تبیان، دستیار زندگی

سحرگاهان، هوا که گرگ و میش است

به یادم آوَرَد جنگی به پیش است

رَوَد میش دلم در چنگ شیطان

همان گرگی که در کامش دو نیش است

چو برخیزم ز خواب صبحگاهی

کند چششم فلق را یک نگاهی

به خاطر آورم صبح قیامت

ز غفلت وارهانم یا الهی

شبی اشک خودم را هدیه کردم

به درگاهش بسی من گریه کردم

برای آنکه آن هدیه پذیرد

ز شب تا صبحگاهان مویه کردم

شباهنگام، بزم مِی به پا شد

زدم جامی و بنیانم فنا شد

به صبح صادق از بوی بیانم

شدم رسوا و رازم بر ملا شد

اگر بی چاره ام، او چاره ساز است

سراپایم نیاز، او بی نیاز است

به جا آور سپاس این همه لطف

ز جا برخیز، هنگام نماز است

تویی باران و من هم یک کویرم

یقین دارم نباری، من بمیرم

نمازم قصد استسقا بخوانم

قنوت التجا هر روز، گیرم

«اُجیبُ دعوة الدّاع» ات شنیدم

به آن آغوش بازت پر کشیدم

از آن روزی که گفتی «یا عبادی»

همه عالم پر از داعی بدیدم

تو ستارالعیوبی، من سیه کار

تو غفارالذنوبی، من گنه کار

که رحم آرد به من جز ذات پاکت

تو خیرالعاملینی، من تبه کار