تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

نگاهش کردم . یک ترکه دستش بود روی خاک نقشه عملیات را توجیه می کرد. به م برخورد فرمانده گردان شسته، یکی دیگر دارد توجیه می کند.
فکر کردم فرمانده گروهان است یا دسته. ندیده بودمش تا آن موقع بلند شدیم. میخواست برود، دستش را گرفتم. گفتم شما فرمانده گروهانی؟خندید. گفت نه یکم بالاتر. دستم را فشار داد و رفت.
حاج حسن گفت: تو اینو نمیشناسی؟گفتم : نه کیه؟
گفت یه ساله جبهه ای هنوز فرمانده تیپت رو نمیشناسی؟

برای راضیه كلاس خصوصی گرفته بودیم معلمش یه آقای خیلی خوب و مورد اعتماد خانواده بود.این آقای معلم بعد از كلاس به دلیل اینكه هوا تاریك می شد. بچه های كلاس را با ماشین شخصی اش به منزل می رساند .
هر چی به راضیه اصرار می كردیم اصلا حاضر نمی شد كه سوار ماشین آقای معلم بشود.
می گفتیم كه این آقای خوبی هست.می گفت كه كار من با این آقا فقط در حیطه ی این كلاس هست .تا اینجادیگه لزومی نداره من ارتباط بیشتری داشته باشم.توی شب تاریك و سرد زمستون سوار اتوبوس می شد و با مشقت خودش رو به خونه می رسوند(شهیده راضیه کشاورز)

رفتم اسم بنویسم برای اعزام به جبهه.گفتند سنّت کمه.یه کم فکر کردم.یه راهی به ذهنم رسید...
رفتم خونه و شناسنامه خواهرم رو برداشتم،« ه » سعیده رو با دقت پاک کردم شد سعید.این بار ایراد نگرفتند و اعزامم کردند.هیچ کس هم نفهمید.از آن روز به بعد دو تا سعید توی خونه داشتیم...

با جمعی از رزمنده ها قرار گذاشته بودند که هر جا رزمنده ای داره غیبت کسی رو می کنه ، بلند صلوات بفرستند. با این کار هم طرف رو متوجه اشتباهش می کردند و جلوی غیبت دیگران گرفته می شد ، و هم ثواب صلوات رو می بردند. لذا هر جا یه نفر داشت میزد به جاده خاکی و غیبت می کرد ، یه نفر می گفت : بلند صلوات بفرست...

هنوز بعضی همکاراش تو بیمارستان بی حجاب بودن؛ همینطور بعضی از زن های فامیل ، ولی مهین همیشه حجابش رو حفظ می کرد.واسه همین بعضیا بهش توهین می کردن و میگفتن : از تو بعیده که اینقدر ساده باشی و تحت تاثیر جو انقلاب قرار بگیری. آخه ای چیه سرت کردی ؟ مهین هم میگفت : من به بقیه کاری ندارم و برای حجابم هدف دارم! چون مسئله حجاب رو از ته دل درک کردم و اصلا از روی سادگی و نادانی ، با حجاب نشدم. به خانوادش هم که به خاطر این توهین ها ناراحت می شدن میگفت : مطمئنم یه روز همینایی که به حجاب اهمیت نمیدن بی شتر از من بهش مقید میشن! (شهیده مهین دانشیان)

خودش را همیشه یك بسیجی قلمداد می كرد . واقعاً هم بسیجی بود .
حقوق بسیجی می گرفت و معتقد بود و حتی می ترسید كه مبادا در تعریف كردن و گفتن این مراتب ، غروری آنی تمام اجرهای ایشان را از بین ببرد .
حتی نزدیك ترین افراد لشگر هم نمی دانستند او یك مهندس است . همیشه خودش را به كم كاری و تقصیر، سرزنش می كرد.( شهید باکری )

یک روز برای انجام مأموریتی ، سوار ماشین شدیم که حرکت کنیم ، اما هر چه استارت زدیم ، ماشین روشن نمی شد. در این لحظه شهید مهرعلی بهروزی (شهیدی از مرودشت فارس) رو به ما کرد و گفت: فلانی فکر می کنم وضو نداری! به سرعت پریدیم پایین و رفتیم وضو گرفتیم. دوباره وقتی سوار شدیم و استارت زدیم ، بلافاصله ماشین روشن شد و برای انجام مأموریت به راه افتادیم.

نزدیک عملیات بود. تازه دختردار شده بود. یک روز دیدم سر پاکت از جیبش زده بیرون. گفتم: چیه؟گفت:عکس دخترمه.گفتم:بده ببینم .گفت:خودم هنوز ندیدمش.گفتم:چرا؟گفت:الان موقع عملیاته ، می ترسم مهر پدر و فرزندی کار دستم بده ، باشه بعد.
شهید مهدی زین الدین

خواهد یکی از شبهای زمستان ، فرزند علیرضا به شدت مریض شد و شروع کرد به تشنّج کردن. از علیرضا خواستم که فرزندش را به دکتر برساند. موتور سپاه را در اختیار داشت و به راحتی می توانست این کار رو انجام بده ، اما هر چه اصرار کردیم فایده ای نداشت و می گفت : « اگر فرزندم بمیرد ، از موتور سپاه که بیت المال است ، برای انجام کارهای شخصی استفاده نخواهم کرد »
خاطره ای از زندگی سردار شهید علیرضا تقدسی کارگر

لباس نو تنش نمی کرد . همیشه می شد لااقل یک وصله روی لباس هایش پیدا کرد، اما همیشه تمیز واتو کرده بود. پوتین هایش هم همیشه از تمیزی برق می زد. یک پارچه سفید هم داشت می انداخت گردنش . یک بار پرسیدم « این واسه ی چیه ؟» گفت « نمی خوام یقه ی لباسم چرک باشه!»
شهید مهدی باکری