تبیان، دستیار زندگی

در این مبحث سعی می کنم تمامی سروده ها و نوشته هایم را در معرض نمایش بگذارم.    


                                                                          بهروز قاسمی (رها) _ یاعلی

(خانه ی احساس)
بیدارم هرشب تاسحر،از شوق  وصلت یارمن
امشب بیا ای نازنین ، بگشا گره از کار من

اینک که از هجران تو،افتاده ام در خاک غم
یکدم به بالینم بیا،ای مونس و غمخوار من

بادیده ام ای جان بیا ، برگیرم از پایت غبار
خاک رهت مرهم شود،بر دیده ی بیمارمن

بی چهره ات محزونم و چشمم به راهت بی قرار
بازا که غم بیرون شود،از سینه ی تبدار من

آمد به آخر تاب من ، بی تو چگونه سرکنم
بنشین ز لطفی در برم،ای همدم و دلدارمن

در خانه ی  احساس من،پیچدشمیم  عشق تو
اندیشه ی دیدار تو ، زیبـاترین  پنـدار من

از بندحسرت ای صنم، با بودنت گردم«رها»
گلواژه ی شعرم تویی ، ای رونق افکار من

بهروز رها

(خط پایان عشق)
تا  گرفتـار  بلایم ، در کف  خاقان  عشـق
کی روا باشد رها ، ار حیطه و سـامان عشق

گر دمی  ابر  کدورت ، بر  سماء دل رسـد
گرد غم شویم ز دل ، با ریزش باران عشق

دل که در بند صفای یار سیمین چهره شد
جان چه ارزد تا به یک دم،من دهم تاوان عشق

می روم تا کوی جانان، سر به دامانش نهم
چون نهادم پای رفتن، در ره و دالان عشق

دام غم بر مرغ جان بندم ، گرفتـارش کنم
تا که هر دم ره سپارد ، تا خط پایان عشـق

کی رسـد دست «رها» ، بر دامن گلفام یار
گر نگیرد بهره ای ، از توشه ی انبان عشق

بهروز رها

(درد اشتیاق)
آیدگلی كز مقـدمش ، هر گوشه گلباران شود
وز شوق دیدار رخش ، اشكم چنان باران شود

با نام  او گیرد جهـان ، رنگ صـفا  و روشنی
چون از فروغ روی او ، خورشید دل تابان شود

گرچه ز هجرانش كنون،بر چهره دارم گرد غم
آخر شبی با وصل او، این چهره ام خندان شود

در سینه ام از فرقتش ، دارم چو درد اشـتیاق
دردی كه دارم از غمش با بوی او درمان شود

در  انتظارش  دائماً ، چشـمم  بود  در  راه  او
خوانم دعا هر روز و شب،تا غیبتش پایان شود

یارب ظهور حجتت ، بر عاشــقان بنمــا عیـان
تا كه ز لطف  مقـدمش كار همه  آسـان شـود

ای منجی كل  بشر ، از  پرده ات  بیـرون  بیـا
تاباحضورت این جهان همچون«رها»شادان شود


بهروز رها

(دوران شباب)
ز جام نرگس چشمت،بگیرم من گلاب امشب
ز میگون لب لعلت، بنــوشـم می ناب امشب

بنازم بر گل رویت ، که از خورشـید اثر دارد
ز مویت من شب یلدا  نمودم انتخاب امشب

كمان ابروانت ، تیر مـژگان ، می زند بر من
مرا آن خط ابرویت،کند هر دم خطاب امشب

شرر افکنده برجانم ، دو چشمان شـرر بارت
به دل شوروبه سرعشقت،شدم پرالتهاب امشب

اگرچه پیر و فرتوتم  تو بر جانم دمیدی روح
رسیدم در دل پیری ، به دوران شباب امشب

نهـاده آتش  حسـرت ، فراقت  در  دل زارم
ز وصلت اشک شادی را،ببارم چون سحاب امشب

چه شادوسرخوشم یارب،که حال خودنمی دانم
ز شـادی بر همه عالم،نمایم من عتاب امشب

رهایم از همه محنت،منم مست از سـبوی او
زوصل یار و محبوبم،شدم مست وخراب امشب

بهروز رها

(راز دل)
عطرنگاه مستت،چون بوی سبزه زاران
رخساره ی قشنگت ، سیمای ماه تابان

لبخند دلنشینت ، بـر قلب مـن نشیند
آن گوهر لبانت، چون قطره های باران

پر می کشد ز شوقت،درسینه این دل من
بندی به دست این دل،زلف کمندت ای جان

بنشین دمی کنــارم ، تـا راز دل بگویم
شاید ز مهـربانی ، گیـری سرم به دامان

احساس بودنم را ، با چشمت آشـنا کن
تا هستی ام بگیرد ، رنگی ز بوی سامان

آنی میـان سـینه ، جز عشق تو نگنجد
راضی مشوکه بی تو گردد«رها »هراسان

بهروز رها

(راز عشق)
همیشه عاشقت بودم،نبودم لحظه ای بی تو
چنانکه با دلم بودی، نبـودی با یکی دیگر

به دستت من عنان دادم،ندادم دل به غیرازتو
به دستم جام غم دادی،ندادی جرعه ای دیگر

چوعهدی باتومن بستم،نبستم باکسی پیمان
غمی که بـردلم بستی، نبستی بـردلی دیگر

غم هجــران تو گفتم، نگفتم راز عشق خود
دوای درد  دل  گفتی، نگفتی  مرهمی  دیگر

هوای کوی تو دارم ، ندارم جز تو من فکری
به جان من تو جا داری،نداری مسکنی دیگر

بهروز رها

(ردّ پای انتظار)  
در حجـم بی تاب دلم،یاد تو غوغا می كند
گنجینه ی حس مرا ، نام تـو زیبـا می كند

از متن ناب خاطره ، شـعر حضورت را دلم
بـا اشتیاق دیدنت ، مسـتانه پیـدا می كـند

وا كن به سوی شوق من،آغوش گرم عاطفه
بانگ حضـورت نازنین چشم مرا وا می كند

بوی  غریب  نرگـست ، از  رد  پای  انتظار
راز  وجود ســبز  تو ، در دیده  افشا می كند

از پشت  اشك لحظه ها، چشم نیاز خسته ام
درد  فراق  سیـنه را ، نزد  تو  انشـا می كند

از انتـهای حـادثه ، خیـــزد غبـار هجر تو
شـاید نیـاز دیدنت ، بیـهوده حاشـا می كند

اندیشه ی پاك« رهـا»، ممـلو ز شهد آرزو
عطر وصالت سینه را ،جانانه شیدا می كند

بهروز رها

  (رنگ شب)
بر سرم امشب  هوای کوی  توست
در فضای خانه  امشب  بوی توست

بر مشـامم  عطر  گامت  می رسد
اشتـیاقم   آرزوی   روی   توست

شــوق عشـق و همـدلی دارد دلم
تیـر عشـقم در خم ابروی توست

امشـبم  طرحی  دگر  دارد  ز  تو
رنگ  شب مفتون  رنگ موی توست

پر کشـد  حس  نجیبی در فضـا
عاشقی جادوی ناب خوی  توست

هجـر تو آتش کشـد این سینه را
مرهم  زخم  دلم  داروی تـوست

شــوق  دیدارت  رهایم  می كند
چشم دل هرلحظه امشب سوی توست

بهروز رها

(رنگ شقایق)
حالا که دلتنگ توأم، در کوچه های انتظار
باران عشق و عاطفه،بر دشت احساسم ببار

حالا که در پسـتوی غم ، نام ترا نجوا کنم
لختی به بالیـنم بیـا ، تا جان من یابد قرار

در دفتر تنهای شب ، نقش خیالت می کشم
بر توسن اندیشه ام، یادت نشسته چون سوار

رنگ شـقایق می زنم ، بر نقش ناب خاطره
عطری زنرگس می کشم،بر دفترشب های تار

یاد ترا گم کرده ام ،در حجم شـعر اشـتیاق
خواهم ترا پیـدا کنم ، در خاطرات ماندگار

سر می گذارم عاقبت ، بر شـانه های دلبرم
سرمی کشم جامی دگر،ازدست پاک آن نگار

دلتنگ دیدارت منم،درکنج خلوت چون«رها»
اینک بیا تا هستی ام، در مقدمت سازم نثار

بهروز رها

(زلف)
چشم پریشـان دلم، بنده ی مشکین موی تو
راه خیالت همه شب،می کشدم به سـوی تو

طرّه شب فام تو چون ،شرر زند به چشم دل
دلم شود غرقه¬ی غم، دیده کشـد به روی تو

حلقه ی آن زلف دوتا،بسـته دودست دل من
لابه زنم ناله کنم ، چو سـائلی بـه کوی تو

تا که رسد ز راه شب، باد سحـر چو قاصدک
مرده دل غمـین مـن، زنده شـود ز بوی تو

مست  می  نگاه  تو ، شــود دل منتـظرم
تا که چشد دل حزین جرعه ای از سبوی تو

چون که (رها)دلش شده،کشته ی آن جعدسیاه
خون دل شکسته ام،جاری شـود به جوی تو

بهروز رها