تبیان، دستیار زندگی

اینجا كاغذپاره های مجازی من است. جایی كه از خوشی  ها و تلخی ها و احساساتم مینویسم و بوی احساسی را كه در لابه لای زندگی ام میپیچد بر روی این ورق نامه های تكنولوژی ثبت میكنم.

تا چشم كار میكند دنیا را پر از نقش و نگار می بیند. هر از گاهی از تصاویر دنیای پیرامونم به یادگار عكس میگیرم تا یادآور همان لذت و جذابیتی باشد كه هنگام دیدن آنها پیمانه ی زیبایی های خلقت را سر كشیده و سرمست شده ام.
خودم را بگویم؟ كه نه دیدن، بلكه خاطراتش هم مرا غرق در زیبایی های گاه نهان خود میكند. و من آنها را با شما قسمت میكنم تا به دور كرسی حقیر ولی صمیمی مان بنشینیم و آن را گرم تقسیم بندی شادی ها و خاطرات و محبت هایمان كنیم.

شاید دلنواز ها ، چشم نوازها و تراوشات ذهنی من ، دلنواز و چشم نواز دل و چشم شما هم باشد.

به یاد یار و به نام یار
   
   *  استارت *

چه كبوتر نازیه

علیك سلام
مچكر
آخ آخ بابا اینقده دلش میسوخت نازشو میكشیییید. كم مونده بود برداره ببردش دكتر. تو غذاهاش تنوع میداد باور میكنی؟

خعلی ممنون لطف داریییی... دقیقا منم همینطور.. البته من زیادم هنرشو ندارم... توذهنم یه چیزی مد نظرمه ها اما آخرش یه چیز دیگه درمیاد از مشرق تا مغرب فرق داره :دی

(تولیدی)

بچگی عالمش چیزی شبیه بهشت است.
بچه كه بودیم تمام دنیایمان رنگ آسمان داشت
محبت های ساده و صمیمی مان را ... در بقچه ای از واژه های آبی كودكانه می پیچیدیم
و هدیه میدادیمش
به آنكه گوشه ای از قلبمان را گرفته بود

تمام داشته هایمان... اسباب بازی هایمان را قسمت میكردیم
شادی را برای هم و باهم می خواستیم
و حلقه ی اشك را بر گوشه چشم یكدیگر نمی پسندیدیم

برای دلجویی استخاره نمی كردیم
و در شستن كینه و غل از صفحه ی سفید قلب هایمان
مسابقه می دادیم

بچه كه بودیم تمام دنیا را میشد با 200 تومان ناقابل خرید
و آن را با دیگران سهیم شد

بچه كه بودیم
دغدغه مان نه مقام بود... نه مال ... نه هیچ موقعیت بالای دیگری
موقعیتمان زمانی بالا بود
كه بی هیچ انتظاری نصف بیسكویت شكلاتیمان را
به كودك رهگذر بدهیم
و احساس بزرگی تمام جثه ی كوچكمان را تا بلندای آسمان بالا ببرد.

بچگیمان
خاكی هم بودیم
روی زمین خاكی
زندگی بزرگترها را به سخره می گرفتیم و می خندیدیم

بچه كه بودیم
دروغ میگفتیم
اما فریب نمی دادیم
حتی خط درشت دروغ را میشد از چشم های پاكمان واضح خواند...

ما بچه بودیم
وهیچگاه نفهمیدیم كه روزی بزرگ هم می شویم

آنوقت همه چیز
همه چیز كه در كودكی در نظرمان كوچك بود
با بزرگ شدنمان هم بزرگ می شوند

كاش دنیای بزرگترها هم رنگ كودكی می داد.



ایشون پسرخاله مه... آتیش پاره س... اما اینجا احساساتی شده :دی

سلام.چقدر جالب بود...
چقدر بامزه تزیین شده سالادتون
شلیل هم استفاده کردین داخل سالاد؟

سلام... لطف داریییین:)
جدی بامزه س؟ ینی اینقد بی ریخته؟ :دی
بله شلیل هم داره.. پرتقال و خیار و گوجه فرنگی و كلم و سیب سبز و كاهو هم داره. جاتون خالی خوردیم چسبید

سلام.بله.بامزه بود.نمکی بود
من کی گفتم بی ریخته:دییی
نه جدی جالب و نمکی بود:)

نوش جان

(تولیدی)

گاه میان واژه ها
میان واج های بی صدا
گم می شوی

گاه با تپیدن دلت
عجیب غریبه می شوی

گاه كاغذت
پر از خطوط كهنه می شود

گاه قلم
پی نگفته های مرده میشود.


این گله اسمش كاغذیه... اولش گلاش قرمز بود اما به مرور زمان صورتی شد. جالبه نه؟

(تولیدی)

بهش میگن دنیای مدرن اما من میگم دنیای مرده

روی صندلی پلاستیکی

کنار میله های فلزی ایوان

 نزدیکی نفس های مصنوعی پنکه

می نشینم

نگاه بشقاب ماهواره مان به آسمان است

من هم آسمان را می بینم

انتظار شعر دارم

وقتی احساس بین مرده های پیرامونم

دفن می شود

منصرف شدم

شعرم نمی آید!!!!!!!


این میله ها میله ی زندونه... نمیدونین كه خاطره داشتیم با برو بچ :دی (هعییی... سلطان غم ها مادر)
از پنجره ی اتاق مطالعه مون رو به خیابون: وقتی كه بغض آسمون بد شكسته بود. همینجوری داشت گریه میكرد. یه جورایی این بارونه بی سابقه بود... شاید زیاد تو عكس معلوم نباشه اما اگه دقت كنین دونه های بارون موقع اصابت به زمین دیده میشن

(تولیدات، واردات، صادرات :دی)

دلتنگی تکه ی ابری است

که بر قلب سایه می اندازد.

گاه منتظر باید بود

تا گردش افلاک

بر مدار گردش محدود من و تو

ستاره ای بسپارد.

اهل رفتن اند این ابرها

آفتابی در راه است

تا به دلگرمی مان سایه ها را بخورد

« ساده می گویم :

دلتنگ نباش

فردا روز دیگری است »*


این قسمت آبی رو از یه نفر دیگه شنیدم دوس داشتم لینك بدم بهش