تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

نیمه شعبان سال 1369 بود. گفتیم امروز به یاد امام زمان (عج) به دنبال عملیات تفحص می رویم اما فایده نداشت. خیلی جست وجو کردیم پیش خود گفتیم یا امام زمان (عج) یعنی می شود بی نتیجه برگردیم؟ در همین حین 4 یا 5 شاخه گل شقایق را دیدیم که برخلاف شقایق ها، که تک تک می رویند، آنها دسته ای روییده بودند. گفتیم حالا که دستمان خالی است شقایق ها را می چینیم و برای بچه ها می بریم. شقایق ها را کندیم. دیدیم روی پیشانی یک شهید روئیده اند. او نخستین شهیدی بود که در تفحص پیدا کردیم، شهید مهدی منتظر قائم.

نوشتن یادداشت روزانه را اجباری کرده بود.می گفت« بنویسید چه کارهایی برای گردان، تیپ واحد و قسمتتون کردید. اگه بنویسید، نفر بعدی که میآد می دونه چه خبره. ان موقع بهتر میتونه تصمیم بگیره.»
شهید حسن باقری

غواص به فرمانده اش گفت: اگر رمز را اعلام کردی و تو آب نپریدم، من رو هول بده تو آب!
فرمانده گفت اگه مطمئن نیستی میتونی برگردی.غواص جواب داد نه، پای حرف امام ایستادم.
فقط می ترسم دلم گیر خواهر کوچولوم باشه. آخه تو یه حادثه اقوامم رو از دست دادم و الاان هم خواهرم رو سپردم به همسایه ها تا تو عملیات شرکت کنم.
والفجر8 ،اروند رود وحشی ، فرمانده تا داد زد یا زهرا ، غواص قصه ی ما اولین نفری بود که تو آب پرید ! اولین نفری بود که به شهادت رسید!
من و شما چقدر پای حرف امام ایستاده ایم؟

وقتی آشپز مراعات حال برادران سنگین وزن- هیكل تداركاتی- را می كرد و غذایشان را یك كم چربتر می كشید، یا میوه درشت تری برایشان می گذاشت، هر كس این صحنه را می دید، به تنهایی یا دسته جمعی و با صدای بلند و شمرده شمرده شروع می كردند به گفتن: «اللهم الرزقنا توفیق الپارتی فی الدنیا و الاخره!» یعنی دارید پارتی بازی می كنید حواستان جمع باشد

بهش گفتم: چرا طوری لباس نمی پوشی كه در شأن و موقعیت اجتماعیت باشه؟ یه كم بیشتر خرج خودت كن. چرا همش لباسهای ساده و ارزون قیمت می پوشی؟ تو كه وضع مالیت خوبه.
گفت: تو بگو چرا باید چیزایی داشته باشم كه بقیه حسرتش رو بخورن؟ چرا باید زرق و برق دنیا چشمام رو كور كنه؟ دوست دارم مثل بقیه مردم زندگی كنم...( شهیده اعظم شفاهی)

بعضی پروای ظاهر و باطن نداشتند، خلوت و جلوتشان یكی بود و خودی و غیر خودی نیمی شناختند خصوصاً در عشق به امام، غیر از ورد زبانی و تبعیت قلبی و نهانی خود را به زیور نام و شمایل ایشان می آراستند. ساده لوحی، از باب مزاح، به یكی از بسیجیان گفته بود:
ـ این چیه كه روی سینه ات سنجاق كردهای؟(اشاره به تصویر امام)
ـ باتری است(نیرو محركه) اگر نباشد قلبم كار نمی كند!

تا اومدم دست به کار بشم سفره رو انداخته بود. یه پارچ آب ، دوتا لیوان و دو تا پیش دستی گذاشته بود سر سفره . نشسته بود تا با هم غذارو شروع کنیم .
وقتی غذا تموم شد گفت: الهی صد مرتبه شکر، دستت درد نکنه خانوم . تا تو سفره رو جمع میکنی منم ظرفها رو میشورم .
گفتم: خجالتم نده ، شما خسته ای ، تازه از منطقه اومدی . تا استراحت کنی ظرفها هم تموم شده .نگاهی بهم انداخت و گفت: خدا کسی و خجالت بده که میخواد خانومشو خجالت بده .منم سرمو انداختم پایین و مشغول کار شدم .
شهید حسن شوکت پور

پیشنهاد دادم بیاید با خودم باجناق شود و همین مقدمه ای برای ازدواجش شد.به مادر خانومم گفتم:این رفیق ما از مال دنیا غیر از یك دوربین عكاسی چیزی نداره!!
گفت:مادر اینها مال دنیاست،بگو ببینم ار دین و ایمان چی داره؟گفتم:از این جهت هرچی بگم كم گفتم!ما كه به گرد پای او هم نمی رسیم
گفت:خدا حفظش كنه من دنبال همچین دامادی بودم.
شهید سرتیپ حاج محمد جعفر نصر اصفهانی

یک روز عصر موقع پخش مستقیم غذا! خمپاره زدند، همه فرار کردیم. هر یک از سویی، برخاستیم و آمدیم. دیدیم خمپاره درست خورده کنار دیگ غذا، اما عمل نکرده است. به همدیگر نگاه کردیم، دوست رزمنده ای گفت: باز گلی به جمال و شجاعت دیگ! با همه سیاهیش از ما رو سفیدتر است. از جایش تکان نخورده، آفرین.یکی دیگه گفت: اگه این جناب دیگ مثل ما شیرجه رفته بود روی زمین که ما الان چیزی برای خوردن نداشتیم.

دو ماه از شروع جنگ تحمیلی گذشته بود. یك شب بچه ها خبر آوردند كه یك بسیجی اصفهانی در ارتفاعات كانی تكه تكه شده است. بچه ها رفتند و با هر زحمتی بود بدن مطهر شهید را درون كیسه ای گذاشتند و آوردند.
آن چه موجب شگفتی ما شد، وصیت نامه ی این برادر بود كه نوشته بود: «خدایا! اگر مرا لایق یافتی، چون مولایم اباعبدالله الحسین (ع) با بدن پاره پاره ببر.»