تبیان، دستیار زندگی

خدیجه ثقفی (قدس ایران)، در مورد ازدواج خود با امام(ره) خاطرات زیبایی بر زبان می‌آورد: من متولد سال 1333 قمری هستم. پدرم 29 یا 30 ساله بود كه به فكر افتاد برای ادامه تحصیل به قم برود. در آن زمان من تقریباً 9 ساله بودم. پدر و مادرم به قم رفتند و 5 سال در آن‌جا ماندگار شدند اما من نزد مادربزرگم ماندم و با او زندگی می‌كردم. وقتی آنان به قم می‌رفتند، 2 خواهر كه یكی از آنان فوت كرده بود و نیز 2 برادر داشتم.

پدرم خوش تیپ و شیك و خوش لباس بود. هم عالم بود، هم دانشمند و هم اهل علم و اهل ایمان و متدین. یادم است كه پدرم اجازه نمی‌دادند ما بدون چاقچور به مدرسه برویم. كفش‌هایمان هم بایستی مشكی و ساده و آستین لباسمان هم بایستی بلند می‌بود.

زمانی كه خانواده‌ام در قم بودند، من و مادربزرگ، هر 2 سال یك مرتبه به قم می‌رفتیم. 2 شب در راه می‌خوابیدیم. پدرم در قم خانه آبرومندی در كوچه آسید اسماعیل در بازار اجاره كرده بود. خانه بزرگی بود.

آن زمان مدرسه‌ای كه در آن دروس جدید تدریس می‌شد، كلاسی داشت كه 20 شاگرد در آن حضور داشتند. تعداد كسانی كه می‌توانستند ماهی 5 ریال بدهند، خیلی كم بود، به همین دلیل فقط دختران پزشكان، تاجرها یا... به مدرسه می‌رفتند. ما 3 خواهر بودیم كه به مدرسه می‌رفتیم. خواهرهایم درقم درس می‌خواندند و من در تهران. خلاصه، تا كلاس هشتم درس خوانده بودم كه صحبت ازدواج مطرح شد. همان‌طور كه گفتم، در آن مدتی كه خانواده‌ام در قم بودند، ما چند بار به آن‌جا رفتیم. یك بار 10 ساله بودم، یك بار 13 ساله و یك بار هم 14 ساله. دفعه آخر، پدرم از مادربزرگم خواهش كرد كه من بمانم. مادربزرگم می‌خواست پس از 15 روز به تهران برگردد. چون عید بود. پدرم خواهش و تمنا كرد: (من قدسی جان را سیر ندیدم. بگذارید 2 ماه پیش من بماند. ما تابستان به تهران می‌آییم و او را می‌‌آوریم(  .

بالاخره مادربزرگم راضی شد و من با این‌كه راضی نبودم، چند ماه در قم ماندم. آن موقع من تصدیق ششم را گرفته بودم، به هر حال چند ماه در قم ماندم و بعد با مادرم به تهران آمدم.در مدت این 5 سال، پدرم در قم دوستانی پیدا كرده بودكه یكی از آنان آقا روح‌الله بودند. هنوز حاجی نشده و مرد نجیب، متدین و باسوادی بودند. پدرم ایشان را كه با من 12 سال تفاوت سنی داشت پسندیده بود. یكی دیگر از دوستان پدرم آقای سید محمد صادق لواسانی بودند كه به آقا روح‌الله گفته بود: چرا ازدواج نمی‌كنی؟

ایشان هم كه 26، 27 سال داشتند، گفته بودند: من تاكنون كسی را برای ازدواج نپسندیده‌ام و از خمین هم نمی‌خواهم زن بگیرم و كسی را در نظر ندارم. آقای لواسانی گفته بودند: آقای ثقفی 2 دختر دارد و خانم داداشم می‌گوید خوبند.

بعدها آقا برایم تعریف كردند كه وقتی آقای لواسانی گفت كه آقای ثقفی 2 دختر دارد و از آنها تعریف می‌كنند، مثل این‌كه قلب من كوبیده شد. این طور شد كه آقای لواسانی از طرف امام آمد خواستگاری. قبل خواستگاری حدود 2 ماه طول كشید. چون من حاضر نبودم به قم بروم. آن زمان هم كه به خانه پدرم می‌رفتم، بعد از 10، 15 روز از مادربزرگم می‌خواستم كه برگردیم. چون قم مثل امروز نبود. زمین خیابان تا لب دیوار صحن قبرستان بود و كوچه‌ها خیلی باریك بودند. به همین خاطر، زود از قم می‌آمدم. آن 2 ماهی كه پدرم مرا به زور نگه داشت، خیلی ناراحت بودم. مراحل خواستگاری آغاز شد. پدرم می‌گفت: از طرف من ایرادی نیست و قبول دارم. اگر تو را به غربت می‌برد، اما آدمی است كه نمی‌گذارد به تو بد بگذرد.

پدرم به دلیل رفاقت چندساله‌اش از آقا شناخت داشت، اما من می‌گفتم: اصلاً به قم نمی‌روم.

گرچه بر اثر خوابهایی كه دیدم، فهمیدم این ازدواج مقدر است.

آقا سید احمد لواسانی از جانب داماد، هر شب می‌آمد خواستگاری و می‌پرسید: چه شد؟

پدرم هم می‌گفت: زنها هنوز راضی نشده‌اند.

آقا سید احمد هم كه با پدرم دوست بود، 2، 3 روز می‌ماند و برمی‌گشت. مدتی گذشت تا این‌كه دفعه پنجمی كه در عرض دو ماه آمده بود، گفت: بالاخره چه شد؟

پدرم می‌خواست رد كند و بگوید: من نمی‌توانم دخترم را بدهم. اختیارش دست خودش و مادربزرگش است و ما برای مادربزرگش احترام قائلیم.

مادربزرگم راضی نبود، چون شریك ملك‌های مادربزرگم هم از من خواستگاری كرده بود. فردای شبی كه آن خواب را دیدم، سرصبحانه جریان را برای مادربزرگم تعریف كردم، بلافاصله وقتی اسباب صبحانه را جمع كردیم، پدرم وارد شد، زمستان بود و كرسی گذاشته بودیم. وقتی پدرم وارد شد و نشست، من چای آوردم، گفتند: آقا سید احمد آمده، دفعه پنجمش است و حرفی به من زده كه اصلاً قدرت گفتن ندارم. حرف این بود: با رفاه بزرگ شده و با وضع طلبگی نمی‌تواند زندگی كند و این حرفها را كسانی كه مخالفند، می‌زنند. در واقع همه مخالف بودند، اول خودم، بعد مادربزرگم، مادرم و همه فامیل، پدرم هم گفت: میل خودتان است، اما به ایشان اعتقاد دارم كه مرد خوب، باسواد و متدینی است و دیانتش باعث می‌شود كه به قدسی‌جان بد نگذرد.

پدرم گفت: اگر ازدواج نكنی، من دیگر كاری به ازدواجت ندارم. سپس گزی را برداشتند و گفتند: من به عنوان رضایت قدسی ایران گز را می‌خورم. باز من چیزی نگفتم، ابهت خوابی كه دیده بودم، مرا گرفته بود، خواب چه بود؟ خواب حضرت رسول(ص)، امیرالمومنین و امام حسن(ع) را دیدم، در حیاط كوچكی كه همان حیاطی بود كه برای عروسی اجاره كردند، همان اتاق‌ها به همان شكل و شمایل، حتی پرده‌هایی كه خریدند، همان بود كه در خواب دیده بودم، آن طرف حیاط اتاق، مردها بودند، پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) و امام حسن(ع) نشسته بودند و طرفی كه اتاق عروس بود، من بودم و پیر زنی با چادری شبیه چادر شب كه نقطه‌های ریزی داشت و به آن چادر لكی می‌گفتند، در اتاق شیشه داشت و من آن طرف را نگاه می‌كردم، از او پرسیدم: اینها چه كسانی هستند؟ پیرزن گفت: آن رو به رویی كه عمامه مشكی دارد پیامبر(ص)، آن مرد هم كه مولوی سبز و كلاه قرمز با شال بلند دارد، علی(ع) است، این طرف هم جوانی عمامه مشكی بود كه پیرزن گفت: این هم امام حسن(ع) است... خوشحال شدم و گفتم: ای وای، این پیامبر است و این امیرالمومنین، من این افراد را دوست دارم، آن آقا امام دوم من است و از خواب پریدم، ناراحت شدم كه چرا زود از خواب پریدم، زمانی كه برای مادربزرگم تعریف كردم، گفت: مادر! معلوم می‌شود كه این سید حقیقی است، این تقدیر توست.

سرانجام آقا سید احمد لواسانی و 2 برادر امام(ره) و آقا سید محمد صادق لواسانی و داماد با یك خدمتگزار به نام مسیب برای خواستگاری نزد پدرم آمدند. پدرم هم مرا خبر كرد. ذبیح‌الله، خدمتگزار آقایم، آمد منزل مادربزرگم و گفت: خانم مهمان دارند، گفته‌اند قدسی ایران بیاید آن‌جا.

مادربزرگم گفت: مهمانش كیست؟

به او سفارش كرده بودند كه نگوید داماد آمده است. واهمه از این داشتند كه باز بگویم نه. من هم رفتم خانه مادرم. آنجا كه رفتم موضوع را فهمیدم. آن خواهرم كه یك سال و نیم از من كوچكتر بود، شمس آفاق، دید و گفت داماد آمده! داماد آمده!

مرا بردند و داماد را از پشت اتاق نشانم دادند. مردها توی اتاق دیگری نشسته بودند و من از پشت در اتاق ایشان را دیدم. آقا زردچهره بودند و مویشان كمی به زردی می‌زد. اتفاقاً رو به روی در، زیر كرسی نشسته بود. وقتی برگشتم، مادرم و خواهرانم هم آمدند و داماد را دیدند. من از داماد بدم نیامد اما سنی هم نداشتم كه بتوانم تشخیص بدهم كه چه كار باید بكنم.

ذاتاً هم آدم صاف و ساده‌ای بودم. پدرم آمد و آهسته از خانم جانم پرسید: وقتی قدسی ایران برگشت، چه گفت؟

مادرم گفت هیچی نشسته است.بعداً به من گفتند: وقتی تو ساكت نشسته بودی، به زمین افتاد و سجده كرد.

چون خودش ایشان را پسندیده بود. پدرم همیشه می‌گفت من دلم یك پسر اهل علم می‌خواهد و یك داماد اهل علم. همین هم شد. آقا اهل علم بود و یكی از برادرهایم، یعنی حسن آقا را هم اهل علم كرد. با وجود همه آنچه گفتم، پدرم هم به آسانی رضایت نداد. روزی كه می‌خواست جواب مثبت به آقا سید احمد بدهد، به ایشان گفته بود خانم‌ها ایراد می‌گیرند.

آقا سیداحمد پرسیده بود: ایرادشان چیست؟

پدرم گفته بود: یكی این كه او را نمی‌شناسد و او مال خمین است و دختر در تهران بزرگ شده و در رفاه بزرگ شده است و وضع مالی مادربزرگش خیلی خوب بوده و با وضع طلبگی زندگی كردن برایش مشكل است. ما نمی‌دانیم آیا اصلاً چیزی دارد یا نه. اگر درآمدش فقط شهریه حاج عبدالكریم باشد، نمی‌تواند زندگی كند. ما می‌خواهیم بدانیم كه آیا از خودش سرمایه‌ای دارد؟ از آن گذشته داماد زن دیگری دارد یا نه؟ شاید در خمین زن و بچه داشته باشد. بعدها خود امام به من گفتند كه ایشان اصلاً زن ندیده بودند. آقا سید احمد به پدرم گفته بود: خانم‌ها درست می‌گویند. به من اطمینان داری یا نه؟ اگر به من اطمینان داری، خودم می‌روم خمین و تحقیق می‌كنم و از وضع زندگی ایشان می‌پرسم. بعد هم رفت خمین و منزلشان را دید. منزل خانواده امام مفصل و آبرومند بود. 2 تا حیاط تو در تو داشتند و خودشان هم خیلی خوب و خوش برخورد و آقامنش بودند. بودجه او هم ماهی سی‌تومان بود كه از ارث پدر داشت. وقتی آقا سیداحمد لواسانی می‌آید، ماجرا را به پدرم می‌‌گوید. او هم رضایت می‌‌دهد.

بعد هم كه من آن خواب را دیدم. عروسی ما در ماه مبارك رمضان بود و این مسئله چند دلیل داشت. اول این‌كه امام مقید بودند كه درس‌ها تعطیل باشد و دوم آن كه من نزدیك تولد حضرت صاحب‌الزمان(عج) آن خواب را دیدم و به این دلیل، خواستگاران اول ماه رمضان آمدند. عقد ما مفصل نبود. پدرم در اتاق بزرگ اندرونی كه تالار نام داشت، نشسته بود. مرا صدا كرد و گفت: قدسی‌جان! بیا. من تازه از مدرسه آمده بودم و چون بی‌‌چادر پیش ایشان نمی‌‌رفتیم، چادر خواهر كوچكم را انداختم سرم و نزدشان رفتم. پدرم گفت: آن طرف كرسی بنشین.

خانواده داماد روز اول ماه رمضان آمده بودند و آن روز، هشتم ماه بود. در این مدت، چند روز در منزل پدرم بودند و مادرم هم خوب و مفصل از آنان پذیرایی كرده بود. آنان در پی خانه‌ای اجاره‌ای می‌گشتند تا عروس را ببرند. بنا بود عروسی در تهران برگزار شود و بعد به قم برویم. بعد از 8 روز، خانه پیدا شد كه درست همانی بود كه در خواب دیده بودم. پدرم گفت: مرا وكیل كن كه من آقا سیداحمد را وكیل كنم كه بروند حضرت عبدالعظیم(ع) صیغه عقد را بخوانند. آقا هم برادرش آقای پسندیده را وكیل می‌كند.

من مكثی كردم و بعد گفتم: قبول دارم.

به این ترتیب، رفتند و صیغه عقد را خواندند. بعد از این‌كه خانه مهیا شد، پدرم گفتند: به اینها اثاث بدهید كه می‌خواهند بروند آن خانه. اثاث اولیه مثل فرش و لحاف كرسی و اسباب آشپزخانه و دیگر چیزها را فرستادند. یك ننه خانم هم داشتیم كه دایه مادرم بود. او را هم با دخترش عذراخانم فرستادند آنجا برای پذیرایی و آشپزی. شب پانزدهم یا شانزدهم ماه مبارك رمضان بود كه دوستان و فامیل را دعوت كردند و لباس سفید و شیكی را كه دختر عمه‌ام با سلیقه روی آن، گل نقاشی كرده بود، دوختند و من پوشیدم. مهریه‌ام هزار تومان بود. خانواده داماد گفتند: اگر می‌خواهید خانه مهر كنید. ولی پدرم به من گفت: من قیمت ملك و خانه‌هایشان را نمی‌دانستم. نمی‌دانستم قیمت در خمین چطور است، به همین دلیل هم پول مهر كردم.

من هرگز مهرم را مطالبه نكردم اما امام آخرهای عمرشان وصیت كردند كه یك دانگ از خانه قم به عنوان مهر من باشد.

امام(ره) همیشه احترام مرا داشتند. هیچ وقت با تندی صحبت نمی‌كردند. اگر لباس و حتی چای می‌خواستند، می‌گفتند: ممكن است بگویید فلان لباس را بیاورند؟ گاهی اوقات هم خودشان چای می‌ریختند. در اوج عصبانیت، هرگز بی‌احترامی و اسائه اداب نمی‌كردند. همیشه در اتاق، جای بهتر را به من تعارف می‌كردند. تا من نمی‌آمدم سر سفره، خوردن غذا را شروع نمی‌كردند. به بچه‌ها هم می‌گفتند صبر كنید تا خانم بیاید. ولی این طور نبود كه بگویم زندگی مرا با رفاه اداره می‌كردند. طلبه بودند و نمی‌خواستند دست، پیش این و آن دراز كنند، همچنان كه پدرم نمی‌خواست. دلشان می‌خواست با همان بودجه كمی كه داشتند، زندگی كنند، ولی احترام مرا نگه می‌داشتند و حتی حاضر نبودند كه من در خانه كار بكنم. همیشه به من می‌گفتند: جارو نكن. اگر می‌خواستم لب حوض روسری بچه را بشویم، می‌آمدند و می‌گفتند: بلند شو، تو نباید بشویی. من پشت سر ایشان اتاق را جارو می‌كردم و وقتی منزل نبودند، لباس بچه‌ها را می‌شستم. یك سال كه به امامزاده قاسم رفته بودیم، كسی كه همیشه در منزلمان كار می‌كرد با ما نبود. بچه‌ها بزرگ شده و دخترها شوهر كرده بودند. وقتی ناهار تمام شد، من نشستم لب حوض تا ظرف‌ها را بشویم. ایشان همین كه دیدند من دارم ظرف‌ها را می‌شویم، به فریده، یكی ازدخترها كه در منزل ما بود، گفتند: فریده! بدو. خانم دارد ظرف می‌شوید.

امام در مسائل خصوصی زندگی من دخالت نمی‌كردند. اوایل زندگی‌مان، یادم نیست هفته اول یا ماه اول به من گفتند: من كاری به كار تو ندارم. به هر صورت كه میل داری لباس بخر و بپوش اما آنچه از تو می‌خواهم این است كه واجبات را انجام بدهی و محرمات را ترك بكنی، یعنی گناه نكنی.

-عقیل تو به علم نسب آگاهی داری. برای من زنی انتخاب کن که خاندان او به شجاعت معروف باشند.

عقیل گفت: برای چه چنین زنی می خواهی؟

عقیل به فکر فرو رفت چگونه همسری، مناسب شیردلی چون برادرش علی(ع) است. او که هیچ گاه در میدان پشت به سپاه نکرده، خاطره جنگاوری اش با عمروبن عبدود هنوز هم زبان به زبان می گردد... پس گفت:

من چنین زنی را در قبیله بنی کلاب می شناسم. فاطمه دختر حزام بن خالد کلبی و لیلی است. در میان قبایل عرب شجاع تر از پدران او نیست. در بزرگی و جلالت کسی به پای آن ها نمی رسد. حتی در حق آن ها شعر گفته اند و کسی انکار نکرده است. در میان عرب کسی به شجاعت شناخته تر از آن ها نیست مگر خود شما یا امیرالمونین!

علی(ع) خندید، موافق بود. باید در پی فرزندان شجاعی باشد که حسین(ع) را تنها نگذارند.

فاطمه این ها را گفت. بارها گفته بود. اما بازهم گفت به عباس، عبدالله، جعفر، عثمان.

گرچه از کودکی در گوش آن ها زمزمه کرده بود. اما می خواست همه بدانند که او خود را کنیز فرزندان فاطمه(س) می داند نه جانشین فاطمه.... فاطمه مادر چهار پسر آرام گرفت. وظایف پسرانش را یادآوری کرده بود.

ام البنین فرزندانش را خواست و گفت: من پیر و مریض هستم. نمی توانم با شما همراه شوم. آیا مولای ما اجازه می دهند من در مدینه بمانم.

عباس مادر را بالای اتاق نشاند. فاطمه اما نگران بود. مقصد کجاست؟

عباس گفت: به مکه می رویم تا موسم حج در آن جا هستیم....

ام البنین گفت: کاش خداوند حج بیت الله را نصیب ما هم می فرمود. رنج بیماری مرا از این نعمت محروم ساخته است.

عباس گفت: چاره ای نیست مادر،...

صدای فاطمه نگران بود، هرچه کرد نتوانست از لرزش صدایش جلوگیری کند. عباس آن را حس کرد. سربلند کرد. چشم های ام البنین نمناک بود و غمی غریب در آن موج می زد. غمی که برای عباس تازگی داشت.

دلشوره های فاطمه تمامی نداشت. حتی وقتی در بغل عباس آرام گرفت، نمی توانست یکدم از یاد حسین(ع) غافل باشد.... اما این بار دلشوره ای دیگر داشت، چرا این گونه بود، خودش هم نمی دانست.

بشیر پرچم تسلیت را به زمین کوفته بود. زن و مرد، پیر و جوان در کوچه های مدینه ناله می زدند. مدینه یکپارچه غم شده بود. غمبارترین نوحه ها از حلقوم مردمی بیرون می آمد که تا چندماه پیش شاهد زندگی حسین(ع) بودند و زندگی عباس و زندگی زینب(س).

بشیر نمی توانست موج خروشان مردم را کنترل کند. فاطمه به جلو آمد، بشیر شرم داشت که در چشمان او نگاه کند. غمبارترین نکته ها برای او بود.

فاطمه(س) تکیه به عصا داده بود و جلو آمد، بلند گفت: بشیر.

قلب بشیر از هم پاره شد. صلابت شیر در این صدا بود و هیبت اسد در کلامش.

بشیر لرزید. چه ماموریت دشواری داشت!

صدای جمعیت بلند شد، فاطمه هنوز دست به عصا ایستاده بود: از حسین(ع) چه خبر؟

جمعیت تکان خورد. اما صلابت صدای فاطمه را نگسست: بشیر از حسین چه خبری داری؟

صدای ناله جمعیت اوج گرفت، فاطمه تکیه به عصا داده بود: بشیر از حسین(ع) مرا خبر ده.

ناله جمعیت، کورسوی امید در دل فاطمه را ندید که دوباره خروشید. صدای بشیر در صداها گم می شد. اشک راه خویش را بر گونه ها پیدا می کرد. فاطمه(س) خم نشده بود. حتی اخم هم نکرده بود، عصا در دست با فریاد صدایش را به گوش بشیر رساند:

بشیر امید داشت این کلام او در همهمه جمعیت گم شود و از بین برود تا به گوش فاطمه نرسد.

آسمان به یکباره بر فاطمه فرود آمد. قلب فاطمه پاره شد و هر ذره اش با ناله ای جانسوز از حنجره اش بیرون آمد.

آسمان در سوگ پسر فاطمه(س) همراه فاطمه شده بود.

ام البنین! ما به تعزیت آمده ایم! آمده ایم تا تو را در غم از دست دادن پسرانت تسلیت بگوییم....

فاطمه سربلند کرد. چشمان بی فروغ، صورت پژمرده،... اشک راه خود را خوب بلد بود، لب پاره پاره و...

من فرزندانی داشتم که به سبب آن ها مرا ام البنین می گفتند. اکنون من شب را به صبح می رسانم، اما دیگر فرزندی ندارم. چهار باز شکاری داشتم که آن ها را نشانه تیر کردند و رگ و ریشه آن ها را قطع کردند.

دشمنان با نیزه های خود بدن های پاک آن ها را از هم متلاشی کردند و شب شد در حالی که همه آن ها برروی خاک با جسد پاره پاره افتادند. ای کاش می دانستم که همان طور که به من خبر داده اند دست های فرزندم عباس را از تن جدا کردند...

مدینه یکپارچه غرق در سوگ بود. در هر کوی و برزن صدای ناله می آمد.

اهل مدینه به نزد خاندان رسول خدا(ص) می آمدند و می رفتند. صدای ناله و فریاد هم چنان بلند بود. زنان مدینه هر روز به تعزیت و تسلیت می آمدند.

زنی پرسید: چرا رباب داخل خانه نمی شود؟

یکی گفت: از روزی که برگشته است، زیر سقف نرفته است. هر چه اصرار می کنند، بی فایده است. دختر امروالقیس، دختر هندالهنود هنوز سودای حسین(ع) را در سر دارد.

دیگری گفت: دیدن سر حسین(ع) از او مجنونی ساخته است.

زن دیگری به جمع نزدیک شد و سر جلو آورد:

از یادش می رود. خیلی ها قبل از او بیوه شده اند. هر کدام را به کسی شوهر دادند. جعده دختر اشعث را فراموش کرده اید؟ با آن که سم اهدایی معاویه را به حسن(ع) خورانید، شوهر کرد با مردی از خاندان طلحه، شنیدم که برای او پسری آورده است. رباب زن فاضل و خوبی است. به یقین از زنان دیگر در نسب و فضل و کرامت برتر است.

زن دیگری گفت: و از همه وفادارتر، همچنان که در زندگی اش آرام جان حسین(ع) بود. شنیده ام که اشراف قریش از او خواستگاری کرده اند...

دیگری گفت: اما رباب آن ها را از خود رانده است. می گوید: پس از رسول خدا(ص) پدرشوهری نمی خواهم....

حال و روزش را می بینید، جز اشک و آه غذایی ندارد، هر روزفرسوده تر می شود....

نزدیک به یک سال است که از واقعه عاشورا می گذرد. اما داغ دل رباب هنوز تازه است. اشک و آه همنشین او هستند و همنشین دیگر زنان.

هیچ بخاری از دودکش خانه ها بلند نمی شود. هیچ زنی از بنی هاشم سرمه نمی کشد و خضاب نمی کند. صدای خنده از منازل اهل بیت(ع) بلند نمی شود. یک سال است که رباب هنوز به سایه نرفته است. خورشید تازه سر بلند کرده بود که یک خبر دهان به دهان منتقل شد.

منبع مقاله : سایت حوزه

بسم الله الرحمن الرحیم

نام شریف آن بزرگوار فاطمه و القاب ایشان «معصومه» «ستی»، «فاطمه کبری» و «کریمه اهل بیت» است.

پدرش حضرت موسی بن جعفر علیه السلام و مادرش «نجمه خاتون» مادر حضرت رضا (علیه السلام) است.

آن حضرت اول ذی القعده سال 173 ه.ش در مدینه منوره به دنیا آمد و از عالی ترین فضایل آن حضرت انتساب ایشان به بیت وحی و رسالت و امامت است او «بنت» رسول الله صلی الله علیه و آله و «بنت» ولی الله و «اخت» ولی الله و «عمه ولی الله» است و این امر خود سرچشمه سایر فضایل و کمالات معنوی و روحانی آن بزرگوار می باشد.

عبادت آن حضرت

این بانوی جلیل القدر نمونه کاملی از عبادت و بندگی خدا بود که عبادت و شب زنده داری هفده روزه اش در واپسین روزهای عمر شریفش تنها گوشه ای از یک عمر عبودیت و خضوع آن زاده عبد صالح خدا در برابر ذات پاک الهی است و هم اکنون در شهر مذهبی قم مورد توجه دوستداران اهل بیت (علیهم السلام) می باشد.

عالمه و محدثه اهل بیت علیها السلام

یکی از والاترین عناوینی که نشان دهنده بلندی مرتبه علم و آشنایی کریمه اهل بیت علیها السلام با معارف بلند اسلام و مکتب حیاتبخش تشیع است؛ محدثه بودن آن حضرت می باشد که بزرگان علم حدیث بدون هیچ درنگی احادیث و روایات رسیده از آن حضرت را قبول و به آن استناد می نمایند.

کریمه اهل بیت علیها السلام

اولیاء خداوند متعال که در راه زندگی بندگی و اطاعت گوی سبقت را از دیگران ربوده و این راه را خالصانه پیموده اند هم در زندگی پر برکت خویش و هم بعد از آن منشا کرامات و عنایاتی بوده اند که آثار یک عمر اخلاص و وارستگی آنهاست و آستان قدس فاطمی که از دیر باز منشا هزاران کرامت و عنایت ربانی بوده است یکی از اماکنی است که به برکت آن بنده شایسته و پیوسته به منبع فیض و کرم بی پایان خدای فیاض و کریم ملجا و ماوای گرفتاران و درماندگان است.

مقام شفاعت آن حضرت علیها السلام

در روز قیامت حق شفاعت از سوی خداوند به کسانی داده می شود که به مرتبه عالی از قرب الهی و بندگی خالصانه پروردگار رسیده باشند. از جمله کسانی که به شفیعه بودنش در روایات و آثار دینی تصریح شده است فاطمه معصومه (سلام الله علیها) است. امام صادق (علیه السلام) می فرماید: تدخل بشفاعتها شیعتی الجنه باجمعهم «یعنی به شفاعت او فاطمه معصومه) همه شیعیانم وارد بهشت خواهند شد. و در زیارت آن حضرت که به دستور امام معصوم (علیهما السلام) گفته می شود می خوانیم: «یا فاطمه اشفعی لنا فی الجنه»

غروب مهتاب در شهر ستارگان

آن حضرت پس از سفر تبعید گونه حضرت رضا علیه السلام همراه عده ای از برادران خود برای دیدار برادر و تجدید عهد با امام زمان خویش راهی دیار غربت شد. در طول راه به شهر ساوه رسیدند در آن شهر مریض شدند و با احساس نا امنی در شهر ساوه که آن زمان مردمش مخالف اهل بیت (ع) بودند فرمود: مر به شهر قم ببرید زیرا از پدرم شنیدم که فرمود شهر قم مرکز شیعیان ما می باشد.

شماری از آثار بانو امین

این عالم فاضل و فقیه نادر در طول عمر پربار خود آثار متنوع علمی از خود به جای گذاشت که هر کدام چون گوهری ناب می درخشند. ذیلاً به معرفی این آثار می پردازیم:

1. «الأربیعن الهاشمیه»


2. «تفسیر مخزن العرفان» (در پانزده جلد) که یک دوره کامل تفسیر قرآن است.


3. اقتباس و ترجمه «تهذیب الاخلاق و تطهیر الاعراق این مسکویه»:


4. جامع الشتات


5. «روش خوشبختی و توصیه به خواهران ایمانی»


6. «سیر و سلوک در روش اولیا و طریق سیر سعدا». از کتاب های مهم عرفانی خانم امین.


7. «مخزن اللثالی فی فضائل مولی الموالی حضرت علی (ع)»


8. «معاد یا آخرین سیر بشر»