تبیان، دستیار زندگی

http://www.emtedadforums.com/showthread.php?tid=20

با شهدا بعد از عملیات
بعد از عملیات و عادی شدن نسبی اوضاع، نوبت عقب آوردن شهدا بود که گاه به قیمت شهادت همرزم دیگری تمام می شد.وقت زیادی صرف می شد تا به بهانه خشنودی خانواده شهید و پاس داشتن حق دوستی پیکر شهید را از معرکه نبرد خارج کنند ولی بعضی وقتها زمانی که در جست وجوی اسم و آدرس، جیب هایشان را زیر و رو می کردند این عبارت را می دیدند:« دوست داشتم چون مادرم فاطمه (س) گمنام بمیرم و گمنام باشم.پس ای کسی که مرا می یابی در همین محل به خاکم بسپار» برخی مواقع نیز امکان عقب آوردن و انتقال پیکر شهدا نبود وقتی همرزمان بر بالین او حاضر می شدند با باز کردن دکمه های پیراهن و برداشتن فانوسقه یا نارنجک او را از احتمال انفجارات بعدی مصون می ساختند ولی در همین حین چشمشان به یادداشت تبریکی به این مضمون به همراه شکلات می خورد :«سلام علیکم، خواستم شیرینی شهادتم را خودم به همه داده باشم و شما نیز در این حلاوت با من شریک باشید».

لباس حب الدنیا

«لباس حب الدنیا» به لباس شخصی و غیر رزمی گفته می شد ، لباس شهر و پشت جبهه این عبارت را در برابر «لباس پاکی» یعنی لباس رزم استفاده می کردند.

مهر شكونی كردن

بسیار اهل نماز و سجده های طولانی بودن و دائم سر بر آستان دوست سائیدن. می گفتند فلانی بر اثر كثرت عبادت و سر بر مهر داشتن مهر را خرد و خمیر می كند!

مرغابی های شهادت

به بسیجیان و نیروهای غواص و آبی خاكی كه برای مبارزه در منطقه، در آوردگاه آب و خاك حضور داشتند مرغابی های شهادت می گفتند.

موجی شدن

در بسیج ثبت نام كردن و به جرگه بسیجیان در آمدن كنایه از این بود كه در بسیج با پای عقل و استدلال نمی توان حركت كرد و آنچه لازم است بال عشق و ارادت و اخلاص است یعنی کارهایی را كه بچه ها در جبهه می كردند، از حساب و كتاب بیرون بود و اینكه اگر صحت و عافیت و عاقلی آن است كه خیلی ها در شهر و پشت جبهه دارند بسیجیان دیوانه روی حسین (ع) هستند و خودشان را به موج دریای ولایت سپرده اند تا غرق محبت شوند از این رو به آنان موجی شده می گفتند.

مالیات گرفتن

معطل کردن، به کسی که در کار به اصطلاح دست دست می کرد، با حوصله بود و توجه به شرایط خاص و استثنایی هم نداشت، می گفتند بابا مالیات نگیر.

نیمرو

این نسبتی بود که بعضی از روزی شکسته نفسی به خودشان می دادند! به این ترتیب که هروقت زیاد در افواه و رسانه ها بحث جنگ داغ بود و بالطبع کلمه «نیرو» زیاد استفاده می شد، بچه ها برای اینکه امر بر خودشان مشتبه نشود می گفتند:«کدام نیرو؟ ما نیمرو هم نیستیم!»

نقل و نبات

منظور از نقل و نبات ترکش هایی بود که از گلوله های خمپاره و آرپی جی هایی که در هوا منفجر می شد بر سر بچه ها می ریخت .مثل نقل نباتی که سر عروس و داماد می ریزند.

وضو به جماعت

وضو گرفتن و خیس كردن اطرافیان. وقتی یكی از بچه ها به نحوی وضو می گیرد كه تا چند نفر از بچه ها را خیس می كند و به سر و رو و لباس آنها آب می پاشد دیگران به كنایه و اشاره می گویند: «وضو می گیرم به جماعت.»

یا عباس

تشنه بودن و آب خواستن. بهانه ای برای یاد سقای تشنه كامان كربلای حسینی و همت و شجاعت و غیرت ابوالفضل (ع) كردن بود.

یك خاكریز جلو رفتن

به اندازه یک قدم در صف نماز جماعت جلو رفتن، برای اینکه دیگران هم به ثواب نماز جماعت برسند این عبارت را به نمازگزاران در صف جماعت می گفتند و بدین وسیله جا برای حضور بیشتر رزمندگان باز می شد، تمیه «یک خاکریز» (یک قدم) جلو رفتن در نماز شاید حکایت از تقرب در نماز باشد و راه رسیدن به خشنودی دوست که در هر وجب آن حرامی و راهزنی در کمین است و واقعا در حد یک خاکریز پیش رفتن، توان رزمی و جنگ افزاری و تکنیک و تاکتیک می خواهد و مهمتر از همه سرعت عمل، یعنی اگر تو پا پیش نگذاری یا محل استقرار از استحکامات کافی برخوردار نباشد، دشمن (شیطان) پیش می آید و همینطور تو را عقب می زند تا قعر خشم و سخط پروردگار و «ظلال بعید».