تبیان، دستیار زندگی

سلام

در این تاپیک قصد دارم تا اسلام رو بهتر بشناسم، در حقیقت قصد دارم اسلام رو نقد کنم، البته می دونم که اسلام برحقه ولی این دلیل نشد که چون برحقه ویا اینکه ما اعتقاد بر حقانیتش داریم دیگه نقدش نکنیم.

من می خواهم به کمک شما دوستان عزیز سوالها و ایراداتی که از دین اسلام در ذهن ها هست رو بیان کنم وهرکس که تونست با دلیل عقل و منطق ویا هر منبع دیگه ای بجز قرآن ، احادیث ، روایات و اعتقادات اسلامی، به اونها جواب بده.

پس لطفا نظرات و انتقادات خودتون رو بدون تعارف و کاملارُک و شفاف بیان کنید تا این سوال و جوابها کاملترو قانع کننده تر باشند. حتی اگر علاقه ای به این بحث ندارید حتما سوالی با موضوع نقد اسلام بنویسید، شاید سوال شما چراغی را در دل و دیده من یا هر خواننده دیگه ای روشن کنه.

این را هم بگویم که من نه طلبه ام ونه متدینی که بتوان نام مومن برویش گذاشت و همونطور که گفتم برای آگاهی و شناخت بیشتر اسلام این چنین بحثی رو راه انداختم.

اینجا هم من وهم شما سوال می پرسید و شما پاسخ می دهید و اگرهم احتمالا کسی نتوانست به سوالی جوابی قانع کننده  دهد از کسی که اطلاع کاملتری دارد سوال خواهیم کرد تا بحث هرچه داغتر و آموزنده تر شود.

خوب، شروع کنید...

به نام او که می داند درون سینه ها چه می گذرد

سلام دوستان

آفا مجتبی عزیز بازم از پیگیری و حسن دقت و توجه شما نسبت به مباحث مطرح شده تشکر می کنم.همچنین از شما و خانم صادقی به خاطر اطلاعات خوبتون،ممنونم.

اما درباره شک و تردید نسبت به پیامبر بودن زرتشت: این مطلب رو استاد تاریخ اسلاممون عنوان کرده بود و می گفت حتی کتاب اوستایی که دست زرتشتی هاست،تحریف شده است.چون کتاب اوستای اصلی بر روی چندین و چند پوست گاو نوشته شده بود که در حمله ای که به ایران شد(فکر کنم حمله مغول) این پوستها سوزانده شد و چند سال بعد عده ای از زرتشتیان جمع شدند و هر چه از اوستای اصلی رو حفظ بودن سر هم کردن و اوستای جدیدی نوشتند که نه تنها بسیار ناقص بود،بلکه بعضی از قوانین اون رو به نفع خودشون تغییر دادن و در حقیقت اونو تحریف کردن.

در مورد مقام آسمانی دادن به شاهان: دوست خوبم هر نوع شرکی به خدا در حقیقت اعتقاد به غیر خدا و یه نوع بت پرستیه،به خاطر همین هم عرض کردم "از دیدگاه بالاتر"،یعنی از لحاظ فلسفی.اما منظور شما بت پرستی به معنی عام اونه که اگه ملاکمون معنی عام باشه حرف شما کاملاً صحیحه.البته همون طور که عرض کردم توی کتابی خونده بودم،در گوشه و کنار ایران بت پرستی هم دیده می شد که البته باید اقلیت کوچکی بوده باشن و با توجه به اینکه عمده مردم ایران زرتشتی بودند،می شه این طور عنوان کرد که مردم اون دوره ایران بت پرست نبودن.

در مورد آسیبهای حمله مسلمانان:همون طور که خانم صادقی هم اشاره کردن این آسیب ها توسط افراد افراطی و تندرو صورت گرفت.البته باید توجه کنید که حمله به ایران در زمان عمر و به دستور او صورت گرفت،نه پیامبر و از عمر غیرمعصوم انتظار چنین خطاهایی هم می ره.در ضمن پیامبر از علم غیبش هر جایی استفاده نمی کنه و این علم هم،چون غیر علوم طبیعی وغیر عادیه،برای اون تکلیفی رو ایجاد نمی کنه.اگه این طور بود که پیامبر با علم غیبش باید جلوی هر آسیبی رو بگیره که دیگه اتفاق ناگواری طی مدت عمر شریفشون نباید براشون اتفاق می افتاد.درباره امامها  هم همین طور،مثلاً امام علی(ع) با توجه به علم غیبی که از پیامبر آموخته بود،می دونست که اگه به مسجد کوفه بره حتماً شهید می شه.خب به نظر شما حالا این عمل امام خودکشی محیوب می شه؟!مسلماً خیر،چون همون طور که گفتم علم غیب تکلیف آور نیست.

درباره وطن پرستی: خدا خودش تو قرآن گفته که ما شما رو فرقه و فرقه و دسته دسته با زبان های گوناگون در زمین پراکنده ساختیم،یعنی خدا به عمد و از روی حکمتش ما رو به سرزمین و وطنمون و همچنین زبان مشترک وابسته کرد تا هر قوم با توجه به این ویژگی های مشترک به آبادانی سرزمین خود و در نهایت آبادانی زمین بپردازد.در حقیقت این تعصبی که خدا در ما نسبت به وطنمون ایجاد کرده باعث می شه به وطنمون عشق بورزیم و از اون دفاع کنیم(به خاطر همینه که ملحدها هم حس وطن پرستی دارن).خدا با این کارش حس رقابت و برتری جویی آدمها رو تحریک می کنه که باعث پیشرفت هر چه بیشتر و سریعتر اونا می شه.از زاویه دیگه تفاوت اقوام و ملت ها رو می شه به آدمی تشبیه کرد که حالتها و استعدادهای متفاوتی داره و هر کدوم از این حالات و استعدادها یه بعد از اونو به کمال می رسونه.پس ملتها هم در تقابل با هم پیشرفت می کنن و به کمال نزدیک می شن.اینا رو گفتم که نتیجه بگیرم حس وطن پرستی حس خوب و سودمندیه.اما همون طور که عرض کردم، این حس وسیله ای جهت به کمال رسوندن انسانهاست،پس اگر در مواقعی این حس جلوی رسیدن به کمال ما رو بگیره،خودبخود بی ارزش می شه و باید اونو فدای حقیقت کنیم.یعنی نباید این وسیله ما رو از رسیدن به هدف اصلی خودش بازداره.اگه به این موضوع(که می دونم شما بهتر از من بهش پایبندید) توجه کنیم پاسخ خیلی از پرسش های ما داده می شه.

بازم ممنون از حسن توجهتون،با کمال میل منتظر شنیدن نظرات دوستان عزیزم هستم.

در پناه دوست مشترکمان موفق باشید.

سلام به همه دوستان

با سلام می پرسی چرا اسلام؟

چون آخرین دین خداست و کاملترین.  یک کلام و السلام

از یک تازه مسلمان چیزی یاد گرفتم که خیلی برام جالب بود.

می گفت : من مسیحی بودم و برادرم مسلمان شده بود. یک روز از او پرسیدم چرا اسلام؟ و او پاسخم را با یک سوال داد. پرسید: اگر مدیر تو وقتی تو نیستی چند یادداشت با تاریخهای متفاوت برایت بگذارد تو کدام را مدنظر قرار می دهی و بر اساس آن عمل می کنی ؟ جواب دادم: آخرین تاریخ را . چون آخرین تاریخ کاملترین و نهایی ترین حرف اوست. برادرم چواب داد: درست است همینظور است . اسلام هم همین است. آخرین یادداشت خدا برای بندگانش است. پس باید بر اساس آن عمل کرد.

در ضمن در مورد سوالی که پرسیدید که چه نقدی به اسلام دارید. باید بگویم که به نظر من وارد کردن شبهه به موضوعی به این عظمت کار بسیار اشتباهی است ؟ اصلا جرا می خواهید شبهه وارد کنید و بعد آن را رفع کنید؟ اگر احساس می کنید با این کار دلتان قرص تر می شود و گامتان استوارتر باید بگویم در اشتباه بزرگی به سر می برید!!!!!!!!! وارد کردن شبهه به یک باور قلبی و فطری و غریزی و ... جنجال بزرگی در ذهن و فکر انسان ایجاد می کند که ممکن است قبل از پاسخگویی به آن غرق شویم. من خود این مسئله را تجربه کردم... و در مورد امام زمان (عج) شبهاتی بس بزرگ در یک وبلاگ خواندم که باعث شد درگیری ذهنی شدیدی پیدا کنم و تا مرز غرق شدن پیش رفتم.

پس بهتر نیست به جای شبهه و انتقاد به اسلام برای مجکم تر کردن پایه های دینی خود به مستندات و واقعیات بپردازیم؟ مثلا تطابق عجیبی که اسلام با فطرت انسان دارد خود بیانگر این نیست که به آن نقدی وارد نیست؟ اینکه علم روز تازه به چیزهایی می رسد که اسلام 1400 و اندی سال پیش به آن پرداخته و در قرآن بصورت مکتوب در دست ماست کافی نیست؟

سلام

مجتبی

سلام

درمورد سوالها: سوال کرده بودید در مورد ذوالقرنین .مسائل وموارد وکشفیات متعددی است بر اینکه ذوالقرنین پیامبر باشد یا نه؟ و در مورد اینکه چه کسی است دوباره طبق  اثبات های زیادی که شده می گن شاید کوروش کبیر باشد.در کتاب "کوروش پیام آور کبیر " این را اثبات کرده اند که هنوز هم مبهم مانده.بهت است که خودتون به این کتاب مراجع کنید.

واما سوال دوم که خیلی هم مهم است که پرسیدید چرا دین اسلام را دین شادی وسرور می دانند در صورتی که غم واندوه آن بیشتر است و . . .

واما جواب: اول اینکه کجای اسلام آوردن که واسه مرده چهل روز باید عزا گرفت این سنتی قدیمی ست پس اسلام نگفته ما در مورد عزا گرفتن در چهل روز تنها امام حسین (ع) را داریم که باید این نکته را متذکر شد که ما برای کشته شدن امام که عزا نمی گیریم پیام عاشورا باید آن قدر مهم وبا ارزش باشد که این همه ما بر آن تاکید می کنیم چون قرار بوده چندین قرن این جاودان بماند وبر ما آشکار و واضح باشد .هدف حسین. که چرا رفت.انشالله اگر فرصتی شد در این باب نیز سخن می گوییم.بله اینکه قرار بود نسل های آینده هم از آن بهره مند شوند باید گریه ی زینب سوگ زنان و فریاد "اخا ادرک اخا " ی عباس  "هل ناصر من ینصرنی "حسین بر ما آشکار شود پس یک ماه و دو ماه هم حتی باید بیشتر شود این عزاداری البته به اصطلاح عزاداری در چهل روز واسه کشته شدن امام ویارانش که نیست مگر حضرت عباس نمی دونست دارد می میرد که گفت :"برادر برادرت را در یاب." در صورتی که شب قبل امام به همه اعلام کرده بود که فردا همه می میرند.

پس این عزا داری برای چیز دیگری ست . انشالله بقیه مسائل در متن بعدی. یا علی.

سلام

مجتبی

به نام تنها دلیل زندگی

سلام دوستان

ضمن تشکر ویژه از آقا مجتبی عزیز :

در مورد شک و تردید نسبت به پیامبری زرتشت: دوست خوبم من هم تحریف اوستا رو دلیلی برای رد پیامبری زرتشت عنوان نکردم،بلکه عرض کردم استاد معارفمون می گفت در پیامبری زرتشت شک و تردید هست؛دلایلی که عنوان کرد هم یادم نیست.

در مورد ذوالقرنین: تا جایی که من اطلاع دارم،پیامبر نبوده،اما از جانب خدا کرامتهایی به اون داده شده بود.با توجه به ظلم و فساد قوم یأجوج و مأجوج خدا اونو مأمور می کنه که سدی جلوی اونها ایجاد کنه تا مردم از دست اونا در امان باشن.ذوالقرنین هم با توجه به علم و تدبیر فراوانی که خدا بهش داده بود،کوهی از فلزات رو ذوب می کنه و سد مرتفعی در مقابل هجوم یأجوج و مأجوج ایجاد می کنه....اما می گن نزدیک قیامت که می شه،این سد به امر خدا شکسته می شه و این دو قوم وحشی هجوم خودشون رو شروع می کنن تا جایی که آب دریاها رو خشک می کنن و اون موقع وقتیه که عمر زمین و زندگی انسانها تموم می شه و باید منتظر مشاهده رستاخیز قیامت و حضور در پیشگاه الهی بود.

در مورد شاد بودن اسلام : دوست خوبم سؤال بسیار رایج و مهمی رو عنوان کردی.اما در مورد شاد بودن دین اسلام،ما نباید رفتار افراد رو ملاک قرار بدیم بلکه باید دیدگاه اسلام و رفتار پیامبر و ائمه رو به عنوان الگو و ملاک خودمون در نظر بگیریم، چرا که پیامبر ما همیشه چهره ای متبسم داشت و با رویی خندان در جمع مؤمنین حاضر می شد.اما برای پاسخ به این سؤال باید دید که شادی از نظر اسلام چه تعریفی داره.آیا شادی یعنی پایکوبی و برگزاری مراسمهای آنچنانی که ما رو از یاد خدا غافل کنه؟!آیا برای شاد کردن خود و دیگران می تونیم از هر روشی استفاده کنیم؟!راه های دست یابی به شادی از نظر اسلام چیه؟!...اولاً که جای جای دین ما سفارش شده که به دنیا دل نبندین و غم دنیا رو نخورین،خب این خودش یه جور احساس آرامش و شادی معنوی رو در انسان ایجاد می کنه که یاد خدا هم در اون نه تنها فراموش نمی شه،بلکه اصلاً با یاد خدا این آرامش و شادی ایجاد می شه.این شادی رو نمیشه با هیچ نوع شادی دیگه ای که کاذب و گذرا هست،مقایسه کرد.در مواردی هم که مراسم شادی چون ازدواج پیش میومد(مثل جشن ازدواج حضرت فاطمه(س) و امام علی(ع))،پیامبر زنهای مسلمون رو به فرستادن صلوات و کف زدن برای عروس و داماد تشویق کردن که باز هم یاد خدا و عدم افراط و تفریط توی اون رو میشه به وضوح دید و الگوبرداری کرد.توصیه اسلام به تلاش برای ایجاد رفاه مادی و بهره گیری از لذتها و تفریحات حلال هم نمود دیگری از توصیه به شادی در اسلامه.در جای دیگه پیامبر ما رو به خوشرویی و خوش اخلاقی دعوت می کنه که باز هم موجبات شادی رو برای ما فراهم می کنه.اسلام با هرگونه نا امیدی و افسردگی مخالفه و ناامیدی رو از کفر هم بدتر می دونه. در مورد ماه های غم و سوگواری در اسلام هم باید عرض کنم که باز هم هدف از این ایام غم مادی نیست،بلکه غمی است که بوسیله آن یاد خدا بیشتر شود.یعنی مثلاً غم شهادت امام حسین(ع) نباید فقط به گریه کردن عاطفی بینجامد،بلکه باید باعث شود ما به دنبال یافتن هدف امام از این شهادت طلبی و درک پیامهای عاشورا باشیم که متأسفانه این مورد از مواردیه که کمتر بهش توجه می شه و حتی باعث شده چهره اسلام چهره غمگین و ناشادی تصویر بشه،در صورتی که به هیچ وجه هدف اسلام این نیست.برای آشنایی با نظر اسلام در مورد شیوه برخورد با غم و شادی رایج زندگی به کلام نورانی مولا علی(ع) مراجعه می کنیم:

روش تبریک گفتن در تولّد فرزند

(در حضور امام، شخصى با این عبارت، تولّد نوزادى را تبریک گفت «قدم دلاورى یکّه سوار مبارک باد»«» چنین مگو بلکه بگو: خداى بخشنده را شکرگزار، و نوزاد بخشیده بر تو مبارک، امید که بزرگ شود و از نیکوکارى‏اش بهرمند گردى.

روش تسلیت گفتن

(مردمى را در مرگ یکى از خویشاوندانشان چنین تسلیت گفت) مردن از شما آغاز نشده، و به شما نیز پایان نخواهد یافت. این دوست شما به سفر مى‏رفت، اکنون پندارید که به یکى از سفرها، رفته، اگر او باز نگردد، شما به سوى او خواهید رفت.

روش تسلیت گفتن

(جهت تسلیت گفتن به اشعث بن قیس در مرگ فرزندش) اى اشعث اگر براى پسرت اندوهناکى، به خاطر پیوند خویشاوندى سزاوارى، امّا اگر شکیبا باشى هر مصیبتى را نزد خدا پاداشى است. اى اشعث اگر شکیبا باشى تقدیر الهى بر تو جارى مى‏شود و تو پاداش داده خواهى شد و اگر بى تابى کنى نیز تقدیر الهى بر تو جارى مى‏شود و تو گناه کارى. اى اشعث پسرت تو را شاد مى‏ساخت و براى تو گرفتارى و آزمایش بود، و مرگ او تو را اندوهگین کرد در حالى که براى تو پاداش و رحمت است.

آیا هر روشی برای شاد کردن دیگران(مثلاً هر نوع شوخی) مجاز است؟

پرهیز از شوخى کردن

هیچ کس شوخى بیجا نکند جز آن که مقدارى از عقل خویش را از دست بدهد.

در نهایت می تونیم این طور نتیجه گیری کنیم که شادی و غم از نظر اسلام می بایست در جهت رضای الهی باشه و نباید باعث از یاد بردن خدا یا ایجاد یأس و ناامیدی در وجود ما بشه.

در مورد رشته و مقطع تحصیلی:بنده مهندسی عمران خوندم و پارسال فارغ التحصیل شدم.شاید فکر کنید رشته تحصیلی من به بحث های دینی ربطی نداره؛اما به نظر من هدف اصلی ما از زندگی تکامله و لازمه اون شناخت هر چه بیشتر دین و بکارگیری عملی اون توی زندگیه.پس هر کسی در هر رشته تحصیلی باید شناخت و اطلاعات کافی از دینش داشته باشه .و البته تحصیل هم یکی از ابزارهای تکامله اما نباید با هدف اصلی اشتباه گرفته بشه.بنابراین ما باید علم رو در خدمت دین قرار بدیم نه برعکس.من اعتقاد دارم هر علمی اگه با دید معنوی همراه بشه می تونه باعث تقویت ایمان ما و افزایش شناخت ما نسبت به خدا و درک هر چه بهتر و ملموس تر حقایق بشه.با کلامی نغز و شیوا از مولا علی(ع) درباره همین موضوع سخن رو کوتاه می کنم:

اقسام علم

علم دو گونه است: علم فطرى و علم اکتسابى، علم اکتسابى اگر هماهنگ با علم فطرى«» نباشد سودمند نخواهد بود.

اما در پاسخ دوست عزیزی که مخالف وارد کردن شبهه و ایجاد پرسش در مورد اسلام هستن،باید عرض کنم که با شما هم عقیده هستم که اسلام یه دین منطبق بر فطرت پاک انسانیه و آخرین و کاملترین راهنمای الهی بشره که هر انسان عاقل و حقیقت جویی به حقانیت اون پی می بره.اما دوست عزیز سؤالات مطرح شده در این بحث به هیچ وجه اصل اسلام و موارد اعتقادی درونی اون رو زیر سؤال نمی بره؛بلکه باعث افزایش آگاهی ما نسبت به دینمون و آمادگی ما برای دفاع از اون نزد افرادی میشه که به بهونه های مختلف به اون شبهه وارد می کنن و قصد تخریب چهره اسلام رو دارن.آیا اگه کسی این سؤالات رو در مورد اسلام از ما بپرسه وظیفه ما نیست که از اسلام دفاع کنیم و در صورت امکان اون فرد رو به اسلام دعوت کنیم؟!ما در حالی درباره این سؤالات بحث می کنیم که همه قلباً به حقانیت اسلام ایمان داریم و با به چالش کشیدن اون سعی می کنیم به ایمانمون نسبت به اون عینیت بیشتر و دید عمیق تری ببخشیم.آیا سؤالی که حضرت ابراهیم(ع) از خدا در مورد زنده شدن پس از مرگ پرسید،نیز دلیل بر بی ایمانی او نسبت به قیامت و قدرت خدا بود؟!مسلماً خیر.بلکه در جهت اطمینان محکم تر قلبی و افزایش درجه ایمان اون حضرت بود.مولا علی(ع) در حکمتی سراسر معرفت به این موضوع اشاره ای دارند:

4 اقسام دانش پژوهان

بدان که در اینجا (اشاره به سینه مبارک کرد) دانش فراوانى انباشته است، اى کاش کسانى را مى‏یافتم که مى‏توانستند آن را بیاموزند آرى تیز هوشانى مى‏یابم امّا مورد اعتماد نمى‏باشند، دین را وسیله دنیا قرار داده، و با نعمت‏هاى خدا بر بندگان، و با برهان‏هاى الهى بر دوستان خدا فخر مى‏فروشند. یا گروهى که تسلیم حاملان حق مى‏باشند امّا ژرف اندیشى لازم را در شناخت حقیقت ندارند، که با اوّلین شبهه‏اى، شک و تردید در دلشان ریشه مى‏زند پس نه آنها، و نه اینها، سزاوار آموختن دانش‏هاى فراوان من نمى‏باشند. یا فرد دیگرى که سخت در پى لذّت بوده، و اختیار خود را به شهوت داده است، یا آن که در ثروت اندوزى حرص مى‏ورزد، هیچ کدام از آنان نمى‏توانند از دین پاسدارى کنند، و بیشتر به چهارپایان چرنده شباهت دارند، و چنین است که دانش با مرگ دارندگان دانش مى‏میرد.

در پناه دوست مشترکمان موفق باشید

سلام به همه دوستان

مجتبی

به نام خدا