تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

تازه از جبهه برگشته بود ولی انگار خستگی براش معنا نداشت ، رسیده و نرسیده رفت سراغ لباسها و شروع کرد به شستن. فردا صبح هم ظرفها رو شست.
مادرم که ازش کاراش ناراحت شده بود خواهش کرد که این کار رو نکنه ، ولی یونس گوشش بدهکار نبود.
میگفت:خاله جون این کارها وظیفه ی منه ، من که هیچوقت خونه نیستم ، لا اقل این چند روزی که هستم باید به خانومم کمک کنم.
شهید یونس زنگی آبادی

هیچ وقت با لباس نامرتب یا کثیف ندیدمش . حتی تو اوج مبارزات، این برام خیلی عجیب بود. تو نظم لنگه نداشت. یادمه وقتی از بیرون می اومد و چادرش رو در می آورد، حتما باید خیلی قشنگ و دقیق اون رو تا می کرد و یه گوشه می ذاشت
ولی برخلاف ظاهر منظبطش اصلا آدم خشکی نبود، بلکه برعکس خیلی هم خونگرم و مهربون بود. هروقت کسی رو برای اولین بار می دید، یه جوری باهاش گرم می گرفت که انگار چند ساله می شناسدش.(شهیده محبوبه دانش آشتیانی)

عملیات رمضان تازه تمام شده بود. همه خسته بودند . حسن وسایلش را می گشت ؛ دنبال چیزی بود . گفتم « چی می خوایی؟» گفت « واکس . می خوام کفشامو واکس بزنم، باید بریم جلسه .»
شهید حسن باقری

لباس من و خانومم ساده باشد.به هیچ عنوان سر و صدا راه نیفته.ماشین هم گل كاری نشه.
اینها شرطهای مجلس عروسیش بود. میگفت:رفقام شهید شدند،اصلا نمی توانم بخودم اجازه دهم مجلس سرور و شادی راه بیندازم!!!حتی نگذاشت بوق بزنیم.گفت:اگر بوق بزنید پیاده میشوم!!!
شهید احمد اسدی

حسین موتور رو می راند و من پشت سرش نشسته بودم. ناگهان وسط تپه های زلیجان ایستاد.پرسیدم: چی شد؟ چرا ایستادی؟پیاده شد و گفت: تو بشین جلو و رانندگی کن.گفتم: چرا؟گفت: احساس می کنم دچار غرور شده ام.تعجب کردم، وسط دشت و تپه های زلیجان، چطور چنین احساسی پیدا کرده بود؟!
وقتی ازش پرسیدم، یعنی چجوری شد که اینجوری شدی؟!گفت: به تپه قبلی که رسیدیم، کمی گاز دادم و از موتور سواری خودم لذت بردم. معلوم می شه دچار هوای نفس شدم، در حالی که واسه خاطر خدا سوار موتور شدیم.از اون به بعد تا مدتها سوار موتور نمی شد.(شهید غلامحسین خزائی)

می خندید و می گفت : آدم اگر قرار است شهید شود ، بهتر است بیش تر از سه دقیقه طول نكشد .
همین طور هم شد . وقتی تیر گرینوف به پیشانی سردار نشست ، كمتر از سه دقیقه ، روحش پرواز كرد .(شهید حاج خداکرم)

بهش گفتم فرزندت به دنیا اومده.چند روز بعد اومد مرخصی تا بچه اش رو ببینه. اما احساس کردم زیاد به بچه اش توجه نمی کنه.کم بغلش می کرد . کم نوازشش می کرد.بهش گفتم: « چرا اینقدر به بچه بی توجهی؟ مگه از به دنیا اومدنش خوشحال نیستی؟ »گفت: چرا! ولی نمی خوام زیاد بهش وابسته بشم. اگه باهاش انس بگیرم ، دیگه نمی تونم برم جبهه »
راوی: برادر شهید عباس شریفی

وقتی سید محمد برای معالجه زخم های شیمیایی در لندن به سر می برد ، شب ها در گوشه ای از بیمارستان به مناجات و توسل و دعا مشغول می شد .
یك بار پزشكش به طور تصادفی متوجه حالات او شد و سخت تحت تأثیر نیایش های او قرار گرفت .
با این كه هم مسلك و هم زبان با سید محمد نبود ، ولی از سید خواهش كرد كه به او اجازه بدهد بعضی از شب ها كه سید در حال راز و نیاز است او هم در كنارش باشد .
از آن به بعد ، بعضی شب ها این پزشك مسیحی به كنار سید می آمد . سید ، مناجات می خواند و او هم گریه می كرد .(شهید صنیع خانی)

آن شب نان نداشتیم . قرار شد كه آقا مهدی ، عصر آن روز زودتر بیاید و نان بخرد ؛ چرا كه شب درخانه ما با رزمندگان جلسه داشت .
به هرحال آن شب دیر آمد و نان هم نیاورد . ظاهراً به بچه های تداركات لشگر گفته بود كه آنها با خودشان نان بیاورند .
وقتی او به خانه آمد ، روی دستش پنج شش قرص نان بود . هنوز حرف نزده ، رو كرد به من و گفت : این نان ها مال رزمنده هاست .
به شوخی به او گفتم : من هم همسر رزمنده ام ! او خندید . من آن شب ، نان خرده های شب های قبلی را خوردم .( شهید باکری )

یک شب وقتی ناصر مهمانم بود ، صحبت از شهادتش به میان آمد. با هم راحت بودیم و این حرف ها اذیتم نمی کرد. به او گفتم : « باید قول بدهی که اگر شهید شدی ، در سرازیری قبر بهم چشمک بزنی. » گفت: « قول میدم ، قول مردونه.»
شهید که شد ، وقتی داشتند توی قبر می گذاشتنش ، به زحمت خودم را به بالای سرش رساندم و گفتم: « ناصر! مادر جان! قولت که یادت نرفته عزیز مادر ! » خدا می داند که همان لحظه چشمانش یک بار باز و بسته شد.همه شاهد این ماجرا بودند و صدای صلوات و تکبیر ، قطعه ی 24 را پر کرد.