تبیان، دستیار زندگی

یا على چرا در كوفه مانده اى و به مدینه برنمى گردى ؟

شخصى بنام فضا كه پدرش از اصحاب پیامبر اكرم صلى الله علیه و آله وسلم و از رزمندگان جنگ بدر بود، و در صفین در ركاب حضرت على علیه السّلام شهید شد گوید: با پدرم در كوفه به عیادت حضرت على علیه السّلام كه مریض شده بود رفتم ، پدرم به حضرت گفت :
چرا در میان اعراب جهینة اقامت كرده اى ؟ به مدینه برو، اگر اجل تو فرا رسد، یارانت متولى كار تو شده و بر تو نماز گزارند! حضرت فرمود:
همانا پیامبر اكرم صلى الله علیه و آله وسلم با من قرار گذارد كه من نمى میرم تا اینكه این (محاسن ) از این (خون سوم ) رنگین شود.

یكى دو شبى بیش نیست

در آخرین رمضان عمر امیرالمؤمنین علیه السّلام حضرتش شبى را نزد فرزندش حسن علیه السّلام و شبى را نزد فرزند دیگرش حسین علیه السّلام و شبى را نزد (دامادش كه شوهر حضرت زینب علیهما السلام بود) عبدالله بن جعفر افطار مى كرد و در هر شب از سه لقمه بیشتر نمى خورد، یكى از فرزندانش حسن یا حسین علیهم السلام در این مورد سؤ ال كردند (كه چرا بیشتر غذا تناول نمى فرمائى ؟) فرمود:
مى خواهم فرمان پروردگارم در حالى بیاید كه من گرسنه باشم سپس ‍ فرمود: یكى دو شبى بیش نیست

سلام خدمت دوست محترم

من یک سوال دارم  ایا شما حاضرید درباره حضرت علی(ع) به سوالات من جواب بدید؟چون من با سوال وجواب کردن بهتر مطالب رومیگیرم منتظر جوابتون هستم.یا علی  

دوست عزیز شما سوالتان را بپرسید من تلاشم را می كنم تا به شما دوست خوب قرانیم جواب دهم.

اگر بتوانم، این كار برای من افتخار است

موفق باشید.

سلام خدمت دوست خوبmoffline

goolha عزیز در رابطه با چه كسی مسوول است تا ما امامان به خصوص حضرت علی را بشنایسم چندین نفر و ارگان در آن دخالت دارند

1- متاسفانه سطح محتوای كتاب های درسی خیلی پایین است و تمام سعی و كوشش معلمین و دانش آموزان این است كه درس ریاضی یاد بگیرند

2- رسانه های گروهی زیاد در رابطه با این موضوع به طور دائم و پر محتوا نمی پردازند.

و سومین مورد هم كه از همه مهمتره اینكه ما خودمون به دنبال این سوال ها نمی ریم و تحقیق نمی كنیم

در رابطه با سوال های دیگر شما من سعی می كنم تحقیق كنم و با هم فكری هم به این بحث زیبا بپردازیم.

موفق باشید.

سلام گلهای عزیز

این هم بیوگرافی حضرت علی ( ع )

وی فرزند ابو طالب بود. علی (ع) ده سال پیش از بعثت متولد شد و پس از شش سال در اثر قحطی که در مکه اتفاق افتاد بنا به درخواست پیغمبر اکرم (ص) از خانه پدر به خانه پسر عموی خود یعنی پیامبر منتقل گردید و تحت سرپرستی و پرورش مستقیم آن حضرت درآمد. پس از چند سال که پیغمبر اکرم (ص) به موهبت نبوت نایل شد و برای نخستین بار در (غار حرا) وحی آسمانی به وی رسید وقتی که از غار رهسپار شهر و خانه خود شد، شرح حال را فرمود، علی (ع) به آن حضرت ایمان آورد و باز در مجلسی که پیغمبر اکرم (ص) خویشاوندان نزدیک خود را جمع و به دین خود دعوت نموده فرمود نخستین کسی که از شما دعوت مرا بپذیرد خلیفه و وصیه و وزیر من خواهد بود، تنها کسی که از جای خود بلند شد و ایمان آورد علی (ع) بود و پیغمبر اکرم (ص) ایمان او را پذیرفت و وعده های خود را درباره اش امضا نمود و از این روی علی (ع) نخستین کسی است در اسلام که ایمان آورد و نخستین کسی که هرگز غیر خدای یگانه را نپرستید.

علی (ع) پیوسته ملازم پیغمبر (ص) بود تا آن حضرت از مکه به مدینه هجرت نمود و در شب هجرت نیز که کفار خانه آن حضرت را محاصره کرده بودند و تصمیم داشتند آخر شب به خانه ریخته و آن حضرت را در بستر خواب قطعه قطعه نمایند، علی (ع) در بستر پیغمبر اکرم (ص) خوابیده و آن حضرت از خانه بیرون آمده رهسپار مدینه گردید و پس از آن حضرت مطابق وصیتی که کرده بود، امانتهای مردم را به صاحبانش رسانده، مادر خود و دختر پیغمبر را با دو زن دیگر همراه نموده و به مدینه حرکت نمود. در مدینه نیز ملازم پیغمبر اکرم (ص) بود و آن حضرت در هیچ خلوت و جلوتی علی را کنار نزد و یگانه دختر محبوب خود فاطمه را به وی تزویج نمود و در موقعی که میان اصحاب خود عقد اخوت می بست او را برادر خود قرار داد.

علی در همه جنگها که پیغمبر اکرم شرکت فرموده بود حاضر شد جز جنگ تبوک که آن حضرت او را در مدینه به جای خود نشانیده بود و در هیچ جنگی پای به عقب نگذاشت و از هیچ حریفی روی نگردانید و در هیچ امری مخالفت پیامبر (ص) را نکرد چنانچه آن حضرت فرمود : هرگز علی از حق و حق از علی جدا نمی شود.

علی (ع) در روز رحلت پیامبر اکرم 33 سال داشت و با اینکه در همه فضایل دینی سرآمد و در میان اصحاب پیامبر اسلام ممتاز بود به عنوان اینکه او جوان است و مردم به واسطه خون های که در جنگها پیشاپیش پیامبر اکرم (ص) ریخته با وی دشمنند از خلافت کنارش زدند و به این ترتیب دست آن حضرت از شئونات عمومی به کلی قطع شد ! وی نیز در خانه ماند و به تربیت افراد پرداخت و 25 سال که زمان سه خلیفه پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) بود گذرانیده و پس از کشته شدن خلیفه سوم مردم با آن حضرت بیعت نموده و به خلافت برگزیدند.

آن حضرت در خلافت خود که تقریبا 4 سال و 9 ماه طول کشید سیرت پیامبر اکرم (ص) را داشت و به خلافت خود صورت نهضت و انقلاب داده به اصلاحات پرداخت و البته این اصلاحات به ضرر برخی از سودجویان تمام می شد و از این رو عده ای از صحابه ایشان که پیشاپیش آنها عایشه، طلحه، زبیر و معاویه بودند خون خلیفه سوم را دستاویز قرار داده سر به مخالفت برافراشتند و بنای شورش و آشوب گری گذاشتند. آن حضرت برای خوابانیدن فتنه، جنگی با عایشه و طلحه و زبیر در نزدیکی بصره کرد که به جنگ جمل معروف است و جنگی با معاویه در مرز عراق و شام کرد که به جنگ صفین معروف است و یک سال و نیم ادامه داشت و نیز جنگی با خوارج که در نهروان کرد و به جنگ نهروان معروف است. به این ترتیب در ایام خلافت خود بیشتر مساعی آن حضرت صرف رفع اختلافات داخلی بود و پس از گذشت زمانی کوتاه در صبح روز نونزدهم ماه مبارك رمضان سال چهلم هجری در مسجد کوفه در سجاده ی نماز به دست ابن ملجم مرادی که از خوارج بود ضربتی سهمگین خورده و در شب بیست و یکم همان ماه به شهادت رسیدند. در احادیث از پیامبر اكرم نقل شده که روزی به حضرت علی فرمود، ای علی، تو به دست شقی ترین انسانها کشته خواهی شد.



ز خطبه های علی دل به لرزه می افتد
بلیغ تر ز علی كیـست جز خـدای علـی

گـــل مــــدینه و فـــرزند مـكه را كشتنـد
مـــگر چه بــود عــــدل مـــــدعای علـی

اگــر كه حال منــاجات نیمـه شـب داری
بناله لب بگشا همـره ی دعـــای علــی



كمر بستن به قتل علی (ع) توسط ابن ملجم

عبدالرحمان ابن ملجم مرادی یکی از خوارج بود که همراه با دو تن دیگر به نام های برک بن عبدالله تمیمی و عمر بن بکیر تمیمی، در مکه با هم قرار گذاشتند تا امام علی، معاویه و عمرو عاص را بکشند و به این ترتیب جامعه مسلمانان را از فتنه خلاصی بخشند.

عبدالرحمان به کوفه آمد و با دوستان خود دیدار می کرد. یک بار به دیدار گروهی از طایفه "تیم الرباب" رفت. در آنجا زنی را به نام "قطام بنت شجنه بن عدی" را دید که پدر و برادرش در نهروان کشته شده بودند. ابن ملجم وی را خواستگاری کرد. زن مهر خویش را سه هزار دینار به همراه قتل امام علی (ع) قرار داد. ابن ملجم گفت که از قضا برای همین به کوفه آمده است. وی شمشیر خویش را به زهر آلوده ساخت و در مسجد پنهان شد و در صبح روز نوزدهم ماه رمضان سال چهلم هجری، هنگامی که امام علی مشغول خواندن نماز یا نافله صبح بود، شمشیر را بر فرق آنحضرت فرود آورد و همین منجر به شهادت آن حضرت در دو روز بعد گردید.

قسمت دوم بیوگرافی حضرت علی ( ع )

سفارش حضرت علی (ع) در مورد ابن ملجم

مردم با دیدن این منظره هجوم آوردند و ابن‏ملجم را گرفتند و به نزد علی(ع) بردند. علی(ع) چشمانش را گشود. با صدای ضعیف اما با یک دنیا مهربانی و لطف رو به او کرد و گفت : ای ابن ملجم، آیا به تو مهربانی نکردم؟... آیا برای تو امام بدی بودم تا مرا این‏گونه پاداش دهی؟ ...
آنگاه رو به فرزند ماتم‏زده‏اش حسن(ع) کرد و فرمود : پسرم، با اسیر خود مدارا کن و شفقت و مهربانی پیش گیر... ما از اهل بیت رحمت و مغفرتیم. از آنچه خود می‏خوری به او بخوران و از آنچه می‏آشامی به او بنوشان. اگر من از دنیا رفتم با یک ضربه او را قصاص کن و اگر زنده ماندم خود می‏دانم که با او چه کنم و من به عفو سزاوارترم.


به جز از علی که گـوید به پسر که قاتل من
چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مــــدارا

شبی كه قاتل خود را گرسنه می پنداشت
نخواست شیـر بنوشد ، ببین حیــای علـی



كشتن ابن ملجم مرادی لعنت الله علیه

چون امیر مؤمنان (ع) توسط ابن ملجم مضروب شد، طبق روایت‏حاكم در مستدرك، نسبت‏به او سفارش كرد و گفت : به او نیكى كنید. اگر زنده ماندم یا مى‏بخشم یا قصاص مى‏كنم و اگر دنیا را وداع گفتم، شما خود در مجازات او شتاب كنید كه من در پیشگاه خداى عزوجل خصم اویم.

طبرى گوید : چون على (ع) رحلت ‏یافت، حسن (ع) ابن ملجم را طلبید. او را حاضر كردند. ابن ملجم به حسن (ع) گفت : من با خدا پیمانى نبسته‏ام جز آنكه بدان وفا كرده‏ام. من در حطیم با خدا پیمان بستم كه على و معاویه را بكشم یا خود كشته شوم. پس اگر مایل باشى مرا واگذار تا معاویه را نیز بكشم و عهد خدا بر من باد اگر او را نكشتم و زنده ماندم به نزد تو باز آیم و دستم را در دست تو بنهم. حسن (ع) به او پاسخ داد : هرگز به خدا سوگند مگر آنكه آتش را ببینى. سپس او را جلو انداخت و كشت. پس مردم جنازه او را گرفته در پوریا پیچیدند و آتش زدند.

شیخ مفید در ارشاد گوید: ام هیثم دختر اسود نخعى درخواست كرد جنازه ابن ملجم را به او ببخشند تا وى آن را آتش بزند. پس جنازه را به او بخشیدند و او نیز آن را به آتش سوزانید. حاكم در مستدرك به سند خود از ابو اسحاق همدانى نقل كرده است كه گفت : دیدم قاتل على ابن ابیطالب را كه در میان نیزه‏داران به آتش سوزانده شد.

سوال شما در رایطه با شمشیر حضرت علی ( ع ) 1

برخی به خطا تصور میکنند که «ذوالفقار»؛ یعنی، شمشیری که دو تیغه دارد و بر همین اساس، در نقاشیها و حتی فیلم‏ها، آن را دو تیغه نشان میدهند! «ذوالفقار»؛ یعنی چیزی که دارای مهره‏ها و شیارها و حفره‏ها است.
«فقار» جمع فَقره (مهره‏های کمر) و «فُقره» (شیارها و حفره‏ها) است.
شمشیر «مُفقَّر» یعنی، شمشیری که شیارهای باریک و با عمقی اندک یا حفره‏هایی در وسط تیغه دارد. شیارها ازوسط تیغه، به سمت بیرون کشیده شده است. به شمیر امام علی(ع) ذوالفقار میگفتند؛ چون روی تیغه‏ی آنحفره‏هایی (گودیها) کوچک و زیبایی، (لسان العرب، ج 10، ص 300؛ تاج العروس، ج 7، ص 356 ـ 357. ماده‏ی فقر؛ ربیع الأبرار، زمخشری، ج3، ص 315) جهت تزیین داشت. هم چنین گفته‏اند روی تیغه‏ی آن ـ از کنار دسته تا نوک ـ شیاری بلند و باریک داشتکه، شیارهایی باریک از آن شیار بلند، به طرف نوک شمشیر در دو طرف ایجاد شده بود، (علل الشرایع، ج 1، ص 160؛ مناقبابن شهر آشوب، ج 3، ص 340)؛ بنابراین فقار؛ یعنی، بریدگیها، شیارها و گودیها، محروم شدن و مهره‏های کمر، این معنا،هیچ شباهتی به دو تیغه بودن، ندارد. تنها ابن شهر آشوب گفته است و کان ذوالفقار ذا شعبتین ؛ ذوالفقار دو تیغه داشت{M» که به نظر میآید برداشت شخصی او، از معنای «ذوالفقار» است، (ر.ک: مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص290).
در روایتی منسوب به امام صادق(ع) آمده است که: «ذوالفقار بدین جهت این نام گرفت که در وسط تیغه در طولآن، شیاری بود که آن را به مهره‏های کمر تشبیه کرده بودند»، (علل الشرایع، ج 1، ص 160؛ مناقب، ج 3، ص 340). هم چنین ازآن حضرت نقل شده است: «بدان علّت به شمشیر حضرت علی(ع)، ذوالفقار میگفتند که آن را بر هر کس میزد، دردنیا از زندگی و در آخرت از بهشت محروم میشد»، (مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص 339).
صدوق گوید: ذوالفقار شمشیری بود که پیامبر(ص) به امام علی(ع) داد و بدین جهت این نام گرفت که در پشت آنمهره‏هایی چون مهره‏های کمر انسان بود، یا بدین جهت که کمر کافران را قطع میکرد.
ذوالفقار از آن چه کسی بود و چگونه به علی(ع) رسید؟
در پیکار بدر (سال دوم هجری) عاص بن منبه و پدر و عمیش ـ که از سران شرک بودند ـ کشته شدند. حضرتعلی(ع) عاص بن منبه را کشت و شمشیر او (ذوالفقار) را به پیامبر(ص) داد. سال بعد در جنگ احد، وقتی از شدتجنگ شمشیر آن حضرت شکست و از پیامبر(ص) شمشیر خواست، آن حضرت ذوالفقار را در گرماگرم پیکار احد بهامام علی(ع) داد و او شجاعانه از پیامبر دفاع کرد و دشمن را عقب راند. در این هنگام ندایی شنیده شد که میگفت: لا فتی الا علیّ لا سیف الاّ ذوالفقار . پیامبر(ص) فرمود: این صدای جبرئیل است، (سیره‏ی ابن هشام، غزوه‏ی احد، ج 30، ص106؛ تاریخ طبری، ج 3، ص 177؛ 1846؛ علل الشرایع، جزء 1، ص 7؛ شرح الأخبار، ج 2، ص 381 و...)
مورّخان در میان گزارش‏های مختلف درباره‏ی ذوالفقار، روی گزارش اخیر تأکید کرده‏اند. به نظر میرسد این گزارش معقول‏تر و منطقی تر است، (نیز نگاه کنید به: مناقب سلیمان کوفی، ص 495؛ شرح نهج‏البلاغة ابن ابی الحدید، ج 7، ص 219؛ تاریخ ابن الوردی، ج 1،ص 132؛ تاریخ طبری، ج 3، ص 184 و تاریخ یعقوبی زندگی امام علی(ع) و...).
ذوالفقار سرانجام چه شد؟
بنابر منابع شیعه، «ذوالفقار»، بعد از پیامبر(ص) به امام(ع) رسید و از آن حضرت به امام حسن(ع) و سپس بهحسین(ع) تا آخر امامان و اکنون ذوالفقار نزد حضرت مهدی(عج) است. شیعیان، امام را به چند نشانه میشناختند کهاز آن جمله ذوالفقار بود. آن را نزد هر کس مییافتند که با نشانه‏های دیگر همراه بود، او را به امامت میپذیرفتند. از امامصادق و امام رضا(ع) روایاتی نقل است که سلاح (ذوالفقار ورزه)، از جمله شنانه‏های امامت است و در زمان ایشاننزد آنان بود؛ (من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 418 ـ 419؛ خصال صدوق، جزء 2، ص 8 ـ 527؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج1، ص312؛ الثاقب فی المناقب، ص 416 ـ 420؛ احمد بن محمد بن حنبل، کتاب العلل و معرفة الرجال، ص 73 ـ 74)

سوال شما در رایطه با شمشیر حضرت علی ( ع ) 2

و روایتی دیگر:ذوالفقار نام شمشیر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بود.
برخی مورخین می‌گویند ذوالفقار ابتدا متعلق به منبه بن حجاج بود که در جنگ بدر کشته شد و پیامبر شمشیر او را برای خود برگزید. سپس در روز نبرد احد آن را به امام علی بن ابی طالب علیه السلام عطا فرمود.
ابن عباس نیز روایت کرده است که آن شمشیر را حجاج بن عطاط به پیامبر هدیه کرده بود.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز فرمود:
جبرئیل بر پیامبر نازل شد و گفت:«در یمن بتی است از سنگ که در قاب آهن نشانده اند. کسی را بفرست آن را بیاورد.»
و رسول خدا مرا فرستاد. من آن را آوردم و به آهنگر دادم و او از آن دو شمشیر ساخت؛ یکی ذوالفقار و دیگری مخذم. پیامبر خدا مخذم را برای خود برگزید و ذوالفقار را به من داد. پس از رحلت پیامبر، مخذم نیز به من منتقل شد.

حضرت صادق علیه السلام فرمود:«آن شمشیر را از آن جهت ذوالفقار می‌گفتند که در طول آن گره هایی مانند فقرات کمر بود.»
برخی گفته اند که درازای ذوالفقار هفت وجب و پهنای آن یک وجب بود.(وجب به یک مشت بسته اطلاق میشده است.)