تبیان، دستیار زندگی

نه اینکه خسته شده باشم ..چون این دیگه بی انصافی ه، ولی انقد زیاد هم نمی خواهم ...!

 خب اخه من دیگه بچه نیستم... می تونم کارهام رو خودم انجام بدم..

                                          خودم فکر کنم

                                          و خودم تصمیم بگیرم

فکر میکنم این مشکل بیشتر پیش روی خانواده های تک فرزندی باشه...

که پدر مادر تلاش میکنند هرکاری برای بچه هاشون انجام بدن..

همه جا همراهشون باشند و بهشون کمک کنند..

تا نکنه اشتباه کنند و آسیب ببینند.

اما شاید فکر نمی کنند که این بچه بزرگ هم میشه و تصمیمات مهم تری توی زندگی باید بگیره که فقط به خودش بستگی داره...

و فکر نمی کنند که این محبت و وابستگی زیاد موجب چه مشکلاتی میشه...

بنام خدا

سلام

من الان که دوباره بررسی کردم دیدم غیر از اون حادثه علت دیگه ای هم ممکنه این رفتار والدینم داشته باشه و شایدم این علت دیگه خودش معلول همون حادثه باشه.

من تو خونوادمون به خوردن زیاد اهمیت نمیدم، مثلاً اگه همه دارن غذا میخورن من اون موقع دوست ندارم غذا بخورم یا اگه هم میخورم کمتر میخورم. وقتی همه دارن میوه میخورن من تمایلی نشون نمیدم به خوردن میوه

و این تفاوت هاست که فکر میکنم باعث جلب توجه والدینم میشه و اینکه به من بیشتر توجه کنند.

برادر و خواهرام که به این رفتار والدینم اعتراض میکنن، جواب میشنون:" شما ها رو بدون اینکه بهتون بگن میخورین ولی داداشتون رو این طوری نیست. یادش میره که چیزی بخوره."

من وقتی این چیزا رو میشنوم واقعاً خندم میگیره. آخه مگه آدم گرسنه بشه فراموش میکنه غذا بخوره

یا برای خرید چیزایی که از نظر اونا لازم دارم، منو بزور میبرن تا برام بخرن. و هر چی میگم من چیزی نمیخوام و لازم ندارم اونها توجهی نمیکنن و میگن تو روت نمیشه چیزی بخوای و ملاحظه میکنی.

البته شاید کمی هم حرفشون درست باشه. چون من مخصوصاً الان که دیگه سنم زیاد شده به نظرم زشته که به خونواده فشار بیارم و نیازم رو از اونها تامین کنم. من دیگه الان باید مستقل شده بودم.

به نظر من این چیزا میتونسته علت این رفتار باشه.

منتظر مشورت شما هستم

به نام خدا

سلام خدمت دوستان عزیز و محترم

من تازه این بحث رو دیدم البته قبلا عنوانشو دیده بودم .

چند تا مطلب خدمت شما عرض می کنم امیدوارم مفید باشه

معولا تو خانواده ها یا افراطه یا تفریط یعنی یا کمبود توجه به فرزندان می شه یا توجه زیاد که هر دو تاش می تونه مشکل ایجاد کنه پس این مشکل فقط مخصوص شما نیست فقط برای هر کسی یه جور خاصیه .

معمولا توجه زیاد مربوط به بچه هایی هست که شرایط خاصی دارن مثلا بچه اولند که توقع ازشون زیاده یا بچه آخرن و یا اینکه تک فرزندن و تمام توجه مادر و پدر به اون فرزند معطوف شده و این یکی از مشکلات تک فرزندیه.

باید توجه داشته باشید که سعی نکنید برای رفع این مشکل والدینتون رو تغییر بدید سعی کنید تغییری تو رفتار خودتون انجام بدید که باعث بشه اونها مجبور شن که توجه اضافی رو از شما بردارن بعد از این کار می تونید با کمی صحبت کردن به اونها بفهمونید که از اینکه به شما زیاد توجه می کنن اذیت می شید .

شما باید هر کاری رو که اونها برای شما انجام می دن و شما احساس می کنید که دارن به شما خیلی لطف اضافی می کنن خودتون زودتر انجام بدید مثلا اگر صبحانه رو حاضر می کنن و هی از شما می پرسن چی باشه بهتره شما خودتون زودتر صبحانه همه را آماده کنید و از آنها بپرسید چی بهتره تا فرصت نکنند که به این فکر کنن که شما ناراحت می شوید یا نه بعلاوه این کار باعث می شه که شما رو رشد یافته تر ببینن و بفهمند که شما خیلی کارها رو می تونید انجام بدید  

توجه داشته باشید اگر اونها رو مقصر بدونید و بخواهید اونها شیوه خودشون رو عوض کنن مشکل شما به این سادگی حل نمی شه  

be nome khoda

salam

* parsa zahed? plz farsi namaeid

in nazar mahze soozandane dele tarane ast!

shab be khane bazgardide am

daghan

pakar

khaste

narahat

gerye!

(mese hamishe)

maman:

Aa... bia sham hazere

man:

sokut

maman:

aa... sham

man:

negah!

dore akhar , maman:

ee! bia sham bokhor

man:

ne miii khoooo raaaaaaaaaaaaaaaaaaam

ya

man:

ba sedaei ke hichish shenide nemishe: nemikhoram

maman: bedoone hich reactioni mire

khanevade sare sham:

Aa... koo?

maman:

nemikhore

baghie: sokoot

va zendegi jaryan darad!

che hali dare!!!

man age jaye tarane boodam ba in afsordegie hamishegi vaghean divoone mishodam

ya hagh

سلام

آنشرلییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی.....!!!

خیلی دل سنگی!!!!!!!!!!!!!!!!( ببخشید پوزیشنت رو عمرا نمی تونستم رعایت کنم!)

فکر کن دقیقا همین الان که خسته و هلاک رسیدم خونه جوابت رو دیدم وفقط یه لحظه همین لحظه از زندگیم رو با زندگی تو مقایسه کردم:

من:خسته، بی حال رسیدم...سعی می کنم پرانرزی باشم...

مامانم در حال کار کردن(خیلی سریع چون عجله داره)، ناهار خوردی؟

بله

و مامان شروع می کنه با شور و شوق تمام از اتفاقاتی که در طول روز افتاده با جزییات تعریف کردن، تاکید می کنم جزییات یعنی حتی تلفن ها رو هم با جزییات تمام بازگو می کنه...

و من همچنان جلوی در وایستادم، در حالی که دارم از درد پاهام می میرم!!

حالا فکر کن وقتی بعد از اون سمینار طولانی با این وضع میام تبیان و این جواب رو می خونم چه حسی بهم دست میده( الان که می بینی اینجام چون مامانم اینا رفتند بیرون و من بالاخره نشستم!!!!)

به نام خدا

سلام

جناب هادی تک از این که تو بحث شرکت کردین ممنون...

معولا تو خانواده ها یا افراطه یا تفریط یعنی یا کمبود توجه به فرزندان می شه یا توجه زیاد که هر دو تاش می تونه مشکل ایجاد کنه پس این مشکل فقط مخصوص شما نیست فقط برای هر کسی یه جور خاصیه .

ممنون این تیکه باعث شد یه کم از ناامیدی در بیام...نکات زیادی برام به همراه داشت..

قابل توجه بعضی ها که فقط میان برای دل سوزوندن!!!!!

معمولا توجه زیاد مربوط به بچه هایی هست که شرایط خاصی دارن مثلا بچه اولند که توقع ازشون زیاده یا بچه آخرن و یا اینکه تک فرزندن و تمام توجه مادر و پدر به اون فرزند معطوف شده و این یکی از مشکلات تک فرزندیه.

خب من که نه فرزند اولم نه اخر ونه تک فرزند چرا این مشکل رو دارم، وچرا انقدر شدید؟؟!!!

و بابت پیشنهاداتتون هم ممنون،فقط...

منی که حتی کارهای خودم که واقعا مربوط به خودم میشه رو می خواهم انجام بدم ، بابا میاد میگه نه برو به کارهای دیگه ات برس من انجامش بدم اون وقت شما از من چه انتظاری داری؟

نه این که هیچ وقت کار خونه نکنم یا تا حالا صبحونه درست نکرده باشم، منظورم اینه که من هر کاری هم که میکنم لطفشون بیشتر میشه...

حتی شده که گاهی بنده کفش های من رو می خواسته ببنده!!!!!!!!!!!

بابای من هنوز اگه بفهمه من چیزی رو خونه جا گذاشتم، حتی بدون اینکه من چیزی بگم یا بدونم برمیگرده خونه برام میاره دم دانشگاه!!!!!

هنوز برام لقمه درست می کنه ...

بابای من تا یکی دو سال پیش وقتی من مریض میشدم  و از بعضی چیزها پرهیز میکردم بابام هم چیزی نمی خورد...یعنی رسما چیزی نمی خورد ....!

هنوز هم راهش رو دور می کنه تا ما صبح ها از یه مسیر و با هم بریم،تا اینجوری وقت بیشتری با هم باشیم !!!!!

بابای من اگه نصف شب بهش بگم پاک کن میخوام و بفهمه واقعا می خواهم ، حاضر پیاده  تا اون سر شهر بره که برای من پاک کن بخره!!!!

و هزار ویک مورد دیگه،

خیلی هاشون برام عادی بودند،البته تا چند وقت پیش!

من فکر میکردم همه دختر ها همین جوری اند ومن بی خود ناراحتم...

الان قضیه طوری شده که برادرم دیگه رسما و علنا اعلام کرد که من نمی خواهم تو ازدواج کنی چون نمی تونم ببینم داری از این خونه میری...

و البته از این که نمیخواهد ازدواج کنم خوشحالم

ولی مساله اینجاست که وقتی اینو گفت برای اولین بار تو خونه ی ما همه سکوت بودند...یعنی ما هم همینطور!!

به نام خدا

سلام

بعضی وقتا فکر میکنم که اطاعت در همه موارد از پدر و مادرم اشتباه بوده و حد اقل در موارد شخصی خودم اگر اطاعت میکنم باید نظرم رو هم در کنارش میگفتم.

در مورد صحبت های جناب پارسا زاهد باید بگم که به قول خودتون، شاید لازم بوده که در کمال احترام به والدینتون، کمی هم روی خواسته ی خودتون تأکید می کردبد.

حقیقتاً نمی دونم باید چکار کرد، اما به نظرم صحبت با یک مشاور می تونه خیلی مفید باشه.

و ترانه ی عزیز، به نظر من دلیل مشکل شما یکی همون کسالت های پی در پی در سنین پایین بوده، و دیگه این که تک دختری.

منظورم اینه که یه بیماری خاص یا کشنده نبود که باعث برانگیختن حس پدر مادر بشه

ترانه جان، نیازی نیست که فرزندان خدای نکرده مشکل یا بیماری خاصی داشته باشن، همون کسالت های کوچیک هم بدجوری پدر و مادرها رو ناراحت و متأثر می کنه، شک نکن.

و این که می گی یک یار هم مشکل جدی ای برات پیش اومده، خوب این خودش پدر و مادرت رو حساس تر از قبل کرده.

اینی که می گی پدر و مادرت به ظاهر (تأکید می کنم، به ظاهر) یه جاهایی کمتر توجه می کردن بهت، خوب این سؤال رو برام پیش اورد که پس چطور حالا که بزرگتری این رفتارها برعکس شده، منظورم برخوردهای پدر و مادرته، به خصوص پدرت.

و به این نتیجه رسیدم که شاید اون وقت ها ناراحتی و نگرانی شون رو بروز نمی دادن چون نمی خواستن نگرانی شون رو باور کنن. البته می گم شاااااید ها، اما شاید واقعاً به طور مثال اون وقتی که مامانت فقط وقت ملاقات پیشت می یومده، شاید می خواسته به خودش بقبولونه که دختر گلم هیچ مشکلی نداره که بخواد منو نگران کنه. البته می دونم که واقعاً کسالتت چیز خاصی نبوده، اما به هر حال اونا دقیقاً به دلیل پدر و مادر بودنشون، نگران بودن، و شاید این طوری می خواستن به خودشون بقبولونن که نگران نیستن؛ می دونی چی می گم؟

به هر حال همون موضوع و ضمناً تک دختر بودنت باعث شده همش تو فکرت باشن و نتیجه ش شده اینی که می گی. این که پدر و مادرت این قدررررر به فکرت هستن؛ این که نمی ذارن حتی یه لحظه بری توی غار تنهاییت، و خیلی چیزای دیگه که گفتی.

راستی برخوردهای پدر و مادرت تا حدی هم بین اکثر پدر و مادرها هست ها! البته اگر این رفتار همیشگیه، خوب این باید کمی تعدیل بشه.

وگرنه خود من با این سن و سال(!) (یه کم از شما بزرگترم)، هنوز گاهی بابام جوری باهام مهربون حرف می زنه که انگار بیست سال از الآن کوچیکترم!

یا مثلاً مامان و بابام خیلی به من وابسته هستن، به این دلیل که من تنها فرزندشون هستم که تا حالا ازشون دور نشدم، البته برای مدت طولانی منظورمه. اونای دیگه یا ازدواج کردن یا برای دانشگاهشون یه مدت شهر دیگه ای بودن. ضمناً من یه کم از بقیه عاطفی تر هستم، شاید به این خاطره که این قدر بهم وابسته شدن (البته توی خانواده کلاً همه مون خیلی احساساتی هستیم).

خوب حالا در این باره یه چیز جالب(!) بهت بگم! من چند ماه پیش یه مسافرت یک روز و نیمه رفتم! وقتی برگشتم بابام طوری به استقبالم اومد که انگار دخترش رو یه ماهه ندیده! اشک توی چشماش جمع شده بود! (البته بابام همواره همین طوره، یعنی تا یه کم احساساتی می شه چشماش پر اشک می شن! عموهام هم این طورین! کلاً ما توی خونه بیشتر اشک بابام رو دیدیم تا مامان!) خلاصه تا رفتم توی خونه، مامانم با یه محبتی خاص و با کلی خوشحالی خواست بغلم کنه!! بهشون گفتم چه خبرتونه!! فلان شهر که یه ساعت بیشتر راه نیست تا این جا! منم که یه روز و نیم نبودم همش!

یا چند وقت بعدش که یه مسافرت حدوداً یه هفته ای رفتم، کلی دلشون برام تنگ شده بوده. یه عکس از بچگیم هست که مامانم خیلی دوستش داره، ظاهراً در نبودم اون عکسه رو گذاشته بوده یه جای جلو چشم و به کرّات قربون صدقه ش می رفته!!!

اینا رو که گفتم، می خوام بگم که این چیزایی که گفتی فقط برای تو نیست. اما خوب توی خانواده های مختلف کم و زیاد داره. تو خونه ی ما فقط گاهی این طوره، اما هیچ وقت اون مشکلی که تو داری رو من حس نکردم، چون این رفتار اگرچه گاهی خیلی وحشتناکه، اما فقططط گاهی این طوریه، یعنی تعدیل شده ست. یا مثلاً مامانم با همه ی وابستگیش، بهم می گه هیچ وقت زندگیت رو به خاطر ما محدود نکنی ها، هر وقت هر جا لازم بود برو. به همه مون اینو می گه. و این در حالیه که می دونم اگر من نباشم، اگر ما نباشیم، خیلی بهش سخت می گذره... از همه جهت...

ولی می خوام بگم به هر حال این برخوردها رو همه جا می شه دید. فقط پدر و مادر باید تعدیلش کنن.

انگار خیلی طولانی شد، پس ادامه در پست بعد...

ادامه از پست قبل:

خوب ترانه جان، از جناب هادی تک پرسیدی که:

خوب من نظرم رو قبلاً گفتم، برای تأکید بازم می گم: کسالت بچگیت یه دلیلش بوده، و ضمناً گرچه تک فرزند نیستی، اما تک دختر که هستی. تک دختری هم خودش کلی برای والدین ایجاد علاقه و وابستگی می کنه.

الهی بمیرم... خوب دلش نمی یومده اون بخوره و تو نه... الهیییییی... (نترس، من نرفتم تو جبهه ی اونا! فقط یهو دلم سوخت براشون. پدر مادرا خیلی ماهن...)

برادرم دیگه رسما و علنا اعلام کرد که من نمی خواهم تو ازدواج کنی چون نمی تونم ببینم داری از این خونه میری...

آخییییی، یاد داداش خودم افتادم! چند وقت پیش داشت می گفت دلم هوای عروسی کرده! یالا دیگه!! هههههه! چشمک!!

البته شوخی می کرد طفلی، منم حالا محض شوخی گفتم اینو! الآن نگید اینا چقدر بی احساسن! آخییی داداشم... اگر همچون روزی برسه بعید می دونم برادرم گریه نکنه... (چقدر از خودم ممنونم!) 

خوب، من ان شاء الله تا حدود یه روز دیگه این بحث رو پیگیری می کنم، اما بعدش یه چند روزی نیستم. امیدوارم تا فردا که می یام و می خونم (البته اگر وقت کنم بیام) امیدوارم بحث به جاهای خوب و به مرحله ی راه حل برسه.

ضمناً صحبت های جناب هادی تک واقعاً خوب بودن. بهشون بیشتر فکر کنید.

ترانه این که می گی سخته و اونا حتی کارای تو رو هم می خوان خودشون انجام بدن، خوب در این شرایط شاید واقعاً به نظرت غیر ممکن بیاد که اون راهکارها رو پیاده کنی، اما به هر حال توی حل هر مشکل سختی هایی هم هست دیگه.

ضمناً این رو هم در آخر بگم (شاید به ظاهر خیلی با ربط نباشه، اما دوست دارم بگم.)

بیاییم قدر پدر و مادرمون رو بدونیم... قدر زحماتشون رو بدونیم... محبت های بی دریغشون رو... از خدا می خوام هیچ وقت هییییییچ کس حتی یه لحظه نبودشون رو حس نکنه. فرشته ن به خدا...

می دونم با وجود این صحبت، باز هم اونا نباید یه حقوقی از فرزنداشون رو ازشون سلب کنن، منظورم همون استقلال عمل ه. می دونم عشق اونا دلیل نمی شه چنین برخوردایی داشته باشن.

اما به هر حال نتونستم نگم اون رو، این که واقعاً فرشته ن...

خدا نکنه ولو یه روز حضورشون برامون حتی کم رنگ بشه...

قدرشون رو بدونیم...

همیشه شاکرش باشیم...

به نام خدا

سلام

ممنون گووووووویاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا.....................!!!

اونوقت می گی من مشاور نیستم!!!(حالا مشاوره ی ما چقدر شد؟ :)

اول ممنون که یه جورایی یاداوری کردی که از مامان بابام تشکر کنم !...یعنی یادم که بود،ادم این چیزا رو یادش نمیره ....ولی هر دفعه که یه چیزی می نوشتم می خواستم اخرش هم بگم که چقدر دوسشون دارم هی یادم میرفت...الان که فکر می کنم می بینم خیلی یکطرفه نوشتم!

ولی جدی جدی بابای من همه ی زندگی منه، هیچ وقت نمی تونم زندگیم رو بدون بابام تصور کنم .

یه چند تا نکته مونده که اگه نگم نمیشه ...حالا که شما هستین خانم دکتر! اگه رفتین هم منتظرتون می مونم !!! فقط حیف که الان عجله دارم باید برم...تا بعد

به نام هستی بخش عالم