تبیان، دستیار زندگی

http://www.emtedadforums.com/showthread.php?tid=20

با شهدا بعد از عملیات
بعد از عملیات و عادی شدن نسبی اوضاع، نوبت عقب آوردن شهدا بود که گاه به قیمت شهادت همرزم دیگری تمام می شد.وقت زیادی صرف می شد تا به بهانه خشنودی خانواده شهید و پاس داشتن حق دوستی پیکر شهید را از معرکه نبرد خارج کنند ولی بعضی وقتها زمانی که در جست وجوی اسم و آدرس، جیب هایشان را زیر و رو می کردند این عبارت را می دیدند:« دوست داشتم چون مادرم فاطمه (س) گمنام بمیرم و گمنام باشم.پس ای کسی که مرا می یابی در همین محل به خاکم بسپار» برخی مواقع نیز امکان عقب آوردن و انتقال پیکر شهدا نبود وقتی همرزمان بر بالین او حاضر می شدند با باز کردن دکمه های پیراهن و برداشتن فانوسقه یا نارنجک او را از احتمال انفجارات بعدی مصون می ساختند ولی در همین حین چشمشان به یادداشت تبریکی به این مضمون به همراه شکلات می خورد :«سلام علیکم، خواستم شیرینی شهادتم را خودم به همه داده باشم و شما نیز در این حلاوت با من شریک باشید».

خاكریز گرفتن

در مواقعی كه كسی نسبت به عنوان و میز كارش علاقه ای داشت و از او سلب مسؤولیت می شد. به اصطلاح گفته می شد: «خاكریزش را گرفتند.»

دفترچه كوچك را بستن

حساب مقابله با صدام بسته شده و حق تعالی باب مقابله با شیطان بزرگ آمریکا راباز کرده است، کنایه از اینکه می گویند اگر خدا دری را ببندد در دیگری را باز می کند! یعنی دفتر تقدیر اینطور ورق خورده که ما از این امر فارغ بشویم و به سراغ امر بزرگتری برویم! و آن مقابله با شیطان بزرگ است (این عبارت در بحبوحه پذیرش قطعنامه بین بچه ها مطرح بود)