تبیان، دستیار زندگی

عزیزان دلم
در این مبحث از پرواز می گوییم
از پرنده
سروده هایی را می آوریم که از پرواز و پرنده نامی آورده شده
و می نویسیم و می خوانیمش تا طراوت پرواز را درک کنیم.

پرندگان مهاجر رفتند

تنها سارها ماندند
در گیر و دار گفتگوهای شامگاهی

بر پهنۀ نیزار
پرندۀ کهربایی رفت

قیقاج و اوج بازی
در پگاهی خیس

پاییز آمده است
کنار پنجره ام

لحظۀ شنگرف
با برشی ژرف

علیرضا زرین

بر سطح دریاچه

مه
می گریزد
با درخشش خورشید

بر سطح دریاچه
مه بود
دیشب

و می خواند
بی گریزی
پرنده ای گمنام

که شب را تا صبح
به عرصۀ نا آرامی خود
کشانید

پرنده ای
که شب را شکست
و بر گلویش

ترنم صبحگاهان
آواز زندگانی
نشست

بر روی دریاچه اکنون
آیینۀ روزِ آبی
می درخشد

هیاهوی پرندگان و زنبوران
و رویش مداوم گلها
باغ را می گسترد

علیرضا زرین

آری
حق با شماست
همیشه پرندگان گریخته از قفس
زود تر از گنجشکان گرسنه زمستان می میرند
و هیچکس
از هیچکس نخواهد پرسید

کدامین گربه
از کدامین لاشه
سیر گشته است

محمد احمدی

در خیابان کسانی هستند که به آدم نگرانی تعارف می کنند

اما من که دغدغه ی خوشبختی ام نیست

به شادی این خوشبختهای کوچک می خندم

پس می آیم با زنبیلهایی از ترانه و آویشن

و مردانی را سلام می دهم

که تو را در تنفس خود دارند

و یک لبخند تو را

به هزار بار عافیت محض

/ ترجیح می دهند

کسانی که از هم می پرسند :

/ « چگونه هنوز هم زنده ایم ؟»

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

و ترانه هایم را از زیبایی می آکنم

و با تمام حنجره های صبور

آواز می خوانم

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

میان آفتاب و مردم راه می روم

و ترانه هایم را که از امید سرشارند

در جیبشان می ریزم

/ در سبدهای خالیشان

/ در دلشان

و دفتر لبخندهایم را

با مردم کوچه و خیابان

/ ورق می زنم

با کودکان امسال

مردان سالهای دیگر

که منشور تحقّق آفتاب را

در سر انگشتان خویش دارند

کودکانی روشن

کودکانی از پشت آفتاب

از صلب سخاوتمند بهار

کودکانی که هر پنجشنبه عصر

در بهشت شهیدان

آینده ی وطنم را به شور می نشینند

کودکانی که مسیر بهار را تعیین می کنند

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

و ترانه هایم راز آب و آفتاب پر می کنم

برای بهاری که هست

برای بهاران در راه

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

با تمام حنجره های تشنه

فریاد می زنم :

تحقق آفتاب حتمی است

پرندگان می آیند

زنده یاد سلمان هراتی
پاییز 65،لنگرود

«پرنده گفت: کوچ          

درخت گفت: آه                

 پرنده کوچ کرد و رفت تا بهار                

درخت ماند و انتظار» 

 * پرنده گفت شاعرم

 * سروده افسانه شعبان‌نژاد

پرندگان می نـگریستند که چگونه متــرســک بیچاره
در دل زمـــــــینی کاشته شده است کـــه
آن زمین از بی آبــی ، بزرش توان شروع
زنــدگی را ندارد . کاشتـــن مترســـک
دلیلی بود برای اثبات بی گناهی پرندگان .
اما افسوس که گاهی چشمان را
برحقیقت می بندیم و به ذهن
و عقل خود اجازه خودسری
می دهیم. تنها گناه مترسک
بودن در کویر تنهایی بود
که چشم همه از او دور بود
به جز خدا و پرندگان
مترســــــــک را
تنها تنهایی اش
آزرده میکرد.
آرمین بهروزی

پژمان ترکمان

1
چشمِ جاده های باریک
در ازدحام تابلوهای رنگ وارنگ
هنگ شده!
و دل هاشان
برای عبورِ مترسک ها و
آدم برفی ها
تنگ شده...!
2
چرا پرندگان،
گونه ی وحشی و اهلی ندارند؟
" پرندگان"...؟
3
کاش کلاغ؛
اعظمتِ کوچ را، باور می کرد!

منوچهر آتشی

تو از کدام بیابان تشنه می آیی ای باد
که بوی هیچ گلی با تو نیست
نه زوزه ی کشیده ی گرگ گری
نه آشیان خراب چکاوکی
نه برگ خرمایی
تو از کدام
بیابان می آیی ؟
پرندگان غریبی از این کرانه می گذرند
پرندگان غریبی که نام هیچ کدام
به ذهن سبز گز پیر ده نمی گذرد

سلمان هراتی

برای پابلونرودا
جغرافیای ما
بین درخت و دریا
از اتفاقات سرخ استقبال می کند
بین درخت و دریا
رفت و آمد پرندگان تماشایی است
چندانکه تو را می شناسم
در شگفتم
چگونه پرندگان ساحل « کارائیب »
چشمهای تو را
در آن ضیافت آبی
/ ادامه ندادند
افسوس که نیستی
اگر نه یک شاخه گل محمدی به تو می دادم
تا با عطر آن
تمام دیکتاتورها را مسموم کنی