فرنگی کاری که مدال نقره جهانی اش در سال 1983، اولین مدال ایران در کشتی فرنگی پس از انقلاب بود، با پذیرفتن مسئولیت هدایت تیم ملی کشتی فرنگی ایران در سال 2005، آغاز گر رنسانس این رشته در ایران شد و سرانجام در آوردگاه لندن 2012، با ایستادن بربام کشتی فرنگی جهان، نه تنها به بزرگترین آرزوی خود دست یافت، بلکه جهانیان را نیز وادار به ادای احترام به فرنگی کاران ایرانی کرد.
شاید امروز زمان مناسبی برای بازخوانی اختلاف سلیقه هایی که باعث شد، بنا در آستانه مسابقات المپیک پکن از راس تیم ملی کنار گذاشته شود و تیم کشتی فرنگی ما با نتایجی نا امید کننده و با دست خالی از پکن به تهران بازگردد، نباشد.
اما خداحافظی این مرد اسطوره ای از دنیای کشتی که به نظر می رسد نه از سر ژست گیری های تعارف گونه، که در نهایت صداقت و جدیت بیان شده، ما را بر آن می دارد که از هم اکنون به فکر تمهیداتی برای ادامه یافتن مکتب "بنا" در کشتی فرنگی باشیم.