تبیان، دستیار زندگی

سلام

در این قسمت راهایی که میتواند بهروانشناسی دیگران کمک کند را میاموزیم

حسادت یا ساده و یا پیچیده و وخامت‌بار. فردی كه محسود واقع می‌شود ممكن است به دلایلی از جمله مورد ستایش و توجه بودن، در كانون حسادت قرار گیرد. حسادت را می‌توان انحصارگری مطلق توصیف كرد. فرد حاسد به «محبوب» مورد علاقه خود بصورت شیئی معمولی می‌نگرد و حتی او را از داشتن یك زندگی خصوصی و اختیاری منع می‌كند و از این بابت حقی برای وی قائل نمی‌شود. حسادت همواره نشانه ضعف اخلاقی و فقر عظیم عاطفه بشمار آمده است. فرد حسود پیوسته بر آنست تا خلاء باطنی خود را كه در آن غالبا احساسات گرانبار حقارت و خودكم‌بینی اشغال كرده است را به گونه‌ای پرسازد.
حسادت بالغان همواره نشانه یك ارضه روانی بوده است. برای افراد حاسد، ناامنی‌ها و تشویش خاطر از چنان حدت و شدتی برخوردار است كه با فشار سرانگشتی می‌توان ایشان را به اعماق ورطه ذهنیت‌شان سرنگون ساخت. حسادت یكی از اشكال حاد قدرت‌طلبی و سلطه‌گرایی می‌باشد كه این نیز به نوبه خود منجر به عدم تعادل‌های تازه: وسواس‌ها، افكار ثابت، دشارژهای عاطفی و نشخوارهای ذهنی و غیره می‌گردد.

این گروه از افراد معمولا خود را از دیگران و اجتماع آنان دور می‌كنند. اینگونه افراد اصولا نسبت به زیردستان خود بسیار زورگو هستند. عقب‌نشینی در مقابل این افراد، در نظر آنان ترس و خطر شكست را كمتر می‌كند. ریشه این حالت، گاهی ضعف شخصیت افراد است كه تكروی و تنهایی ناشی از آن می‌تواند به پیمان‌شكنی و تجاوز و شدت عمل و بی‌حرمتی ختم شود. اما ریشه آن غالبا اضطراب درونی است.

این خصوصیت واكنشی آموخته شده است كه در طول زمان و بر اثر تكرار زیاد، بدون فكر و بطور خودكار از انسان سر می‌زند. مردم عادی نیز به احساس گناه، تشویش، خواستنی‌نبودن و سایر وسواس‌های منفی احساسی معتاد می شوند. این اعتیاد سبب می شود شخص اختیار زندگی خود را از دست داده و به‌تدریج رو به نابودی رود. سبب افزایش عادت‌های منفی در افراد، پایین بودن حرمت نفس و عدم رضایت از خود می‌باشد. آنان در درون خود احساس بی‌ارزشی كرده، تصور می كنند قابلیت‌هایی كه از خود نشان می‌دهند، واقعی نیستند و عادت كرده‌اند كه در زندگی بازنده باشند و اگر دیگران، آنان را باور كنند، خودشان قبول ندارند. دلایل بدبینی و عیب‌جویی آنقدر فراوان است كه نمی‌توان یك دلیل و یا یك مجموعه از دلایل را برای آن عنوان كرد. شرایط خانوادگی و اجتماعی و بسیاری عوامل دیگر در این حالت دست دارند و به هر حال، فرد را در شرایطی قرار می‌دهند كه اعتقاد خود را از همه چیز سلب می‌كند و نسبت به اطرافیان، بدبین و مشكوك می شود. بی‌هدف و بی‌امید می‌گردد و كوشش‌ها باطل بنظر می‌رسند و بالاخره بدبینی علاوه بر آنكه ارتباط آنان را با دیگران از بین می‌برد. عواطف از بین می‌روند و تفكرات از عقل و منطق دور می‌گردد و تنهای ‌تنها می‌ماند.

افراد بیمار این گروه ، افكار مشكوك و غلط را در خود می‌پرورانند. سوءظن به دیگران، آنان را از جامعه جدا می‌كند. بطور كلی احساس می‌كنند مورد سوء‌استفاده قرار گرفته‌اند. گاهی نیز افراد بیمار این گروه برای درست جلوه دادن كار یا عمل نادرست خود به دروغگویی نیز تن در می‌دهند. اصولا نمی‌توانند روابط رضایت‌بخشی با دیگران ایجاد كنند. بسیار حساسند و اگر دیگران افكار و عقایدشان را نپذیرند، كم‌كم از آنان فاصله می‌گیرند و خود را دور می‌كنند. فقط دیگران را مقصر كارهای اشتباه خود می‌دانند. اصولا این افراد قادر نیستند بین مشكلاتی كه خود برای خود می‌سازند و مشكلاتی كه دیگران ممكن است برایشان بوجود بیاورند، فرقی بگذارند. بطور كلی از «خودفریبی» خویش آگاهی كامل دارند.

توسل به نقش بازی كردن، نه تنها دلپذیر نیست كه دردناك هم هست. نقش‌ها، واكنش‌هایی الگو دارند كه از طفولیت در برنامه‌ریزی‌های زندگی روانی انسان وجود داشته‌اند. در نقش بازی كردن، آدم‌ها گاه به‌گونه‌ای وحشتناك گریم می‌كنند و تنها منظور آنان از بازی، یك خواسته است و آن «برنده شدن» است. البته خود نیز نمی‌دانند جایزه چیست و برایشان مهم هم نیست. هدف آنها در بازی‌های دروغین، تنها «برد» است. دلیل بازی كردن این نقش‌ها و تن در دادن به آنها، محافظت خویش و پنهان كردن خود واقعی از دیگران است.نكته‌ای كه در تمام نقش‌ها، مشتركا دیده می‌شود این است كه واقع‌بینی را از افراد می‌گیرد و ارتباط آنان را با دیگران مخدوش می سازد.
الف/ ممكن است كه شخص هرگز یك انسان قابل اعتماد و معتبر نشود زیرا كه می خواهد بچه بماند، همیشه بی‌كفایت و محتاج. گاهی علائم دلسوزی و ترحم را در لحن صدایش منعكس می‌كند و گاه در حالات مختلف صورتش. دیگران را وادار می‌كند كه با او باملاحظه رفتار كنند.
ب/ گروهی برای تغییر شخصیت آمادگی كامل دارند و بسیار زود شخصیت دیگران را تقلید می كنند.
پ/ افرادی كه با روبرو شدن با این گروه جذب آنها می شوند، شخصیت دروغین و غیرواقعی یكدیگر را می‌پذیرند و هماهنگ می‌شوند و همه چیز هم بر وفق مرادشان پیش می‌رود، زیرا كه دلیلی برای‌دانستن واقعیت‌ها و یا مقابله كردن با آنها ندارند.
گاهی نقش «ایثارگر» را به عهده می‌گیرند. بازیگران این نقش، فوق‌العاده كمك كننده و بسیار مصمم هستند كه دیگران را حفظ كنند. گاهی ممكن است كه یك شخصیت «همیشه بچه» با یك «كمك‌ كننده» ازدواج كند و یك زندگی بادوام (نقش دائمی) را در كنار یكدیگر سپری كنند، زیرا كه این دو نقش در یك راستا هستند. افرادی‌ كه با شخصیت یك طفل ابدی ( كه راهی برای فرار از مسئولیت‌ها و یا واقعیت‌هاست) زندگی می‌كنند، هرگز نمی‌توانند با دیگران رابطه صادقانه‌ای برقرار سازند.

توسل به نقش بازی كردن، نه تنها دلپذیر نیست كه دردناك هم هست. نقش‌ها، واكنش‌هایی الگو دارند كه از طفولیت در برنامه‌ریزی‌های زندگی روانی انسان وجود داشته‌اند. در نقش بازی كردن، آدم‌ها گاه به‌گونه‌ای وحشتناك گریم می‌كنند و تنها منظور آنان از بازی، یك خواسته است و آن «برنده شدن» است. البته خود نیز نمی‌دانند جایزه چیست و برایشان مهم هم نیست. هدف آنها در بازی‌های دروغین، تنها «برد» است. دلیل بازی كردن این نقش‌ها و تن در دادن به آنها، محافظت خویش و پنهان كردن خود واقعی از دیگران است.نكته‌ای كه در تمام نقش‌ها، مشتركا دیده می‌شود این است كه واقع‌بینی را از افراد می‌گیرد و ارتباط آنان را با دیگران مخدوش می سازد.
الف/ ممكن است كه شخص هرگز یك انسان قابل اعتماد و معتبر نشود زیرا كه می خواهد بچه بماند، همیشه بی‌كفایت و محتاج. گاهی علائم دلسوزی و ترحم را در لحن صدایش منعكس می‌كند و گاه در حالات مختلف صورتش. دیگران را وادار می‌كند كه با او باملاحظه رفتار كنند.
ب/ گروهی برای تغییر شخصیت آمادگی كامل دارند و بسیار زود شخصیت دیگران را تقلید می كنند.
پ/ افرادی كه با روبرو شدن با این گروه جذب آنها می شوند، شخصیت دروغین و غیرواقعی یكدیگر را می‌پذیرند و هماهنگ می‌شوند و همه چیز هم بر وفق مرادشان پیش می‌رود، زیرا كه دلیلی برای‌دانستن واقعیت‌ها و یا مقابله كردن با آنها ندارند.
گاهی نقش «ایثارگر» را به عهده می‌گیرند. بازیگران این نقش، فوق‌العاده كمك كننده و بسیار مصمم هستند كه دیگران را حفظ كنند. گاهی ممكن است كه یك شخصیت «همیشه بچه» با یك «كمك‌ كننده» ازدواج كند و یك زندگی بادوام (نقش دائمی) را در كنار یكدیگر سپری كنند، زیرا كه این دو نقش در یك راستا هستند. افرادی‌ كه با شخصیت یك طفل ابدی ( كه راهی برای فرار از مسئولیت‌ها و یا واقعیت‌هاست) زندگی می‌كنند، هرگز نمی‌توانند با دیگران رابطه صادقانه‌ای برقرار سازند.

توسل به نقش بازی كردن، نه تنها دلپذیر نیست كه دردناك هم هست. نقش‌ها، واكنش‌هایی الگو دارند كه از طفولیت در برنامه‌ریزی‌های زندگی روانی انسان وجود داشته‌اند. در نقش بازی كردن، آدم‌ها گاه به‌گونه‌ای وحشتناك گریم می‌كنند و تنها منظور آنان از بازی، یك خواسته است و آن «برنده شدن» است. البته خود نیز نمی‌دانند جایزه چیست و برایشان مهم هم نیست. هدف آنها در بازی‌های دروغین، تنها «برد» است. دلیل بازی كردن این نقش‌ها و تن در دادن به آنها، محافظت خویش و پنهان كردن خود واقعی از دیگران است.نكته‌ای كه در تمام نقش‌ها، مشتركا دیده می‌شود این است كه واقع‌بینی را از افراد می‌گیرد و ارتباط آنان را با دیگران مخدوش می سازد.
الف/ ممكن است كه شخص هرگز یك انسان قابل اعتماد و معتبر نشود زیرا كه می خواهد بچه بماند، همیشه بی‌كفایت و محتاج. گاهی علائم دلسوزی و ترحم را در لحن صدایش منعكس می‌كند و گاه در حالات مختلف صورتش. دیگران را وادار می‌كند كه با او باملاحظه رفتار كنند.
ب/ گروهی برای تغییر شخصیت آمادگی كامل دارند و بسیار زود شخصیت دیگران را تقلید می كنند.
پ/ افرادی كه با روبرو شدن با این گروه جذب آنها می شوند، شخصیت دروغین و غیرواقعی یكدیگر را می‌پذیرند و هماهنگ می‌شوند و همه چیز هم بر وفق مرادشان پیش می‌رود، زیرا كه دلیلی برای‌دانستن واقعیت‌ها و یا مقابله كردن با آنها ندارند.
گاهی نقش «ایثارگر» را به عهده می‌گیرند. بازیگران این نقش، فوق‌العاده كمك كننده و بسیار مصمم هستند كه دیگران را حفظ كنند. گاهی ممكن است كه یك شخصیت «همیشه بچه» با یك «كمك‌ كننده» ازدواج كند و یك زندگی بادوام (نقش دائمی) را در كنار یكدیگر سپری كنند، زیرا كه این دو نقش در یك راستا هستند. افرادی‌ كه با شخصیت یك طفل ابدی ( كه راهی برای فرار از مسئولیت‌ها و یا واقعیت‌هاست) زندگی می‌كنند، هرگز نمی‌توانند با دیگران رابطه صادقانه‌ای برقرار سازند.

اینگونه افراد سعی می‌كنند از واقعیت‌هایی كه باید رخ دهد، با عقب انداختن و موكول كردن آن به بعد، بگریزند. به‌طور كلی، مسامحه‌گران آدم‌هایی هستند كه كار امروز را به فردا موكول می‌كنند بالاخره انجام نمی‌دهند. تنها باید خود و یا اطرافیان را موقتا فریب دهند. پیداست كه چنین افرادی اعتماد‌به‌نفس كافی ندارند و در تصمیم‌گیری بسیار ضعیفند.

این گروه افراد همیشه بازنده‌اند. البته سعی می كنند كه اشخاص دیگر و عوامل دیگری را مقصر و عامل بدبیاری‌هایی بدانند كه سبب رنجش آنان شده است. اصولا موفقیت و خوشحالی دیگران آنها را خشمگین می كند و آزرده‌خاطر می سازد. بطور کلی  اشتباهات خود را به دروغ و آنطور كه باب میلشان است تجزیه و تحلیل می‌كنند (دلیل تراشی) و خود را در پایان بی‌تقصیر می‌شمارند. بندرت اتفاق می‌افتد كه به عهدی وفا كنند و هرگز به دیگران عرضه نمی‌دارند. بطور كلی این افراد خشمگین و همیشه از دیگران متنفرند، هرگز عمل نمی‌كنند بلكه منتظر عمل می‌شوند تا عكس‌العمل نشان دهند.

گروهی كه لذت بردن از زندگی را زیان‌اور می‌دانند و از زندگی خویش هرگز بهره‌ای معمول و متعادل و مفید نمی‌گیرند و همواره در غم و اندوه بسر می‌برند. اینان در هر زمینه‌ای،‌دلیلی برای اندوه خویش می‌یابند و از سوی دیگر برای شادی و خوشبختی حد و مرز‍ قائلند و همیشه پس از یك خوشحالی، اندوهی را انتظار می‌كشند. همواره در كار تنبیه خویشتن هستند. گفته شده است كه ریشه اصلی این ناراحتی در درون خود آنان است و آن فرار از یك احساس گناه است. به‌خاطر همین احساس گناه، خود را مستحق عذاب می‌دانند. بطور كلی همیشه می‌كوشند دیگران را راضی و خشنود كنند زیرا كه از اظهارنظر منفی آنان ترس دارند. به دلیل دشمنی شخصی با خود، نمی‌توانند یك مصاحب و یا یك دوست خوب و صادق باشند.