تبیان، دستیار زندگی

سلام سلام سلام به همه
روز و روزگارتان خوش
کم کم دارد بوی ماه مهر و صدای زنگ مدرسه به گوش میرسد . کجایی کودکی که یادت به خیر !!
چقدر از آن خاطرات شیرین را به ذهن سپرده اید ؟ تا به حال به خاطرات شاد و خنده دار روزهای اول مدرسه خودتان فکر کرده اید ؟؟

ما هم در انجمن طنز و سرگرمی تبیان قصد داریم از خاطرات و اتفاقات طنز و خنده دار این دوران بگوییم و بشنویم. اگر مایل هستید، خاطراتتان را بیان کنید و دلیل شادی دوستانتان باشید .

لطفا" همراهمان باشید.

خاطــــرات مدرسه، یادش به خیر
آن روپوش و البسه، یادش به خیر
***
آن گــــــــچ و تخته سیاه و میز من
ناظم خوش خلق ما، یادش به خیر
***
یاد تکلیف و مـداد و مشق شب
یا که مبصر بودنم، یادش به خیر
***
خوب یا بد می شدند دوستانمان
بر بدان ضربدر زدن، یادش به خیر
***
یاد عطــــــر برگ برگ هر کتاب
اولین روز کلاس، یادش به خیر
***
یاد آن اول معلــــــــــــــــم کرده ام
شاد و سالم باشد و یادش به خیر
***
خوش گـــــــــذشت آن روزگار مدرسه
هرچه بود و هرچه شد، یادش به خیر

شعر : سعید سخایی

سلام
روز اول مدرسه برای من خیلی جالب بود
چون تعدا بچه های اول خیلی زیاد یود ( البته همیشه و همه جا ما دهه شصتی ها زیاد بودیم )
و قرار بود 2 کلاس بشیم و لی هنوز اون کلاس دوم آماده نشده بود
برا همون همه 30یا 40 تا بچه توی یک کلاس نشیتیم
از اونجایی که من خیلی خیلی ریزه میزه بودم و تقریبا جای برا نشستن من نبود
معلمون منو بغل کرد و روی میز خودش گذاشت
و منم اینقدر تکون خوردم تا اینکه همراه میز و وسایلش سقوط کردیم
نمی دونید چقدر گریه کردم
ولی تا چند روز معلمون حسابی تحویلم می گرفت

یادمه روز اول مدرسه ام خیلی خوشحال بودم ولی معلم کم حوصله ای داشتیم
یکی از دوستام که الان خیلی باهاش صمیمی هستم گاهی وقتها برام یادآور اون روزاست چون سال اول ابتدایی باهم بودیم چند سال بعد دوباره کلاس اول دبیرستان هم باهم بودیم بهش که گفتم منو نشناخت ولی وقتی عکسشو بهش نشون داد کلی تعجب کرد !!!!!!

neka57 خاطره روز اول مدرسه من هم شبیه به توئه . جالب که من هم دنبال مامانم گریه می کردم ولی مامان تو پشت پنجره می ایستاد ولی مامان من پشت سرم توی نیمکت می نشست وقتی هم سرگرم درس و مشق می شدم می رفت یه روز همین اتفاق افتاد وقتی نگاه کردم دیدم نیست زدم زیر گریه دویدم به طرف خونه جالب اینجاس منزل ما هم نزدیدک مدرسه بود خلاصه مامانم هنوز خونه نرسیده بود پریدم تو بغلش بهش گفتم دیگه نمیخوام برم مدرسه، مدرسه دوست ندارم . خلاصه هر روز برنامه همین بود طوری که معلمم می زدم ، البته کار من بی دلیل نبود من فکر می کردم اگر به مدرسه برم دیگه مامانم نمی بینم ولی وقتی چند روز گذشت دیدم وقتی می رم خونه مامانم دم در حیاط منتظرم نشسته دیگه راضی شدم که به مدرسه برم . هرگز خاطره روز اول مدرسه فراموش نمی کنم . الان شدم همکار همون خانم معلم کلاس اولم

معلم کلاس اول من مامان یکی از پسر های پیش دبستانی مون بود.برای همین هم از قبل می شناختمشون.روز اول مدرسه هم اصلا و ابدا گریه نکردم.یادمه که یکی از بچه ها سرخ شد از بس گریه کرد.اینم بگم که فکر می کنم تا کلاس چهارم هر سال به معلم هام می گفتم که خیلی دوستشون دارم.کلا الان هم هنوز عشق معلمم!معلم هام رو دوست داشتم.یادمه یه روز کلاس چهارم معلممون نیومدند.بچه ها همه خوشحال.من که مخصوصا معلم چهارمم رو دوست داشتم به بچه ها گفتم مدرسه خونه دومه آدمه،پس معلم هم مامان دوم.شما خوشحال می شین مامانتون نیاد؟مطمئنم که همه حالا یاد داشت می زارن بابا بچه مثبت!

چرا خاطره من ثبت نشده؟ یقه کی رو باید بگیرم اینجا؟

سلامبهمگی
norapatty جان من که نمی دونم ولی یه بار دیگه امتحان کن.
-----------------------------------------------------------------------

خاطره من متفاوته پس خوب بخونید دلتون یه کم بسووووزه;-)

مدرسه اول ابتدایی من همونی بود که مامانم اونجا معلم و مسئول امور فرهنگی بود.
 قبل روز اول مدرسه، بارها منو از پیش دبستانی ام برمی داشت با خودش می اورد مدرسه...این بود که من نه تنها با کل فضای مدرسه و معلمانش مچ شده بودم...کلی دوست از قبل پیدا کرده بودم...یعنی سال بالایی ها: از سومی، چهارمی و پنجمی ها چند تا دوست صمیمی داشتم که خیلی مهربون بودن...
تازه خیلی از اردوهای مدرسه رو با مادرم رفته بودیم و حتی راهنمایی های مدرسه منو می شناختن و هوام رو داشتن...
-----------
روز اول یادمه ترانه های مدرسه ای و...گذاشته بودن و خیلی شولوغ پولوغ بود و من حواسم فقط به روبان های صورتی دور مقنعه ها و سنجاق گل هایی بود که با سلیقه های مختلف نصب شده بود...
البته تو عکسام خیلی اخم کرده بودم  به چند دلیل: معلمم رو که دیدم حالم گرفته شد....خیلی پیر بود و خوش اخلاق به نظر نمی رسید...بنده خدا(!)...چیز زیادی ازش یادم نمیاد...!
به نظرم جشن خیلی باهیجانی نبود و بچه های اولی بیش از اندازه لوس یا نق نقو بنظر میرسیدن...
البته از مامانم که پرسیدم گفت خیلی هم خوشحال بودی... چون دلت به من گرم بود(!)
معلم ها هم که منو می شناختن از همون اول حسابی تحویلم گرفتن...
بعدها هم همیشه با مبصرها مون انقدر جور میشدم تا بشم سوگولی کلاس(!) البته خداییش بچه آروم و بی دردسری بودم...بایدم عاشقم می شدن!
-----------
کلا تا آخر ابتدایی تو مدرسه مامانم بودم  و درد فراق نچشیدم!
از کلاس دوم به بعد هم همیشه مبصر می شدم برا سال پایینی ها! یادش بخیر همه اون خوب ها و بدها و عالی ها...!
یادمه بیشتر با بچه هایی رفیق می شدم که مث خودم کس و کارشون تو مدرسه بود.
----------
در کل همه چی عالی بود جز حسادت های بچه ها! ولی یادمه چون همیشه خوش اخلاق و مهربون بودم_درسم هم که20 بود... برا همین دوست زیاد داشتم...محبوب هم بودم...اگه هم چیزی بوده پشت سرم  می گفتن...!. :دیییییی

همه چی گل و بلبل بود خلاصه...:)))))))

واقعا هم یادش بخیر!
-----------
هــــــــــــــی روزگار! چه زود گذشتی...کجاست همه اون خوشبختی ها؟؟؟!!!!
چرا راهنمایی که رفتم همه چی معکوس شد؟؟؟؟؟؟؟؟؟ :(((((((

سلام سلام سلام بر شما دوستان گرامی
روز و روزگار خوش

امروز جشن شکوفه ها برپاشد و همه شاگرد اولی ها پا به مدرسه گذاشتند. دومین خاطره روز اول مدرسه خودم رو برای شما نقل میکنم به این امید که باعث شادی و شکوفا شدن لبخندتان باشه.

خاطره اولم در صفحه اول مبحث ثبت شده.

یادم میاد که زنگ تفریح دوم تموم شده بود و به صف شده بودیم که بریم سر کلاس. نوبت صف ما شد و من که نفر اول صف بودم حرکت کردم . به قول امروزیا سکان دار و لیدر صف من بودم . داشتم میرفتم که خانم ناظممون از پشت بلندگو اعلام کرد : « سعید ... فورا" بره دفتر آقای مدیر »
از اونجایی که من هم بچه حرف گوش کنی بودم ( والبته هنوز هم هستم !! ) همون مسیر رو ادامه دادم و به جای اینکه برم سر کلاسمون که توی طبقه اول بود ، رفتم سمت دفتر مدیر مدرسه که توی طبقه سوم بود. پشت در اتاق آقای مدیر که رسیدم در زدم و وارد شدم. مدیر تا سرشو بالا آورد گفت : شما اینجا چیکار میکنید ؟
من که کمی هول شده بودم دستم رو آوردم بالا و گفتم : اجازه آقا ، خانم ناظم گفت بیام اینجا ...
مدیر یه لبخندی زد و گفت : شما رو که میدونم ، به بقیه بچه ها گفتم اینجا چیکار میکنین ؟؟!!!
من که متوجه منظورشون نشده بودم سرم رو برگردوندم تا پشت سرم رو ببینم. یه چیزی دیدم که کلی خندم گرفت. همه بچه های کلاس به جای اینکه برن سر کلاس پشت سر من اومده بودن دفتر آقای مدیر !! بچه ها فکر میکردن نفر اول صف هر جا میره بقیه هم باید دنبالش برن !!

احتمالا" ادامه دارد ...

سلام. به این کارش نگو دزدی. بگو کار اشتباه بچگونه

سلام.
اون روز خیلی واسم روشنه ... من یه پسربچه ی فسقلی چشم های کنجکاو و دستای کوچولو بودم که به دلیل گِل بازی و خاک بازی بسیار زیاد در تابستون در خونه ی پدربزرگ روی دست هام دونه شده بود و خیلی هم دونه ها رو دوس داشتم.
یه کیف داشتم که توش یه دونه دفتر گذاشته بودم و یه مداد سیاه که طبق عادت همیشگیم تهشو خورده بودم، مدادی که تا قبل این فقط نقاشی هام رو نقش می زد قرار بود نوشتن هم یاد بگیره.
با کاغذ و قلم غریبه نبودم ... اقای مودیر مدرسه مون اسمشون اقای بهادرزهی بود ... قدش خیلی بلند و چهره ی عبوسی داشت و هیچ مراسمی خاصی نداشتیم و صاف بعد صف رفتیم توی کلاس. معلممون خانم شفیعی بود هنوز یادمه و یه بارم توی مشهد با خانواده دیدمش ... باورش نمی شد که این همون خیال پرداز کلاسه اوله.
اون روز نیمکت کنار پنجره ی رو به سالن رو انتخاب کرده بودم ... نیمکت راحت نبود ... هی وول می زدم ولی در عوض بغل دستیم که میثم بود بعدا شد رفیق فابیریکم ... دست به سینه به تخته توجه می کرد و من اصلا درکش نمی کردم چرا اینقدر ساکته و وول نمیزنه. از پنجره تو سالن معلوم بود بچه ننه ها توی سالن گریه می کردن ... مدادم رو می خوردم و سرم دادم از پنجره بیرون و زل زده بودم به اینا که گریه می کردن، یهو حس کردم یکی من رو محکم کشید داخل کلاس ... دیدم معلممونه ... بهم گفت باید به تخته توجه کنی پسرم!!!
یادم نیست چی می گفت ولی من خوراکی هام رو می خوردم و گردوهاش رو به میثم تعارف می کردم ولی اون چشم غره می رفت و لبشو گاز می گرفت. یه گاز(ما بچگی می کفتیم گِنگ) گُنده از ساندویچم کنده بودم و دولپی داشتم سعی می کردم یه جور بدمش پایین. سرم زیر میز بود از دنیا بی خبر بودم. یهو یه گردو از لای نون زد بیرون با انگشتای پر پنیرم گردوهه رو شکار کردم تا تعارف کنم به بغل دستیم(میثم) یهو دیدم خانم شفیعیه داره با تعجب به من نیگا می کنه ... نمی تونستم حرف بزنم اخه دولپم پر بود ... اون گردوهه رو به سمت خانوم معلم گرفتم به نشونه ی تعارف ... سعی کردم بگم بفرما نشد خداییش ... خانوم معلم خندش گرفت بقیه هم که هطبق عادت کودکی حتما لازم نبود متوجه اصل ماجرا بشن ... چنان قهقه می زدن که کلاس منفجر شد.
البته تا پایان کلاس من در کمال ارامش و با اجازه ی خانم معلم ساندویچم رو خوردمالبته گردوهاش دادم میثم.
وقتی هم زنگ اول رو زدن من رفتم خونه ... ولی وقتی رسیدم خونه بهم گفتن باید تا زنگ چهارم اونجا بمونی و کلی هم اونجا بهم خندیدن ... یه سالی طول کشید که ازادی قبل دبستانم رو فراموش کنم.

یا حق