تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا - سلام . 

دوستان در راستای برنامه ی کرسی آزاد اندیشی مصوب شورای انقلاب فرهنگی مبنی بر سخنان رهبری تصمیم گرفتم یکی از این کرسی ها را در انجمن دانشجویی دایر کنم .

تصمیم بر این است که هر 20 روز کرسی آزاد اندیشی را با موضوع جدید آغاز کنیم . اما اگر کرسی آزاد اندیشی قبلی همچنان داغ بود به تعوبق می افتد .

دوستان می توانند نظرات خود را در مورد نحوه ی اجرای  این طرح در تایپیک "▼ تابلوی اعلانات + تریبون دانشجویی ▲" انتقادات و پیشنهادت خود را به ما انتقال بدهند . چون تازه است حتما مشکل داره ؛ پس کمک کنید چیز خوبی از آب در بیاد . 

علاوه بر این می توانند موضوعات پیشنهادی خود را برای کرسی های بعدی هم در تایپیک معرفی شده ( "▼ تابلوی اعلانات + تریبون دانشجویی ▲") ثبت کنند .

چون قراره آزاد فکر کنیم فقط یه قانون می زارم : توهین ممنوع ! همین . 

به جز این قانون خط قرمزی نداریم .

اما اولین موضوع  تعهد یا تخصص می باشد . 

به نظر شما وقتی فردی مسئولیتی را بر عهده می گیرد اگر تعهد داشته باشد بهتر است یا تخصص یا ... 

سر خط ها :
۱. نظام ما ولایی هست.میشه بررسی کرد که ایا در نظام ولایی کدوم یکی تخصص یا بعهد اولویت داره؟

۲.ایا تعهد و تخصص واقعا نمی تونن در یک نفر جمع بشن؟ یا این دو خصوصیت با تربیت نیروی انسانی مطابق ارمان هامون قابلیت تبلور در یک مدیر رو دار؟

3- اصلا با مقابل هم قرار دادن تخصص و تعهد مقابل هم موافید یا نه ؟

4- آیا کسی تعهد و تخصص داشته باشد ایده آل است ؟ 

و... 

بسم الله ...   

به نظر من هم تعهد و تخصصی لازم و ملزوم همدیگه اند که هر کدام که نباشد امکان اینکه کار به درستی صورت گیرد نخواهد بود.
تعهد و تخصص همراه با هم معنی دارند.
تخصص بدون داشتن تعهد هیچ مزیتی در بر ندارد و تعهد بدون تخصص هم راه به جایی نمی برد.

سلام

تو وب سایت "گشایش" یه متنی دیدم كه اومدن در سیره ی سیاسی امام علی(ع) معیاهای گزینش كارگزاران رو مشخص كردن

البته من همشو نمیذارم فقط اون بخشایی كه مربوط به تاپیكه و كوتاه تا همه بخونن

معیارهای انتخاب کارگزاران

سخنان علی(ع) در صحنه‌ های گوناگون سیاسی- اجتماعی حاوی تبیین صفات و دستوراتی است برای حاکمان ومدیران حکومتی که از مجموع آنهـا به خوبی می‌توان شاخص‌هایی را برای گزینش کارگزاران به دست آورد. دقت کامل حضرت در انتخاب افراد و در نظر گرفتن ویژگی‌های فردی و اجتماعی آنان و نیز برکنار کردن برخی از کارمندان را در اثر سوی سابقه و یا ارتکاب خیانتی از پستت شان برساس موازن و معیارهای دینی و الهی بوده است نه ملاحظات سیاسی.

آنچه در سیره سیاسی علی(ع) مسلم است این است که در اندیشه سیاسی آن حضرت، دانش و تقوا و تلفیق این دو در عمل، از شروط لازم برای مدیریت و زمام‌داری است؛ چرا كه مدیر و حاكم ناآگاه و بی تقوا جامعه را به گم‌راهی و فساد می‌كشاند. حضرت علی(ع) در این زمینه می‌ فرماید: «نباید نادان بر ناموس و جان مسلمانان حاكم شود، وگرنه آن‌ها را به گمراهی می‌‌برد»1 باز می‌فرماید: «حكومت و اداره جامعه بر اساس تقوا و پرهیزگاری نه به كسی آسیب می‌رساند و نه كشتزار قومی‌ را از بین می‌برد»؛2

1ـ دین مداری

8- محبت و دلسوزی به فقرا

9ـ صداقت و امانت داری

10- بی اعتنایی به دنیا

11- تخصص و کاردانی

1ـ دین مداری

مهم ترین عامل تعیین رفتار آدمی‌در كلام امام علی(ع)، به خصوص نهج البلاغه، دین و ایمان به محتوای دینی است. دین و برنامه‌های عملی آن از جهات گوناگون بر شكل‌گیری شخصیت، افكار و رفتار انسان تأثیر می‌‌گذارد؛ به گونه‌ای كه فرد تمامی‌ برنامه‌های زندگی‌اش را از دین و الگوهای دینی فرا می  گیرد؛ همان‌گونه كه بینش‌های دینی رفتار فردی و خانوادگی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، گرایش های سیاسی ـ اجتماعی را نیز هدایت می‌نماید اگر دین حق باشد و از قواعد فطری و الهی تبعیت نماید، بر خط مشی انسان تأثیر مثبت خواهد گذاشت، وگرنه تأثیرات منفی از خود بر جای می‌‌گذارد.

به نظر امام علی(ع) دین تضمین کننده منافع دنیا وآخرت انسان است، مخصوصا صاحبان زور و قدرت و ریاست که در صورت تبعیت صد در صد از هواهای نفسانی، دین ودنیای خود را از دست خواهند داد. این مسئله در پست‌های افراد فرق نمی‌کند، چه کارگزار حکومت باشد یا نماینده پارلمان و قوه قانون گزاری، اگر اعتنای به دین نداشته باشد، افزون براینکه مشکلاتی را برای جامعه پدید می‌آورد دنیا وآخرت خویش را نیز از دست خواهند داد. چرا که قدرت و ریاست دنیا دائمی‌نیست و صاحبان قدرت پس از چندی یقینا، پست خود را به کسی دیگر واگذار خواهند کرد و مانند افراد عادی، چه بسا بدتر از آنها به زندگی خویش ادامه خواهند داد. وضع چنین افرادی نسبت به زندگی پس از مرگ نیز از عملکرد‌شان مشخص است که چیزی در اختیار ندارند وسرانجام تهی دست از دنیا بیرون خواهند رفت، مگر اینکه موفق به توبه و ندامت و پشیمانی و جبران گذشته شوند. البته این توفیق به آسانی به دست نمی‌آید و باید به خودسازی بپردازند و حقوق مردم را که در دوره ریاست خویش تضییع کرده به صاحبانش برگردانند و یا از آنها حلالیت بطلبند.

2- خدامحوری

دومین ویژگی كه از فرمان‌های حكومتی حضرت علی(ع) در ارتباط با امور اداری و سیاسی به دست می‌آید و جنبه تربیتی نیز دارد، «خدامحوری» است. كسی كه در وادی اداره جامعه و مسائل سیاسی قدم می‌گذارد و می‌ خواهد به مردم خدمت كند، باید در هر شرایطی خدا باور و خدامحور باشد; چون قدرت و ریاست به طور طبیعی، غرورآفرین است و از این‌رو، سیاستمداران بیش از دیگران در معرض لغزش و سقوط قرار دارند. یاد خدا و توجه به او نیرویی است كه همواره انسان را در لغزشگاه‌ها و خطرات حفظ می‌‌كند. حضرت علی(ع) بدین دلیل، در دستورالعمل خود به مالك اشتر فرمان می‌‌دهند: «خداوند سبحان را با قلب و دست و زبان یاری نما; زیرا خدای بزرگ یاری و عزّت كسی را كه یاریش كند و عزیزش بدارد تضمین كرده است»[1]

اگر مدیران و سیاست گذاران جامعه بر اساس خداباوری و حق‌مداری حركت كنند و در راه خدا قدم بردارند، خداوند محبت آن‌ها را در دل مردم جای می‌دهد. علی(ع)نیز به این امر اشاره دارند: «هر كه آنچه را بین او و بین خداست اصلاح كند، خداوند آنچه را بین او و بین مردم است درست می‌‌كند»[2] بدین روی، سیاستمداران نظام اسلامی‌ باید به گونه‌ای تربیت شوند كه ویژگی خداباوری در قلب و روح آنان رسوخ كند تا تمام كارهای‌شان براساس خدامحوری انجام گیرد.

3- حق مداری

حضرت علی(ع)در این زمینه، به مالك اشتر برای انتخاب همكاران نزدیكش دستور می‌‌دهند: «افراد حق‌گو را به خود نزدیك كن، از میان خواص خود كسی را به خود نزدیك‌تر كن كه در حق‌گویی ـ گرچه گفتار حق تلخ است ـ صراحت لهجه داشته باشد»[1] همچنین آن حضرت درباره حق والی و رعیت می‌‌فرماید: «هرگاه رعیت حق والی و والی حق رعیت را ادا كند، حق در بین آن‌ها عزیز و قواعد دین استوار و روزگار اصلاح می‌ شود» [2] بنابراین، یكی از صفات برازنده زمامدار، حق‌گویی و حق‌مداری است كه طبق كلام رسول خدا(صلی الله علیه وآله)، «حق را باید گفت، هر چند در ذائقه بعضی تلخ آید» [3]

5- عدالت خواهی

6- حسن سابقه

از معیارهای مهم علی(ع) در انتخاب کارگزاران توجه ایشان به سابقه فردی آنان بود و در این زمینه کمال دقت را مبذول می‌داشتند. ایشان برهمین اساس پس از تصدی خلافت به عزل و نصب وسیعی والیان و فرمان روایان سراسر کشور پهناور اسلامی‌اقدام کردند که مهم‌ترین آنها عزل معاویه از ولایت مصر بود.مغیره بن شعبه در همان روز نخست خلافت خدمت امام رفت و پرسید که با معاویه چه خواهی کرد؟ فرمود: او را برکنار می‌کنم، چون او را شایسته حکومت برمسلمانان نمی‌دانم.[2]

ابن عباس نیز به خاطر مصلحت‌خواهی در موفقیت حکومت امام، همین پشنهاد را داد و گفت در شرایط موجود که هنوز پایه‌های حکومت شما استقرار نیافته، مماشات بامعاویه عاقلانه تر از این است که او را علیه خود برانگیزی. امام بارد این پشنهاد فرمود: من اهل مداهنه در دین نیستم و حتی دو روز هم به معاویه اجازه نمی‌دهم که برجان ومال و عرض مسلمانان مسلط بماند.[3]

در عهدنامه مالک اشتر به او می‌فرماید: بدترین وزیران تو، کسانی هستند که پیش از تو وزیر بدکاران بوده و در گناهان آنان شرکت‌ داشته‌اند. مبادا چنین افرادی محرم راز تو باشند، چون آنان یاوران گناهکاران ویاری دهندگان ستمکارانند.[4]

همچنین حضرت در نامه‌ای خطاب به منذر ابن جارود عبدی كه بر بعضی از شهرهای فارس از جانب آن حضرت حكم‌رانی داشت و مرتكب خیانت و فساد مالی شد، به تأثیر سوابق خانوادگی بر رفتار سیاسی فرد اشاره می‌كنند و می‌فرمایند: «نیكی پدرت مرا فریب داد و گمان كردم كه توهم از روش او پیروی می‌نمایی و به راه او حركت می‌ كنی. پس ناگاه به من خبر رسید كه خیانت كرده از سیره پدر و خانوادهات عدول نموده‌ای»[5]

روشن است كه نقش سوابق خانوادگی در رفتار سیاسی فرد از نظر امام علی(ع)مسلّم بوده و حضرت به این موضوع اذعان داشته‌اند، وگرنه اشاره به عدم شایستگی معاویه در تصدی خلافت مسلمانان به لحاظ سوابق بد خانوادگی و فامیلی و اشاره به حسن رفتار پدر منذر ابن جارود و تأثیر آن در انتخاب منذر به عنوان والی و حكمران یكی از شهرهای فارس از جانب آن حضرت، معنا ندارد. بنابراین، می‌‌توان گفت: خانواده یكی از عوامل مهم در عملکرد سیاسی است و اندیشه‌های سیاسی فرد بیش‌تر تحت تأثیر جهت‌گیری‌ها، نگرش‌ها و رفتارهای سیاسی ـ اجتماعی فامیلی وی قرار دارد. به همین دلیل است حضرت علی(ع) در یكی از خطبه های نهج البلاغه از سوابق خانوادگی، مقام و منزلتش نزد رسول خدا(صلی الله علیه وآله) و چگونگی ارتباطش با آن حضرت به تفضیل سخن می‌ گوید.[6]

7- وفا به عهد و پیمان

در اندیشه سیاسی امام علی(ع)پای‌بندی به عهد و پیمان بهترین وسیله پیوند و اُلفت میان مردم و زمامداران و موجب استواری و استحكام دولت‌هاست. در این‌باره می‌فرمایند: «از واجبات الهی، هیچ كدام همانند وفای به عهد و پیمان در میان مردم جهان ـ با تمام اختلافاتی كه دارند ـ مورد اتفاق نیست; حتی مشركان زمان جاهلیت نیز ـ علاوه بر مسلمانان ـ آن را مراعات می‌كردند; چون پیامدهای پیمان شكنی را آزموده بودند»[1]

بعد هم در مورد "صداقت و امانت داری" و "بی اعتنایی به دنیا" مباحثی رو میاره....و بعد