تبیان، دستیار زندگی

گاهی كه شب برای تو تفسیر می كند كه به فكر سفر نباش
اعصاب جاده ها برای تو ناامن است
می گویی اختراع سفر محض یك نفر ؟ رمزی است خنده آور
این راه ها كه
وقت تصادف می چرخند ، این چهره های كه قدم
می زنند بیرون جامعه ی مدنی ، از راز شب پرند ، خورشیدغیابی است
كه دفتر سراب را امضا نمی كند . این اسكلت كه روی بالكن قوز
كرده از گردش بهار چه می فهمد ! از پیچش سكوت در فواصل
گفتار ، عطری كه اضطراب گل سرخ است
و سرنوشت سقف كه
می چكد آب آیا سقوط نیست ؟
او در فضا شناور می ماند ، با خنده ی عمیق اسكلتی ، گنجشك ها در
اطرافش از شعر لانه می سازند ، تك جمله های بی رنگ از ابرها
مركب می گیرند
این شهر پر نوای من است ، پس من سفر نخواهم رفت ، و در
محله جشنی است امشب ،‌من بام های پست و كوتاه را مانند
شستی پیانو صدرنگ می نوازم . آیا كدام دست هنرمند ، حتی در
اوج بیماری ، محتاج دستگیری است
انگار سرخ گل نمونه ی خون طبیعت باشد ، در شیشه كرده اند و با نی می
نوشند
هر وقت هم كه تجزیه اش می كنیم افشرده های بوسه و عطر وداع از آن
به دستمی آید . و نام مستعار گل سرخ ،‌
سرنخی كه در اداره ی آگاهی از
آن به كیفر گلخانه می رسند
میعاد در سه راهی باریك ، مشكوك در هوای مه آلود ، تا دختری
از سفره خانه ی شیطان تو را دعوت كند به شام
تو هیچ چیز نداری كه پنهان كنی ، حتی زیبایی فنا شده ی عكس هایت را
پس جای هیچ پنهان كاری در هیكل تو نیست
جز كفش دخترانه كه پوشیدی
بر پنجه های آن دو میخك بلند دمیده
شكل دو پرچم سرخ

گوشت همان اسب سفید است غذای شما
همان که یال افشان می تاخت
زیر سر طاق ها
از روی کف آبجو می پرید
و غرق می شد به دریا تا از ابرها براید
چی در لقمه ی شما پیدا شده
که نمی جوید و در خود فرورفته اید ؟
چرا توقع دارید یک قایق دیده باشید
خیابان که رودخانه نیست
همین جوان که لبخند می زند
شبیه ساقی شماست
که شعر می نوشت و بایاتی می خواند
که سالها پیش جا گذاشت
در جیب پیش بند ظرف شویی اش
انگشتر « شرف شمس » را

و گل همان گل است
کسی که هدیه فرستاد همان مسافر نیست
مسافری که حوصله می کردی از حدیث سفرهایش
و با دهانش ، حلقه های نوازش
به انگشت التماس تو می بخشید
و گل همان گل است ، ولی این بار
رفیق بی فاصله ای هدیه می هد
که سرگذشتش بی ماجراست
چراغ همسایه در آن طرف کوچه
به شیشه های تو چشمک زد
و تو همان تویی
فقط زمستان نیست
که در برودت آن فرصت مقایسه نداشته باشی
و هدیه را
بدون رقابت ، بدون سبقت ، بدون شک
بپذیری

با آن که سیاه می پوشی
چیزی از جنس گل زنبق در طبیعت توست
پرورده ی کوهستانی ، از تیره ی کولی ها
آن خانم طناز که از بولوارها می گذرد
اهل کجاست ؟
این کوزه ی آب را چه دستی بر دوش تو گذاشت ؟
این نقش کف پای برهنه
پیش آبشخور آهو
با پاشنه بلند صورتی
همرنگ گل دامنه ها
چه نسبتی دارد ؟

تهران شكوفه باران است
ای مهربان كه ساكن در غربتی
آن گل كه در دلت به امانت ماند
وقت است بشكفد
پیغام ارتباط میان دو شهر
پیغام شادباش تو با عشق دوردست

چشمانش را ببوس
اگر چه دیگر نمی تابد
میان سکوت ها
میان پرخاش ها
میان فاصله ی دراز و
شکجه ی بی اجر
میان خاطره و افسوس
صبور و سمج ، گاهی
سپیده دم ها اخم می کند
غروب ها می بارد
پلک به هم نمی گذارد
مرز ندارد
در فرصت عشق تا آزادی
پاس لحظه ای شادی
چشمانش را ببوس
زهر سبز را بنوش

صدایم را در ضبط صوت حبس کن
این آواز خراباتی
برای غروب تنهایی است
هنگام سرما و بادی
که چتر کافه های زیر پایت را می لرزاند
بامدادهای خکستری
که پشت پنجره ات ژاله یخ می بندد
بشنو ، بشنو ، بشنو
تو را خوانده است
برای تو که نام تو ، اندام تو، پیغام تو عشق است
آن وقت می توانی
مثل سال هایی که همدیگر را نمی شناختید
از پله ها فرود ایی
قهوه ای بنوشی
و کلمات ترانه را
با بخار شیرین دهانت
در هوا پرواز دهی

ای رود آرام كه در كنار من آواز می خوانی
از كجا به این بستر رسیدی و عزیمت به كجا داری ؟
سهم من از تو چه بود ، بی توقفی در كنارت
كفی آب
نوشیدن ، یا موی خود را در آیینه ات شانه زدن ؟
آیا قایقی نیست
برای بازگشت به آن لحظه ی رود كه از آن نوشیدم
و اینك ساعت ها از من پیش افتاده است ؟
آیا تو همان رودی
ای رود آرام كه می خوانی آواز در كنار من ؟

بی ماه ،‌بی گل سرخ ، بی زن
كشتی هامان را به سمت تروا می رانیم
قطار به اكباتان قدیم می رود
شیر سنگی خمیازه می كشد
زیر بادبان
های پلاسیده
بلیط هایمان یكسره بود
بی ماه منوریم
بی گل سرخ معطریم
بی زن شوهریم
دستمال های كاغذی را
از اشك خودسیاه می كند آناهیتا
قطار كه از خط ریمل او بگذرد
و باران كه ماه و گل و زن را
نمی بارد ، نمی باراند ، بر اجتماع یتیم
بر شهرعزب
روی بوسه هایی كه در هوا به هم گره می خورند
روی لب ها كه چیزی از رعد و برق نمی دانند
كه بر مركب های چوبی به خواب رفته اند
در پایانه ی سرویس های سیر و سفر
درمركز تلاقی اشك ها ، وداع ها ، انتظارها
بادبان ها می سوزند
نسل بی بازگشت
بی چراغ . بی گلدان ، بی عروس
حتی نمی خواهد سفینه ای اختراع كند
این روزها ، اكباتان
آقای « دیااكو» را حتی در شغل ناخدا نمی پذیرد
بگذار سال پیش باشد
آن عشق رخ نداده ، پس اكنون
عشقی وجود ندارد
مگر از نو سفینه ای بسازیم
اما چه سود
از اختراع چیزی كه بارها اختراعش كرده اند

حالا تو هم سرخورده و پیاده نوردی
راهی دراز و تهی پیش رو داری
پر از حوادث بی تدبیر
سواره یا پیاده ، مسافرانی از پشت سرمی ایند
شتابنک ، از بیخ گوشت پرواز می کنند
سراچه هایی خواهی دید در هر دو سوی راه
و پشت پنجره ها ، چهره های محوی را
نفس نداری تا انتهای چشم انداز
گام بزنی
نکال ها و بدافبالی ها را جبران کنی
ولی به سبک هنرمند راه نورد ، در آغاز حرکت
خودت را می تکانی از کولبار ذله کننده
آزاد می شوی از قدرناشناسی ها ، از تلخ کامی ها
افق مقابل توست گرچه زیاد پیش نخواهی رفت
سبک بار و شادمانه راه بیفت
به سبک ولگرد کوچک سینما