تبیان، دستیار زندگی

سلمان هراتی (۱۳۳۸ - ۱۳۶۵) شاعر معاصر ایرانی است. وی به علت شعرهای انتقادی اجتماعی شهره است.

در سال ۱۳۳۸ در روستای مرزدشت تنکابن مازندران در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. درس‌های ابتدایی تا پایان دوران متوسطه را در زادگاهش خواند. سپس در دانشسرای راهنمایی تحصیلی پذیرفته شد و پس از دو سال در رشتهٔ هنر، مدرک فوق دیپلم اخذ کرد. وی پس از پایان تحصیلات در یکی از مدارس روستاهای دور لنگرود مشغول تدریس شد.

مثل درخت و سنگ

در رهگذار باد

در انتظار آمدنت

/ ایستاده ایم

فردا به شهر نور می آیی

/ از راه روستا

/ از راه آفتاب

با دشمنان چو موج خروشان

با ما،

/ به مهربانی یک جویبار نرم

/ رفتار می کنی

یک کبوتر سیاه

یک کبوتر سفید

در کنار هم

/ با دو قلب گرم

/ با دو دست مهر

روی ناودان خانه ی گلی ما

/ لانه ای درست کرده اند

/ از درخت و سنگ و گل

روزها

/ بر زمین آفتابی حیاط مان

/ راه می روند

گاه در میان ابر

/ چون دو نقطه ی قشنگ

/ ناپدید می شوند

شب دوباره ناودان خانه ی گلی ما

از صدای دوستی آن دو یار مهربان

آن سپید و آن سیاه

آن کبوتران

/ شلوغ می شود



*

آه ای کبوتر سپید من!

کاش

/ مردمان روزگار ما

چون تو

/ یک دل سپید و ساده داشتند

آی کودکان ساده ی سیاه

/ چه می کنید

من دلم برایتان گرفته است .

روی دروازه ی دبیرستان

پرچمی دست باد می لرزد

روی پرچم نوشته اند درشت :

« احمد خوش نشین شهید شده است »

بادها با صدایی از افسوس

این خبر را به دورها بردند

آسمان بغض کرده بود آن روز

آفتاب آن طرف تر از جنگل

خسته بود و دگر نمی خندید

باد آمد میان شاخه نشست

بر لبش این کلام جاری شد :

«جای احمد که می رود جبهه؟»

جنگل دستها نمایان شد

ای خدا

/ مهربانی آبی !

ابرها را بگو با درختان این باغ

/ از سر مهربانی ببارند

تا در این دشت

با بهاری که از راه فردا می آید

/ لاله ی ارغوانی بکارند

آه دست بالاتر ای خوب

جبهه با تو

/ مساوی است با فتح

/ با دشتهای شقایق

جبهه منهای تو هیچ معنا ندارد

روزی که می رفت

گل ها همه غنچه بودند

او رفت و دیگر نیامد

او رفت و امروز در کوچه ی ما

/ فریاد و غوغاست

نعش شهیدی

/ بر دست مردم

/ از دور پیداست

او نیست، اما

/ باغی پر از لاله و یاس

/ در کوچه ی ماست

در کوچه ی ما

/ یک حجله ی سرخ

/ از نور برپاست

یادم آمد

آن غروب سرد

آفتاب گرم

مثل نارنجی

/ میان دست جنگل خفت

آفتاب آن لحظه

/ چون چشم شهیدان

/ سبز بود و سرخ

/ یادت هست ؟

و نهاد

/ بخشی از جمله که درباره ی آن

/ خبری می شنویم

و گزاره خبر است

مثل این جمله : « شهید

/ رود سرخی است که تا

/ ابدیت جاری است »

شب فرو می افتد

ومن تازه می شوم

ازاشتیاق بارش ِشبنم

نیلوفرانه

به آسمان دهان باز می کنم

ای آفریننده ی شبنم وابر

آیا تشنگی مرا پایان می دهی ؟

تقدیر چیست ؟

می خواهم از تو سرشار باشم

نزدیک است

سنگ بمیرم 

گاهی که معین نیست

مثل یک پیچک خودمانی

از پنجره می آیی

و جای شعرهای من می نشینی

و من هیچ کلمه ندارم

چشمهایم

/ از بصیرتی آکنده می شود

که منتهای تکامل یک چشم است

همخانه ام می گوید:

/ صفات ثبوتیه کدامند؟

من می گویم:

/ باز چه بوی خوشی

اینجارا فراگرفته است!