تبیان، دستیار زندگی

السلام علیک یا بقیت الله
السلام علیک یا ابا صالح المهدی (ارواحنا له الفداء)
آقاجان: ما برای توجیه نابینایی خود ترا غایب خواندیم.
مولاجان! غیبت تهمت بزرگی از جانب ما بر ساحت مقدس توست اگر با آن ترا غایب بدانیم در حالی که تو حاضری و ما  وسیله ی دریافت سیمای پاکت که همان قلب سلیم، چشم با بصیرت، نفس سالم و بدون هوا، طاعت کثیر و خالص و زبان ذاکر به ذکر حق است را نداریم و جار میزنیم که تو غایبی؟! غافل از اینکه ما از درک حضورت عاجزیم و تمنای ظهورت را داریم .
ما باید با فراهم آوردن اسباب لازم ترا بیاوریم نه آنکه بیایی.
ما باید ترا با جان و دل مطالبه کنیم نه با خواندنت خسته و درمانده شویم.
ما باید برای آوردنت آماده شویم و بزودی ترا خواهیم آورد و بر دیدگانمان خواهیم نشاند و از تو خواهیم خواست تا عدالت علوی را برایمان جاری سازی که ما بیش از هر چیز تشنه ی علی و عدالتش و خاندان پاکش هستیم.
انشاءالله

• سبزتر از بهار

در دو دستش نور ، از آنسوی شبها خواهد آمد

آن فروغ عدل ، آن قدیس ِ تنها خواهد آمد

مهدی موعود ما ، آن قائم آل محمد

یاور مستضعفان ، خورشید بطحا خواهد آمد

خواهد آمد تا ستاند داد مظلومان عالم

منجی پرده نشین از عرش اعلا خواهد آمد

تکسوار دادگستر ، آنکه از شرق طلوعش

گل بجوشد از شکاف سنگ خارا خواهد آمد

روشنایی بخش دلهای صف ِ چشم انتظاران

بیستون عشق از نورش مصفا خواهد آمد

آن مجرد ، آن رهایی بخش ، آن نور مبارک

آنکه بر چیند بساط خوان یغما خواهد آمد

بس نوشتم نام او در ماسه مرطوب ساحل

از فراز موج ، همچون مرغ دریا خواهد آمد

صبح در یک دست و عطر دوستی در دست دیگر

یک شب از بام بلند نیمه شبها خواهد آمد

با نقاب دست خواهم زد به چشمم سایبانی

محو خواهم شد در او ، محو تماشا خواهد آمد

تا که باغ از کینه پاییز در آتش نسوزد

آن گل ، آن زیباترین گلهای دنیا خواهد آمد

خار را از ساقه خواهد چید ، پاییز از درختان

زنگ تا برچیند از آئینه ما ، خواهد آمد

بسته ایم آذین ز خون در مقدمش دیوار سنگر

جان زند فریاد : کان محبوب دلها خواهد آمد

آن فرو کوبنده طغیان هستی سوز ِ انسان

رهبر پنهان ما بس آشکارا ، خواهد آمد

تازه تر از سبزه و شفافتر از چشمه ساران

با نوای نای چوپانان صحرا خواهد آمد

آه ... تصویر بهاران است او در خاطر ما

تا بپاشد خرمن گل شاخه ها را ، خواهد آمد

برکشید از سینه ها : بانگ انا الحق ، حق نوردان !

آنکه حق با او شود مفتاح و معنا ، خواهد آمد

یار "روح الله" آن سرّ نهان ، ماهی که گردد

در قدومش سرنگون ، عِقد ثریا خواهد آمد

مژده ای ایرانی ، ای آزاده ، ای حر زمانه

سید و سالار ما را ، یار یکتا خواهد آمد

خیز تا یاری کنیم اینک امام عصر خود را

کز پس امروز ، فجر صبح فردا خواهد آمد

من یقین دارم مسلمانان ! مسلمانان عالم !

آنکه بگشاید ز حکمت هر معما ، خواهد آمد

گوهر دامان نرجس ، شاهکار آفرینش

نور رخشان امامت ، ماه مینا خواهد آمد

ای امام امت ! ای روح زمان ! ای حجت او !

تهنیت گویان ، تو را آن پیر و مولا خواهد آمد

سپیده کاشانی

هر صبح با سلام تو بیدار می شویم

 از آفتاب چشم تو سرشار می شویم

 در چشمهای آبی تو تا افق ، وسیع

 یک آسمان ستاره ی سیار می شویم

یک آسمان ستاره و یک کهکشان شهاب

 برروی شانه های شب آوار می شویم

 چندین هزار پنجره لبخند می زند

 تا روبه روی فاجعه دیوار می شویم

 روزی هزار مرتبه تا مرگ می رویم

 روزی هزار مرتبه تکرار می شویم

 فردا دوباره صبح می آید ازین مسیر

 چشم انتظار وعده ی دیدار می شویم

سلمان هراتی

اگرچه عمر تو در انتظار می گذرد

 دل فقیر من ! این روزگار می گذرد

 بهار فرصت خوبی ست گل فشانی را

 به میهمانی گل رو !  بهار می گذرد

 چه مانده ای به تماشای تیرگی و غبار

 همیشه هست غبار و سوار می گذرد

 تمام چشمه دلان از کنار ما رفتند

 اگر نه سنگدلی جویبار می گذرد

 دلی که شوق رهایی در اوست ای دل من

 بدون واهمه از صد حصار میگذرد

 سلمان هراتی

از روی مهر با من دلخسته یار شو

 پاییز کوچه های دلم را بهار شو

 ای مانده در نهانِ درختان و آفتاب

 چون غم میان سینه ی من ماندگار شو

 پایان التهاب شروع نگاه توست

 من یک کویر تشنگی ام جویبار شو

 در دوزخی که معصیت بودن آفرید

 آرامش بهشتی یک چشمه سار شو

کی بی حضور آینه ها می توان شکفت

 ای دل تو روبه روی من آیینه دار شو

 سلمان هراتی

سلام

بده مرا خبری

صبا ز منزل جانان، بده مرا خبری

ز کوی او بده ما را، ایا صبا گذری

ز ظلمت شب یلدا، سیه شده دل من

خدا کند که برآید، سپیده ی سحری

دو دیده خیره شده بر در تو شام و سحر

امید، تا که برآیی، کنم به تو نظری

گشادِ کار من بینوا ،بدرگه توست

بجز بدرگه تو من، نمیروم به دری

سرم به کوی تو دل بسته و هوای کسی

نمی کند به درونش نفوذ مختصری

کمند زلف تو قَدَّم، چنان نموده کمان

کمین و ترکش تیرت، نشانده بس اثری

رسد ز شیخ و ز واعظ دمادم ار فتوا

برای وصل تو هرگز، نمی کند خطری

وفا و لطف و صفا را نهان ز مردم بین

عیان شده به جماعت، بساط بی هنری

نشسته با دل پر خون، به باغ لاله دگر

نسیم وصل تو آرد، به باغ بار و بری

الا تو ماه تمامم، ز نور رخسارت

به دل عنایت و بر دیده ام ،رسان بصری

اگر چه آتش عشقت، گداخت جان و دلم

دوای درد، وصالست، نه بذل سیم و زری

ادای خواجه ی شیراز ، دَرآوَرَد چو «مبین»

نبرده شعر وی از، حافظش ولی ثمری

وزن شعر: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

نصرالدین کریمی (مبین) از زیاران