تبیان، دستیار زندگی

بسمه تعالى

پیمودن راه آسمانى ((معنویت )) آسان تر از راههاى زمینى نیست . نماز كه پیمودن كرانه هاى وسیع عالم و هم بال شدن با فرشتگان و كروبیان است ، بیش از سفر بر خاك و پیمودن راه زمین نیازمند ((راهنما)) و ((الگو)) است .

بهترین اسوه و سرمشق در این وادى ، گفتار و رفتار اولیاء الهى و سالكان راه معنویت و محبت و عشق به خداست . پویندگان مشتاق این مسیر، چشم دل به شیوه و سیره رهیافتگان و واصلان به حق مى دوزند تا چگونه پیمودن این راه را- كه بى خطر و لغزنده هم نیست - بیاموزد و به اسوه ها تاءسى جویند.

یكى از برجسته ترین ، محبوب ترین الگوهاى رفتارى و سیر و سلوك معنوى در عصر حاضر، امام خمینى ((قدس سره )) است . او كه تمام عمر را یكسره در طریق بندگى و اخلاص گام زد و همه هستى خویش را وقف راه خدا و عبودیت او نمود. عشقى ویژه به نماز و نیایش و دعا و تهجد داشت . واپسین لحظات حیات او نیز آمیخته با عطر نماز و قرآن بود.

نهضت الهى او كه امت ما را به آزادى رساند و اهل قبله را در جهان . شوكتى دوباره بخشید، زمینه ساز حیات دین و احیاى معنویت و توجه به خدا در این عصر مادیت و گریز از مذهب بود.امام راحل ، از مصادیق بارز كسانى بود كه به تعبیر قرآن كریم ((اگر به آنان تمكن و حكومت و قدرت بخشیم ، نماز را بر پاى مى دارند...). رضوان همیشگى خدا بر روح بلند او باد. كه دمى از خدا جدا نبود و هر چه داشت ، از رهگذر همین پیوند و اتصال ، مبدا قدرت و عظمت بود و هر چه جز ذات الهى و جذبه هاى قدسى ، در نظرش ناچیز و بى جلوه مى نمود.

آنچه پیش رو دارید، آینه اى است شفاف و زلال . كه جایگاه نماز را در سخن و عمل امام نشان مى دهد.سطر سطر این مجموعه ، مى تواند سرلوحه و سرمشق خودسازى و تهذیب نفس و آراستن چهره جان به زینت معنویت باشد. امام عاشقان و شهیدان ، درباره نماز چه گفت ؟ نماز در نظر او چه موقعیتى داشت ؟ چگونه نماز مى خواند؟ و از نماز چگونه نیرو مى گرفت و زلال مى شد؟

امید است كه این دفتر نورانى را كه در برابر دیدگانتان گشوده اید. با شما از این رمز و رازها سخن بگوید و لحظات عمر شما را خدایى و با صفا سازد.

مرضیه حدیده چى

آقا هر روز از ساعت دوازده نماز را شروع مى كردند و ساعت یك و پنج دقیقه نمازشان تمام مى شد و ناهار مى خوردند.

عیسى جعفرى

مسئله اى كه حضرت امام خیلى بر آن تاكید داشتند و حساسیت زیادى در مورد آن به خرج مى دادند، نماز اول وقت بود. این را پدرم هم نقل مى كردند كه ایشان از همان نوجوانى و جوانى ، اول وقت به نماز مى ایستادند. اگر خاطرتان باشد، اوایل پیروزى انقلاب ، شهید رجایى عنوان كردند، كه وزارتخانه ها و موسسات دولتى ، نیم ساعت براى فریضه نماز تعطیل باشند. این مسئله بسیار جالب و آموزنده بود. وقتى این قضیه از حضرت امام سوال شد، فرمودند: ((اگر به وقت و كار كسى لطمه وارد نمى شود، این كار را انجام بدهید.))

محمود بروجردى

ساعت ده دقیقه به هشت بود كه آقا را به اتاق سى سى یو آوردند. من بغل گوش امام عرض كردم : ((آقا وقت نماز است ، آقاى انصارى بیاید كه وضو بگیرید؟)) آقا با ابرو اشاره اى كردند. دكتر الیاسى گفت : ((آقا همه حرفها را مى شنوند، ولى نمى توانند جواب بدهند.)) آن موقع بود كه دیدم امام با انگشت دست راست اشاره مى كنند، و تصور ما این بود كه دارند نماز مى خوانند.

مصطفى كفاش زاده

على (4) خیلى به امام علاقه داشت . در مقابل ، آقا هم خیلى به او علاقه مند بودند. روزى نبود كه على امام را نبیند. حتى وقتى كه آقا قبل از ظهر مى خوابیدند، ما مواظب بودیم مبادا برود در بزند و آقا را از خواب بیدار كند. همیشه امام یك ربع به دوازده ، براى نماز بیدار مى شدند و وضو مى گرفتند. یك روز ساعت یك ربع به دوازده شده بود و ما دیدیم مثل اینكه امام بیدار نشده اند. گفتم : ((على مثل اینكه آقا بیدار نشده اند.)) گفت : ((برویم تو)) گفتم ((نه )) هر چه گفتم ، او اصرار مى كرد برویم تو. خلاصه ، در را باز كردیم دیدیم كه ایشان خوابیده اند. این بچه خودش را روى آقا انداخت و آقا بیدار شدند. ایشان بدون اینكه كوچك ترین حرفى بزنند یا تقلایى كنند بچه را بغل كردند و در آغوش گرفتند و بنا كردند به بوسیدنش . عادت امام این بود كه وسط دو نماز، دراز مى كشیدند و ورزش مى كردند و پاهایشان را یك در میان بالا مى بردند. على هم مى خواست همان كار را بكند، مى خوابید و مثل امام پاهایش را بالا مى گرفت .

عیسى جعفرى

یك شب قبل از وفاتشان از ساعت ده شب تا پنج صبح در بیمارستان در خدمتشان بودم . چند بار از خواب بیدار شدند و آب طلب كردند. آب میوه آوردیم مى گفتند: آب معمولى بدهید. آب میوه میل نمى كردند. چند بار نیز ساعت و وقت را پرسیدند و مرتب مى گفتند: مواظب باشید، نكند آفتاب بزند و نمازم قضا شود.

حسین سلیمانى

همان روز نماز ظهر و عصرشان را با وضو خواندند. از یك ساعت قبل از ظهر هر كس پیش ایشان مى رفت ، از او مى پرسیدند: ((چقدر به ظهر مانده ؟)) و هدفشان همین بود كه در نماز اول وقتشان تاخیرى رخ ندهد. از ساعت سه و نیم بعد از ظهر احساس ‍ اضطراب عجیبى بر همه مستولى شد كار به جایى رسیده بود كه با تلاش بسیار پزشكان پرسنل بیمارستان ، همه منتظر وقوع معجزه اى بودیم . هنگام مغرب ، پزشكان با توجه به اینكه حساسیت ایشان را به نماز مى دانستند، صدایشان كردند و گفتند: ((آقا! وقت نماز است .)) امام كه از ساعت یك و نیم بعد از ظهر بیهوش شده بودند، نسبت به این صدا عكس العمل نشان دادند. همه ما شاهد آن بودیم كه ایشان در حالت بیهوشى با حركات دست و ابروها نماز مغرب را به جا آوردند.

فرشته اعرابى

به نماز اول وقت خیلى علاقه داشتند. حتى در آخرین روز، تقریبا ساعت ده شب ، نماز مغرب و عشا را با اشاره خواندند. در حالت بیهوشى بودند كه یكى از پزشكان بالاى سرشان رفت و براى اینكه شاید به وسیله نماز بشود آقا را به هوش آورد، گفت : ((آقا! وقت نماز است .)) همین كه این را گفت ، آقا به هوش آمدند و نمازشان را با اشاره دست خواندند. از صبح آن روز هم مرتب از ما سوال مى كردند كه : چقدر به ظهر مانده . چون خودشان ساعت دم دستشان نبود و آن قدر قدرت نداشتند كه به ساعت نگاه كنند؛ یك ربع به یك ربع از ما مى پرسیدند. نه به خاطر اینكه نمازشان قضا نشود، به خاطر اینكه نماز را اول وقت بخوانند.

نعیمه اشراقى

نماز را همیشه اول وقت اقامه مى كردند و این توصیه را نیز به بچه هاى خود مى كردند. به یاد دارم در ابتداى جنگ ، در حضورشان جلسه اى با بعضى از روسا و مسئولان خارجى و داخلى برگزار شده بود. هنگام اذان ، امام بدون توجه به دیگران برخواستند و نماز اول وقت خود را اقامه كردند و همه نیز به ایشان اقتدا كردند؛ و در همان وقت نه تنها هشت ركعت نماز نافله ظهر را خواندند، بلكه هشت ركعت نماز نافله عصرشان را نیز اقامه كردند. در ایامى كه در بیمارستان بودند، قبل از اذان ظهر مى پرسیدند: ((چقدر به اذان ظهر مانده است .)) و در نیمه شب نیز مى پرسیدند. ((چقدر به اذان صبح مانده است .)) تا نمازهاى نافله خود را بخوانند. زمانى هم كه جان به جان آفرین تسلیم كردند. آخرین لحظه هاى حیاتشان با كلام نماز همراه بود. حتى هنگامى كه به هوش آمدند، اولین جمله اى كه بر زبان راندند، الله اكبر بود.

محمد رضا توسلى

بعد از عمل یكى از دكترها گفت : ((آقا چشمشان را باز كرده اند و آقاى انصارى را كه مسئول كارهاى شرعى است ، صدا كردند)). آقاى انصارى به امام گفت : ((شما مى خواهید نماز بخوانید؟)) امام ابرویشان را تكان دادند. اما به هیچ سوال دیگرى پاسخ نمى دادند، بعد هم دستشان را تكان دادند، معلوم بود كه دارند نماز مى خوانند. این اواخر مدام نگران نماز اول وقتشان بودند.

زهرا اشراقى

آن روز كه به بیمارستان منتقل شدند، سفارش فرمودند ساعت اقامه نماز ظهر و عصر را به ایشان اطلاع دهند و در مراحل اول نمازشان را خواندند و به صرف غذا پرداختند. یكى از روزها یك دفعه متوجه شدند كه سینى حامل غذا وارد اتاق شد. ایشان پرسیدند: ((مگر وقت اقامه نماز فرا رسیده ؟)) حاضران در جوابشان گفتند: ((بله ، وقت نماز رسیده است .)) امام با نهیبى به حاضران رو كردند و گفتند: ((پس چرا مرا بیدار نكردید؟)) كه در جواب گفته بودند: ((به دلیل وضع شما نخواستیم بیدارتان كنیم .)) و باز ایشان با ناراحتى گفتند: ((چرا با من به این شكلى برخورد مى كنید؟ غذا را پس ببرید تا من نماز را اقامه سازم .))