خودت را شرمندة امام و خانوادة شهدا میدانستی. جنگ تمام شده بود و بچهها آرامآرام به شهر و زندگی برمیگشتند، اما جدا شدن از سنگرها و خاکریزهایی که سالها با آنها انس گرفته بودی، برای تو سخت بود. وقتی به عمق خاک دشمن نگاه میکردی، یاد بچههایی میافتادی که هنوز جنازهشان در سنگرها و خاکریزها باقی مانده بود. زیر لب میگفتی، قول میدهم یک روز برگردم و شما را به خانوادهاتان برسانم. من شما را فراموش نمیکنم، شما هم مرا فراموش نکنید.
من خدا را شاهد میگیرم که یکلحظه هم در زندگی، خدا و شهدا را فراموش نکردی.
مراسم ازدواجت چه ساده و زیبا بود؛ قرآن، حلقه و مهریهای اندک. به همسرت گفته بودی، زندگیمان را باید از قشنگترین جای ایران آغاز کنیم.
و دست همسرت را گرفته بودی و رفته بودی رفتی حرم امام رضا(ع). توی حرم زارزار اشک ریخته بودید و روضهخوان برایتان روضه از امام رضا(ع) خوانده بود.
وقتی برگشتی قم، خواستی همه زندگیت بوی خدا، ائمه(ع) و شهدا بدهد؛ برای همین رفتی خادم افتخاری بیبی فاطمه معصومه(س) شدی. همیشه به من میگفتی، تو هم بیا. بیبی، کریمه است، کرم میکند.
و من معنی حرفت را نمیفهمیدم. خیلی از روزها، جزو اولین زائران حرم بیبی بودی و نماز صبحت را آنجا میخواندی.
یادت هست با همسرت قرار گذاشته بودی که اگر خدا بهتان دختر داد، اسمش را فاطمه و اگر پسر داد، اسمش را علی بگذارید؟ سالگرد رحلت امام بود؛ امامی که همه وجودت بود. برای مراسم، همسرت را به امان خدا گذاشته بودی و رفته بودی. همانجا خبر تولد فرزندت را شنیدی. خدا را شکر کردی و به عشق امام، نام تنها فرزندت را «روحالله» گذاشتی. چه روز به یاد ماندنیای بود. گویا دنیا را به تو داده بودند. سر از پا نمیشناختی. تا آن روز تو را آنقدر خوشحال ندیده بودم.