تبیان، دستیار زندگی

سلمان هراتی (۱۳۳۸ - ۱۳۶۵) شاعر معاصر ایرانی است. وی به علت شعرهای انتقادی اجتماعی شهره است.

در سال ۱۳۳۸ در روستای مرزدشت تنکابن مازندران در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. درس‌های ابتدایی تا پایان دوران متوسطه را در زادگاهش خواند. سپس در دانشسرای راهنمایی تحصیلی پذیرفته شد و پس از دو سال در رشتهٔ هنر، مدرک فوق دیپلم اخذ کرد. وی پس از پایان تحصیلات در یکی از مدارس روستاهای دور لنگرود مشغول تدریس شد.

گاهی آنقدر واقعیت داری

که پیشانی ام

به یک تکه ابر سجده می برد

به یک درخت خیره می شوم

از سنگها توقع دارم

/ مهربانی را

باران بر کتفم می بارد

دستهایم هوا را در آغوش می گیرد

شادی

پایین تر ازاین مرتبه است

/ که بگویم چقدر

گاهی آن قدر واقعیت داری

که من

صدای فروریختن

/ شانه های سنگی شیطان را می شنوم

وتعجب نمی کنم

اگر ببینم ماه

با بچه های کوهستان

/ گل گاو زبان می چیند؟

دیشب آن قدرنزدیک بودی

که پنجره از شادی ام نمک می چشید

ولبخندم را دامن می زد

من مشغول تو بودم

نیلوفری از شانه های من رویید

و از پنجره بیرون رفت

چرا امشب پشت پنجره نمی آیی ؟

چرا به تماشای رود نمی آیی؟

چرا من تو را نمی شنوم ؟

چرا برگها زنده نیستند؟

چرا سنگها سخت شده اند ؟

چرا پنجره اخم دارد ؟

آه دهانم

دهانم

از بوی گوشت مرده لزج شده است

با این دهان

چگونه می توان

لذت حضور تو را چشید

آیینه نیز تصویر هولناکی از من می نمایاند

درخشش تومثل آبشاری

از بلندیهای محال می ریزد

در تخیّل پنجره ای است

که هفت آسمان در اوجمع می شود

من به مدد مهربانی تو

و آفرینه های این تخیّل مغموم

در باغهای ناممکن آواز می خوانم

برای سنگها ی پرنده

در انبوه اندوه و زخم

قلم با سوسن های سپید

/ آوازمی خواند

درخت، شادی مرا می پرسد

من مزرعه ای را می نمایانم

که فردای من است

آنجا گیلاسها

/ دست به دامن دارند

وشکوفه های پیراهن من

حرف می زنند:

شکوفه هایی که امروز

/ یک زخم بیشتر نیستند

تو به حرمت این شکوفه ها

/ مرا با دست اشاره خواهی کرد

بر تخته سنگ می نشینم

در روشنی آب خیره می شوم

تو از کجا می آیی ؟

آوازهای آبی تو بومی نیست

این لهجه، آن ملایمتی است

/ که از خلأ می وزد

آه ای رود شوریده !

آوازهایت را یادم بده

نزدیک است

/سنگ بمیرم

چراغی می افروزم

پیراهن شب آتش می گیرد

اما

شب پهن شده است

با ادامه ی گیسوانی تا غیب

مثل یک بهت

بر چهار چوب در تکیه می کنم

شب ادامه می یابد

/ تا نمی دانم !

وقتی ابر صمیمی شد

پایین می آید تا لمس ،

من با یک لفظ صمیمی

صدایش می زنم

ای مه !

تن تو از رطوبت کدام بخشش آسمان خیس است ؟

در او پچ پچی پنهانی می گذرد

انگار از کرانه های خیلی دور

/ آمده است

آوازی می خواند

می فهمم این جهانی نیست ؟

بو کشان

تمام حفره های شب را می کاوم

بر فطرت خزه ها دست می سایم

که به انتشار عطر تو

بر سنگها پهن شده اند

یک وهم با رویاهای سبز

در مزرعه می خواند

من فکر می کنم آنجا

عطر تو

دگرگون کننده تر

/ به گوش می رسد

« عزیز » راست می گفت

شبها آسمان در مزرعه راه می رود

تابستان پا برهنه

از ساحل رودخانه گذشت

پاییز از جنگل سرازیر شد

با طغیان آبها

و رقص برگها

تن نمناک خاک را فرا می گیرد

اما من هنوز گرمم

از آن نگاه تابستانی و سبز

آسمان از هر جا که تو باشی شروع می شود

کهکشان از کنار تو آغاز می شود

منظومه ها در طواف تواند

تو در همه ی کرات مهربانی می ریزی

تو حتی کنار پنجره ی کوچک من

/ پیدا می شوی

همزمان با آن ماهی

که د ر اعماق اقیانوس ها گریه می کند

یک پرند ه در دفتر من

/ بال با ل می زند

تو هر دو را می شنوی