*** تصویرگری از دیوان حافظ به روح شعر او نرسیده
در ادامه آیدین آغداشلو هم درباره تصویرگران حافظ و دیوان حافظ سخن گفت و تاکید کرد: سنت کتاب‌آرایی ایرانی، سنتی است که در آن خوش‌نویس کتاب را می‌نویسد و بخشی را برای نگار‌گر باقی می‌گذارد تا تصویر کند. بنابراین او حالتی انفعالی نسبت به خوش‌نویس داشته و نمی‌توانسته که غزلی را که دوست داشته، تصویر کند. شاید غلو نباشد که عنوان کنم در میان هزاران نمونه‌ای که از این دیوان ترسیم شده، کم بوده‌اند نگارگری‌هایی که به روح غزل حافظ نزدیک شوند. اگر چه هدف هم همین بوده است.
او ادامه داد: رابطه نقاش در طول هزارسال کتاب‌آرایی ایران، رابطه‌ای نسبی بوده و او می‌دانسته به این نمی‌رسد که همه غزل حافظ را تصویر کند، بنابراین به تصویر بخشی از غزل بسنده می‌کرده است و این رابطه تقلیلی است؛ یعنی غزل به یک بیت تقلیل داده می‌شده و بعد آسان‌ترین بخش هم تصویر می‌شده است. این را در مقابل غزل حافظ که دست‌نیافتنی است، قرار بدهید. در شعر شاعرانی چون نظامی یا فردوسی امکان تصویر مجلس بیشتر است؛ مثلا تصویر لحظه مرگ سهراب آسان‌تر بوده اما تصویر شعر سعدی و حافظ بسیار دشوار است. اما به هر حال نگارگری با تصویر بهشت رنگین توانسته دیوان حافظ را به تصویر بکشد اما حقیقت این است که نتوانسته از پس روح حافظ برآید.
این نقاش پیشکسوت درباره نگارگری در قرن نهم و دهم هم گفت: در تمام نمونه‌هایی که در قرن نهم و دهم داریم با بهترین طراحی‌ها و نقاشی‌ها از شعر حافظ مواجه هستیم اما مگر می‌شود با تصویر، چیزی به غزل حافظ اضافه کرد. یکی از زیباترین نقطه‌های اوج این نگارگری نقاشی سلطان‌محمد نقاش است که از غزل «دوش ملائک در میخانه زدند / گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند» نقاشی شده است و این نزدیک‌ترین نقاشی به شعر حافظ است و نتوانسته کل غزل را ترسیم کند اما نمونه‌های دیگر فاصله‌های بسیار دارد. درباره سعدی و خیام هم همین شرایط هست اما بعد تصویرگری رو به سقوط می‌رود تا جایی که کار مضحک می‌شود. خصوصا از دوره قاجار به بعد که هنر نفسانی می‌شود و کار به یک مسخره‌بازی غریب بدل می‌شود که با آمدن صنعت چاپ به ایران این سقوط به نهایت می‌رسد و برهنگی در کار می‌آید که در نگارگری ایران حضور نداشته است. کل تصاویر برهنه ایرانی در نگارگری بیش از 200 تا نیست. آن‌ها یک موضوع عظیم را به یک امر نفسانی نزدیک می‌کنند و من نمی‌توانم این را بر نگارگری ایرانی ببخشم چون آن‌ها از نظر توانایی پایین نبودند اما تصویر شعر حافظ را به مغازله و عاشق و معشوق می‌رسانند. این نوع تصویرگری جا می‌افتد و به نظر می‌رسد که دیگر قصه همین است. این بحث با چاپ نسخه‌های رنگی از دیوان حافظ به پایان می‌رسد.
آغداشلو تأکید کرد: اما به هر حال در تذهیب باغ بهشت ایرانی می‌توان نقاطی را دید که به آن تکیه کرد اما امید دارم نسل جدید بتواند حامل آن روح بزرگ باشد، هر قدر دور و هر چه غیر مستقیم.
*** آغداشلو: کسی را نمی‌شناسم که بتواند تصویر حافظ را درست بکشد
در ادامه کوروش کمالی سروستانی هم با اشاره به اینکه در شیراز مجسمه‌ای از حافظ نیست، گفت: هیچ مجسمه‌ای از حافظ در شیراز نیست چون هیچ مجسمه‌ای از او مورد تأکید حافظ‌شناسان و هنرمندان نیست. ما تأکید کردیم تصویری از او با کمک حافظ شناسان تصویر کنیم و آغداشلو هم اتودی زدند. اما گفتند این هم تصویر حافظ نیست، بنابراین مجسمه‌ای ساخته نشد.
آغداشلو هم در پاسخ به این پرسش‌ها گفت: من می‌توانم بگویم اکثر نقاشی‌ها و مجسمه‌ها از حافظ پیرمرد محترمی با دستار و قیافه متفکر است و چطور می‌شود روح حافظ را که در چهره او باید باشد، تصویر کرد؟ و من با نهایت احترام برای همه، هیچ کسی را نمی‌شناسم که بتواند این تصویر را ایجاد کند.
ابوالحسن‌خان صدیقی از ابوعلی‌سینا، سعدی و فردوسی تصاویر کشید که توانست آن‌ها را بقبولاند اما اگر از حافظ نمی‌شود به دلیل کمبود استعداد نیست، بلکه به این معناست که فاصله با هنر آکادمیک زیاد شده و ما کمتر استادی را داریم که اندام انسان را خوب بشناسد و بتواند آن را با روح ادبیات بیامیزد. چون این نیست هر گونه پول خرج کردنی در این زمینه بی‌فایده است.
