تبیان، دستیار زندگی

سال است؟

از هوای ابری متنفرم، آسمون که کم‌نور می‌شه، انگار یکی فشار می‌یاره به گلوم و دلم می‌خواد

زار زار گریه کنم.

 بی‌خیال! این همین جوریه، زمستون که شروع می‌شه، نمی‌دونم چرا بدجور می‌ره تو

خودش.، بهار و تابستون سر حالم ولی هر وقت از سال که این باد سرد شروع می‌شه و صبح که از

خواب پا می‌شم، خورشید توی پنجره نیست، دلم وحشتناک می‌گیره.، شدم عین خرگوشا! زمستونا

اصلا انرژی ندارم؛ دل و دماغ بگو بخند ندارم.

 فکرایی می‌زنه به سرم که اصلا اگه تو این دنیا نباشم بهتره. اصلا دلم می‌خواد کل زمستون رو

بگیرم بخوابم، آخرای پاییز که می‌شه، همین که ۳-۲ روز پشت سر هم ابری باشه، وسط خیابون

هم که باشم، فکر می‌کنم توی آخرین نقطه دنیا وایستادم و دلم می‌خواد بزنم زیرگریه!