برزخ عزیز
عبادت قبول
کار شما هم ستودنیست

شهر الطهور (ماه طهارت و پاكیزگی)

امام چهارم حضرت علی بن الحسین (ع) در صحیفه سجادیه در دعای خویش هنگام رسیدن ماه رمضان، این ماه را شهر الطهور نامیده اند، راغب اصفهانی در توضیح این كلمه در مفردات می نویسد: "طهارت دو قسم است طهارت جسم و طهارت روح و كلمه طهور بر وزن فعول در لغت یا مصدر است همچون وضوء و وقود و یا اسم است: اما غیر مصدر همچون فطور كه اسم است برای آنچه با آن افطار می شود و یا صفت است همچون رسول و طهور آنگونه كه اصحاب شافعی گفته اند از نظر لفظ به معنای مطهر نیست زیرا فعول از افعل و فعل بنا نمی شود فقط از فعل بنا می شود ولی طاهر دو قسم است یكی آنكه طهارت از خودش تجاوز نمی كند. مثل طهارت لباس كه طاهر غیر مطهر است و دیگری طهارتی است كه طهارت از خودش تعدی می كند و خدای متعال به همین اساس آب را طهور نامیده است كه پاك و پاك كننده است."

ماه رمضان ماه پاك شدن و ماه پاكیزگی است. به تعبیری هم خود ماه پاك است و هم طهارت از آن به انسانها سرایت    می كند و آنها را پاك می كند. در این ماه فصل نوینی از طهارت به روی انسان گشوده می شود.

حکمت روزه داشتـن بگـذار

باز هم گفته و شنیده شود

صبرت آمــوزد و تسلط نفـس

و ز تو شیطان تو رمیده شود

هر که صبرش ستون ایمان بود

پشت‏ شیطان ازو خمیده شود

آفتــــاب ریــاضتی که ازو

میوه معرفت رسیده شود

چه جلایی دهد به جوهر روح

کادمی صافی و چکیـده شود

بذل افطار سفره عدلی است

که در آفــاق گستـــریده شود

فقر بر چیده‏ دارد از خوانـی

که به پای فقیر چیده شود

شب قدرش هزار ماه خداست

گوش کن نکتــه پروریـده شود

از یــکی میــــوه عمـــل کـــه درو

کشته شد، سی هزار چیده شود

گر تکانی خوری در آن یک شب

نخـل عمــر از گنـه تکیـده شود

مفت مفروش کز بهای شبی

عمرهـا باز پـس خـریده شود

روز مهلت گذشت و بر سر کوه

پرتــوی مانـده تــا پریــده شـود

تا دمی مانده سر بر آر از خواب

ور نه صور خــدا دمیـــده شــود

شهریار

http://feraghat90.blogfa.com/post-1162.aspx
رمضان از چه کلمه ای ریشه گرفته شده است؟
رمضان، نهمین ماه از ماه­های قمری در تقویم اسلامی و بین ماه­های شعبان و شوال است. ریشه کلمه رمضان از رمض است و رمض به معنی داغی سنگ در اثر شدت حرارت تابش خورشید و به معنی شدت گرما می­باشد.[1] در بیان علت نامیده شدن این ماه به این اسم گفته شده است: چون در لغت قدیم، اسامی ماه­ها را به نام آن زمانی از سال که در آن قرار داشته نام گذاری ­کرده­اند و رمضان در موقع نام گذاری، هنگام تندی حرارت گرما واقع شده بود.[2] رمضان تنها ماهی است که خدا از آن در قرآن نام برده است (شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ وَمَن كَانَ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَیَّامٍ أُخَرَ یُرِیدُ اللّهُ بِكُمُ الْیُسْرَ وَلاَ یُرِیدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ اللّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ، (روزه، در چند روز معدود) ماه رمضان است؛ ماهی که قرآن، برای راهنمایی مردم ، و نشانه‏های هدایت، و فرق میان حق و باطل، در آن نازل شده است.)«ماه رمضان است كه قرآن در آن فرو فرستاده شده است، تا مردم را راهنمائی كند و نشانه‌ها و آیات روشنی از ارشاد (به حق و حقیقت) باشد و (میان حق و باطل در همه ادوار ) جدائی افكند. پس هر كه از شما ( فرا رسیدن ) این ماه را دریابد،باید كه آن را روزه بدارد.»[3] می توان به کتاب های لغت؛ القاموس، المحیط و المصباح المنیر هم مراجعه نمود.

گذری و نظری به روایات مربوط به ماه مبارک رمضان، این نگاه را به ما می دهد که رمضان، اسمی از اسامی ذات مقدس الهی است. بر این اساس، این ماه را ماه خدا می نمامیم. نکته دیگری که در متون روایی زیاد به آن پرداخته شده، عبادت گاه بودن این روزهای نورانی است، آن چنان که می توان این ماه را، ماه عباداتی چونان روزه، نماز، احیا و... دانست، اما در حوزه های علمیه، حسب سنت سابق که از گذشته گذاشته شده، از این فرصت معنوی جهت ترویج معارف دینی بهره برده می شود و توسعه این امر در این فصل، بسان یک وظیفه عمومی برای حوزه های علمیه و روحانیون ارجمند درآمده، به گونه ای که وقتی نام ماه مبارک رمضان برده می شود، معنای فصل تبلیغ در ذهن مبلغان دینی تبلور پیدا می کند و با این انصراف ذهنی، شاید بتوان معنای فصل تبلیغی را در شمار معانی مجازی ماه رمضان دانست. روزهایی بیش به این فصل احیاگری معارف دینی نمانده و مساجد و مردم، قدوم مبلغان را به انتظار نشسته اند. آن چه در شرایط فرهنگی، سیاسی و اجتماعی موجود، باید بر آن توجه ویژه داشت، آن است که رمز ماندگاری آثار تبلیغ دینی، همت و حرکت بی شائبه در مسیر ترویج دین برای دین است، به گونه ای که مردم، مبلغ را نماد دین باوری، دین مداری و تبلیغ دلسوزانه دین بدانند.با نگاه به رخدادهای پیش و پس از انتخابات باید اذعان داشت که فضای سیاسی، اجتماعی نقاط مختلف کشور و نیز مبلغان، ممکن است متفاوت و ناهمگون باشد، و این امر کار را کمی برای اهالی تبلیغ در این فصل، دقیق تر می نماید. شاخصه هایی که امروز در عرصه اجتماعی شاهد آن هستیم، به گونه و رنگی دیگر در گذشته بوده و عالمان دینی و مبلغان محترم، با تأکید و تکیه بر اصول مشترک مذهبی و عدم ورود در عرصه های اختلافی، مأموریت مهم تبلیغ را با موفقیت انجام داده و این بحران های زمان مند تبلیغی را با تدبیر پشتسر گذاشته اند.تحلیل شرایط فعلی جامعه، به ما می گوید که بستر تبلیغ در کشور دارای فضاهای متفاوتی است و مبلغان برای انجام بهینه وظایف تبلیغی خویش، باید به این مهم، نگاه داشته باشند. به نظر می رسد آنچه باید مورد توجه ویژه روحانیون و فضلای ارجمند قرار گیرد، عدم ورود به مباحث جناحی و عرصه اختلافات سیاسی است که در غیر این صورت، مباحث معارفی نیز تحت الشعاع اختلاف سلیقه ها و دعاوی جناحی قرار خواهد گرفت و بی تأثیر خواهد بود.تأکید بر مواضع کلی نظام اسلامی، مقام معظم رهبری و مراجع عظام تقلید؛ و پرهیز از هتک یا تخریب اشخاص حقیقی و حقوقی، از بایسته های ضروری است که باید مبلغین در تمام آنات تبلیغ به آن نگاه داشته باشند. سخنرانی های تند و غیرمتعارف سیاسی که حاشیه های تندتری را به دنبال خواهد داشت، از عوامل عدم تأثیر مناسب تبلیغ یا تأثیر منفی آن می باشد که پرهیز از آنها و تدبیر حکمت محور، مانایی تبلیغ را تضمین می نماید.امید آنکه به یمن این ماه مبارک، آرامش افزون تر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه را شاهد باشیم.

پانوشت:
[1]کتاب العین ج7ص39.
[2]لسان العرب ج7 ص160.
[3]سوره بقره آیه 185.

عاشقان بندگى و آمرزش گناهان

پاداش بندگى عاشقانه

 معاملات و برخوردهاى وجود مبارك حضرت حق نسبت به بندگانش، به تناسب وضع، حال، حركات و اعمال آنها با حضرت حق است. این مطلب حقیقتى است كه در آیات و احادیث معتبر مطرح است. اگر در این زمینه بخواهید به آیات قرآن و روایات مراجعه كنید، تحقیق این مبحث، زمان دار خواهد شد. ولى:

آب دریا را اگر نتوان كشید

هم به قدر تشنگى باید چشید

 مثلاً خدا در قرآن مجید مى‏فرماید:

 « إِنَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَالَّذِینَ هَاجَرُواْ وَجَـهَدُواْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ أُوْلئِكَ یَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ »

 آیه در مورد وجود مبارك امیرالمؤمنین  علیه‏السلام است. آن كسانى كه دلى پر از

ایمان، عشق و محبت به خدا دارند و اهل هجرت و كوشش مثبت همه جانبه در راه پروردگار هستند، باید امید صد در صد به رحمت خدا داشته باشند.

یعنى من با این‏ها از باب رحمتم معامله مى‏كنم. هم در دنیا، هم وقت مرگ، هم در عالم برزخ و هم در قیامت. یا در قرآن مى‏خوانیم:

 « إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَ أَمْوَ لَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ »

 من مشترى هستم، اما مشترى مردم مؤمن. جنسى كه از مردم مؤمن مى‏خرم، مال و جان آنها است. در برابر این خرید، چه چیزى به آنها عنایت مى‏كنم؟

 « بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ »

 بهشت را مى‏بخشم. بهشت حقیقتى است كه براى هركسى، به تناسب اعمال و سعه وجودى خودش، مزد و پاداش قرار مى‏گیرد.

خورشید فروزان حیات امام علی علیه السلام ، در افق روز نوزدهم رمضان سال چهلم هجری در آسمان شهر کوفه به خون نشست و شمشیر مسموم نفاق و کین، فرق انسان عدالت گستری را شکافت که برترین خلق پس از رسول خدا صلی الله علیه و آله بود. آنان که می خواستند نور خدا را خاموش کنند، نمی دانستند که اراده الهی، بر مانایی علی علیه السلام استوار است و می بینیم که همچنان، کردار و گفتار امام مؤمنان، چراغ راه مردان خدا و حق جویان و یکتاپرستان جهان است.

امام علی علیه السلام ؛ تجسم عدالت

بررسی نهج البلاغه نشان می دهد که از دیدگاه امام علی علیه السلام ، عدالت در رأس ارزش های اسلامی قرار دارد و تمامی ارزش ها به عدالت بازمی گردد. در ارزیابی، مدیریت و قضاوت، عدالت، شرط اصلی است. با این حال، تجسّم عدالت، وجود مبارک خود امام علی علیه السلام بود. این معنا در سخن معروف توماس کارلایل، فیلسوف انگلیسی آمده است که گفت: «امام علی؛ ما را جز این نرسد که او را دوست بداریم و به او عشق ورزیم. در کوفه ناگهان به حیله کشته شد و شدت عدالتش موجب این جنایت گشت.» به سخن کارلایل می توان این جمله را افزود که در واقع، پافشاری امام علی علیه السلام بر اجرای احکام و پیروی از سیره پیامبر اسلام و پرهیز از انحراف در اداره حکومت، زمینه ساز توطئه بر ضد آن حضرت شد.