تبیان، دستیار زندگی

بعد از رکوع رکعت دوم شهید شد
در پیش چشم این همه مردم شهید شد
جرمش همین که نان جو میخورد سفره اش
این مرد هم به خاطر گندم شهید شد
عمری از آشتی خدا گفت و عاقبت
در راه رفع سوء تفاهم شهید شد
او چشم بست از کلمه بیست و پنج سال
تا خواست پا دهد به تکلم شهید شد
این شصت و سومین سحر بیست و پنجم است
پیدا کنید در شب چندم شهید شد
تنها نگین در نجف رفت زیر خاک
این دُر آبدار نشد گم ، شهید شد
-----------------------
رضا جعفری

امشب، تا سحر، ستاره می‏چینم.
از تمام بندهای «جوشنم»، تمنّا می‏بارد.
دروازه‏های اجابت، جرأت استغاثه‏ام را دو چندان می‏کند.
دریچه‏ای رو به ملکوت و «خدایی که در این نزدیکی است»
مُصحف تو را پیش رو می‏گشایم.
تو را به حق اسماء جلاله‏ات، تو را به حق کرامتی که سابقه آن را بر روح و جانم نمایانده‏ای، تو را به حق عنایتی که در سایه‏سار آن، سال‏هاست ریزه‏خوار سفره نعمتت بوده‏ام، بر من ببخش همه نافرمانی‏هایم را، ای خوب بی‏همتا!
زیر سایه کلماتت، زیر سایه کتاب مقدّس نشسته‏ام؛ بِکَ یا اللّه‏ بِکَ یا اللّه‏
تو را به نام تو می‏خوانم؛ «یا مَنْ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنی»
از شعله‏های عذابت بیم دارم؛ «یا مَنْ اِلَیْهِ یَهرَبُ الْخائِفوُن»
بنده شرمسارت را بپذیر، «یا مَنْ اِلَیْهِ یَفْزَعُ الْمُدینُون»
با تمام اشتیاقم به سویت آمده‏ام؛ سرمایه‏ام، محبّتی است که به عالم نمی‏دهم؛ «یا مَنْ بِه یَفْتَخِرُ المُحِبُّون» شکوه‏های دلم را می‏دانی.
آب توبه، چشم‏هایم را صیقل می‏دهد؛ امشب، سرنوشت مرا در «ماورا» رقم می‏زنند
دستگیره‏های دعا، مرا به تو می‏رسانند؛ از خودم خالی می‏شوم.
تمام حرف‏هایم مسجّع شده‏اند؛
«اَلْغَوْث اَلْغَوْث خَلِّصْنا مِنَ النّارِ یا رَب»
آهنگ بغضم، سکوت شب را می‏شکند
همه پُل‏ها کوتاه شده‏اند. آسمان، روی دست‏هایم، بذر امید می‏پاشد. با دلم عهد کرده‏ام از نور آغاز شوم، عهد کرده‏ام، عهد نشکنم
صدای بال فرشتگان، در تمام فضا منتشر می‏شود.
هوای این شب‏ها، عطر اجابت می‏دهد.
این شب‏های تا سحر روشن را به هیچ شب و روز و ساعتی نمی‏دهم؛ «لَیْلَهُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»
بر چشم‏هایم نور بصیرت ارزانی دار، «یا أَبْصَرُ مِنْ کُلِّ بَصیرٍ»
می‏خواهم این ثانیه‏ها را به تمام زندگی‏ام پیوند زنم.
می‏خواهم این رکعت‏ها را به تمام نمازهایم سرایت دهم، می‏خواهم بر تن تمام واژه‏هایم، «جوشنی» بپوشانم از جنس نور و نیاز و اجابت.

باید خود را آماده کنم!
سفر بزرگی در پیش دارم؛ می‏خواهم امشب، وسعت پرندگی‏ام را رها کنم!
باید فرصت را غنیمت شمرد!
باید این لحظه‏ها را قدر دانست!
می‏توان پرواز را تجربه کرد؛ فقط کافی است قدری سبک‏تر شویم؛ آن قدر سبک که نیروی هیچ جاذبه‏ای، زمین گیرمان نکند! شب‏های قدر نزدیک است. هر که دارد هوس «قُرب خدا» بسم اللّه‏
جادّه تقرب، قدم‏های عاشقانه‏ای می‏طلبد. دیگر مجال ماندن نیست! در این سرزمین برای ما جایی نیست. باید از خود ـ این سرزمین زشتی‏ها ـ هجرت کنم؛ به آن دیگرم، سر بزنم. باید با تمام وجود، هجرت کنم!
از این «مَنِ» زمینی تا «آنِ» الهی، راهی نیست.
این شب‏ها، کوتاه‏ترین راه رسیدن به آن جاست.
ببارید، چشم‏های روسیاه من! شاید که اشک‏ها، آبروی از دست رفته‏تان را باز گرداند. امشب شما وظیفه سنگینی دارید. باید هر چه توان دارید در طبق «اخلاص» بگذارید! شما باید جور تمام تن را بکشید.
به حال دستانم گریه کنید؛ به حال پاهای ناتوانم گریه کنید، که فردا، بر پل صراط، نلغزند! به حال شانه‏هایم گریه کنید که زیر بار سنگین گناه‏هایم در حال شکستند!
ببارید! چشم‏های روسیاه من!
امشب، خدا مهربان‏تر از همیشه است!
امشب، خدا به این اشک‏ها پاداش می‏دهد! این قطره‏های حقیر، کارهای بزرگی می‏کنند!
این اشک‏ها، خاموش کننده شعله‏های خشمی هستند که قرار است تنم را به آتش بکشند!
ببارید، ای چشم‏های روسیاه من! که من به مدد این اشک‏ها پا در جاده نهاده‏ام.
که من به امید این ناله زدن‏ها دل به دریا زده‏ام؛ وگرنه، دستانم تهی است و شرمساری‏ام را حدّی نیست!
کوله‏بار پر از گناهم را با مدد این اشک‏ها، سبک خواهم کرد! بسوز ای دل! بشکن ای آئینه زنگار گرفته من، بشکن که امشب، به این شکستن نیازمندم! تو که بشکنی، یعنی نیمی از راه را رفته‏ام! یک عمر، گردن کشی کردی و مرا هم به هر جا که خواستی بردی؛ به هر کجا که اراده کردی! باید امشب بشکنی،
باید امشب بسوزی، که سوز تو کارها بکند. تو بشکنی، چشم‏ها نیز می‏بارند، دل بسوزد، اشک‏ها فوّاره می‏زنند.
باید وقت را غنیمت شمرد، شاید هرگز به شب قدر دیگری نرسیم.
خدیجه پنجی

امشب، چشم‏هایم را پنهان می‏کنم تا خواب، راه دیدگانم را نیابد.
امشب، نزولی بزرگ را به تماشا می‏نشینم؛ با صد هزار فرشته بر دستانشان حریر.
خواب، امشب در چشمان حیرت‏زدگان از تماشای آن همه نور می‏شکند.
آمدگان بی‏درنگ، از آسمان و روندگان نورانی به آسمان، در تدارک کدامین واقعه باشکوه، چنین فرمانبرداران بی‏چون و چرای خالق این شبند!
چه آشوبی در آسمان است و تو نمی‏دانی.
باد، مأمور است تا رایحه باد صبا را برافشاند و اشک، بر آن است تا آتشی فرو نشاند.
امشب، امید، طرح بازار دل شکستگان است و از فزونی نور، راه‏های نهفته آسمان هویداست.
نویسندگان آسمان، قلم به دست، در تدارک بر چیدن سیاهی‏ها از نامه‏های شب بیداران امیدوار و اشک ریزان شب زنده دارند؛ زنهار، دل به او بسپار، ای شب زنده دار، تا سیاهی نماند.
مردی در خلسه نور و نماز، محو حضرت پروردگار است؛ «انا انزلناه فی لیله القدر»؛
محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم لوح زرین بهترین کلمات عالم را در حال نزولی بی‏مانند، نظاره‏گر است و قلب پیامبر، جایگاه ابدی کلام آمده از آسمان.
خداوند، امشب، داستان بی‏نظیر خلقت را بر پیامبرش می‏خواند و سرود گوش نواز عبودیت و بشارت، از آبشارهای آسمان سرازیر است.
من، هزار شبانه بیدار، نگاهم، نیمی آسمان، نیمی به اشک و دستان خالی‏ام رو به بی‏کران آسمان، بر رازهای مگوی عالم گوش سپرده‏ام.
ذره ذره عالم، اکنون، قدردان لحظه باشکوه نزول است و چه بر خود می‏بالد از تماس نور کلام خدا بر وسعت خاکی‏اش!
امشب خاک زمینی و هوای این جهان، گران قدرترین لحظات بودنشان را سپری می‏کند؛ چرا که عظمت کلام خود را در خود احساس کرده‏اند.
شب قدر، مرا به بیداری می‏خواند و زمزمه؛ زمزمه‏های عاشقانه با معبود. پس قدر باید شناخت دروازه‏های گشوده آسمان را در شب قدر و غوطه‏ور باید شد در نور تابان آسمان و نفس باید کشید در نزول آیات مقدس.
سلام بر شب مقدس قدر!
حبیب مقیمی

صدا آمد صدای پایت ای اشک    ***    تپید آیینه از سیمایت ای اشک
صفا آوردی امشب، خیر مقدم    ***    پرم کن از دو بیتی‏هایت ای اشک!
محمد کاظم بدرالدین

«بگذر»
از این آلوده در تکثیر بگذر    ***    تو با خوبی به هر تقدیر بگذر
تمام بودنم شد عین تقصیر    ***    خدایا از سر تقصیر بگذر
محمد کاظم بدرالدین

«آبی قنوت»
در آبی قنوتی پر درآمد    ***    غریبی با خود انسان سرآمد
چه بی‏خوابی پُر اجری وزیده‏ست    ***    شب قدر و خدا و حیدر علیه‏السلام آمد
بدرالدین

«آیینه تنها»
صبور آیینه تنها که داری،    ***    میان بگذار گفتن‏ها که داری
به غیر از علی (ع) این سجده شکر    ***    که را داری تو ای تن! ...ها؟ ... که داری؟!

بدرالدین

امشب دوباره دست در آغوش ابرها   ***    گسترده است باغچه سجاده دعا
امشب چه‌قدر گریه شب¬بو شنیدنی است   ***    روی سرم وزیده شقایق چه دلربا
امشب چه‌قدر پچ پچ گنجشک‌های نور    ***    غرق ترانه‌اند در آن سوی ناکجا
امشب چه‌قدر پنجره‌ها با تو دیدنی    ***    امشب چه‌قدر حنجره‌ها آبی صدا
تفسیر یوسف از نفس ماه می‌چکد    ***    در آیه آیه، دست تکان می‌دهد خدا
بر دست‌هام ابر قنوتی نگفتنی    ***    تا عشق مثل قوی سپیدی شدم رها
محمدحسین انصاری نژاد

علی! ای شهید شیوه عدل، ای علی، ای امید هر محروم. سرتاسر زندگانی‏ات یک «فریاد» بود و تمام سخنانت یک «پیام» و تمام گریه‏ها و مناجات‏هایت یک «عشق» را می‏نمایاند و تمام شمشیرزدن‏ها و جهادها و حماسه‏آفرینی‏هایت در پاسداری از یک «حقیقت والا» بود. از آن روزی که در شبه قاره مستطیل شکل عربستان به کانون وحی آیینی خدا ایمان آوردی و تلاش‏هایت را در «طول» خدا و ایمان و «عرض» پهنه دعوت مکّی و جهاد مدنی متمرکز ساختی، «محیط» جهل و کفر و شرارت را، به «مساحت» علم و ایمان و تقوا و خیر مبدّل ساختی و به تنهایی در پیرامون محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله امتی به پا ایستاده بودی، هم‏چنان که ابراهیم، آن تبرزن توحید و شرک‏ستیز نستوه، به تنهایی امتی بود، قائم