تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

اسم چمران معروف تر از خودش بود. وقتی عکسش رسید دست اسرائیلی ها ، با خودشان فکر کردند « این همان یارو خبر نگاره نیست که می آمد از اردوگاه ما گزارش بگیرد؟! » آن ها هم برای سرش جایزه گذاشتند.

تیر بار عراقی هاهمه را کلافه کرده بود. آمده بود پشت خاکریز نقشه را پهن کرده بودو فکر می کرد.کسی باور نمی کرد فرماده لشکر آمده باشد خط.
شهید حسن باقری

آخرین روز سال امام علی (ع) بود به دوستان گفتم امروز آقا به ما عیدی خواهد داد.
در زیارت عاشورای آن روز هم متوسل شدیم به منظور عالم، حضرت علی (ع)، همه بچه ها با اشک و گریه، آقا را قسم که این شهیدان به عشق او به شهادت رسیده اند.
از امیرالمومنیین (ع) خواستیم تا شهیدی بیابیم رفتیم پای کار، همه از نشاط خاصی برخوردار بودیم مشغول کند وکاو شدیم.
آن روز اولین شهیدی را که یافتیم با مشخصات و هویت کامل پیدا شد. نام کوچک او عشقعلی بود.

جاده می رسید به خط بچه های لشکر بیست و پنج . فکر می کردم « اینا چی جوری از این جاده ی درب و داغون می رن و می آن ؟ » دو طرف جاده پر بود از تویوتا های تو گل مانده یا خمپاره خورده. حسین رفت طرف یکیشان . یک چیزی از روی زمین برداشت، نشانمان داد « ببین. قبلا کمپوت بوده.» پرت کرد آن طرف. گفت « همین امشب دستگاه می آری، این جاده رو صاف می کنی ، درستش می کنی . « باز گفت « نگی جاده ی لشکر مانیست یا اونا خودشون مهندسی دارند ها. درستش کن؛ انگار جاده ی لشکر خودمون باشه.»

مانده بودیم وسط میدان مین. همه مجروح بودند و خسته. یه رزمنده ی زخمی چند متر آنطرف تر از من افتاده بود. دست و پایش را روی زمین می کشید. انگار دردش شدید شده بود. با آرنج خودش را کشید جلوتر. کم کم از من دور می شد. فکر کردم می خواهد از میدان مین خارج شود. گفتم: « با این همه درد چرا اینقدر به خودت فشار می آوری؟ » گفت: « چند تا مجروح دیگر آنطرف هستند. من هم چند دقیقه بیشتر زنده نیستم. می خواهم قمقمه ی آبم را برسانم به دست آنها »

رفته بود کویر، می خواست راه رفت و آمد قاچاقچیان رو ببنده.همون جا با مشکل آب مردم روستا آشنا شد.قنات های روستا خشکیده بود،باید لایه روبی می شدند... ماشینش رو فروخت.با پولش امکانات خرید و قنات ها رو تعمیر کرد.مشکل حل شدو آب روستا راه افتاد...
خاطره ای از زندگی سردار شهید علی معمار

سال دوم یک استاد داشتیم که گیرداده بود همه باید کراوات بزنند.
سرامتحان چمران کراوات نزد.استاد دو نمره ازش کم کرد.شد هجده ، بالاترین نمره !

به پسر ها می گفت شیعیان حسین، و به ما شیعیان زهرا . کنارهم که بودیم ، مهم نبود که پسر است کی دختر . یک دکتر مصطفی می شناختیم که پدر همه مان بود، و یه دشمن که می خواستیم پدرش را در بیاوریم.

كافی بود كسی را یكبار در نماز با توجه ببیند ، وقتی دو نفر به او می رسیدند یكی آهسته به دیگری می گفت:آدم قابل اعتمادی نیست، باید مواظب حرف زدنمان باشیم و او با تعجب می پرسید:چطور؟
گوینده توضیح می داد:هر چه بشود می رود به خدا می گوید. یك سره با خدا در حال حرف زدن است!

مراد که از مرخصی برگشت دمغ بود . کلی سین جیمش کردم تا گفت . یعنی نگفت ، کارنامه اش را نشانم داد . از بالا تا پایین بیست بود و نوزده ، فقط عربی اش آن وسط دهن کجی می کرد ، هفت .
... نشسته بود کنار چند تا اسیر عراقی و دست و پا شکسته باهاشان حرف می زد ، دهنم باز ماند گفتند یک ماهه کارش همینه ، میاد می شینه با هاشون اختلاط می کنه تا عربی اش خوب بشه .