تبیان، دستیار زندگی

اى آسمان غم زده، امشب، شب على است
مطلوب اولیاى خدا، مطلب على است
امشب به کوفه دیده بیدار اختران
مثل همیشه محو نماز شب على است
مسجد گرفته ماتم و گلدسته غریب
چشم انتظار زمزمه یا رب على است
در دوردست حادثه قلب صبور چاه
لبریز سوز سینه و تاب و تب على است
دلجویى از خرابه نشینان مستمند
درس محبّتى است که در مکتب على است
همکاسه فقیر شدن رسم مرتضاست
دمساز با یتیم شدن مذهب على است
تصویر هرچه غم که تصوّر کند کسى
در چلچراغ اشک غم زینب على است
آیینه جمالش اگر غرقه خون شود
ذکر جمیل فاطمه نقش لب على است
-----------------------
شعری از مشهدى

شمع مى‏ سوخت ولى نور نداشت
جمع، بى پرتو او شور نداشت
ماهتابى که به رخ رنگ نداشت
غیر ناله به لب آهنگ نداشت
لاله‏ اى سرخ که پرپر مى‏ گشت
مست از باده کوثر مى‏ گشت
باغبان و غم مرگ یاسش
دیدن سوختن احساسش
کیست این بحر غم دیرینه
کیست این کشته زخم سینه
مردِ حق باشد و حقش بردند
همه عمر دلش آزردند
مغرب عشق عجب پر شفق است
مردِ حق رَهسِپَرِ کوىِ حق است
نخلها، زمزمه قرآن کو؟
ناله هر شب نخلستان کو؟
کیست بر کوفه دل جان بخشد
نان و خرما به یتیمان بخشد
یاد ویرانه نشینان باشد
خسته ازغربت دوران باشد
کیست غم درنگهش اوج زند
خون سر در غم او موج زند
پر فلک هست ز فریاد دلش
خون سر آمده امداد دلش
شهر، پر از غم افزونش شد
کوچه‏ ها، گلشنى از خونش شد
سیل ایتام سوى خانه او
اوست شمع و همه پروانه او
هر یتیمى به لبش ذکر جلیست
شیر آورده و گریان علیست
اى نمازى که شکستت دادند
سَنَدِ عشق به دستت دادند
روزه عمرِ تو افطار شده
با گلت وعده دیدار شده
کعبه ‏اى، قبله ترا مى ‏پوید
روز و شب نام ترا مى‏ گوید
حج عشاق صفاى قدمت
هفت آفاق مرید کرمت
لیلى زینب مجنون، مولا
خیز از بستر پر خون، مولا
باده از روى حسن سیر بنوش
خیز، مسموم جفا، شیر بنوش
این حسین است صدایت بزند
بوسه گهگاه به پایت بزند
خیز محراب ترا مى‏ خواهد
دل اصحاب ترا مى‏ خواهد
فاتح بدر، ز پا افتادى؟
لیلهالقدر، ز پا افتادى؟
بعد تو قنبر تو مى ‏میرد
شاهِ دین، منبر تو مى‏ میرد
مأذنه بانگ اَذان مى ‏خواهد
کودکى آمده نان مى‏ خواهد
کوچه‏ ها پر شده از طفل یتیم
همه هستند در این داغ سهیم
شیر آورده تو را مى ‏جویند
اشک آلوده پدر مى‏ گویند
مظهر عشق و شهادت خواهى
جرم تو چیست؟ عدالت خواهى
خسته ‏اى را که تواَش یار شدى
در تب سخت پرستار شدى
طرد بود از همه، یارش گشتى
همدم آن دل زارش گشتى
در سحرگاه شب نوزدهم
دید چشمان خدا، آن کژدم
نیش زد بر جگر سوخته‏ات
رنگ خون زد رخ افروخته ‏ات
در یَمِ خون سَرَت نوح شدى
راحت از سینه مجروح شدى
باز هم صحبت از آن سینه شده
صحبت غربت دیرینه شده
سینه‏ اى را که سِپَر گشت تو را
خرد شد، دفع خطر گشت تو را
تو که با محنت و غم خو دارى
ماتم سینه و بازو دارى
غم مخور، هست عیان از حالت
فاطمه آمده استقبالت
زائر غنچه و یاسى دیگر
غیر زهرا نشناسى دیگر
-----------------------
سید محمد میر هاشمی

اولین مظلوم عالم آه را گم کرده است
رهبر راه خدا همراه را گم کرده است
یک توقف پشت در صد بغض مانده در گلو
تا کنار قبر مخفی چاه را گم کرده است
هیچ فانوسی دگر در کوچه ها روشن نبود
نیمه شب خورشید یثرب ماه را گم کرده است
انتهای شب صدای زخمی اش آید بگوش
اختیار از ناله ی شبگاه را گم کرده است
تا اذان صبح از بس ناله زد خوابش گرفت
خواب دید آن شب حسینش راه را گم کرده است
ابرهای بی صدا از دیده اش دریا گرفت
رعد و برق نعره اش ناگاه را گم کرده است
یاد آن روزی که گفتا مجتبی نجوا کنان
گامهای مادرم درگاه را گم کرده است
درد تنهایی خود را با که گوید مرتضی
با که گوید شیعه ای آگاه را گم کرده است
شهر اشباه الرجال اینجاست ای زهرائیان
امت بی درد اردوگاه را گم کرده است
کاش از این بیشتر پنهان نماند منتقم
عصر عاشورائیان خونخواه را گم کرده است
-----------------------
محمود ژولیده

در دل محراب خون جای من است
نغمه تکبیر آوای من است
روزه ام را در سحر قاتل گشود
زان بخون آغشته لبهای من است
بر خدای کعبه گشتم رستگار
با شهادت چون تمنای من است
خون دلهایی که خوردم سالها
از سرم جاری به سیمای من است
ای عدالت می شوی دیگر یتیم
کز جفا بگسسته اعضای من است
هر چه می خواهی ببین زینب مرا
کآخرین ساعات دنیای من است
گر چه ضرب تیغ زهر الود خصم
آتش افکن بر سراپای من است
سرد می اید که بر جانم هنوز
شعله ها از داغ زهرای من است
گر چه زخم سر شهیدم می کند
قاتل من داغ دلهای من است
-----------------------
سید رضا مؤیّد

مسجد کوفه ببین عزم سفر کرد على
با دلى خون ز تو هم قطع نظر کرد على
مسجد کوفه مگر مسجدالاقصایى تو
که ز محراب تو تا عرش سفر کرد على
رفت آن شب که به مهمانى امّ کلثوم
دخترش را ز غمى سخت خبر کرد على
خبر از کشتن خود داد به تکبیر و فسوس
هر زمان جانب افلاک نظر کرد على
کس چو او روزه یک ساعته هرگز نگرفت
چون که افطار به هنگام سفر کرد على
گرچه جانش سفر تیر بلا بود، آخر
پیش شمشیر ستم فرق سپر کرد على
ریخت بر دامن محراب ز فرق سر او
آنچه اندوخته از خون جگر کرد على
گرچه در هر نفسى بود على را معراج
غوطه در خون زد و معراج دگر کرد على
-----------------------
سید رضا مؤیّد

پیچید به کوفه این خبر در رمضان
شد شام غم على سحر در رمضان
هنگام سجود شد دوتا فرق على
یعنى که دونیمه شد قمر در رمضان
-----------------------
سید تقى قریشى

سلام

در باره شب نوزدهم ماه مبارک رمضان:
سروده شده در:17مرداد 91برابربا 18ماه رمضان


آنشب علی مهمان دختر بود
دختر طوافش دور حیدر بود

آنشب علی حال عجیبی داشت
دائم به لب امن یجیبی داشت

آنشب علی مشغول احیا بود
فکر نماز صبح فردا بود

دختر که آن حال پدر می دید
گلبوسه ها از روی او می چید

بابا شوم قربان آن رویت
دختر فدای طاق ابرویت

بابا چرا امشب دگرگونی
حیرانی وبیتاب ودلخونی

یا رب مبادا شب سحر گردد
وقت وداعم با پدر گردد

آنشب به پایان شد سحر آمد
وقت وداعش با پدر آمد

عازم به مسجد چونکه مولا شد
مرغابیان را جمله آوا شد

مصداق نیک وال من والاه
مسجد مرو دیگر، بمان مولا

اما قضا بر رفتن اوبود
هنگام فزت گفتن او بود

در وقت رفتن سوی آن محراب
بیدار کرد جانی خود از خواب

تکبیره الاحرام چون می گفت
در گران از دیدگان می سفت

آنگه که هنگام سجود آمد
ضربت به فرق او فرود آمد

محراب کوفه عرق در خون شد
جن وملک زین غصه مجنون شد

اما علی (ع)را بین که خندان است
فزت ورب الکعبه گویان است

آزرده طعم دورى از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
روى زمین قدم زد با آسمان سخن گفت
از ابرها بپرسید از گفته و شنیده
مى‏ رفت سوى مسجد امّا نه مثل هر شب
چون عاشقى که وقت وصل دلش رسیده
تکبیر گفت و الحمد تا انتهاى سوره
بهر رکوع خم شد با قامتى خمیده
بر خاست از رکوع و آرام رفت سجده
اشک خداست این که روى زمین چکیده
تیغى فرود آمد کعبه شکست و تسبیح
محراب ماند و تیغى کاین کعبه را دریده
او سجده کرد امّا سر بر نداشت دیگر
سجده به این طویلى مسجد به خود ندیده
کعبه شکست برداشت امّا نه بهر میلاد
نزدیک شد زمان دیدار یک شهیده
-----------------------
رضا جعفری

ای تیغ جان ستان که شکستی سر مرا
بنشانده ای به داغ پدر دختر مرا
ای تیغ جانگداز چه بودی که زهر تو
چون شمع آب کرد همه پیکر مرا
ای تیغ بارها تو در این چند روز عمر
افسرده ای زکرده خود خاطر مرا
روزی زشعله شعله آتش برامدی
تا سوختی تو خانه من سنگر مرا
روزی لگد شدی و شکستی به ضربتی
پهلو و قلب فاطمه اطهر مرا
یکروز هم به ضربت دست ستمگری
سیلی زدی امید دل و همسر مرا
یکروز تازیانه شدی در میان راه
دادی به باد ان گل نیلو فر مرا
امروز هم مرا دگر از پا فکنده ای
ای تیغ جان ستان که شکستی سر مرا
گر سرخ شد زموی سرم موی من چه غم
با خون سر تو مهر زدی دفتر مرا
-----------------------
سید رضا مؤید