تبیان، دستیار زندگی

اساس کاراین مبحث  اینگونه هست كه هر عزیزی که میاد اینجا یک شعر از شاعری که نفر قبلی پیشنهاد كرده مینویسه و برای كاربر بعدی هم یه شاعر مشخص میکنه.
یا علی
بریم ببینیم چه باید كرد؟

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی؟

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی؟

روزگاری من و او ساکن کویی بودیم

ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل و دین باخته دیوانه رویی بودیم

بسته سلسله سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت

سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت

یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آنکس که خریدار شدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او

داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او

شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سر برگ من بی سروسامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر

که دهم جای دگر دل به دل آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر

بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود

من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هردو یکی ست

حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی سی

قول زاغ و غزل مرغ چمن هردو یکی ست

نغمه بلبل و غوغای زغن هر دو یکی ست

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به

چند روزی پی دلدار دگر باشم به

عندلیب گل رخسار دگر باشم به

مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست

میتوان یافت که بر دل ز منش یاری هست

از من و بندگی من اگر اشعاری هست

بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سر کوی دل آرای دگر

با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر چند به کام دگرانت بینم

سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم

مایه عیش مدام دگرانت بینم

ساقی مجلس عام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

چه هوسها که ندارند هوسناکی چند

یار این طایفه خانه برانداز مباش

از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

میشوی شهره به این فرقه هم آواز مباش

غافل از لعب حریفان دغل باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاری ست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب شماران هستند

سینه پر درد ز تو کینه گذاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند

غرض اینست که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری

واقف کشتی خود باش که پایی نخوری

گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت

وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت

با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت

حاش لله که وفای تو فراموش کند

به نام خدا و سلام

نیلوفر کبود نگه کن میان آب

چون تیغ آب داده و یاقوت آبدار

همرنگ آسمان و به کردار آسمان

زردیش بر میانه چو ماه ده و چار

چون راهبی که دو رخ او سال و ماه زرد

وز مِطرَف کبود ردا کرده و ازار

شعر بعدی فرخی یزدی

از آقای محمد فرخی یزدی
هر لحظه مزن در،که در این خانه کسی نیست       بیهوده مکن ناله،که فریاد رسی نیست
شهری که شه و شحنه و شیخش همه مستند     شاهد شکند شیشه که بیم عسسی نیست
آزادی اگر می طلبی،غرقه به خون باش                کاین گلبن نو خاسته بی خار و خسی نیست
دهقان دهد از زحمت ما یک نفس اما                  آنروز کخ دیگر ز حیاتش نفسی نیست
با بودن مجلس بود آزادی ما محو                       چون مرغ که پابسته ولی در قفسی نیست
گر موجد گندم بود از چیست که زارع                  از نان جوین سیر به قدر عدسی نیست
هر سر به هوای سر و سامانی ما را                 در دل بجز آزادی ایران هوسی نیست
تازند و برند اهل جهان گوی تمدن                    ای فارس مگر فارس ما را فرسی نیست
در راه طلب فرخی ار خسته نگردید                  دانست که تا منزل مقصود بسی نیست

بعدی هم لطفا از جناب عبید زاکانی

از عبید زاکانی

یک رباعی از لسان الغیب :

به نام خدا و سلام


چه نکو گفت آن بزرگ استاد            که  وی  افکند  شعر را بنیاد(= فردوسی)

آنکه را دختر است جای پسر            گرچه شاهست،هست بد اختر

چنین گفت دانا که دختر مباد            چوبادش به جزخاک افسرمباد

زن واژدها هردو درخاک به            وزین هردو روی زمین پاک به

شعری بعدی لطفا از : سعدی

اول تشکر از جناب تیچمن با این انتخاب شعرشون !!!!(زن واژدها هردو درخاک به)
این هم از بوستان سعدی که همون داستان "همان کس که دندان دهد نان دهد" هستش

که من نان و برگ از کجا آرمش؟                 مروت نباشد که بگذارمش














 بعدی هم لطفا از اوحدی مراغه ای .

به نام خدا و سلام

اولا اینو بگم که اصلا قصد و نظر خاصی نبود همین جوری این شعر پیدا شد و من هم ثبتش کردم.

سلام علیک، ای نسیم صبا
به لطف از کجا می‌رسی؟ مرحبا
نشانی ز بلقیس، اگر کرده‌ای
چو مرغ سلیمان گذر بر سبا
نسیمی بیاور ز پیراهنش
که شد پیرهن بر وجودم قبا
اگر یابم از بوی زلفش خبر
نیابد وجودم گزند از وبا
به نزدیک آن دلربا گفتنیست
که ما را کدر کرد سیل از ربا
ز دردش ببین این سرشک چو لعل
روانم برین روی چون کهربا
همین حاصلست اوحد رازی عشق
که خونم هدر کرد و مالم هبا

شعر بعدی لطفا از بابا طاهر

سلام
جناب teachman من هم قصدم شوخی بود ! ;)

این هم یه دو بیتی تقریبا معروف از باباطاهر

به نام خدا و سلام

تیغ و تیر است بر دل و جگرم		غم و تیمار دختر و پسرم
هم بدینسان گداز دم شب و روز		غم و تیمار مادر و پدرم
نه خبر می‌رسد مرا ز ایشان		نه بدیشان همی رسد خبرم
کمر کوه تا نشست من است		بر میان دو دست شد کمرم
یا ز دیده ستاره می‌بارم		یا به دیده ستاره می‌شمرم
ای جهان سختی تو چند کشم؟		وی فلک عشوهٔ تو چند خرم؟

شعر بعدی لطفا از : جامی