زندگی هایی فکر می کند. یادم است وقتی در آمریکا ساکن بودم روزی فرزند یک هنرپیشه معروف در تلویزیون صحبت می کرد. با اینکه در آمریکا اگر کسی قصد ازدواج قانونی داشته باشد پس از سی سالگی اقدام به این کار می کند، اما فرزند این زن می گفت با اینکه نوزده سال بیشتر ندارد یک ازدواج دایمی و قانونی کرده، چرا که از کودکی با دو خواهر و برادر دیگرش همیشه احساس ناامنی می کرده و ناراحتی روانی داشته و می ترسیده بالاخره مادرشان آنها را رها کند. وی می گفت مادرشان پس از طلاق از همسر قانونی اش به خاطر اینکه درآمدش از آن مرد بیشتر بوده مجبور شده طبق قانون تا مادامی که مرد ازدواج مجدد نکرده هزینه زندگی شوهر سابق را بدهد و آن مرد وقتی دیده همه چیز به نفعش است با وجود اینکه با زنان دیگری بوده ولی ازدواج قانونی نکرده و سی سال تمام مادرشان به آن مرد پول داده است. خود مادرشان هم به دلیل قانون خاص ازدواج دایم مجدد نکرده و با هنرپیشه مرد دیگری بدون ازدواج زندگی کرده و حالا آنها نتیجه زندگی همان مادر هستند و چون همیشه می ترسیدند که مادر و یا پدرشان آنها را رها کنند خیلی زود به ازدواج قانونی روی آورده اند و فکر می کنند راه درستی را انتخاب کرده اند و حالا یک شریک دایمی دارند که به همدیگر وابسته هستند.